Waarom juist dat ras?

ik ben heel benieuwd: waarom hebben jullie juist voor een bepaald ras  gekozen? 

nadat onze hond was ingeslapen, wilde ik geen hond meer, de kinderen werden groter en dan wordt je leven toch wat anders, wat meer weg en zo, maar toch ging ik zo'n trouwe vriend in huis zo erg gaan missen, dat ikben gaan kijken voor een chihuahua, die zijn lekker klein, hoef je dus niet voor thuis te blijven, want die gaat gewoon overal mee naar toe, wij hadden hem net een paar maanden in huis  en zo verschrikkelijk gek op het beestje en het ras, dat notabene mijn man zei dat we er nog maar 1 bij moesten nemen, nu hebben we er dus twee en gaan overal mee naartoe, straks weer lekker 3 weken mee naar spanje, heerlijk. wij zijn helemaal verknocht aan dit ras, zou er nog wel een paar bij willen hebben, maar dat doen we maar niet, 2 kunnen nog overal mee naartoe

Ik ben opgegroeid met een Border Collie kruising, Kelly. Mede door haar is mijn fascinatie voor borders begonnen.

Toen ik jaren geleden kennis maakte met dit forum, ontdekte ik de vele gave hondensporten (behendigheid, flyball, etc) en het leek mij super om dit te gaan doen. Samen met je hond trainen, sporten en plezier hebben: geweldig! Daarom ging ik op zoek naar rassen die actief, baasgericht en leergierig waren. Hier kwam de Border Collie weer naar voren. Na jarenlang inlezen over het ras, hun karakter, gezondheid, enz. mocht ik vorig jaar van mijn ouders op zoek gaan naar een eigen hond.

De keuze was snel gemaakt  Sinds mijn 15e hield ik al sites van fokkers in de gaten en maakte ik lijstjes van fokkers die mij aanspraken. Vorig jaar juni begon officieel de zoektocht en na enkele teleurstellingen (o.a. gedekte teef die niet drachtig bleek te zijn) heb ik bij een hele lieve fokker een geweldig nestje gevonden! Eén van de negen pups werd Lynn.

Tot nu toe ben ik ontzettend blij met de keuze die ik heb gemaakt: Lynn is zo leergierig, vrolijk, actief en enthousiast! En maandag is ze alweer een half jaar oud... De tijd gaat snel! 

Niet specifiek op golden. 

Wij wilden een asielhond een plekje geven. Uiteindelijk heb je van nature wel een voorkeur.  

Ik ben echt een retriever mens, weet ik inmiddels. 

Ik zocht een robuuste, sterke hond met een stevige kop erop.

Een vriendelijke inborst heeft en niet waaks is.

Eentje die niet snel uit z'n lood te slaan is, van nature graag zwerft en rondtrekt, een hond met een stevige portie zelfvertrouwen en ondernemingszin, en een goeie dosis energie en humor.

En die tegen de kou kan… haha, gevonden! 

Een aantal jaar geleden zag ik voor het eerst een leonberger en ik was gelijk verliefd!

Ook hun karakter sprak me enorm aan en ik had geen twijfels, ik wou een leonberger! 

Ik heb geen ras gekozen,ik wilde een hond wat er ook voor eigenschappen in zouden zitten,daar zou ik mij op aanpassen.

En dat is allemaal gelukt,ik heb een hond en heb mij aangepast

Ik ben opgegroeid met Duitse herders (ik lag als baby van twee weken oud tussen de poten van de herders te slapen), en als er ooit weer een hond in huis komt, wordt het hoogstwaarschijnlijk weer een Duitse herder. Of een Zwitserse witte herder (in principe zelfde ras, alleen andere kleur). 

Maar daarnaast gaat mijn voorkeur voor rassen ook uit naar stafford- en pitbull achtige honden. Iemand in mijn familie heeft een pitbull en een paar Amerikaanse staffords, en het is prachtig om te zien hoe goed die honden met kinderen overweg kunnen. 

