canicross 2016

Twee weken geleden zijn Shadow en ik afgereisd naar Bruinisse, Zeeland. Voor het eerst zonder ouders met de auto naar een wedstrijd. Na een omweg te hebben gereden en dus een vertraging van 45 minuten toch veilig aangekomen.

Heerlijk eerst het parcours wezen verkennen met boef. Het is een nieuwe wedstrijdlocatie, dus dan wil ik van te voren weten waar ik aan toe ben. In het kort, we zijn toe aan een pittig parcours. De start bevind zich tussen een autoweg en een fietspad in. Niet de veiligste start en veel honden snappen niet dat ze in het midden van de gras strook moeten blijven, dus ik hield mijn hart vast.

Daarna kom je op een aantal single tracks, smalle paadjes waar het lastig is in te halen, met de benodigde bochten en heuveltjes. Daarna kom je bij een grote heuvel en ga je over het strand terug naar de finish.

Na het inschrijven heb ik een maatje van mij helpen starten op het onderdeel steppen. Zij heeft een ridgeback die nogal eens kan bijten bij de start naar degene die hem vasthoudt. Maar ik kon gelukkig later op de dag nog ongeschonden starten met Shadow hihi.

Daarna de lange afstand en bikejoring gefotografeerd. Het is een werkelijk schitterende locatie om te fotograferen.

Toen was het tijd om te starten. Ik was zenuwachtig. Bang dat ik met mijn vergeetachtige hoofd de autosleutel zou verliezen. Nou kwam die angst al aardig dichtbij toen ik net voor de start de kofferbak dicht wou gooien, maar de sleutel niet kon vinden. Natuurlijk zat deze braaf in mijn jaszak, maar in paniek niet aan gedacht.

Dus naar de start met boef. Ik zie de eerste honden over het de grasstrook zigzaggen. Zoekende naar de weg die hun baas wil dat ze lopen. Het is een mooie dag, zonnetje schijnt maar het is wel ijzig koud. Ik doe mijn trainingsbroek uit voor de start en ik ben blij als ik zie wie er voor ons starten. Team Boaz voor ons, zij lopen ongeveer in ons tempo en Shadow kan dus in ieder geval goed inhalen. Vlak achter ons start mijn favoriete labrador Marley. Zij zijn sneller en ik verwacht dus dat zij ons gaan inhalen. Dan kunnen we Boaz mooi voorbij en dan aanhaken.

Nou daar gaan we dan. Shadow wordt gek als hij Boaz ziet vertrekken met zijn mooi grijze plofvacht. Een van de weinig honden in het canicross met een dikkere vacht dan Shadow. Vervolgens mogen we dan. Shadow zet de achtervolging in. Hij heeft maar een doel en loopt als een ervaren hond mooi in een rechte lijn. Van rechts zie ik een auto voorbij komen en niet veel later staan ook daar vrienden ons aan te moedigen. Shadow is daarvan van slag en wil er naartoe. Uit zijn focus en ik heb de grootste moeite hem de bocht in te sturen. Uiteindelijk lukt het, maar hij is even van de leg.

Maar dan komt Boaz weer in zicht en verdwijnt net de bocht om. Shadow trekt en sprintje en is er binnen de kortste keren voorbij. Maar dan valt hij stil. Er loopt nog een loper voor ons, maar als ook die is ingehaald is de batterij op. Voor Shadow is de race gewonnen, mijn race duurt echter nog dik 2 kilometer en ik heb het zwaar. Nog steeds last van het leed wat een blessure heet. Na maanden niet mogen trainen is mijn conditie sterk afgenomen. Wedstrijden worden steeds zwaarder. Maar ik loop op eigen kracht vooraan in het treintje. Team Boaz en het andere team hijgen ons in de nek.

Ik houd het ongeveer een kilometer vol en dan is de tank op. Het andere team komt ons weer voorbij en ook team Boaz gaat weer voorbij. Maar dan komt team Marley eindelijk voorbij. Shadow herkent Marley en gaat de achtervolging in. Team Boaz weer voorbij en deze laten we nu achter ons, terwijl hun ons (hoorde ik achteraf) op hun beurt weer als haasje gebruiken. De heuvel over gaat goed met hulp van Shadow, die op het commando 'omhoog' mij nooit teleurstelt en even gas bij geeft.

