ik ga mijn maat verliezen 
Allemaal heel erg bedankt. Vandaag een paar berichtjes gelezen over hoe je over het verdriet heen komt. Maar alles kan ik nu nog niet.
Welterusten en nogmaals dank je wel voor de steun!
Richt je vooral op de berichtjes waar je nu steun aan hebt. Rest even links laten liggen.
Lastig mensen die t niet begrijpen.
Fijn dat jullie morgen naar iemand toegaan die t wel begrijpt.
*digitale knuffel*
Het contrast is enorm.
Voor en na. Schoorvoetend weet je welke weg te volgen en wat je te doen staat. Voorkomen dat er wordt afgezien. Maar toch een constant twee-gevecht. Emotie tegen logica. Eens de knoop is doorgehakt en het afscheid is genomen blijft er enkel een verschrikkelijke pijn en een enorme leegte achter.
Er is net een stukje van jezelf gestorven. Wat een pijn en wat een verdriet. De dagen worden nu gevuld door een ongelooflijk gemis. Samen met toch nog die twijfel die de kop op steekt.
Heb ik wel....Had ik beter niet.....?
Heel, maar dan ook heel langzaam aan ebt de pijn even weg, dan soms wat langer. En daar is plots het warme gevoel terug denkend aan je vriend des levens. Genietend en blij zo'n geweldige vriendschap te hebben gehad. Een glimlach verschijnt voorzichtig op je gezicht bij de herinneringen aan die geweldig vriend die je hart en je leven rijkelijk hebben gevuld op een manier waar niemand anders in slaagt.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie maatje Billie.
Wij zijn eind januari ons maltezertje verloren. Hij was 12.5 jaar waarvan hij 2 jaar bij ons heeft gewoond nadat zijn baasjes overleden zijn. Neem de tijd om te rouwen, ik heb ook vaak gehuild en nu nog.
De pijn van je verdriet slijt heel langzaam..
Remy heb ik eind augustus 2015 laten inslapen, en de eerste nachten heb ik mezelf in slaap gehuild, zo miste ik hem. Ieder moment dat ik van mijn werk thuis kwam, barstte ik in tranen uit, omdat die leegte in mijn huis en hart zo veel pijn veroorzaakte. Het verdriet wordt heel langzaam minder.
Zijn mand heb ik nog een geruime tijd laten staan en zijn riem ligt nog altijd in onze gangkast. Het doet nog steeds zeer dat hij er niet meer is, maar ik heb er wel vrede mee. Als ik jouw pijn lees, voel ik die pijn evenzeer.. het komt altijd wel weer terug, maar iedere keer in mindere mate.
Dit helpt je misschien ook niet erg, bedenk ik me nu, maar toch er komt een dag dat de traan plaats maakt voor een lachje vanwege de fijne herinnering.
Zelfs nu we een nieuwe vriendin in huis verwachten, zal mijn gedachte aan mijn trouwe vriendje niet verbleken.
Sterkte vandaag!
Welterusten en nogmaals dank je wel voor de steun! "
Dat is nog allamaal te vroeg je mag heus verdriet hebben hoor.
Dat bewijst alleen maar je liefde voor je hondje
We denken aan je!
Voor het eerst weer een dag gewerkt maar Billie is geen moment uit mijn hoofd geweest. Zojuist riep ik Nala voor de wandeling maar ik riep 'Billie!' Nala heeft getreurd vertelde mijn vrouw. Ik heb haar gevraagd of ze ook iets wil schrijven hier omdat het mij enorm helpt om hier te lezen en te schrijven. Ik hoop dat ze dat wil doen. De kaarsjes branden nog en het doet enorm goed.
Dat is ook heel begrijpelijk.
Je kan het een beetje vergelijken dat jullie samen op de trein zaten. Billie is afgestapt terwijl jullie nog verder rijden. En dat is moeilijk en vraagt een hele aanpassing.