Maar goed, als de tijd er ooit komt dat er hier weer plaats is voor een hond, wordt er nog goed over nagedacht welk ras of welk type hond hier komt. Het zal een hond moeten zijn die het beste in onze gezinssituatie past op dat moment. 

Toen ik een meisje van 12 was... Heeeeeel lang geleden, mocht ik altijd  een golden retriever uitlaten van de buren, sindsdien helemaal verknocht op dit ras. Toen ik op mij zelf ging kwam er al gauw onze eerste golden (genaamd Goldy) in huis.

Inmiddels heel wat jaren later (ben nu 49)  mochten wij in de loop van de tijd genieten van nog 3 prachtige golden dames, en nu mogen we over 3 weken nummer 5 op gaan halen.

Wel eens rond gekeken naar een ander ras maar nee ik blijf toch trouw aan de golden retriever...

Ik was me al jaren aan het inlezen,had verschillende rassen die me aanstonden...maar dan...werd ik allergisch en moest ik dus opnieuw mijn zoektocht starten :-).

Ik wou een kleiner hondje,dat goed met onze katten ging,mee overal naartoe kon,en dat baasgericht,grappig,en intelligent was...en dat hebben we gevonden...in de dwergpoedel!En wat een zalig ras is dat!!!<3

Mijn moeder was altijd al gek op terriërs ondanks zij altijd poedels thuis hebben gehad, vond zij met name terriërs leuk. Voornamelijk de Cairn terriër vond ze prachtig maar toen wij nog jonger waren zag je ze op elke straathoek. Daarbij waren wij nog te jong  (vond ze) om een hond te hebben.

Ik begon op een gegeven moment te zeuren voor een hond. Vrienden van ons hadden een Jack Russell Terriër en mijn moeder vond deze helemaal geweldig. Maarja Jack Russells zag je ook op elke straathoek. Op een gegeven moment zei ze iets over een Parson Russell Terriër, maar daar ging ik toen niet op verder. Totdat er in de krant een advertentie stond van een Parson fokker (aangesloten en al). Was een van de weinige Parsons fokker toen der tijd en het ras was net 3 of 4 jaar erkend hier in Nederland. 

Toevallig is morgen de dag dat ik die advertentie zag. Het was namelijk Valentijnsdag. We belde op en we mochten gelijk komen kijken als we wilde. Nouja hup naar Valkenburg!

En we werden opslag verliefd op Ziko. Toevallig moest zijn stamboom naam met een V beginnen en kreeg hij de stamboom naam Valentino en roepnaam Ziko.

Nouja goed dus we hadden een Parson Russell Terriër. Het ras was alleen zo onbekend dat iedereen dacht dat het alles behalve een Parson was. Mijn liefde is echter bij Ziko niet begonnen maar bij Maylo.

Ziko was een gladharige Parson en nooit echt mijn hond geweest. Helaas stierf hij ook veels te jong op 8 jarige leeftijd. Toch wilde we wel een nieuwe hond uiteindelijk en het liefst ja toch weer een Parson. Nouja en toen was Maylo er een ruwharige Parson Russell Terriër en ja hij werd dus echt mijn hond. De volgende wordt ook een Parson weer, heb al een fokker waar ik graag een pup van wil. 

Waarom nu dit ras. Ze zijn onbekend hier in Nederland. Ik hou gewoon niet van rassen die je op elke straathoek tegen komt en compleet kapot zijn gefokt. De Parson is gewoon een gezond ras en ze kunnen 15 tot 18 jaar worden. Daarbij hun leergierigheid en baasgericht staat me heel erg aan. Ik leer mijn hond graag iets aan en ik zoek dat ook in een hond. Eigenwijs en zelfs brutaal, ik vind dat gewoon prachtig. Allowel het soms ook vermoeiend kan zijn hoor en hun compactheid. Maylo gaat overal mee naartoe en ik vind dat gewoon fijn. Hij kan bijna overal mee naartoe, trein,  bus, metro enz. Maakt niks uit.