We lopen over het strand, man man man is het al voorbij... Team Marley voor ons. De finish in de verte in zicht. Mijn longen branden. Mijn rechterkuit is aan het verzuren, door mijn blessure is heel mijn rechterbeen pudding geworden. Mentaal barst er een strijd los om te stoppen of door te gaan. Toch gaan we door en probeer ik het tempo erin te houden. Shadow loopt weer mooi aan het einde van de lijn en geeft geleidelijk druk. We naderen de finish. Nog 200 meter. Ik hoor bekenden ons aanmoedigen, maar heb niet de kracht om mijn hoofd omhoog te tillen om te kijken wie het zijn. Waar ze later die dag mij nog om zullen uitlachen .

Dan eindelijk! EINDELIJK! De finish. Ik stort ter aarde terwijl Shadow de afgelopen 2.8 kilometer alweer vergeten is. Hij blaft vrolijk naar een naar zijn idee gekke windsurfer.

Nou het was goed voor een 9e plek van de 25 deelnemers. Ik vraag me af hoe we eindigen als ik weer fit ben. Maar voorlopig mag ik nog worstelen met een hoofd dat ja zegt en een lijf dat nee zegt.

Na een mooie dag zijn we weer naar huis gegaan.

Nou vorige week dan. De night beach cross in IJmuiden. Weer mocht ik van lieve paps de auto jatten.

Ik rijd veel te vroeg weg van huis. Ik weet dat de navigatie verouderd is en dat we de vorige 2 jaar fout zijn gereden. Ook dit jaar rijd ik als traditie weer de zelfde foute route. Waar ik 70 rijd achter een oud mannetje op een 80 kilometer weg. Met veel gevloek en getier komen we dan eindelijk aan, ik ben niet de meest rustige bestuurder

Shadow en ik hebben er weer zin in. We gaan de korte afstand weer lopen en die is ditmaal voor de lange cross. Ook is er op de night beach cross geen fiets of step categorie, dus de wedstrijd is relatief ook snel weer voorbij.

Nadat de kidsrun als eerste is geweest en ik te lang heb lopen kletsen, haast ik mij naar de auto om te verkleden. Het is koud, dus ik ga voor een lange broek en mijn jasje. Velen maken er een wedstrijd van om zo goed mogelijk en zo creatief mogelijk met de verlichting te zijn, maar ik doe daar deze wedstrijd niet aan mee. Het enige licht wat ik bij mij heb, is de hoofdlamp op mijn hoofd. De wedstrijd is namelijk in het donker.

Bijzonder tevens aan deze wedstrijd is dat de starts om de 15 seconde zijn en niet om de 30 seconde. De loper voor mij is dus te laat en ik start 9 seconde na de loper voor ons. Echter is er niets in mij wat verwacht haar in te kunnen halen, dus ik laat Shadow er ook niet achteraan gaan. Hij zou te snel moe zijn. Dat werd dus een fout van mijn kant. Shadow komt namelijk na 20 meter gezellig naast me lopen en op aansporing van mij loopt hij alleen op het uiterste puntje van het lijntje. Op dit zware parcours met mul zand had ik gehoopt op een motortje. Maar Shadow kwelt mij mentaal door net niet te trekken.

We lopen eerst een hele route over het strand om vervolgens door de duinen weer terug te lopen. Zodra we de duinen in gaan had ik gehoopt dat mijn motortje met vertraging zou starten maar wel zou vlammen, maar de moed zakt me in de schoenen. Niets van dat motortje te merken, terwijl IJmuiden een van zijn favoriete parcoursen is. Na de tweede bocht in de duinen zijn we nog niet ingehaald en het verbaasd me toch een loper voor ons te zien opduiken. Shadow zet ik aan tot inhalen en hij zet kracht. Eindelijk is mijn motortje gestart. Na wat haperingen scheurt hij toch lekker het andere team voorbij en tot mijn grote verbazing blijft hij draaien. Sterker nog, mijn motortje is veranderd in dat van een ridgeback. Hij begint te werken alsof zijn leven er vanaf hangt. Het dringt tot me door dat het een pad is waar ongetwijfeld veel vossen lopen (vorig jaar gezien) en dat Shadow gewoon aan het jagen is op een onzichtbare vossengeur.

Hij houdt dit vol tot aan de finish. Mijn longen branden ook dit maal weer alleen Shadow neemt zoveel van onze snelheid op zich, dat ik na de finish relatief goed herstel. Terwijl Shadow een keer de gene is die neerploft. Trots op mijn man. De laatste 3 wedstrijden hebben we beide de helft van de wedstrijd voor de snelheid gezorgd. We wisselen elkaar mooi af. We zijn een echt team. Trots op ons!

