sara is overleden ze was amper 6 jaar 
voor mijn liefe sara
vandaag ben je van ons weggegaan
veel te vroeg ben je ons ontnomen
je was ieders vriend zag in iedereen het goede
je kwispelde vrolijk als ze je nog maar aankeken
klein of groot was voor jou gelijk je zag iedereen graag
je was mijn vriend mijn deugeniet mijn alles
je hebt me vele mooie momenten gegeven en mij veel liefde gegeven
nu voelt alles zo leeg en koud en zal niets ooit nog het zelfde zijn
weet dat ik je nooit zal vergeten dat ik zal proberen door te gaan voor jou
je hebt gevochten met alles wat je kon rust nu maar zacht
hoop dat je hier boven bent bij papa en dat jullie samen gelukkig zijn
Mijn lieve sara 
Hannah & Bink† en Beertje 
3 doggies
Oh wat vreselijk verdrietig, je maatje missen... Heel veel sterkte!!
Asenka 3 doggies
Heel veel sterkte met het verlies!
Brigitte, Zebee & Zabaa 3 doggies
Wens je heel veel sterkte en kracht om dit verdriet een plekje te kunnen geven.
Loesje 3 doggies
oei, wat is dat snel gegaan.
Is de levershunt Sara fataal geworden of de epilepsie?
Levershunt is erfelijk. Heb je dit aan de fokker gemeld? Als de vader of moeder van Sara dit heeft, moet de betreffende hond uit de fokkerij genomen worden. Ook de epilepsie kan erfelijk zijn. Er mag wettelijk niet met honden met erfelijke aandoeningen gefokt worden; althans een fokker moet er alles aan doen door bijv. de ouderhonden te testen om erfelijke aandoeningen te voorkomen.
Veel te jong is Sara heengegaan.
Wat zal je je lieve hondje missen.
Heel veel sterkte.
Edit; ik zie dat je van België bent. Genoemde wetgeving is van Nederland, maar een verantwoorde fokker in België zou ook niet moeten fokken met honden, die erfelijke aandoeningen hebben.
Anneke 3 doggies
Sabrina...
Van zodra ik het fotootje zag van Sara, de 1ste drie zinnen van jouw laatste groet aan haar las, zat ik reeds met betraande ogen en bonkend hart. Redenen genoeg om op deze intense manier waarschijnlijk veel herkenbaar verdriet van jou over te nemen en/of te delen. Vorig jaar in november ben ik ook één van mijn meisjes onverwachts en brutaal verloren EN naast nog 3 andere hondjes heb ik zelf een Yorkie (Pilou) die het geluk heeft om al 13 jaar oud te zijn. (weliswaar bijna blind & doof). Maar je kan er best wel inkomen dat ik elke dag doorheen een moment van angst ga voor hoe of wanneer hij de volgende gaat zijn... Dus echt, Sabrina... ik leef zo verdomd hard met jou mee en in gedachten zijn mijn handen uitgestrekt naar jou, gevuld met super-kracht om je weg doorheen dit immens verdriet gauw te vinden. Maar misschien kan ik je ECHT helpen met het volgende : Zoek eens op Google naar het boek "Zielepijn" en schaf hem gewoon aan ! Je zal hem verslinden, jezelf en je verdriet erin her-kennen, daarna op je dankbaar hart drukken en hem vervolgens zelf bij iedereen aanprijzen, dat verzeker ik je. Voor mij was hij in elk geval DE grote redder uit de hel van een bijna gek makend verdriet. En als je er iets voor voelt, iets aan gehad hebt, laat het dan ook eens weten, he ! Heel veel sterkte... en moge het een kleine troost zijn dat Sara geen beter leven had kunnen leiden dan bij jou ! Zeker te kort maar waarschijnlijk reeds volledig gevuld met van alles het beste dankzij jou... Veel liefs, Anneke.
Anoniem (Gast)
Héél veel sterkte xx
Veel sterkte Sabrina, een kaarsje voor jouw Sara
Veels te jong, wat een verdriet voor jou, veel sterkte en ik hoop dat je het een plekje kan geven....
dank jullie allemaal voor de lieve woorden
maar voel me zou schuldig ze was van vrijdag nacht bij de dierenarts in observatie en is zondag nacht overleden zonder mij wat moet ze wel niet gedacht hebben dat ik haar achtergelaten heb niemand begrijp me thuis kan niet leven met dit gemis
Heel veel sterkte zo jong op hp weten we Hoe het voelt we vergeten ze nooit meer het is toch veel te vroeg nog veel sterkte
Ze was op dat moment daar omdat het niet goed ging en als er acute ingegrepen moest en kon worden was ze daar op de juiste plek.
Thuis houden betekent dan in t ergste geval meer lijden en niks kunnen doen. Daar is meer kennis, kunnen ze meer doen. Alleen niet toveren.
Je hebt geprobeert voor haar t juiste te doen hopend dat de artsen haar er doorheen konden krijgen. Dat was het enige dat je voor haar kon doen.
Niet schuldig voelen... Niet doen.
En natuurlijk willen we allemaal bij onze kanjer zijn en hem/haar vasthouden als het tijd is. Maar dat is niet altjd gegeven. Daar heb je geen schuld aan.
Je kanjer zal geweten hebben dat je bij haar had willen zijn om afscheid te nemen te steunen. Ze is niet in staat geweest op je te wachten, anders had ze dat zeker gedaan.