Men heeft nog heel wat te ontdekken over dieren. Maar van honden heeft men vastgesteld dat zij emotie ervaren gelijkaardig aan de mens. Alleen het niveau valt te vergelijken met een 2 à 3 jarig kind.
Dus dieren hebben zeker emoties. En kunnen zeker iemand missen of treuren. Ik denk dat dit nog door vele onderschat wordt.
Ik heb aan jullie gedacht vandaag,omdat ik iedere keer wanneer,hier op de hondenpage een hondje overlijd.ik terug denk en voel hoe het bij mezelf is gegaan,ik heb weken,misschien wel maanden zoveel gehuild en had echt nergens zin in,wilde me het liefst op sluiten omdat ik geen mensen wilde zien die mijn verdriet niet begrepen.Maar nu na dik anderhalf jaar gaat het eindelijk echt beter,hoewel de tranen nog vaak komen.Neem de tijd voor dit grote verlies,het is niet niks.Sterkte
Ben er mee eens rianne na 9 maand ook nog tranen lilly helpt me wel erdoor maar het gemis zal blyven veel sterkte nog
Ik geloof dat ik me zeld echt voor de gek aan het houden ben....
Onze oudste hond wordt niet oud die mankeert van alles en nog wat. Dus dacht ik nemen we er vast eentje bij, ik wil straks niet zonder hond.... maar als ik hier leest is dat dus geen goed idee...
Bovendien hou ik al van allebei... maar ik wil heel graag alle baasjes van regenboog hondjes heel veel sterkte wensen...
Het klinkt allemaal heel liefdevol...
vooral het verhaal van Dutch Auti.. zo moet het hier ook gaan..voordat de lijdensweg begint..
Onze oudste hond wordt niet oud die mankeert van alles en nog wat. Dus dacht ik nemen we er vast eentje bij, ik wil straks niet zonder hond.... maar als ik hier leest is dat dus geen goed idee...
Bovendien hou ik al van allebei... maar ik wil heel graag alle baasjes van regenboog hondjes heel veel sterkte wensen...
Het klinkt allemaal heel liefdevol...
vooral het verhaal van Dutch Auti.. zo moet het hier ook gaan..voordat de lijdensweg begint.. "
t gaat om wat voor jou werkt en voor jou goed voelt. Wij hadden de planning voor een pup toen Beauty er nog was. De bedoeling was dat ze elkaar zouden leren kennen. Dat liep anders. Sadi kwam al en week na het afscheid van Beauty. Vervanging, nee absoluut niet. Wel iets om voor te zorgen, geluid om je heen, werken aan een nieuwe andere band. En heel belangrijk voor mij een reden om buiten te komen. De structuur nieuwe uitdaging en een reden door te gaan. En Beauty die kijkt stiekem mee. Ik heb haar voor ze ging gevraagt over Sadi te waken.
Zonder hondje is het leeg thuis toen ik myn lieve queenie moeten laten inslapen hebben in mei wegens hartfalen was ik zo ziek geworden dat ik hoorde en myn man zei we nemen een ander want het ging niet ze is amper 2 weken ziek geweest medcyn hielp niet op een morgen moest ik ze laten inslapen ik kon ze niet laten stikken na 5maand terug een maltezer pups gekocht het gaat beter maar tranen nu en dan nog vergeten dvoen we niet veel sterkte aan allen die hun maatje verliezen
Dit!! is zo waar.. wat Dutch schrijft;
Vervanging, nee absoluut niet. Wel iets om voor te zorgen, geluid om je heen, werken aan een nieuwe andere band. En heel belangrijk voor mij een reden om buiten te komen. De structuur nieuwe uitdaging en een reden door te gaan
en wat Nadine ook zegt geen hond meer in huis.. ik moet er niet aan denken.. en wat ze zegt je maakt er weer een gelukkig..
Geen een hond kan een andere hond vervangen, ze zijn allemaal uniek.
Ik was wel vreselijk blij met de steun en troost van mijn andere meiden toen Vera overleed.
Ik hou van allen, om hun eigen ik.
