Ik zou ze allemaal in huis willen nemen..

Vanmiddag zat ik in de auto op een drukke weg en naast die weg lag een fietspad en een stoep. Ik keek wat rond(ik reed zelf niet) en mijn aandacht werd getrokken door 'iets' dat snel bewoog. Ik keek goed en het bleek een doodsbange hond te zijn. Het was een middelgrote hond (beagle formaatje) die helemaal in elkaar gedoken liep, dicht tegen de grond gedrukt en de staart tussen de benen door tegen de buik gedrukt. Die 'snelle beweging' was het kopje van de hond die bij letterlijk elke stap die hij zette heel bang en snel opkeek naar de baas. De riem was ontspannen, de hond trok er niet aan!! Maar opeens keek het baasje op van zijn telefoon en gaf een keiharde ruk aan de riem. De hond dook nog verder in elkaar. Je zag aan de hond dat hij even bij een lantaarnpaal wilde blijven staan om te ruiken maar hij bleef bang naar zn baasje opkijken en nog voor er enige spanning op de riem zou komen te staan rende hij snel terug naar de baas, dicht tegen de grond gedrukt en staart nogsteeds tegen de buik. Het stoplicht sprong op groen en we moesten doorrijden.. 

Dit allemaal gebeurde in nog geen 10 seconde tijd. Je zag aan de hond, zn houding en gedrag dat hij al zoveel vreselijks had meegemaakt met de persoon die de riem vast hield. Hij was echt doodsbang. 

Het liefst had ik uit de auto gesprongen een rijbaan overgerend door de kale bosjes heen naar die man. Die man keihard op zn bek geslagen en die hond in de auto gezet en echt al mijn liefde die ik in me heb aan de hond willen geven maar voor ik het wist reden we alweer een stuk verderop en was ik nog aan het verwerken van wat ik net zag..

Ik ben geen agressief persoon maar deze mensen zijn nog geen beetje zuurstof waard in mijn ogen. Het zijn harde woorden dat weet ik.. Maar ik denk dat dit bij iedereen wel eens door het hoofd schiet. 

Het liefst zou ik ze allemaal in huis nemen.. Elke dier dat maar iets te kort komt in zijn of haar leven. Elk dier dat pijn heeft verdriet voelt of gewoon pure angst. Elk dier dat geen echt vrolijk onbezorgd dier kan zijn zou ik zo in huis nemen. Maar helaas gaat dat niet. Ik heb niet genoeg plek,tijd,geld of liefde om al die duizenden dieren op te vangen en te geven wat ze verdienen. Maar geef toe.. Stiekem zouden we ze toch allemaal in huis willen nemen. 

Sorry dat ik dit hier zo neerzet maar ik krijg dit beeld even niet van mijn netvlies, de hele dag al niet. Waarom deed ik niks? Misschien omdat ik hardstikke doodgereden zou worden op de andere rijbaan.. Of omdat ik iemands hond ontvoer.. Of gewoon omdat ik niet wist dat wat ik zag écht zo was. Waarom liepen er zoveel mensen langs en deden ze niks? Die mensen brachten me aan het twijfelen.. Zie ik dit wel goed?? Maar ik weet het zeker: IK HEB DIT GOED GEZIEN!! En er zullen vast nog heel veel andere mensen zijn die hetzelfde hebben gezien als wat ik zag en er hetzelfde over dachten. Maar vaak durf je gewoon niet. Vaak slaat de twijfel toe of jijzelf niet te zeikerig bent en het allemaal wel mee valt. Vaak twijfel je of dat wat je ziet ook werkelijk zo is want welk mens die ook maar een stukje gevoel heeft doet dit een dier aan. 

En nu typ ik dit hier op de bank met Puk naast me en ben ik alleen maar heel dankbaar dat ik de baas mag zijn van zn fantastische hond. Hopelijk gaan al die bazen dit gevoel ook nog eens ervaren, dan zal er een stuk minder dierenleed zijn. 

Ik hoop uit de grond van me hart dat die hond van vanmiddag en alle andere dieren op deze wereld ooit nog de liefde zullen krijgen die ze verdienen. 

Was ik maar die held, die ene uitzondering die in één klap alle dieren op de wereld zou kunnen redden... Maar ook ik ben die held niet en dat laat me soms zo machteloos voelen! 

Oh Denies, hou op!

Hoe vaak ik zulke dingen niet zie.

Ik wil ze allemaal wel redden. Soms word ik daar wanhopig van.

En als dat niet kan (dat kan niet), knuffel ik dat stel van mij maar weer plaatsvervangend extra.

Mensen als jij en ik liggen hier wakker van.

En die mensen doen dat maar gewoon.

Oh grrrrrr!

Je hebt he hart op de juiste plaats!

Een dier, totaal overgeleverd aan de grillen van zijn baas en die baas doet maar.

Vreselijk!

Ik voel met je mee, zou ze ook het liefst allemaal redden.

If only we could, Suzanne.

Maar wat kun je flabbergasted zijn van het leed dat je tegen komt.

Dankjewel! Dat jullie mijn gezeur aanhoren (uhh.. Aanlezen) over vanmiddag en alles wat me dwars zit. 

Jullie zijn lieverds 

Zeker Manon.
Dieren zijn zulke geweldige creatures. Zo loyaal en eerlijk.
Ze verdienen een fijn leven en niet om onterecht behandelt te worden. Het mag gewoon niet!

Voel je je soms machteloos.

Behalve iemand aanspreken, (heeft geen nut, je kan een grote bek verwachten van zo iemand) De dieren politie bellen, maar wat voor melding moet je maken, je weet niet eens waar die gene woont. Als je het wel weet, wachten ze op meerdere meldingen en bewijzen.

Dat maakt alles dubbel zo moeilijk.

Is absoluut geen gezeur Denies! Het is gewoon vreselijk om het te zien.

Geef je Puk een dikke knuf en probeer het los te laten, hoe moeilijk ook.

Pfff, ja, machteloos gevoel, vaak

" Is absoluut geen gezeur Denies! Het is gewoon vreselijk om het te zien.

Geef je Puk een dikke knuf en probeer het los te laten, hoe moeilijk ook. "

Suzanne en Luca

Door dit hier te schrijven heb ik het al deels los kunnen laten. 

Puk heb ik vanavond heerlijk geknuffeld totdat ze zoiets had van 'Baasje! Nu is het genoeg! Ik wil op mn botje kauwen'.

Goed zo Denies, hier schrijven helpt!

Knuffel Puk maar even extra.