Na onze race zijn we nog als parcourspost wezen helpen. Shadow met mijn hoofdlamp om zijn nek alle deelnemers vrolijk toeblaffen. Ik wijs met mijn zaklamp de deelnemers de goede weg. Daarna naar huis, waar we pas iets na middernacht weer aankomen. Moe maar voldaan in bed gevallen. Shadow heeft tevens met de tombola een 3 kilo zak voer gewonnen, dus dat zijn de beloningskoekjes voor het komende half jaar.

# Wat betreft mijn enkel gaat het goed. Ik heb er afwisselt wel of geen last van. Na alleen maar wedstrijden te hebben gelopen de afgelopen weken, heb ik nu 4 weken complete rust nog. Daarna gaan we weer opbouwen met de hoop dat het nu goed blijft gaan. We hebben nog 3 wedstrijden voor de zomerstop.

9 En 10 april in Amerongen, ik zal waarschijnlijk alleen 10 april meedoen in verband met mijn blessure. Daarbij scheelt dat mij dan ook een dag vrij nemen van werk.

23 En 24 april in Breda. 23 April doe ik sowieso mee met de relay/estafette. Ik heb een team bij elkaar gekregen met nog twee snelle dames. Zij lopen in de top van mijn categorie en dus hebben we best wel kans op een podium plek. We noemen onszelf dan team Shepherd. Shadow is een catalaanse herder x. Daarbij hebben we dan nog een mechelse en een zwitserse herder. Ook wil ik met hem dat weekend voor het eerste een wedstrijd gaan steppen, maar het is nog onbekend of de wedstrijden meetellen voor de competitie. Mocht dit zo zijn dan moet ik sowieso een korte afstand lopen, en dat wordt dan erg veel.

Als laatste is dan nog de wedstrijd van 16 mei in Amsterdam. Waarna ik na de zomerstop weer helemaal fit en in conditie aan de start mag verschijnen na 3 maanden rust.

Yaaaay nieuwe updates :D 

Super tof hoor, klinkt echt heel goed! Charlie en ik werken ook toe naar onze eerste wedstrijd; de watercross in Amsterdam :D 

Geweldig verhaal

zie het al helemaal voor me!

je mag trots zijn op jezelf

Ben zelf ook echt heeel benieuwd, haha! Tijdens de groepstraining moest ik nog al het werk zelf doen   dus ben benieuwd hoe ze gaat reageren! We zullen het zien, heb er zin in. Ook om jullie tegen te komen!

ik heb weer bij gelezen, heerlijk!

haha dat verdwalen, hoe herkenbaar hahaha


vind je het niet eng om in het donker te rennen? ik zou als de dood zijn dat als ik zo hard ga en voorgetrokken word, me verstap en met een noodgang op me neus val.

De verhalen weer in 1 adem uitgelezen, spannend!

Wat een leuke verhalen!

Ik zit er zelf ook aan te denken om te gaan canicrossen alleen heb nog geen idee waar ik een goed trektuig en lijn/heupgordel kan halen. Wil liever niet over het internet kopen aangezien ik al een miskoop heb gehad. Iemand suggesties? kom zelf uit de omgeving van arnhem

Ow dat is wel erg leuk om te komen kijken en zal er de zondag bij zijn.
Ik kon alleen even niet vinden van hoe laat en tot hoe laat zoiets is?
Voordat ik te laat er ben, want moet 's morgens nog naar cursus.

Even een update van mijn kant. Ik zelf lig nogsteeds aardig uit de running. Ik houd met mijn enkel nog tot de laatste wedstrijd voor de zomerstop rust. Daarna ga ik weer een poging doen om op te bouwen. Ik zou eigenlijk wel weer kunnen opbouwen, maar ik wil het nu goed doen. Ik heb zelf het vertrouwen er ook niet meer in.

Ik loop tot die tijd dus alleen wedstrijden. Morgen begint de wedstrijdweekend in Amerongen. Met een huilend hart moet ik morgen aan mijn schoolwerk en ook nog een paar uur werken.

Zondag mag ik wel weer knallen met mijn kanjer. Ik ben heel benieuwd en heb zin om ook weer alle internationale deelnemers weer te zien.

Over twee weken is er dan nog een wedstrijdweekend. Ik ga daarin 3 wedstrijden doen met boefje. 2X Een estafette van 1.3 km per persoon. Shadow en ik gaan hem een keer lopen. En een keer doen we mee aan de bike-step-canicross relay. Shadow en ik zullen voor het eerst starten op de step. Spannend!! Die zondag lopen we de korte afstand voor de competitie nog.

