Misha aangevallen - 2 weken later

Moet het even van me afschrijven

Ik wilde een keer een nieuwe route uitproberen, aangezien de wandelingen een beetje saai worden (klein gehuchtje, geen rijbewijs en ze mag hier in Ierland niet met de bus). Vanuit die weg kwamen wel vaker wielrenners, dus besloot deze kant eens verder op te lopen. Een voetpad was er niet een de weg was niet superbreed, maar hield Misha kort, en was van plan niet ver te gaan; haar alleen wat nieuwe geuren laten opsnuiven. Via die weg kan je ook naar een toeristisch dorpje, maar die is op 9km afstand, maar leek me leuk om daar een keer naar toe te lopen als ze volwassen is en ik vrij heb. Wilde alvast een soort van zien hoe de weg in het begin zou lopen. Komen er opeens een Duitse(?) herder en Jack Russel de weg over rennen, en grijpen zich vast in Misha. Zij begon te gillen en lag met staart tussen de benen in de berm, ik heb geschopt en geschreeuwd, weet het niet eens meer precies, maar de herder droop af. De Jack Russel had zich vast gebeten, en heb ik aan zijn nekvel eraf getrokken, en op een afstandje eerst in de lucht gehouden, wist niet wat ik er mee aan moest. Erf was open dus kon hem niet 'over het hek gooien', en ik wilde niet dat hij zich weer vastbeet. Misha probeerde ondertussen naar me toe te kruipen. Heb de jr uiteindelijk toch maar neergezet, en gevloekt en getierd en gestampt, zodat hij uit de buurt bleef van Misha. Hij hoorde een auto aankomen en is toen afgedropen. Ik wilde Misha in m'n armen sluiten, maar ze kroop weg in de heg. Uiteindelijk probeerde ze een soort van bovenop me te klimmen en heb ik haar opgetild. Ik stond te trillen op m'n benen en heb gehuild zoals ik al in geen jaren meer heb gedaan

Ze lijkt niks te hebben; in ieder geval geen bloed. Ook liep ze normaal toen we weer wegliepen. Thuis een kluif gegeven, en terwijl ze sliep nog een keer gevoeld, want door het hele gebeuren bleef ze in me happen terwijl ze nog wakker was. Ze bleef door ronken ook al aaide ik haar expres iets harder op de plekken waar ik dacht dat ze haar gepakt hadden; dat is ook een waas. Hopelijk valt het dus heel erg mee.

En nu maar hopen dat dit hele gebeuren haar geen trauma bezorgd heeft, en dat ook ik nog normaal kan/durf te wandelen langs erfhonden

Ogen liepen weer vol terwijl ik dit typte, poeh

Oww wat naar 

Een dikke knuffel voor jou en Misha

Wat een nare ervaring. Ook van mij een knuffel. 

Weer zo'n erfhond die z'n erf af komt begrijp ik? Ik vind dat echt zo bloed, bloed irritant... Hier zijn er ook verschillende, mensen die dan denken oh er komt toch niemand hier voorbij of zo. Hun poort open laten en vervolgens komt er zo'n hond achter Obi en mij aan jagen omdat we hun erf passeren, ook al is het over de openbare weg. En het meest irritante eraan is ook  nog je kunt er geen pijl op trekken wanneer ze die poort openlaten en zou de hond dan toevallig binnen zijn of komt hij achter je aan racen als je even niet oplet. Niet bepaald lekker stressvrij wandelen. En dan moet je je hond maar weer rustig zien te krijgen en hopen dat die hond afdruipt zodra je ver genoeg gepasseerd bent als hij erachter aan komt. 

Lobbes is ooit in z'n neus gebeten door zo'n erfhond die mensen hadden een schrikdraad over hun oprit liggen, die blijkbaar de honden op het terrein moest houden maar niet aan stond... handig!

Wat vervelend! Ook een knuffel van ons! 

Wat schrikken zeg!

gelukkig lijkt Misha niets te hebben..