Nee voor mij is de Parson echt het ras. Ik ben overigens momenteel het enige actieve lid met een Parson. 

Ik had Odi. Odi was een hond met een enorme rugzak, maar wel een roedelgerichte hond. Ik merkte dat hij 'meer' nodig had. 

Odi voelde zich het meest op gemak bij wolfhonden. Hij viel ook niet op als hij tussen de wolfjes liep. 

Ik heb me toen verdiept in verschillende wolfhondrassen en kwam uit bij de Tamaskan. Omdat de Tamaskan minder agressie toont dan de Tsjech en minder schuw is dan de Saarloos, zou dit ras perfect zijn voor Odi. 

Heb 2 jaar op de wachtlijst gestaan voor een combinatie waarvan ik zeker wist dat dit het beste bij Odi zou passen. 

En daar kwam Aiden dus uit voort. Hij paste perfect bij Odi, die twee waren de grootste vrienden.

Labrador omdat het mijn 1e hond is en ze makkelijk te trainen is, heb me in meerdere rassen verdiept maar een lab sprak me het meest aan. familie hond aangezien ze bij een jong gezin kwam,  actief genoeg om veel cursussen etc. Te kunnen doen. En ik vind het ook een mooi ras om te zien, en is altijd enthausiast om je te zien.  Kortom ik zou haar voor geen ander kunnen ruilen en is mijn beste maatje en beste keus uit mijn leven geweest 

Voor ons stond het al lang vast dat we een leuke,grappige en wat koppige Franse bul in huis zouden nemen. Een echte stadshond die het heerlijk vindt om van café naar café te trekken en zich nergens druk om maakt. En dat in combinatie met een snoet om op te vreten. Nog geen seconde spijt van. 

Ik had tijdens mijn tienerjaren de hobby werkstukken en powerpoint presentaties maken, met name over hondenrassen en andere (huis)diersoorten die mij interesseerden. Op basis hiervan heb ik een lijst van een aantal rassen die ik ooit nog eens zou willen hebben. De een haalbaarder dan de andere...

Toen we een maatje voor onze Chihuahua zochten kwam mijn voorkeur al gauw bij de Sheltie uit. Dit ras was ik al jarenlang verliefd op maar werd telkens door mijn moeder afgewezen als potentieel nieuw gezinslid, tot dat moment. We zijn wezen kijken bij een hondenshow, hebben contact opgenomen met verschillende fokkers, en hebben uiteindelijk na enkele maanden Abby mogen verwelkomen binnen ons huishouden. De reden waarom ik de Sheltie zo een geweldig ras vond, en nog altijd vind, is omdat ze zoveel mooie eigenschappen kennen. O.a. hun trouwe karakter naar hun familie toe, hun werklust en intelligentie waardoor ze makkelijk te trainen zijn (een van mijn Shelties is inmiddels zelfs mijn hulphond) maar ook hun gevoelige, zorgzame en vriendelijke aard waarmee ze zich makkelijk aanpassen aan allerlei situaties en het dus ook geen probleem vinden om enkele dagen iets minder actief bezig te zijn maakt dit ras tot een erg goede match voor mij persoonlijk.
De Chinese Naakthond kwam in ons leven nadat ik twee nestjes met Abby heb mogen hebben en zij helaas ernstig ziek werd. Ik wilde mijn fokdroom graag voortzetten maar was mijn vertrouwen in het ras (tijdelijk) verloren. Ik wilde dus voorlopig even niet verder met de Shetland Sheepdog (al denk ik hier inmiddels gelukkig wel weer iets anders over hoor), en zocht ook een ietwat kleiner en rustiger ras zodat de aandacht tussen alle honden in onze roedel goed te verdelen zou blijven. Ik heb mijn oude papieren er weer bij gepakt en uiteindelijk kwamen we na een klein jaar research doen, fokkers contacteren en shows bezoeken uit op de Chinese Naakthond. Een totaal ander ras, misschien wel het totaal tegenovergestelde van de Sheltie, maar daarom zeker niet minder geschikt voor ons huishouden. We hadden in het verleden al eens een Chow Chow gehad en juist de eigenwijsheid in diens karakter vonden wij ook erg leuk, dus trok ons aan in de Chinese Naakthond. Hun clowneske trekjes en liefde voor rust en warmte waren nog een reden voor ons om voor dit ras te gaan. Het zijn echte schoothondjes die maar wat graag voor de kachel liggen, maar ook met veel plezier op lange wandelingen mee gaan met de rest van de roedel en vaak in zijn voor een leuk spelletje.

