sara is overleden ze was amper 6 jaar

" Ze was op dat moment daar omdat het niet goed ging en als er acute ingegrepen moest en kon worden was ze daar op de juiste plek.

 

Thuis houden betekent dan in t ergste geval meer lijden en niks kunnen doen. Daar is meer kennis, kunnen ze meer doen. Alleen niet toveren. 

 

Je hebt geprobeert voor haar t juiste te doen hopend dat de artsen haar er doorheen konden krijgen. Dat was het enige dat je voor haar kon doen. 

 

Niet schuldig voelen... Niet doen.

En natuurlijk willen we allemaal bij onze kanjer zijn en hem/haar vasthouden als het tijd is. Maar dat is niet altjd gegeven. Daar heb je geen schuld aan. 

 

Je kanjer zal geweten hebben dat je bij haar had willen zijn om afscheid te nemen te steunen. Ze is niet in staat geweest op je te wachten, anders had ze dat zeker gedaan. "

" Sabrina,

Ik wou toch nog eens reageren op je dankberichtje waarin je je schuldgevoel uit. In mijn 1ste reactie had ik het over mijn boek "Zielepijn", he.

Ik kampte met hetzelfde gevoel aangezien mijn Maaike ook godgans alleen stierf in een bench op de dierenpraktijk. Ik dacht dat ik gek ging worden, zo vreselijk wreed was mijn schuldgevoel. Maar toen las ik in dat boek dat zei : "Honden zijn evengoed "zielewezens" die zelf beslissingen kunnen nemen op zielsniveau.". Wat je verder hierover in het boek leerst, stijgt boven ons kleine verstandje. Je leert er dat honden in staat zijn om zichzelf op te offeren in ons voordeel (of andere dieren die zij liefhadden). Zo "weet" ik nu dat Maaike zich opofferde door Babbe (haar dochter) haar plaats in te nemen. Babbe(die diabetes kreeg door een baarmoederontsteking die enkele dagen eerder werd verwijderd) reageerde niet op de insuline en dat werd een heel gevaarlijke situatie waardoor haar suikerziekte op termijn dodelijk zou worden. Maar plots reageerde ze wel en stonden haar waarden zomaar ineens ideaal. Op datzelfde moment werd Maaike van kerngezond (geen enkel abnormaal signaal was zichtbaar !) naar doodziek (van een vlezig meisje naar een graatmager restje van zichzelf) en is gestorven (op amper 10 dagen tijd) aan Keto-acidose dat een gevolg is van een vergevorderde en onbehandelde diabetes ! Toen zij lag te lijden, werd op vrijdagavond beslist om haar maandag daarop te laten inslapen indien geen verbetering, maar ik alleen kon daarover beslissen. Al enkele jaren doodsbenauwd om verantwoordelijk te zullen moeten zijn over dood of leven, dacht ik het meest verschrikkelijk WE te zullen ingaan. Maaike moet dit "gevoeld" hebben... daarom koos zij - om mij dat leed te besparen - om zonder mij te sterven.Dat deed ze tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag rond 3u (eigenlijk vòòr het WE begon dus). En dat ze Babtje haar plaats innam ? Maaike is altijd een bezorgd moedertje gebleven voor haar dochter. Babtje is een echt "moederskindje"... ook in verhouding tot mij. Maaike moet geweten hebben dat mijn verdriet nog ondraaglijker zou zijn moest ik Babtje als eerste verliezen. Als je verdergaat in het boek lees je trouwens getuigenissen en anekdotes genoeg die nog meer verregaande bewijzen leveren in hoeverre honden in staat zijn om dergelijke zelfopofferende beslissingen op zielsniveau, te doen. Pijnig jezelf niet langer en zeker niet méér of harder dan het al is op zichzelf en dan nodig is en zoek dat boek op. Misschien kan je hem zelfs lenen in de bibliotheek ? Ik wil jou echt niets opdringen, Sabrina... enkel maar een helpende hand bieden. Vooral als ik merk dat je verdriet uit drijfzand bestaat die jou dreigt op te slokken. Bedenk dat Sara... als ze ziet hoe je lijdt om haar (en daar geloof ik in !) daar evenveel zelf om zal lijden. Als je erop vertrouwt dat ze helemaal alleen stierf omdat ZIJ daarvoor koos vanuit haar liefde voor jou... dan zal schuldgevoel veranderen in bewondering en zelfs fierheid ! Want dan wordt je meisje (zoals mijn Maaike voor mij nu) zowaar een heilig wezen van liefde waarvan JIJ de eer hebt gekregen, het bazinnetje te hebben mogen zijn. Bestaat er iets mooiers dan dit tussen mens & dier ? Met veel liefs en hou vol, hoor ! "

" voor mijn liefe sara

vandaag ben je van ons weggegaan

veel te vroeg ben je ons ontnomen

je was ieders vriend zag in iedereen het goede

je kwispelde vrolijk als ze je nog maar aankeken

klein of groot was voor jou gelijk je zag iedereen graag

je was mijn vriend mijn deugeniet mijn alles

je hebt me vele mooie momenten gegeven en mij veel liefde gegeven

nu voelt alles zo leeg en koud en zal niets ooit nog het zelfde zijn

weet dat ik je nooit zal vergeten dat ik zal proberen door te gaan voor jou

je hebt gevochten met alles wat je kon rust nu maar zacht

hoop dat je hier boven bent bij papa en dat jullie samen gelukkig zijn

Mijn lieve sara " />" /> "

" oei, wat is dat snel gegaan.

Is de levershunt Sara fataal geworden of de epilepsie?

Levershunt is erfelijk. Heb je dit aan de fokker gemeld? Als de vader of moeder van Sara dit heeft, moet de betreffende hond uit de fokkerij genomen worden. Ook de epilepsie kan erfelijk zijn. Er mag wettelijk niet met honden met erfelijke aandoeningen gefokt worden; althans een fokker moet er alles aan doen door bijv. de ouderhonden te testen om erfelijke aandoeningen te voorkomen.

Veel te jong is Sara heengegaan.

Wat zal je je lieve hondje missen.

Heel veel sterkte.

 

Edit; ik zie dat je van België bent. Genoemde wetgeving is van Nederland, maar een verantwoorde fokker in België zou ook niet moeten fokken met honden, die erfelijke aandoeningen hebben. "