Hoe help ik een hond

Er kunnen zich momenten voordoen waarin een gevoel van 'goed doen' zich van je meester maakt, als je een zielige hond in het vizier krijgt. Het gemakkelijkst is dan op je gevoel van het moment afgaan en een besluit nemen, omdat je er misschien al jaren over hebt gedacht om een ontspoorde hond te helpen.  Het op een rijtje zetten van gedachten vooraf is een prima zaak,  maar dekt nooit de gehele lading. En een zielige hond kan nogal wat lading bij zich hebben. Bij het zien van een noodlijdend dier zijn, ondanks vermeende goede voorbereiding, diepgaande vragen aan jezelf beslist niet overbodig. Zo is het ontdekken van het ras, of rassen,  waaruit het dier bestaat, van groot belang in verband met de eigenschappen die het dier kan vertonen. Kan ik wel omgaan met de gedragingen die bij dit dier, of deze samenklontering van  rassen in dit dier, horen?  Heb ik de tijd om aan dit specifieke dier met zijn mogelijkheden/onmogelijkheden te kunnen samenwerken? Een gemiddelde hond heeft per dag 2 uur geestelijke en lichamelijk afleiding nodig. Zijn mijn mogelijkheden, kennis en liefde voor dit dier voldoende om het in goede banen te leiden? Neem ik niet te snel genoegen met: het is nu eenmaal zo, laten we ons er maar bij neerleggen? Is medelijden mijn drijfveer of wil ik dit dier werkelijk een 'beter' leven geven? Wat is dan dit 'betere' leven? Zo zijn er nog legio vragen aan jezelf te stellen voordat je een gedegen besluit kunt nemen. Een heel belangrijke factor is verder: probeer vooraf het dier zoveel mogelijk te observeren en te voelen of er eventueel een klik kan komen. Van een asieldier is natuurlijk wel het een en ander bekend, maar een persoonlijke ervaring is onontbeerlijk. Neem daarvoor rustig de tijd en laat eventueel na enkele dagen de beslissing vallen. Besef dat het zieliger is als het plan mislukt.  Als daarna de teerling is geworpen, moet de bedoeling slagen.

Zeker moet je goed afwegen of je een dier een goed bestaan kunt geven.

Hoewel voor veel dieren een veilig thuis en eten en drinken en verzorging al vele malen beter is dan wat ze nu hebben.

Maar daarmee ben je er niet, vind ik.

Door de dingen die ze hebben meegemaakt, kun je tegen problemen oplopen. En die moet je ook oplossen. Sommige kun je niet helemaal oplossen, dan moet je ze leefbaar maken voor het dier en voor jezelf.

Het leven dat mijn honden hadden was niet fijn.

Vera lag aan een in haar hals gegroeide ketting, haar poot kapot geslagen, uitgemergeld en uitgedroogd en, zoals later bleek, nog Leishmania ook. Natuurlijk kwam zij van de hel in de hemel. Maar ook bleek ze door alles wat ze had meegemaakt onder andere grote verlatingsangst te hebben.

Dat heb ik opgelost door na goed zoeken Lexi erbij te nemen, een gouden match gelukkig.

En ook Lexi kwam uit de goot, broodmager en angstig gevonden met haar pupjes. Iedereen wilde de pupjes. Wie wil mama Lexi? stond er.

Wij, graag, welkom Lexi!

Toen de twee kleintjes, Mara en Pien, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Nee, zonder gekheid, ik had de mogelijkheid om er nog twee een fijn thuis te geven.

Ook broodmager bij het asiel in Spanje afgeleverd.

Mara, zo onzeker, duidelijk geslagen en uitgescholden. Haar met engeltjesgeduld voor een groot gedeelte haar zelfvertrouwen terug kunnen geven.

Pienie, duidelijk op straat geboren en als kleinste moeten knokken tegen de groteren voor een kruimeltje eten en een plekje om te slapen. Dat er nooit helemaal uitgekregen, ze blijft denken dat de anderen haar eten en plekje willen inpikken (wat ze nooit doen), maar met wat aanpassing is het te handelen.

Die twee konden er best nog bij.