En zo hebben we dus inmiddels twee Shelties (moeder & dochter) en twee Chinese Naakthondjes (halfzusjes) hier rondlopen en hoop ik binnenkort mijn eerste nestje Chineesjes te mogen verwelkomen. Dit is de korte versie, maar ik zal de uitgebreide jullie besparen .
Inmiddels zijn we er hier wel achter dat de Shelties meer bij mij passen en de Chineesjes meer bij mijn moeder (ik woon wegens gezondheidsproblemen nog thuis). Maar we houden van beiden rassen zeer veel, en zijn dan ook blij zulke mooie hondjes met ieder zo hun unieke karaktereigenschappen in huis te hebben. Ze brengen allemaal zo hun eigen trekjes met zich mee maar matchen gelukkig ook erg goed samen, en passen ook bij ons. Juist hun verschillen maken het ook zo leuk om verschillende rassen in huis te hebben en is ook een van de redenen dat ik hoop in de toekomst nog altijd verschillende rassen tegelijkertijd in ons gezin te hebben rondlopen. Ik zou het immers niet anders willen!

Ik wilde een hond, maar niet 1 die een ras zou zijn, ik zag iemand met een kleine Podenco maneto, die grote oren viel ik voor.

Ik werd gewezen op de stichting en ben me in gaan lezen, al snel kwam steeds met foto's Faro voorbij, Faro was een lastig geval, kon niet meer in de kennels, zat al 3 jaar in het asiel en was ongeveer 8 jaar.

Zijn karakter bleek heel lief te zijn naar mensen, ik heb bewust voor een oudere hond gekozen omdat die jonkies veel sneller weg gaan.

En faro zat al zo lang, en had al een rotleven voor het asiel achter de rug, veel informatie kreeg ik, en ik ben zo blij met hem.

Ik ben voor zijn oren en karakter gevallen, hij was wel angstig en viel ontzettend uit naar grote honden, nu helemaal niet meer, voor ons is hij de allermooiste op de wereld.

Hij is een Podenco/stafford mix, maar dat was niet de reden voor de keuze.

Ik moet wel zeggen dat ik voor het uiterlijk val, ik denk wel eens aan een tweede hond, en dan ben ik eigenlijk op zoek naar een Podenco/Stafford, er zitten er genoeg in Spanje, er word heel veel gefokt voor de jacht met deze 2 soorten.

Maar ik moet zeggen, de oren en zijn trieste ogen toen, dat is wat mij heeft doen besluiten om hem te nemen.

Een herplaatser,  het mooiste ras wat er bestaat en zo divers

Mijn eerste hondje kwam voor de derde keer weer terug bij het asiel waar ik toen werkte. En ik dacht toen ''nou zeg, zo erg kan ze toch niet zijn''. Ik vond haar eigenlijk niet erg leuk, ze was heel afwezig en maakte eigenlijk geen contact.

Ik heb haar toen maar meegenomen en ik heb echt met handen in mijn haar gezeten met haar en ook meer dan eens wel eens spijt gehad van mijn keuze. Maar ik geef niet op en met de tijd werd de band steeds beter en ja ik heb echt van haar gehouden.

Ze heeft mij ook zo ontzettend veel geleerd. 

