Waarom heb je een hond genomen?

Omdat mijn leven gewoon niet kán zonder dieren, gelijk welke.

Al vanaf mijn kindertijd altijd honden gehad, toen nog van de Vogelmarkt in Antwerpen ( ) 

Dat is eigenlijk een best goede vraag! 

Maar ik weet eigenlijk niet waarom, een betere reden dan dat ik het altijd lieve en bijzondere dieren vind kan ik dus niet echt geven

Maar wat de reden ook is, nooit een moment spijt gehad van het nemen van Didi, het is gewoon mijn broertje geworden, een onmisbaar familielid waar ik zielsveel van houd. Die er altijd voor je is als je je slecht voelt. Die je altijd troost als je verdriet hebt of pijn, ook als Didi beneden zit en ik boven lijkt hij soms aan te voelen dat er iets mis is en komt hij aanrennen.

Zijn ook zulke trouwe maatjes, Didi en een beagle hadden mij ook een keer (in Italië) gered door wilde zwijnen weg te jagen...was perrongeluk te dichtbij een moeder met jongen gekomen

Als ik ergens blijf bij familie en ze hebben honden trek ik automatisch met de honden op. Ook wel eens in het buitenland "vrienden" geworden met 1 bepaalde zwerfhond.(zijn ouders minder blij mee, rent er overal een zwerfhond mee) Dit jaar ook , was natuurlijk dolblij dat er eindelijk iemand was die haar aandacht gaf en met haar speelde ipv haar wegstuurde. (deze hond had ik 3 jaar geleden ook als pup mee gespeeld, dus dat was een bijzondere reünie ) 

Tja honden

" Omdat mijn leven gewoon niet kán zonder dieren, gelijk welke.
 
Al vanaf mijn kindertijd altijd honden gehad, toen nog van de Vogelmarkt in Antwerpen ( ) 
 
 
 
  "

Anny en Lance

 Inderdaad, ik kan mij ook echt geen leven zonder dieren voorstellen

Ik kom uit een gezin waar er altijd honden waren. Waarom? Geen idee. We hadden gewoon altijd een hond of 2. Als er eentje dood ging kwam er een nieuwe. Nooit ook maar een discussie of er een hond zou komen of niet.

Toen ben ik samen met mijn vriend gaan samenwonen. Op een flat. Mijn vriend kwam niet uit een dierenfamilie. Op de flat en beide druk aan het werk geen tijd voor een hond, dus had gewoon af en toe de hond van thuis te logeren. De eerste verhuizing was naar een kleine tussen woning. Nu een hond? Nee want manlief wilde, als we een hond namen, een grote hond. En hij vond dat we daar te klein voor woonden.
Na jaren wilde hij verhuizen naar de Flevopolder. Ik vond het prima als ik nu maar mijn hond mocht, dat was dus een deal. In januari een huis in april een hond ????. Waarom? Nog steeds geen idee. Ik vind het gewoon leuk en een soort van normaal. Klopt gewoon niet als ik geen hond heb.

Waarom Borres? De buren hadden zo'n lieve hond en daar zat een Sennen hond in. Eenmaal verdiept in het ras leek de appenzeller wel te passen. Op zoek naar fokker. Eenmaal bij nestje paste alle pups bij ons, hihi. Allemaal even enthousiast, nieuwsgierig en knuffelig. Kon niet kiezen. Eentje had verschillende kleuren nagels. Ach, laat ik die dan maar nemen. Hihi.
Achteraf, misschien toch een iets te pittige hond voor mijn eerste echte eigen hond. Uiteindelijk door naar mezelf te luisteren en naar de hond is het helemaal goedgevonden.

Na 7 jaar begon het weer te kriebelen. Twee is ook leuk. Waarom? Geen idee, gewoon leuk. Nog steeds aangetrokken door het Sennen ras maar toch een iets makkelijker karakter willen zijn we gevallen op de grote Zwitserse Sennen. Ook omdat er hier in het dorp zo'n schat loopt en ik op de verenigingsdagen met Borres toch steeds de Zwitserse ook wel erg leuk vond.

Op zoek naar een fokker, maar er waren geen nestjes. Toen werd ik gebeld dat een reservering niet doorging en of wij interesse hadden. Konden dus niet uit nest kiezen, maar timing was perfect en het was een teefje. Toch maar ff gaan kijken. En alhoewel het teefje wat ze zelf wilde houden veel mooier qua tekening was, was Caya veel nieuwsgieriger en heel enthousiast naar ons toe. Zij kwam steeds een aai halen en snuffelen bij ons. Haar zusje kwam maar niet.
Aangezien ik er niet mee wil fokken maakte het mij niet uit dat haar tekening niet helemaal goed was, en aangezien ze zo aanhalig was had ik zoiets van inpakken, strik eromheen en wegwezen. Hihi.