Dan begin mei nog de wedstrijd in Amsterdamse Bos waar ik Angelique hopelijk ga treffen .

Dan lekker opnieuw opbouwen en dan hopen zonder tegenslagen. Ben het stilzitten wel een beetje beu.

" Even een update van mijn kant. Ik zelf lig nogsteeds aardig uit de running. Ik houd met mijn enkel nog tot de laatste wedstrijd voor de zomerstop rust. Daarna ga ik weer een poging doen om op te bouwen. Ik zou eigenlijk wel weer kunnen opbouwen, maar ik wil het nu goed doen. Ik heb zelf het vertrouwen er ook niet meer in.

Ik loop tot die tijd dus alleen wedstrijden. Morgen begint de wedstrijdweekend in Amerongen. Met een huilend hart moet ik morgen aan mijn schoolwerk en ook nog een paar uur werken.

Zondag mag ik wel weer knallen met mijn kanjer. Ik ben heel benieuwd en heb zin om ook weer alle internationale deelnemers weer te zien.

Over twee weken is er dan nog een wedstrijdweekend. Ik ga daarin 3 wedstrijden doen met boefje. 2X Een estafette van 1.3 km per persoon. Shadow en ik gaan hem een keer lopen. En een keer doen we mee aan de bike-step-canicross relay. Shadow en ik zullen voor het eerst starten op de step. Spannend!! Die zondag lopen we de korte afstand voor de competitie nog.

Dan begin mei nog de wedstrijd in Amsterdamse Bos waar ik Angelique hopelijk ga treffen .

Dan lekker opnieuw opbouwen en dan hopen zonder tegenslagen. Ben het stilzitten wel een beetje beu. "

team Shadow

Spannend! Ben benieuwd hoe Shadow het gaat doen voor de step  

Ik kijk erg uit naar de wedstrijd in Amsterdam! Hopelijk volgt er snel wat meer info op de site..

Spannend ook benieuwd veel succes

Vorige week zondag was de wedstrijd in Amerongen. Ik mocht met de auto, dus ik ging lekker heel vroeg weg om zolang mogelijk van de wedstrijd te kunnen genieten. Bij aankomst heb ik gelijk kunnen ervaren hoe het is om in de modder weg te zakken met de auto. Maar heelhuids er weer uit gekomen.

Gelijk Shadow uit de auto gehaald en het parcours gaan verkennen. Het parcours begint met een stevige heuvel en vervolgt de rest van de weg met vals platte paden en iets kleinere klimmetjes. Nu ik zelf al maanden niet meer heb getraind zou dit een erg zwaar karwei worden. Daarbij zou het ook voor Shadow erg warm worden, waardoor ik ook niet veel hulp kon verwachten.

Bij de inschrijving weer achter mijn maatje ingeschreven als haas voor Shadow.

Daarna Shadow afgegeven aan bekende en ben ik het parcours op gegaan om te fotograferen. Na een tijdje was het mijn eigen beurt en boefje natuurlijk wel opgehaald en warm gelopen.

Nou daar gingen we dan. De start met 15 seconde er tussen (in plaats van 30) dus je kan goed jagen zeiden ze. Nou niets was minder waar. Onze haas was al uit het zicht voordat we überhaupt gestart waren. Shadow begaf het na de eerste heuvel en liep daarna netjes aan het uiteinde van mijn lijntje, maar kracht zetten zat er niet in. Typisch een wedstrijd waar je je vraagtekens zet om te starten maar vanwege de lol toch maar doet.

Mijn ademhaling zat erg hoog en mijn conditie kon het gewoon niet bolwerken. Op normaal plat parcours heb ik daar minder last van, maar dit was te hoog gegrepen.

We zijn het hele parcours ondanks de 15 seconde start maar 2x ingehaald. Na alle klimmetjes moet je echter ook weer naar beneden en mocht ik dat nou net zo goed kunnen. Meegeven, laten vallen en benen in je nek gooien. Vele doen of durven het niet. Ik ben wat lomper en ''ga gewoon''. Dus in de laatste afdaling net voor de finish nog 2 of 3 lopers ingehaald. En dan heb je al met al toch redelijk gelopen voor de mogelijkheden van die wedstrijd.

Het was allemaal goed voor een 18e plek (van de 26). Maar op een internationaal deelnemersveld had ik ook niet anders verwacht. Er waren mensen uit Oostenrijk, Engeland, Frankrijk, België en Duitsland.