Na haar overlijden ging ik wel iets beter naar mijn wensen kijken en op zoek naar een nieuwe herplaatser, uiteindelijk gevonden. En zoals het opvang gezin zei ''zij zou heel goed in je leven en wensen passen''. Ik heb werkelijk waar nog geen enkele seconde spijt gehad, ze past perfect in mijn leventje. Ze komt uit Spanje en is nu bijna 3 jaar, ze was 1,5 toen ik haar kreeg.  

Ik ben dolgelukkig met haar en voor mij dus ook geen ander ras dan een herplaatser.

Honden hadden we vroeger thuis ook 1 uit het asiel. Later ging ik het huis uit en kreeg een gezin. We hadden een b&t engelse cocker spaniel en daarvoor een kruising herder boxer. Daarna weer een kruising en met haar samen een jrt. Ik was zo gek op die jack russeltjes. Eigenlijk nog steeds.                                                                                   Later bij de jrt kwam er een engelse cocker spaniel bij ze is nu 13. De jack russell was 15 geworden. Dan zeg je we hebben nu 1 hond we laten het zo.  Prisca vond er niets aan huilde vaak.                                                                    Ik vond er ook niks aan 1 hond hebben. Bij onze dochter was op haar hondenvlub bij iemand een nest mini aussies geboren en zodoende hebben we nu Jazz. Als dat niet door was gegaan was het zeker toch weer een jack russell geworden.                                                                          Jazz is nu 2 . Ik niet meer piepjong dus we hopen samen oud te worden. Hoe lang onze spaniel nog bij ons blijft weten we natuurlijk niet maar dan blijft Jazz wel alleen.  Ooit komt er een dag zonder hond...moet er niet aan denken..Ras vast ben ik niet er zijn veel leuke honden zeker de mini aussie heb ik nu ontdekt.

Ik wou graag een Friese Stabij maar kreeg een zeehond.....

Wij hebben een Zwitserse witte herder. De eerste kwam uit het asiel en dat is min of meer gewoon zo gekomen.

Wij kwamen voor een grote Mechelse herder kruising maar dat was helemaal niks. Een andere Hollandse herder kruising was helemaal niks gewend, dus niet zo aantrekkelijk voor mensen die niet eerder zo'n grote hond hadden gehad. De witte herder die er zat, die was wél erg leuk, anders dan alle andere honden die er zaten. Hij blafte niet en duwde alleen zijn bal tegen de tralies aan. 

De tweede Zwitser kwam hier omdat we er specifiek naar zochten. Voor mijn vader was er geen andere hond meer fantastisch dan een witte herder. Dat was dé ultieme hond. Andere honden zoals goldens en labradors waren allemaal ook heus prima honden. Maar niet voor bij ons in huis.  

Daarom dus dit ras. 

Wij wilde graag een asielhondje, ras, geslacht, leeftijd en uiterlijk maakte niets uit.

Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij Ollie en het was liefde op het eerste gezicht. 

De leukste honden zijn voor mij dus kruisingen zonder thuis, die zou ik de rest van mijn leven een warm mandje willen bieden. 

Daarnaast wil ik ook erg graag Stabijtjes hebben, ik ben dankzij Ollie helemaal verliefd geworden op het ras. 

Thuis altijd al Franse bulldoggen gehad. En wilde eigenlijk een Engelse bulldog, maar uiteindelijk toch voor een Franse gegaan. Nu 5.5 jaar later een Franse en een engelse bulldog rijker. Heerlijke eigenwijze draken, maar de grootste vrienden voor iedereen!

Ik was op zoek naar een klein hondenras. Liefst een ras dat van nature uit heel sociaal was en goed met kinderen. Speels, maar geen al te hoog energieniveau. Ik hou van wandelen, maar ik zag me nog niet in de gietende regen uren wandelen. Vachtonderhoud en uiterlijk was niet echt van belang.

Liefst een ras dat goed reageert op een consequente, maar zachte opvoeding. Zo ben ik zelf immers ook. Ik leer liefst iets aan, aan de hand van belonen en negeren. Iets dat niet past/kan bij elk ras.