Ik wou graag een hond omdat er in de familie veel honden waren! Ik heb er lang voor moeten zeuren maar toen eindelijk, toen ik 9 jaar was, kwam Bruno in ons leven. Mijn vader en moeder bladerde door de zondagskrant en zagen er een advertentie in staan van Border Collie X Friese Stabij pups. Wij bellen en erheen om te kijken. We kwamen aan op een afgelegen boerderij enwerden ontvangen in een ouderwetse keuken. Daar zaten de pups tussen kratjes en in het hooi. Alle pups kwamen meteen op ons af maar Bruno bleef rustig zitten en keek alleen. We zeiden meteen dat we die wouden want die was zoo rustig (en een lekker dikkertje ook nog :P)  

En toen was er een hond, een maatje! 

Ik wou toen echt een hond om het hebben. Wandelen deden we wel maar ik was jong en was na 20 minuutjes wel klaar. We durfden Bruno amper los te laten lopen wantniemand had ooit een hond opgevoed bij ons haha! 

Inmiddels is mijn kijk op honden veranderd. Bruno rent nu zelfs over het wandelpad los mee naast de step. Vertrouwen, dat heb ik nu echt in hem en hij in mij (denk ik) . 

Toen kwam in me op dat ik wel graag nog een hond zou willen. Lang zeuren, maar nee: absoluut niet. Ik ging sparen. En toen kwam Iva bij ons. Helaas wouden de baasjes haar na 5 dagen weer terug thuis hebben, 'het gemis was te groot'... 

Ach ja een tegenslag. Toen was het even over. Later kwam het weer en kwam ik in contact met Charlie haar baasjes. Charlie komt uit een nest van 6 (3/3)  en was de enige die over was. Zoals ik nu soms hoor kwam dat omdat ze zo aanwezig was ;)

Ik mocht eigenlijk geen puppy, maar toen ik foto's lietzien van deze kleine gevlekte dame was mijn moeder al snel om en kon pa natuurlijk geen nee meer zeggen ;)  

Dus rezen we de volgende dag meteen af naar Hilversum en besloten dat Charlie ons pupke was!  

Ik wil nooit meer zonder honden <3 het is heerlijk met ze bezig te zijn en ze vrolijken me altijd op. Het aaien van honden werkt rust gevend, lees ik vaak, en ik kan heus zeggen dat dat echt waar is! :D 

Naast dat ze lief zijn, houden ze me nog in conditie ook :D 

Beter kan toch niet? Mensen doen dat niet hoor :P 

Puk kwam bij ons toen ik 5 was. Ik vond honden toen al heel leuk, maar het kwam totaal niet in me op om een hondje te vragen. Mijn ouders kwamen er zelf mee! Omdat ik enigs kind ben vonden ze het wel leuk als ik een maatje had en ze wilden het zelf natuurlijk ook graag. Mijn moeder is gaan zoeken naar wat voor hond het beste bij ons paste en we kwamen bij de westie. Via de rasvereniging kwamen we uit bij een fokker die een nestje had. We zijn er gaan kijken en zagen de witte ukkies. Voordat we het in de gaten hadden had mijn vader al een pup vast. Toevallig was dat de enige nog die niet besproken was! Puk was het kleinste van het nest en we waren meteen verliefd.

Puk is hartstikke lief, maar is wel meer de hond van mijn moeder. Ze gaat altijd bij haar liggen begroet haar het eerst en dat vind ik geen probleem, maar ik wilde heel graag een 'eigen' hond. Ik heb dit nooit gevraagd want mijn ouders maakte heel duidelijk dat er geen 2e hond bij kwam!

En toch komt er over een paar maandjes een toy poedel pup bij . mijn moeder wilde het nu toch wel heel graag (niks is veranderlijker dan de mens) Wij hebben gekozen voor dit ras, omdat het een slim/speels/actief ras is en nu ik ouder ben kan ik ook meteen vanaf het begin een band opbouwen en hoop ik dat het ook meer mijn hond word! 

Ik ben opgegroeid met honden, al van klein dropje leef ik tussen de honden.. en uiteraard blijf je dat houden haha :P 

ik kan me ook geen leven voorstellen zonder mijn lieverds

Ben opgegroeid met honden en het kriebelde al zolang.  Maarja fulltime werken zei altijd als ik ga samenwonen komt er als eerste een hond . En toen dacht ik als ik altijd vrijgezel blijft kan ik nooit een hond hebben? 