Erg leuk was dat ik heb meegeholpen met het leeghalen van het parcours (lintjes ect. van de bomen halen). Dus we hadden gelijk een mooie toch met de landrover over het parcours.

Bij de prijsuitreiking heeft Shadow heerlijk op schoot lopen slapen en kusjes lopen gegeven iedere keer als ik naar beneden keek.

Dit weekend wordt nog geweldiger in Breda! Foto's van Amerongen volgen nog.

Wat goed en dapper dat je naar beneden zo ontspannen en snel ging en daardoor deelnemers kon inhalen. Mooie plaats tussen ook internationale deelnemers.

Ik lees je verslagen altijd met plezier.

Leuke verhaaltrant.

Hoe gaat het met je enkel?

Ik heb ook weer met plezier je verhaal gelezen. Ik proef de sfeer helemaal.

Goed gedaan, dat durft zeker niet iedereen om zich bergafwaarts zo te laten gaan.

En ook een goed resultaat als je bedenkt dat je conditie niet zo goed was als het kan zijn. Ook nog eens een internationaal gezelschap. Leuk hoor.

Man man man wat een weekend. HEERLIJK!! Ik zal het maar even per dag beschrijven, maar het beloofd een wat lang verhaal te worden vrees ik.

Op zaterdag ging ik rond 11 uur weg van huis. Ik zou alvast naar Breda gaan en Shadow zou later door mijn ouders gebracht worden, om zo 2 wedstrijddagen qua stress wat makkelijker te maken. Op het programma voor vandaag staan 2 wedstrijden. Alle twee relay (estafette) waarbij er een team van 3 deelnemers is, die allen 1.3 km moeten afleggen.

Maar eerst natuurlijk even fotograferen en daarbij voel ik al dat de temperatuur heerlijk koud is voor mijn snel oververhitte langharige monster. Na dus 2 uur te hebben gerold op de koude vloer van het Mastbos, was het klaar. Tijd voor de voorbereiding. Shadow is inmiddels afgegeven en ik ben zenuwachtig. Niet alleen omdat ik het onderdeel relay erg leuk en bijzonder vind, maar ook omdat je afhankelijk bent van een ander. Nog belangrijker zij zijn afhankelijk van jou en we mogen voor het eerst starten op het onderdeel step.

Maar goed eerst het onderdeel canicross. We starten met zes teams, waarbij natuurlijk iedereen op het podium wil belanden. Kijkend naar de namen op de lijst maken we goede kans. Met een massastart vertrekken de eerste lopers. Onze eerste loper gaat met border collie Bodhi goed van start en dan is het afwachten. De start is op de atletiekbaan maar het parcours gaat vervolgens het bos in, wat de lopers aan het zicht onttrekt. De spanning stijgt. De lopers nummero 2 staan klaar om de stokjes van de nummers 1 over te nemen. Vol spanning wordt er nerveus op en neer gesprongen en getuurd naar het hek waardoor de eerste lopers dalijk zullen komen. Afwachten hoe de posities liggen en hoe hard we nog moeten gaan werken om het podium te halen.

Na wat een uur lijkt te duren maar wat in werkelijkheid misschien iets langer dan 3 minuten is geweest, komt de eerste loper binnen. Niet mijn teamgenoot. Ook nummer 2 en 3 ken ik wel, maar behoren niet tot mijn team. Maar tot mijn grote opluchting komt onze eerste starter met een vierde positie binnen. Niet ver achter nummer 2 en 3.

Onze tweede loper gaat van start zodra zij het stokje krijgt doorgegeven. Samen met witte herder Diva gaat zij ontzettend hard weg. Ik houd mijn hart vast dat ze overeind blijft. Heel snel neem ik mijn positie op de baan in met Shadow en dan begint het wachten opnieuw. De eerste loper is razendsnel binnen en dan is hun laatste loper van start. Maar vlak achter haar zit ook mijn teamgenoot die onze positie van 4 naar 2 heeft gelopen. Ik zie haar aankomen en zie dat zij alles heeft gegeven. Ze is bleek en ik ben bang dat ze ieder moment in kan storten, maar zodra ik het stokje in mijn hand geduwd krijg is alles vergeten. Shadow en ik zien maar een ding voor ons. De loper die net voor ons door het hek is verdwenen.