Ik ben uiteindelijk bij de Maltezer uitgekomen en ik zou geen ander ras meer willen. Loes past perfect bij mij. Als ik thuis ben ligt ze bijna altijd bij mij in de buurt.

Ze is ontzettend lief, met toch een tikkeltje deugnieterij. Heel sociaal naar mensen en honden en gek op kinderen.

Haar vacht vraagt het nodige onderhoud, maar ik ben er graag mee bezig.

Samen bezig zijn vindt ze super. Dat kan een wandeling zijn, maar ook een denkspelletje of bankhangen. Als ze maar bij mij in de buurt is.

Samen volgen we ook lessen gehoorzaamheid. We zijn net geslaagd voor ons overgangsexamen naar de B-groep. Dus ook op de hondenschool kunnen ze het goed doen.

Kortom, voor mij het droomhondje! 

Ik ben allergisch voor honden, dus ik was sowieso gelimiteerd aan de weinig/niet verharende rassen. Ik had me eerst een beetje vastgezet op de Labradoodle, maar op websites van fokkers las ik telkens tegenstrijdige dingen en dingen als verplicht castreren voelde ik me ook niet goed bij.

Toen heb ik besloten om verder te gaan kijken. Poedels en de verschillende waterhonden. Toen kwam ik een website van een fokker tegen waar ik me zo goed bij voelde, dat ik gelijk een mailtje heb gestuurd. De website was zo duidelijk over wat de fokker belangrijk vond bij het fokken, de mogelijke erfelijke ziektes etc. En er was op dat moment een groot nestje waar nog niet alle pups van vergeven waren. Dat is natuurlijk extra aantrekkelijk. 

Binnen een week kwam ik langs op gesprek en dat beviel ook zo erg! De fokster zelf was ook allergisch en had ook astma dus ik voelde me zeer begrepen. Tijdens het bezoek ontmoette ik meerdere volwassen honden en 13 pups en ik had maar een zeer minieme kriebeling in mijn neus van allergie. Toen heb ik dus besloten voor de Portugese Waterhond! Ik ben dus eigenlijk in eerste plaats opzoek gegaan naar een goede fokker en me niet heel strak vastgehouden aan een ras.

Ik ben nu heel blij met mijn pupje. Wel lekker druk, maar als hij straks uitgegroeid is kan ik lekker alles met hem gaan doen: fietsen, hardlopen, mee op wintersport...

Toen ik 12 jaar was, kwam mijn vader op een woensdagavond ineens met een rode engelse cocker aanzetten. Uit de krant gekocht en zo vals als wat. Totaal geen opvoeding gekregen bij ons thuis en ze was de baas. Senta heette ze en het was de schrik van de buurt. Maar wat was ik gek op haar, mijn valse vriendinnetje. Toen is echt mijn liefde voor rode cockers geboren. 15 jaar later wilde ik zelf een hond en natuurlijk een rode cocker.... maar deze zou wel opvoeding krijgen en het was de meest lieve cocker van de wereld. Helaas met 11 jaar overleden, mijn kleine lieve cocker. En nu hebben we weer een rode cocker, weer zo lief.... Ze is net 1 jaar geworden, en wat ben ik toch verliefd op dit ras. Het is soms net een sprookje haha....een zo schattig levend knuffelbeestje. En dan dat zielige koppie met die lange oren.... totally in love...

 Ik wou border collies...

Ik kreeg modder lolly's 

Ik had een Mechelse Herder mix, en wilde graag een tweede hond. Ras, leeftijd, geslacht, maakte me allemaal niet zoveel uit. Wel wilde ik een kleine hond of een middelmaatje, in ieder geval eentje die kleiner was dan mijn toenmalige hond (20 kg woog zij).