Anneke 3 doggies
Sabrina,
Ik wou toch nog eens reageren op je dankberichtje waarin je je schuldgevoel uit. In mijn 1ste reactie had ik het over mijn boek "Zielepijn", he.
Ik kampte met hetzelfde gevoel aangezien mijn Maaike ook godgans alleen stierf in een bench op de dierenpraktijk. Ik dacht dat ik gek ging worden, zo vreselijk wreed was mijn schuldgevoel. Maar toen las ik in dat boek dat zei : "Honden zijn evengoed "zielewezens" die zelf beslissingen kunnen nemen op zielsniveau.". Wat je verder hierover in het boek leerst, stijgt boven ons kleine verstandje. Je leert er dat honden in staat zijn om zichzelf op te offeren in ons voordeel (of andere dieren die zij liefhadden). Zo "weet" ik nu dat Maaike zich opofferde door Babbe (haar dochter) haar plaats in te nemen. Babbe(die diabetes kreeg door een baarmoederontsteking die enkele dagen eerder werd verwijderd) reageerde niet op de insuline en dat werd een heel gevaarlijke situatie waardoor haar suikerziekte op termijn dodelijk zou worden. Maar plots reageerde ze wel en stonden haar waarden zomaar ineens ideaal. Op datzelfde moment werd Maaike van kerngezond (geen enkel abnormaal signaal was zichtbaar !) naar doodziek (van een vlezig meisje naar een graatmager restje van zichzelf) en is gestorven (op amper 10 dagen tijd) aan Keto-acidose dat een gevolg is van een vergevorderde en onbehandelde diabetes ! Toen zij lag te lijden, werd op vrijdagavond beslist om haar maandag daarop te laten inslapen indien geen verbetering, maar ik alleen kon daarover beslissen. Al enkele jaren doodsbenauwd om verantwoordelijk te zullen moeten zijn over dood of leven, dacht ik het meest verschrikkelijk WE te zullen ingaan. Maaike moet dit "gevoeld" hebben... daarom koos zij - om mij dat leed te besparen - om zonder mij te sterven.Dat deed ze tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag rond 3u (eigenlijk vòòr het WE begon dus). En dat ze Babtje haar plaats innam ? Maaike is altijd een bezorgd moedertje gebleven voor haar dochter. Babtje is een echt "moederskindje"... ook in verhouding tot mij. Maaike moet geweten hebben dat mijn verdriet nog ondraaglijker zou zijn moest ik Babtje als eerste verliezen. Als je verdergaat in het boek lees je trouwens getuigenissen en anekdotes genoeg die nog meer verregaande bewijzen leveren in hoeverre honden in staat zijn om dergelijke zelfopofferende beslissingen op zielsniveau, te doen. Pijnig jezelf niet langer en zeker niet méér of harder dan het al is op zichzelf en dan nodig is en zoek dat boek op. Misschien kan je hem zelfs lenen in de bibliotheek ? Ik wil jou echt niets opdringen, Sabrina... enkel maar een helpende hand bieden. Vooral als ik merk dat je verdriet uit drijfzand bestaat die jou dreigt op te slokken. Bedenk dat Sara... als ze ziet hoe je lijdt om haar (en daar geloof ik in !) daar evenveel zelf om zal lijden. Als je erop vertrouwt dat ze helemaal alleen stierf omdat ZIJ daarvoor koos vanuit haar liefde voor jou... dan zal schuldgevoel veranderen in bewondering en zelfs fierheid ! Want dan wordt je meisje (zoals mijn Maaike voor mij nu) zowaar een heilig wezen van liefde waarvan JIJ de eer hebt gekregen, het bazinnetje te hebben mogen zijn. Bestaat er iets mooiers dan dit tussen mens & dier ? Met veel liefs en hou vol, hoor !
maar voel me zou schuldig ze was van vrijdag nacht bij de dierenarts in observatie en is zondag nacht overleden zonder mij wat moet ze wel niet gedacht hebben dat ik haar achtergelaten heb niemand begrijp me thuis kan niet leven met dit gemis "
Wat erg voor je Sabrina. 6 jaar is inderdaad zo jong. Troost je met de gedachte dat ze pup, puber en toch ook al volwassen hond mocht zijn.
Bedenk ook dat ze in observatie was omdat jullie het beste voor haar wilden... de kans gaven om behandeld te worden. Dat je zo van Sara hield wist ze toch. En in de vrije natuur zonderen dieren zich af om heen te gaan.
Je doet jezelf mogelijk ten onrechte pijn met te denken dat je er moest zijn. Misschien eens contact opnemen met de dierenarts en vragen of die je verteld hoe het verlopen is. Misschien is je hondje rustig ingeslapen terwijl ze in paniek zou zijn haar vriendinnetje er was...
Wat je kunt doen is op een rustig moment een kaarsje aansteken en dan aan Sara vertellen wat je denkt, voelt en dat je zo graag bij haar had willen zijn. Mogelijk vangt ze daar niets meer van op omdat ze haar rust, of eeuwig leven of wat er ook is gevonden heeft, maar als het wel belangrijk is dan heb je dat toch gedaan.
Ik wens je ook toe dat je er vrede mee kunt nemen dat die laatste momenten van Sara voorbij zijn... Ze lopen niet door voor haar... Ze hoeven voor jou ook geen kwelling te blijven.
Nog heel veel sterkte gewenst en mooie gedachten en herinneringen gewenst.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?