Snel zetten we de achtervolging in. Shadow trekt als een afgetrainde husky en hij schijnt te weten dat dit belangrijk is. We pushen en we pushen en zien de loper voor ons steeds weer net de bocht om verdwijnen. Angstvallig blijf ik ook achterom kijken, maar daar is nog niemand te bekennen. Na zo'n 800 meter wordt ademen wat lastiger. De loper voor ons gaan we niet meer inhalen. Het gat wordt niet kleiner maar ook niet groter. Maar achter mij nadert steeds sneller een andere loper. Ik spoort Shadow aan sneller te gaan, mijn benen gooi ik in mijn nek en ik dwing ons nog een keer te versnellen. Zodra we het hek weer doorkomen moeten we naar de finish. Shadow is inmiddels gestopt met trekken en ik zet een eindsprint in. Onze tweede plek op het podium wordt vastgesteld en ik stort ter aarde. Shadow wordt door iemand, maar ik ben te moe om te kijken, losgekoppeld en meegenomen naar de waterbakken om af te koelen. Mijn teammaatjes komen blij tegemoet en ik moet nog even bijkomen. Maar al gauw is alles vergeten, want sinds 2 jaar tijd weer een keer op het podium!! Heerlijk!!

Dan is het na heel even op adem komen gelijk weer tijd voor de voorbereiding voor relay nummer twee. Deze relay bestaat uit een loper, stepper en biker, ook in die volgorde. Mijn spanning zit hoog. Afwachtend wat Shadow gaat doen. Shadow die in het begin bang was voor de step, vertoond nu weer hetzelfde gedrag door de veranderde situatie. Toch besluit ik te starten.

Onze loper gaat goed weg in de groepsstart. Ze loopt gelijk mee in de kopgroep en lijkt haar tactiek over rustig starten compleet vergeten te zijn. Ook witte herder Diva heeft andere plannen en gaat vol gas. Ik sta al klaar met Shadow voor de step om te starten. Het wachten begint opnieuw maar het lijkt sneller te gaan. Misschien wel omdat ik gefocust ben op Shadow, die gekalmeerd wordt door een trainingsmaatje die hem heerlijk achter zijn oor kriebelt. Alle andere honden naast ons staan te stuiteren, terwijl mijn boef rustig geniet van zijn massage.

De eerste loper komt binnen, gevolgd door de tweede. Mijn team maatje, we liggen dus op positie twee en zodra ik wordt aangetikt laat de handler Shadow los. Shadow schiet binnen een honderdste van een second van 0 naar 200 en start geweldig en doelbewust. De andere stepper zien we net weer uit het hek verdwijnen maar Shadow moet en zal haar inhalen. In volle strekgelop ben ik blij met de bril op mijn hoofd, want anders had ik zeker de tranen in mijn ogen gehad van de wind. Het hek door en dan voluit gaan. Shadow houdt zijn tempo aan en we komen de derde bocht door. Daar staat stepper nummer 1 met problemen stil en Shadow en ik lopen onszelf klem. We kunnen er niet langs en moeten dus noodgedwongen wachten tot het andere team weer verder kan. Na wat voelt als een eeuwigheid gaan we dan eindelijk weer, maar is stepper 1 (ervaren) al snel uit het zich verdwenen. Shadow geeft nog lang niet op, maar net voor hij zijn tempo weer omlaag brengt worden we ingehaald door een oud duitse herder.

Shadow en de herder vliegen elkaar kort aan, waarna de herder voorbij vliegt. Shadow pikt het niet en zet alles op alles om hen maar bij te kunnen houden. Onderweg pikken we een paaltje mee, waardoor we weer kort moeten stoppen. Maar hij gaat als een kanon verder maar de afstand goedmaken doen we niet meer. Als derde komen we het hek door. Ik gooi de step neer en laat een blaffende Shadow achter bij de coach om vervolgend de laatste 30 meter te sprinten om onze biker aan te tikken. Zij vertrekt met een noodgang met motortje mechelse herder Bella. Zij komen voor ik op adem ben alweer als derde door over de finish. Er waren voor deze categorie echter zoveel inschrijvingen dat er twee starts zijn geweest. We hebben dus uiteindelijk een zesde tijd overall neergezet.

Shadow gaat daarna gelijk met mijn ouders weer mee naar huis en ik blijf nog even eten in het goede gezelschap van alle crossers. Waarna ook ik weer naar huis ga, om vervolgens zondagochtend weer om 8 uur de auto in te springen. Maar dat wordt nog vervolgd morgen.

Start lopen.



Finish lopen



Start step



En omdat ik hem zo mooi vind. Foto step zondag

Ahh die foto's zijn echt geweldig, en die laatste helemaal

Ik heb er een kop koffie bij gepakt, jouw verhalen zijn altijd zo spannend.