Ik heb 3,5 jaar in een asiel gewerkt en daar begon dan ook mijn zoektocht. Helaas kwam ik van een koude kermis thuis, en zaten er vooral grote honden. Veel daarvan hadden dan ook nog gedragsproblemen. Nee, dat was voor zowel mijzelf als voor mijn bejaarde herdertje niks. Er stond één hondje bij die me wel aansprak, een Teckel reutje van 6 jaar. Maar toen ik het asiel belde, vertelden ze me dat er zoveel interesse in hem was, dat ze iedereen vroegen een motivatiemail te sturen. Op deze mail kreeg ik binnen vijf minuten antwoord. Hij werd al opgehaald door iemand anders.

Toen ging ik op zoek naar particuliere herplaatsers. Ik zocht naar wat kleinere hondjes. Teckels, Dwergpoedels, Dwergschnauzers. Ik werd op allerlei wachtlijsten van de rasverenigingen gezet en heb daar nooit meer iets van gehoord. Wederom vond ik een leuk Teckeltje maar de eigenaar wilde wél 1000 euro voor d'r, want dat had hij ook aan de fokker betaald.. Nee, mijn insteek was juist om een hondje te helpen, een hondje die dat nodig had.

Ik heb altijd wel een beetje een zwak gehad voor windhonden. Die grote, prachtige Greyhounds die dan zo gemoedelijk naast hun baas lopen. Groot, dat wel, maar niet zwaar. Dus ondanks hun hoogte niet te "massief". Al snel merkte ik dat als ik een windhond wilde, ik bij buitenlandse stichtingen terecht kwam, die voornamelijk Galgo's naar Nederland haalden. Dit vond ik wel spannend, een hond niet van te voren kunnen ontmoeten e.d. Ik vroeg of de stichting me wilde adviseren, ik beperkte mezelf even tot hondjes die al in Nederland waren, en zocht drie honden uit. Een grote brindle Galgo reu, een grote ruwharige Podenco Campanero teef, en een Podenco Andaluz teef. Destijds had ik géén idee wat een Podenco was, maar blijkbaar trok het ras me wel aan. Omdat de Podenco Andaluz het dichtst bij woonde, ging ik haar eerst ontmoeten. Ze was véél kleiner dan ik had verwacht (11 kg) en ik twijfelde. Het gastgezin had enorm veel moeite om haar te laten gaan en pushte daardoor (onbewust?) een beetje. Zonder er een nachtje over te slapen, wat ik wel van plan was, adopteerde ik haar.

Pas daarna las ik me in over wat een Podenco was. En wegens omstandigheden zijn er daarna nóg twee Podenco's blijven plakken die eigenlijk bij me in de opvang zaten.

Waarom Podenco's? Toeval. Voor hetzelfde geld waren het Galgo's, of nog iets heel anders geweest. Ik wist niet eens wat een Podenco was toen ik de eerste adopteerde, dus het was geen bewuste keus voor een bepaald ras. Maar.. dat kon ik de tweede en derde keer natuurlijk niet meer zeggen ;) Dus, wat spreekt me nou aan, aan de Podenco..

- De buitenkant. Ik vind ze enorm mooi om te zien, en de kleinere Andaluz en de mini Maneto die ik heb, hebben ook een mooi formaatje. Ze zijn wel "stoer", maar niet groot.
- Het karakter. Ik heb het moeten leren waarderen, want ik kon ze wel achter het behang plakken zo nu en dan, maar ze hebben echt humor. In eerste instantie vervloekte ik Cosmic als ze niet luisterde. Nu moet ik er soms juist erg om lachen, als ze weer eens niet luistert, maar lekker haar eigen zin doet en daar enorm van geniet. Ze zijn echt clowntjes met een hoop expressie en karakter.
- Het verleden. Podenco's zijn zo puur, nog zo dicht bij de natuur. Ze zijn over de eeuwen heen nauwelijks veranderd, ze zijn nog nagenoeg precies zoals ze op muurschilderingen te zien zijn. Het enige verschil is dat hun voorouders aanbeden werden door de Egyptenaren, en ze nu gezien worden als ongedierte door veel Spanjaarden. Door een Podenco in huis te halen help je een hond écht uit een ontzettend nare situatie. En ze zijn zo trots, zo gevoelig en zacht, dat ze écht beter verdienen..
- De zeldzaamheid. Goed, er komen er wel steeds meer naar Nederland, maar toch zijn ze een "blikkenvanger" en zijn mensen vaak erg geïnteresseerd in wat voor honden ze zijn, waar ze vandaan komen, etc.
- Gedrag binnenshuis. Ze zijn heerlijke bankhangers en behoorlijk knuffelbaar!