Ik roep trouwens per ongeluk na al die tijd nog soms Vera naar Lexi.
Niet naar Mara en Pien, die zijn een stuk kleiner.
Ik brand Billie's kaarsje nog Louis.
Billie was je maatje... en kan het dan anders dan dat je hem nu mist en het verdriet zo'n pijn doet ?
Billie was er zolang voor jou en jij voor hem en je was er ook voor hem toen het moeilijk werd.
Ik wens je nog heel veel sterkte toe en voor Billie, voor altijd een plaatsje in je hart.
Dank je wel. Ik voel het ook als 'raar', als ik denk over vervangen. Billie is niet te vervangen. Maar Nala doet zo haar best. Vannacht lag ze opgerold naast me. Mijn vrouw leest mee en ik weet dat ze dezelfde steun heeft aan al die berichtjes. Vandaag heeft ze een prachtige foto vergroot en ingelijst van Billie. Er brandt een kaarsje bij de foto en de urn staat er ook bij. Bij de wandeling bij elk bosje waar Billie plaste denk ik aan hem. Bij de bomen waar ik me verstopte voor Billie zie ik hem weer zoeken naar mij. In het begin was ie zo blij dat ie me vond. later deed ie net of het niets bijzonders was. Maar hij zocht wel.
Weet je wat me ook veel doet? Dat die liefde voor een hondje eigenlijk heel gewoon is maar dan ongelofelijk gewoon, of beter gewoon ongelofelijk. Billie geeft me nog steeds energie. Zo meteen weer met die kleine Nala op pad. Ze heeft een moeilijke taak
Mooi wat je zegt: ongelooflijk gewoon, of beter gewoon ongelooflijk.
Nala en jullie hebben elkaar nu nodig.
De band met een viervoeter maatje is zoveel sterker als je met en mens kunt hebben.
En ja ik herken het absoluut hoor.
Sadi snuft enorm veel en nog steeds komen situaties voorbij dat ik denk Beauty had heerlijk gaan liggen rollenbollen (dat was haar ontspanning en deed ze dagelijks) dat was een genot om te zien.
Vaste plekjes, vaste gewoontes maar ook hun eigen specifieke manier van reageren als je niet lekker in je vel zit of je verdrietig voelt. Momenten dat je denkt van zij zou zo gereageert hebben. Ik voelde dat als enorme steun.
Sadi reageert ook maar anders. Even laten weten ik merk het. Maar soms ook juist dan grenzen opzoeken. (das de leeftijd en ander karakter).
En Sadi betekent ook ontzettend veel hoor. Maar Beauty was uniek in haar soort. Onevenaarbaar en dankbaar dat ik die jaren met haar heb mogen delen.
En ik ben er van overtuigd dat ze na afscheid nog een oogje in het zeil houden. Of je het wel red.
Ik heb zelfs bepaalde dingen bij Sadi gezien waarvan ik zeker ben dat, dat niet des Sadi is maar dacht "heeft Beauty je dat ingefluisterd"?
Fijn een hoekje voor de urn, kaarsje erbij. Belangrijke dingen die uiteindelijk helpen t verlies een plekje te geven.