Helemaal opgeknapt, allemaal.

Niet alleen een veilig thuis en hun natje en hun droogje.

Liefde en lol samen, geborgenheid, ja, dat vooral.

En dat gaf ze zelfvertrouwen.

Vera, inmiddels overleden, heeft een fijn leven gehad hier, ondanks haar vooral lichamelijke ongemakken, alles zo goed als kon behandeld. Ze was al opgegeven toen ze 2 jaar was, ze werd 12 jaar hier.

Lex is inmiddels de roedelleider nu en geniet vol overgave van haar oude dag.

Mara en Pien zijn vrolijke, blije hondjes, kerngezond, ook al oud.

Ik denk dat ik ze allemaal heb kunnen geven wat ze nodig hadden.

Ook met ze kunnen werken aan hun struikelblokken veroorzaakt door hun leven in Spanje.

En daar waar ik het niet kon veranderen, de situatie en mezelf aangepast.

Je moet er wel aan werken, ik vind niet dat je er bent met alleen een plekje bieden. Hoewel velen daar al een stuk mee geholpen zijn, vergeleken met het 'leven' dat ze nu leiden/lijden.

Het was van mij overigens een bewuste keuze om niet meer voor een boxerpup te gaan, maar voor honden uit een asiel.

Ik zeg overigens wel eerlijk dat ik voor alle vier afzonderlijk nog meer had kunnen doen, qua gedrag vooral.

Maar aan de andere kant heeft het leven in deze roedel ze ook weer veel gegeven.

Dus al met al is het goed zo

Mooi beschreven weer!

Inderdaad, een dier willen helpen is heel mooi, maar de wil alleen is niet genoeg.

Mijn advies is altijd: ga er blanco in en wees voorbereid op het ergste: baknijd, verlatingsangst, angstagressie etc. Probeer niet een "klik" te voelen, het vertrouwen moet je zowiezo eerst opbouwen dus dat komt vanzelf wel.

En ook heel belangrijk: ga in het tempo van de hond, accepteer hem of haar zoals hij of zij is en probeer een hond die van ver komt (soms letterlijk en figuurlijk) niet aan jouw smaak aan te passen. Hoe vaak lees je niet dat de hond zo onder druk gezet wordt met allerlei cursussen en oefeningen, omdat hij "sociaal" moet worden en alles maar moet kunnen wat wij acceptabel vinden in een hond.

Soms lees je dan achteraf dat de hond werd ingeslapen, omdat hij agressief werd en er dus wel wat mis moet zijn met de hond. Zo treurig en jammer.

Wij hadden Lola na vier jaar asiel, en ze had angstagressie, baknijd etc. Ons was verteld dat het een herder was maar thuis (ze was van een foto uitgezocht) vond ik haar meer rotti dan herder. Ik heb gelukkig veel tips hier gehad en ook van de stichting waar we haar vandaan hadden. En wat een wereldhond zat er onder die agressie.

Nooit heeft ze naar een cursus kunnen gaan of konden we haar meenemen op vakantie. Maar wat een geweldige hond hadden we aan haar, ik ben blij en dankbaar dat ik haar heb mogen kennen, ik heb enorm veel van haar geleerd en had haar voor geen goud willen missen.

En nu is Jenna er, ik dacht van de foto een herderachtige en dat zit er vast ook in, maar het is een jachthond, ik vermoed Ogar Polski aan haar karakter, uiterlijk en gedrag. Dat is helemaal nieuw voor mij, dus een nieuw avontuur voor ons beiden.

Hoe help je een hond, ik denk door goed inlevingsvermogen en veel geduld, liefde en acceptatie.

Jeutje Bert, sorry voor lang verhaal, nu ja, het gaat over vier honden, hahaha!

Zo is dat.

Elke hond, of het nu een pup, een herplaatser, een asiel- of straathond is, hoor je met volle verantwoordelijkheid in je leven op te nemen.

"Omdat ie zo zielig is" is in mijn ogen een even oppervlakkige motivatie als "Omdat ie zo mooi is"…

Altijd verder kijken dan dat, en jezelf in vraag stellen of jij wel kunt bieden wat de hond nodig heeft.