Hun grote nadeel? Het jachtinstinct. Oncontroleerbaar.. Loslopen is een probleem, en ze zijn gewoon écht geen normale.. honden. Ze zijn bijna meer kat-achtig dan hond-achtig!

Ik wilde vanaf kleins af aan al een mopshond of een Puggle.

8 jaar gezeurd aan mijn vriends kop. Eerst ging hij erin mee totdat hij begon dat hij vanalles wilde, maar beslis dit niet. Oeh wat was ik boos

Mijn vriend heeft echt jaaaren geleden een documentaire gezien over Amerikaanse Akita's, maar dacht dat we toch niet zo'n hond konden krijgen, maar hij was helemaal fan.

Toen we gingen samenwonen begon hij er weer over en zijn we van alles gaan uitzoeken over de Akita's. Ik wilde in eerste instantie liever de Shiba Inu of de Japanse Akita. Maar mijn vriend wilde zo graag de Amerikaanse Akita. Dus toch daar maar voor gegaan. Nu hebben we zelfs twee.

Oh en waarom?

Ze zijn natuurlijk prachtig! Ik heb weinig foto's gezien waarbij hun kop te zien is hoe mooi ze zijn, want op foto's lijken ze vaak smaller. Dat mooie brede lichaam en die vrolijke koppen.

Maar uiterlijk is natuurlijk niet alles.

Er zit veel uitdaging aan. Je leest op internet zoveel negativiteit en wij wilden graag zelf ondervinden of dit echt zo is of dat wij onze hond goed kunnen opvoeden en dat is gelukt.

Amerikaanse Akita's zijn zelfverzekerd, waaks, nieuwsgierig, attent, koppig, trouw naar de baas, alert, hele sterke eigen wil, onafhankelijk, vriendelijke, trots en kunnen heel goed hondentaal lezen en uitzenden en leren snel. Hoewel ze soms doen alsof ze de training niet snappen. Dat is vaak niet het geval, ze doen alleen als ze er het nut van inzien.

Dit maakt alles een leuke uitdaging. Veel kunnen niet loslopen. Onze honden wel, maar de uitdaging is om ze ook weer bij je te krijgen. Daar moeten ze namelijk wel het nut van inzien.

Ik vind fantastisch hoe trouw ze blijven aan hun baas. Veel honden denderen naar iedereen toe.

Jackie moet niks van vreemden hebben. Is ze ook niet zo snel afgeleid.

Ik weet niet hoe ik het uitleg, maar alsof ze van ander niveau zijn dan een heleboel andere honden. Alsof ze nadenken voordat ze wat doen.

En heerlijk lange wandelingen maken. Fietsen en hardlopen ben ik en is Jackie ook dol op, maar daarmee doe ik nog rustig aan met haar.

Ik heb als puber altijd een fascinatie gehad voor de Briard. Ik las erover, verzamelde vanalles, ging naar shows enkel om hen te zien. Ik vond ze prachtig! 

Met ouder te worden was het duidelijk dat dit absoluut geen ras was voor mij. Ik zou nooit een goeie baas zijn van een herder. 

Nu, zoveel jaar later, hebben we samen met ons gezin gezocht naar een ras die bij ons past. We keken vooral naar het karakter. We zijn als een blok gevallen voor de Boston Terrier. 

Er loopt er hier nu al 9 weken eentje rond en hij doet zijn naam van "American gentleman" alle eer aan :)

Yasmin