Dankjewel allemaal voor de digitale knuffels! Hart luchten hier heeft erg geholpen. Kan er nu aan terugdenken zonder in huilen uit te barsten Misha lijkt ietsje anders dan anders, maar voor mijn gevoel zoek ik ook te veel achter haar gedrag. Maar blijf haar toch maar voor de zekerheid in de gaten houden Ze ligt nu naast me te ronken

O wat naar :-(

Ook van mij een dikke knuffel voor Misha, fijn dat er niks aan de hand lijkt te zijn. Verwen haar maar lekker even 

Echt geen leuke ervaring zoiets.

Goed dat ze niet gewond is. Denise in actie. Meer dan genoeg adrenaline voor iedereen. Die durven volgens mij vanaf nu niet meer van hun erf. Hopelijk kom je die engerds niet meer tegen. 

Belangrijk is nu dat jij ontspannen tegen haar bent. En voor haar is het nodig dat je niet in de gebeurtenis blijft hangen. Het is goed dat je haar in 't oog houd, met in het achterhoofd wat er gebeurd is, maar naar haar toe heel gewoon. Kijk het een beetje aan hoe zij doet als je met haar buiten gaat. 

O bah schrikken zeg, Ik vind dat ook doodeng als je elk moment een erfhond kan verwachten die ineens tevoorschijn schiet.

Goed gehandeld

Misschien wel eventjes rustig aan nu buiten en zorgen voor goede ervaringen.

Bah, dit is echt heftig schrikken.

Kan me voorstellen dat je van schrik en woede niet meer weet wat je gedaan hebt.

Heb zelf een keer gehad en stond zo hard op mijn benen te trillen dat ik niet meer door kon lopen.

Gelukkig dat je denkt dat Misha niks mankeert.

Hou haar goed in de gaten en slaap er met z'n tweeën een nachtje over dan ziet waarschijnlijk de wereld morgen weer anders uit.

Zoals al geschreven is het nu belangrijk dat jij nu gewoon en rustig doet. Dat heeft Misha nu nodig om weer te herstellen van de schrik.

Ook vanuit hier een troostende knuffel voor jullie allebei !!

In Nederland mag je geen wapen bij je dragen, maar hoe zit dat in Ierland? Als het legaal is, zou ik overwegen om een cattle prod oid bij je te dragen ter verdediging tegen buiten hun erf lopende erfhonden. 

He bah, wat zielig :(
Een tip die ik ooit heb gelezen: snoepjes/brokjes/iets eetbaars naar zo'n erfhond gooien als hij naar je toekomt.
Dat werkt hier iig heel goed.

Update(tje begon als -tje, is nogal een lang verhaal geworden ),

Misha had uiteindelijk toch wel een paar gaatjes, die nu bijna allemaal weg zijn. Helaas ben ik weer terug bij af bij sommige socialisatie/opvoedingsdingetjes Zo konden we mensen na een paar maanden oefenen op hetzelfde voetpad passeren; ik hoefde alleen maar een brokje voor haar neus te houden. Dat kan nu niet meer. We moeten weer naar de overkant van de straat of teruglopen op sommige stukken tot we een zijstraat in kunnen en wachten tot ze gepasseerd zijn. Mensen bij de bushalte waren niet eng, maar nu weer wel. Ik kon haar korter houden als we daar langskwamen, maar dat 'triggert' haar nu weer. Terwijl ik niks anders kan. Het zit aan een weg met op dat stukje geen voetpad, en auto's razen met 50-80km/u voorbij. Dus ik moet naar de overkant van de weg en daar kort om ervoor te zorgen dat ze niet onder een auto springt In het donker was ze niet bang, maar dat vindt ze nu ook een stuk spannender, net als stormachtig/regenachtig weer. Zo waren mensen in het donker niet eng, maar viel ze uit naar een paar meiden die 's avonds uit de bus kwamen op misschien wel 100 meter afstand (ben slecht in inschatten afstanden, maar het was ver ) Loslopende honden reageerde ze eigenlijk nog niet eens zo heel erg op voor de aanval, en dat is ongeveer gelijk gebleven; de honden die voornamelijk aan het eind van de middag loslopen in de wijken (baasje die thuis komt, en ipv hond uitlaten, laten ze de hond buiten terwijl zij zelf lekker binnen blijven...), kennen daardoor wel de hondentaal erg goed. Misha vindt ze daarom niet eng, want de honden komen niet op haar af terwijl ze duidelijk maakt dat ze dat spannend vindt.