Geweldig gedaan jullie weer!! Ben benieuwd naar de zondag

Super gaaf!  

Klein vraagje: heb je geen lijnuithouder (of hoe noem je dat officieel)  op je step? Of lijkt dat maar zo haha

Ik heb zin in Amsterdam! Hoop alleen dat die link snel geplaatst word op de site, ivm vervoer regelen haha

Nou beetje laat, maar zondag:

Het is 8 uur als ik in de auto spring met dit keer boef al op de achterbank en de step achterop de auto. Halverwege kantelt de stepdrager en moet ik even een noodstop maken op de vluchtstrook. Pin niet goed vastgeslagen waarschijnlijk.

Eenmaal veilig en wel aangekomen, gaan we door naar de inschrijving. S'ochtends wist ik nog niet of ik wel of niet ging steppen die dag. Maar gezien Shadow voor vertrek zonder spierpijn zijn rondje liep, toch besloten ook voor de step in te schrijven.

Daarna Shadow uitgelaten en hem lekker even in de auto gelaten onder het toeziende oog van de twee auto's naast ons. Shadow heeft heerlijk geslapen terwijl ik heb gefotografeerd en gelunched.

Vervolgens was het tijd om met boefje richting de atletiekbaan te vertrekken voor het onderdeel steppen. Ik heb bewust gekozen om te starten zonder handler en dat deed hij prima. Netjes stil gestaan en geen gekke rondjes gedraaid zoals je de meeste honden van enthousiasme ziet doen.

Dan is het tijd om mijn benen in mijn nek te gooien en commando's te gaan roepen naar mijn boefje. Boefje die vond het geweldig op de baan en vond het vooral niet nodig om te trekken, maar liep netjes half voor mij. Maar net nadat we de baan afgingen is hij weer netjes gaan lopen. Ik wissel vervolgens kundig van been, zoals youtube mij dat geleerd heeft.

Na het eerste rechte stuk komen we bij de parcourspost. Vorig jaar heb ik op diezelfde plek met dezelfde meneer die er vandaag ook staat, het verkeer geregeld. Deze meneer roept ons nu heel hard toe ''dat moet sneller'' ''jullie moeten nog goed gaan trainen voor volgend jaar''. Heerlijk de humor erin, gezien we eigenlijk niet heel erg slecht gaan.

Na nog een aantal bochtjes worden we ingehaald door een hele snelle ZWARTE herder. Shadow is erg racistisch en moet niets van zwart hebben. De andere stepper komt snel dichterbij maar geeft netjes aan ons van links in te halen. Ik geef Shadow het commando rechts en Shadow maakt netjes plaats. Terwijl we worden ingehaald kijkt Shadow even naar de herder, die dat niet pikt. Shadow en de herder hebben even een meningsverschil maar gaan op commando van zowel mij als de andere stepper al snel weer door. Maar ik wordt wel even met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik eigenlijk behalve stem geen controle heb over mijn boef aan de andere uiteinde van de 2.5 meter lijn.

Door het akkefietje stuur ik tevens verkeerd, terwijl Shadow juist versneld en komt de lijn vast te zitten in een van de bordjes die de weg aangeeft. Snel lijn vrij maken en de achtervolging inzetten. Shadow is een hond met een missie maar kan het conditioneel niet bolwerken.

Hij loopt netjes door maar is uiteindelijk gedwongen om weer terug in draf te gaan. Bijna kan ik weer de weg naar de finish opsturen, maar eerst moet ik nog een stukje rennen. Mijn wiel blijft, tevens door een stuurfoutje, vastzitten in een kuiltje waardoor ik er vanaf moet springen en al rennen verder moet. Shadow kijkt niet op of om maar loopt netjes door.

Net voor we het pad naar de finish op kunnen draaien blijft de lijn natuurlijk weer achter een paaltje hangen. Stoppen waardoor ik met de lijn in gevecht kom die uiteindelijk tot 2 keer toe vast komt te zitten in mijn wiel. Gefrustreerd leggen we de laatste meters af. Maar trots ben ik. Shadow deed het geweldig en meer kan ik niet vragen. Het is goed voor een 6e plek van de 9, maar verbetering kan er zeker in worden getraind. Maar voor nu is het stepseizoen over. In de zomer oefen ik alleen nog maar op de step, zonder hond ervoor.