Dit!! is zo waar.. wat Dutch schrijft;
Vervanging, nee absoluut niet. Wel iets om voor te zorgen, geluid om je heen, werken aan een nieuwe andere band. En heel belangrijk voor mij een reden om buiten te komen. De structuur nieuwe uitdaging en een reden door te gaan
en wat Nadine ook zegt geen hond meer in huis.. ik moet er niet aan denken.. en wat ze zegt je maakt er weer een gelukkig.. "
dat is waar ook ik kan niet zonder
In al myn plaatsen staan foto's van myn lieve queenie ik blyf haar missen voor altyd toch moeten we verder en geve we een ander een gouden mandje ze worden nooit vervangen maar er is terug leven in huis ook als ge nog 1 hebt het dier treurt ook ik hou zoveel van dieren ik kan gewoon niet zonder hoewel ik zei nooit meer dat groot verdriet toch is het weer anders in huis nu er eentje is
In al myn plaatsen staan foto's van myn lieve queenie ik blyf haar missen voor altyd toch moeten we verder en geve we een ander een gouden mandje ze worden nooit vervangen maar er is terug leven in huis ook als ge nog 1 hebt het dier treurt ook ik hou zoveel van dieren ik kan gewoon niet zonder hoewel ik zei nooit meer dat groot verdriet toch is het weer anders in huis nu er eentje is
Billie is niet mijne eerste maat die ik moet verliezen. Er waren er nog. Cavia, vier poezen en vier andere hondjes. Maar, met alle respect voor die vorige schatjes, Billie doet het meeste pijn. En het was ook de enige waar ergens twijfel bij is. Of het zo beter is. Twee poezen zijn overleden door een ongeval en dat is toch anders. Iets minder pijnlijk omdat daar die twijfel en zichtbaar leed ontbreekt. Nu, na een paar dagen begin ik een verschil te merken in verdriet en pijn. Daarin speelt een belangrijke rol dat het nu eenmaal zo is, Billie is ingeslapen en daar verandert niets meer aan. De dagen ervoor waren heel erg intens, zwaar en er was voor niets anders plaats. Maar ik zou het niet willen missen. Zonder steun van mijn vrouw en de mensen hier had ik het niet getrokken. Zeker die dinsdag, de dag ervoor, was heel erg hard. Mede door de berichten hier begint er iets van berusting te komen. Ergens las ik over hoe moeilijk het is om een kwispelende maat te laten inslapen. Dat verandert in een gevoel dat je weet dat je maat heel veel leed is bespaard. We zijn nog droevig, Nala kijkt heel triestig uit haar oogjes maar ze gaat het redden.
Ach louis, het is zo herkenbaar die gevoelens. Het schuldgevoel, je hebt de beslissing moeten maken uit liefde voor je hond. Daar moet je je aan vasthouden. Het is zo moeilijk allemaal. Als ik terug denk, hoe heb ik dat allemaal kunnen doorstaan. Raffi was mijn enige en eerste hond. Ik was echt helemaal kapot. Dat heeft echt maanden geduurd. Ik wil je echt heel veel sterkte wensen. Je hebt het goed gedaan.
Vanaf mijn geboorte tot nu, heb ik altijd samen geleefd met honden.
Momenteel heb ik er 6 
3 jaar geleden heb ik mijn Anatolische herder moeten laten inslapen, door een gezondheidstoestand zowat gelijkaardig aan die van Billie.
Ik mis haar nog steeds. Maar ipv pijn te voelen wanneer ik aan haar denk, voel ik wel nog steeds het gemis maar ook een speciaal gevoel (in de positieve zin). Omdat de relatie die ik met haar had ook anders was, een aparte verbondenheid. Niet zoals met mijn andere honden, die ik ook één voor één heel graag zie. Soms heb je zoiets van een once in a life time. En van wat ik hier volg en lees, zie ik dat er nog mensen zijn die dit hebben ervaren.
Ik weet dat het laten inslapen van een hond een enorme tweestrijd is. Enerzijds heb je het logisch verstand dat op je in spreekt het juiste te doen omdat je hem/haar een verschrikkelijke lijdensweg wil besparen. Maar tegelijk heb je ook je eigen gevoelensweg die het uitschreeuwt om bij elkaar te willen blijven.
Als dan de knoop wordt door gehakt is die 2 strijd nog niet echt uit gewoed. En dan het immense verdriet en de pijn van het afscheid. Gevolgd door een rouwproces. Wat er op neer komt er gaandeweg mee te leren omgaan dat je vriend er niet meer is. En dit een plek te kunnen geven.
En waarom, als het zo verschrikkelijk veel pijn doet, nemen we dan terug een hond?
Omdat, althans voor mij persoonlijk, het plezier en de vriendschap dat je daar van krijgt, toch nog steeds de doorslag geeft.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?