Honden aan de lijn is echter weer groot drama... Heb dat toen ze hier aankwam verkeerd aangepakt en te veel druk op haar gelegd. Uiteindelijk achter gekomen hoe ik niet per ongeluk spanning naar haar over bracht, en toen ging het beter. Niet zo goed als bij de loslopende honden, maar beter. Dat is nu weer weg. Ze gaat helemaal uit haar plaat bij sommige honden/situaties. Ook kon ik haar eerst meelokken als de afstand groot genoeg nog was, nu blijft ze ze de hele tijd in de gaten houden, waardoor we niet weg kunnen lopen, en ze daardoor te dichtbij komen en ze gaat blaffen. Als ik door probeer te lopen gaat de lijn strak en gaat ze ook trekken en blaffen. Beloning is ze dan ook te gespannen voor. Ben nu al een paar keer huilend thuisgekomen; we waren al zo ver eigenlijk, al vond ik toen voor de aanval van niet, en al die oefening en vertrouwen weg doordat ik een nieuwe route wilde proberen Ik liep eindelijk weer met plezier met haar, en nu heb ik weer momenten dat ik eigenlijk wou dat ik nooit aan een hond was begonnen. Gelukkig duurt dat maar kort

Wel weer 2 'schijn'aanvallen gehad van een loslopende/ontsnapte hond, maar ik ga nog een briefje in hun brievenbus doen, om aan te geven dat hij losliep en niet bepaald vriendelijk overkomt. Hij blaft vanaf de schutting (waar hij de afgelopen maanden achter zat, dus neem aan dat die twee keer per ongeluk waren), waarvan ik dan denk dat hij er dan achter zit, maar komt dan plots op ons af stormen, om zich op het laatste moment weer terug te trekken naar de schutting waar z'n maatje nog achter zit. Maar dit helpt niet echt met haar vertrouwen te geven dat er niet om elke hoek een hond loert.

Eergisteren terwijl ik met de buggy liep kwam er een jongen met een loslopende malthezer(? klein wit hondje) recht op ons afgerend. Hij had barre lol met hun 'wedtrijdje', tot hij nogal laat ons zag. En de malthezer kreeg hij toen ook niet meer mee, en kwam op ons af. Misha hield het tot een meter of 3 goed vol; keek snel weer naar mij voor handenvol brokjes, tot hij wel heel dichtbij kwam. Met de buggy heeft ze een halti om voor de veiligheid (trekken > maakt mij instabieler (heb haar om m'n heup) > (steile) heuvels met buggy, gaan niet goed samen, dus bij de buggywandelingen halti, hoe graag ik deze ook niet zou willen gebruiken), waardoor ze nu niet te veel kracht kon zetten voor uitvallen. De jongen besloot het hondje toen toch maar snel op de pakken voordat hij 'gepakt' zou worden door Misha, hij dacht waarschijnlijk dat de halti een muilkorf was, en liep snel naar huis met hondje in z'n armen. Ik moest een hele tijd stil blijven staan, want Misha trok aan de lijn en piepte, jankte en blafte van de stress... Hopelijk blijft ze haar vertrouwen in andere loslopende honden houden, ondanks dit soort situaties.

Maar hopelijk komt het toch ooit weer goed Vast wel, met veel geduld en lekkere beloningen. Ze moet ook nog loops worden, dus hoop dat dat haar vertrouwen gaat helpen, en anders de sterilisatie/castratie na de eerste loopsheid; daar worden ze ook wel eens pittiger van heb ik gehoord. Mocht dit alles geen (positief) effect hebben, tsja, dan toch maar alleen veel geduld en lekkers, haha