Toen bood mijn tante aan dat hij naar haar mocht als ze werkte.. wel een sspanieltje  (wilde ik ook altijd). Zoeken en toen kwam ik bij Hummie terecht dieren zonder dak zonder goed in te lezen. Hummie was zeer angstig maar ik kon het niet me omdraaien en weglopen. 

Hij was zo aangstig dat hij gevangen moest worden grommen bijten overal bang voor. Ik wist eigenlijk totaal niet wat ik deed. Heel onverstandig en zal door genoeg leden afgekeurd worden. 

Ik had ervoor gekozen dus ben er 200%  voor gegaan. Alles aangepast.  En wat mooi toen dat staartje onder de buik vandaan kwam, nieuwsgierig werd en me begon te vertrouwen. Heel veel bereikt (en ook nog een stuk te gaan) 

Dus ja een hond was een bewuste keus. Zo'n angstige hond met een behoorlijke rugzak? Nee. Maar heb er geen moment spijt van 

Ik vind het zelf moeilijk om te verwoorden, maar John Crogan heeft het in zijn boek Marley & Me het best verwoord: 

A dog has no use for fancy cars, big homes, or designer clothes. A water log stick will do just fine. A dog doesn't care if your rich or poor, clever or dull, smart or dumb. Give him your heart and he'll give you his. How many people can you say that about? How many people can make you feel rare and pure and special? How many people can make you feel extraordinary?

Honden leren je wat echte liefde is, wat echte vriendschap is en wat echte loyaliteit is. Het merendeel van de mensen komt niet eens in de buurt van deze begrippen. 

Vroeger hadden we thuis eerst poes Poekie en later kater Oscar (die deelden we met de buren, Oscar was een buitenkat).

Toen Poekie er niet meer was en Oscar was verhuisd met de buren besloten mijn ouders een hond te nemen, een Dalmatiër. Toen ik samenwoonde is Terry overleden en later kwam Max, weer een Dalmaat.

Zelf wilde ik ook heel graag een kat of hond, mijn vriend wilde het allebei niet. En dus kwam er een valkparkiet. 

Vogeltje werd niet oud (had keer op keer eitjes), dus in 2002 kwam poes Puk. De kriebel naar een hond is altijd gebleven en in juli 2011 was het zover. Eigenlijk wilde ik een witte reu, het werd een bruine teef 

Gelijk had ze mijn hart gestolen, zo'n lief, klein puppekind 

Ik zag het helemaal voor me, lange wandelingen, een blije hond die lekker los over het strand zou rennen. Lekker samen erop uit, nieuwe gebieden ontdekken.

Het is iets anders gelopen. De lange wandelingen kunnen alleen in het bos. En dan graag zoveel mogelijk dezelfde route in hetzelfde bos. We hebben een aantal fijne wandelplekken, maar die zijn op 1 hand te tellen.

En lekker los over het strand rennen is al helemáál niet aan de orde, ze kan überhaupt niet los.

Ondanks dat het allemaal behoorlijk anders is gelopen en ik echt wel heel wat tranen heb gehuild heb ik geen spijt. Ze heeft me enorm veel geleerd en we hebben het best heel gezellig samen. De lange wandelingen zijn op dit moment alleen in het weekend mogelijk (werkzaamheden in het bos), dus doordeweeks doen we lekker saai. Maar samen bankhangen kan ook héél fijn zijn 

Obi's versie: Er liggen hier altijd bergen met hondensnoepjes, botjes, en koekjes iemand moet die toch opeten? En als ze op zijn liggen er potverdorie altijd heel snel wéér nieuwe. Sowieso staat er ook een hondenmand in de woonkamer wat moet je er anders mee?

Mijn versie: Bestond er maar een wezen dat in tegenstelling tot een mens nooit tegen je liegt, altijd eerlijk is. Je steunt zelfs als niemand anders dat doet... je ALTIJD kan laten glimlachen maar toch geen enkel gevoel voor humor heeft en ook nog eens een superknuffelbeer is? Owja en mij altijd even waarschuwd als ik de bel weer es niet gehoord heb. En s'avonds én snachts het huisje bewaakt tegen de gemene boeven? Uitgelachen wordt door de buurtkindertjes om zijn grote oren maar doet alsof zijn neusje bloed. Sterker nog lekker puh! Ik ben lekker aan het wandelen! Maar ook het bermgras vakkundig omploegd na het doen van zijn/haar behoefte zodat de graspollen je zo om de oren vliegen. Die niet kan praten (anders zou die je zo de oren van de kop zeuren) maar met één blik je alles kan vertellen. En ook al zijn ze de allerliefste.... ze zijn echt zoooo bescheiden!