Zo maar genieten

Het is even over tien en we hebben onze ronde van ongeveer 1,5 uur erop zitten. Zoals meestal doen we even 10 minuten verschillende oefeningetjes. Hoe gestructureerd Bailo is, blijkt wel uit het feit dat, als hij niets hoeft te doen en dus geen beloninkjes ontvangt, hij net zo lang om mij heen drentelt tot ik even met hem aan het werk ga. Als ik daarna even op mijn laptop kijk en eventueel een verhaaltje schrijf, is voor hem de tijd aangebroken om rustig naast mijn stoel te gaan liggen en zijn kop tussen zijn voorpoten te leggen om deze plat aan de grond te nagelen. Wat een rust gaat daarvan uit. Eigenlijk wil ik er zelf op deze manier ook wel aan toegeven. Maarja, ik heb mijn kop koffie en als ik me daarvan op zo'n manier af laat leiden, wordt het koud. Als Bailo naar z'n drinkbak loopt, denk ik: 'ach, hij mag ook wel iets anders te doen hebben.' En dus krijgt hij een hoefje waar hij zich vervolgens kostelijk knagend aan toegeeft. Als er een buur langskomt, moet die natuurlijk even begroet worden. Zijn manier van begroeten is tegen iemand aanleunen, een aaitje of een klopje krijgen en dan weer zijn gang gaan. En dit betekent, weer naast mijn stoel gaan liggen en dan net doen of de slaap hem te pakken heeft gekregen. Hij heeft ervaren dat er voor hem tijdens een mensengesprek even geen aandacht voor hem is. Hoe prachtig kan het leven zijn als mens en dier samen zo ver zijn gekomen, dat de 1 de ruimte gunt aan de ander.

Weer een mooi verhaal .

Ik zie jullie in gedachten al zitten (en liggen)