Binnen 3 kwartier moeten we weer starten op de korte afstand canicross dus is het rennen naar de auto, hond erin voor een powernap. Ik snel omkleden en eigenlijk sneller dan ik met mijn ogen kan knipper staan we weer voor de start. Shadow start geweldig en Marley met haar baas starten achter ons. Shadow gaat vol galop weg, maar zakt na 40 meter alweer in. Mijn eigen spieren protesteren luid en herinneren mij eraan dat ik al lang niet meer op hardlopen heb getraind, al 3 wedstrijden heb gehad en het feit dat ik buikspieren heb. Dus ook ik heb de kracht en de energie niet meer om ons, als team, naar een hoger niveau te tillen.

We lopen weer langs dezelfde meneer, die weer verteld dat we beter moeten trainen
Al snel worden we ingehaald door Marley en voor ik er erg in heb loop ik hand in hand met Marley haar baas hihi. Die is nog gekker dan een deur en voor de fotograaf lachen we er nog eens lief bij. Wat kan onze sport toch mooie vriendschappen voortbrengen.

Maar al snel gaat Marley er weer vandoor en klinkt alleen nog af en toe een luidde ''Shadow kom dan'' door het bos. Maar Shadow en ik lopen op ons gemakje de wedstrijd uit. Overduidelijk dat 4 wedstrijden in een weekend eigenlijk teveel is, maar wel 4x zoveel pret.

We komen rustig over de finish en genieten van alle positieve berichten van vrienden om ons heen. Trots kijk ik naar mijn boefje die in de waterbak staat te gluren naar alle andere hondjes, terwijl ik bedenk hoe goed hij het eigenlijk deed en doet. Alhoewel de uitslagen mij vertellen dat we 16 van de 20 zijn geworden, dat maakt eigenlijk helemaal niets uit!

Na nog wat geklets, gaat de step weer op de auto. De hond weer op de achterbank en is het tijd om naar huis te gaan. Waar ik in mijn hoofd alweer druk bezig ben voor de voorbereiding op onze laatste wedstrijd voor de zomerstop in Amsterdam. Waar ik natuurlijk ook Angelique ga treffen!

Hier nog een aantal foto's van zondag




Voor de liefhebbers een filmpje van onze start

https://www.facebook.com/arenda.evers/videos/1291298264232034/?pnref=story

En nog stiekem een foto van zaterdag

De laatste twee, gemaakt door Johan Hollander:

Genoten van de update en de foto's! 

Shadow is een tophond, maar ik heb gister voor de watercanicross in Amsterdam thuis moeten laten. Meneer had zich verstapt en daarbij was het veel te warm om te lopen voor hem.

Dus gister in mijn eentje vertrokken naar Amsterdam waar ik eerst nog ruim 2 uurtjes in de zon heb mogen genieten voor ik de eerste bekende zag binnendruppelen. Vervolgens kwam daar mijn leenhond van dag aangelopen, lieve Philou. Tenminste, Philou vind het helemaal best, maar hoeft niets te hebben van aaien of iets dergelijks.

Daarna wezen fotograferen bij de kids/funrun. Heel erg leuk Angelique zien lopen. Ben ook benieuwd naar jouw ervaringen en indrukken!!

Daarna was het tijd om mijzelf klaar te maken en kon ik mijn hondje voor de dag op gaan halen. We hebben achter Philou haar baasje aangelopen en ze deed het geweldig. Voor de start twijfelde ze heel even, maar ging daarna goed weg. Mooi in galop! Na wat bochtenwerk haalde we al gauw twee andere lopers in!! Dat gebeurt met Shadow niet zo vaak

Daarna kwam de baas in zicht en kon Philou (ook mede door de warmte) netjes overgaan in een drafje. Heel grappig was als de baas om de hoek verdween het weer een galopje werd.

Na 1.5 kilometer was de waterpassage waar we doorheen moesten een welkome verkoeling!! Maar oeee wat loopt het zwaar met al dat water in je schoenen!! Maar al snel was ik dat alweer vergeten, doordat Philou met vernieuwde kracht weer begon te trekken! Voor ik er erg in had was de finish in zicht en kon ik nog een eindsprintje eruit gooien, waarbij we de nog een laatste deelnemer hebben kunnen inhalen.

Geweldig gelopen dus en dat met energie over! We hebben een zesde plek behaald van de 22 deelnemers met een snelheid van 13.5 km/h.

Daarna nog heerlijk gebarbecued met een aantal andere crossers en rond een uur of half twaalf weer richting huis gegaan. Al met al een heerlijke dag, hoewel we best veel man miste door de warmte.

Foto: Valerie Torenstra