Lieve Kito!

Slaap zacht zoetje Kito! Speel maar vrolijk in de eeuwige jachtvelden! We hebben zoveel samen gedaan en geleerd! Toen ik je leerde kennen was je nog kip noch ei. Je kende totaal geen opvoeding, maar je toonde me je doorzettingsvermogen om te leren en je verloren jaren in te halen! Ik herinner me nog goed de eerste dag dat "bezitterige" jij je speeltje kwam brengen en los liet om te apporteren! Bijna een jaar zijn we wekelijks samen geweest om te wandelen en te trainen. En dan was het zover! Mensen die in je geloofden en je die kans wilden geven! Ze hebben je vier maanden laten genieten van een echt hondenleven. Je had je gouden mandje gevonden. Toen ik op bezoek kwam toonde je me fier hoe goed je kon apporteren, liggen, high five geven,... Ik was zo een trotse meter! Helaas ging het niet goed in dat hoofdje van je, en moest de pijnlijkste beslissing ooit genomen worden voor je eigen veiligheid en dat van anderen! Samen met je baasjes, medewerkers van Asiel en dierenarts hebben we vannacht afscheid van je genomen! Grote reus, zoveel harten heb je veroverd! Zoetje Kitoman, Ik zal je zo hard missen, je hebt voor altijd een plaats in mijn hart. Zoveel tranen heb ik al gelaten om je, maar ik heb al evenveel gelachen met alle 'farsen' die je uitgestoken hebt! Je was de max!

Wat is het verdrietig dat je na veel tijd, moeite en liefde aan Kito gegeven hebt en hij eindelijk een warme mand vond; er al na 4 maanden een hele moeilijke beslissing genomen moest worden, omdat Kito helaas moest worden ingeslapen omdat hij gevaarlijk gedrag ging vertonen.

Heel jammer, dat dit zo moest lopen.

Jij, anderen en zijn nieuwe baasjes zullen hem missen.

Sterkte.

Vreselijk... Rust zacht Kito! Heel veel sterkte!

Je toch niet zo lange openingspost vertelt zoveel.  Iedereen sterkte gewenst met dit gemis. 

 

Je hield echt van Kitoen hij zeker ook van jou.  Zoveel verdriet... Maar je mag echt wel trots zijn om wat jullie hem gegeven hebben.  Een eerder korte tijd, maar met veel liefde.

Heel veel sterkte 

Heel veel sterkte met jullie verdriet  ,rust zacht  Kito !

 

Verschrikkelijk was er bij de mensen waar hij geplaatst was iets voorgevallen? Kito was nog jong toch?

 

Treurig voor Kito, dat zijn leven zo verlopen is

 

Kito heeft in zijn eerste adoptie gezin grolde Kito uit het niets, in tweede adoptie gezin was er een zwaarder incident. Maar doordat Kito bezitterig was dachten we dat het daarmee te maken had en die man was ook heel kort en gaf Kito geen tijd. In het hele jaar heb ik nooit agressie gezien bij Kito, ook niet naar mijn man die vaak mee kwam om samen met Kito en onze eigen hond Milo te wandelen.

Nu het laatste gezin deed echt hun best. privé trainer, ik die nog langsging, ze namen Kito overal mee,...

Het begin bij onverwachts grommen, twee maanden geleden een bijtincident naar de man. Die man dacht bij zichzelf dat hij iets verkeerd gedaan had, nochtans dat de beet uit het niets kwam. maar ze gaven niet op. Ze zagen Kito al veel te graag. Maar dan werd het grommen erger. Met de privé trainer werd er gezocht naar wat de oorzaak zou zijn. Bij Dierenarts niets gevonden dat op pijn kon wijzen. Maar vrijdag avond heeft hij de man uit het niets aangevallen. Hij passeerde gewoon, en dan wou hij de vrouw bijten. De vrouw heeft niets, maar de man lagen beide armen helemaal open. Heel serieus! Ader op, ambulance, spoed,...

Dus werd het asiel en ikzelf opgebeld door die mensen. Zijn we gegaan nadat ze uit spoed waren. Kito zat in een complete razernij. Ik heb eventjes de deur open gedaan en was hij 10 seconden rustig, oren achteruit, liet me hem knuffelen en plots 'Knap'. Net kunnen ontwijken. Eerlijk, ik vergeet zijn ogen niet. was precies helemaal zwart. Dierenarts werd erbij gehaald om hem enkele kalmeringpilletjes toe te doen en te kijken wat het beste is. Toen hij kalmeerde was hij terug lieve Kito maar grolde af en toe nog. Zij vermoede direct een kortsluiting in de hersenen, tumor of rode cocker syndroom. Er werd beslist dat Kito hoe lief hij is, ook een echt gevaar is. Want hij beet door en loste niet bij die man. Een risico die niet kan genomen worden, moest hij plots zo een razernij hebben waar er kinderen bij zijn.

Dus de beslissing werd genomen. Tijdens het proces kreeg Kito verschillende epilepsie aanvallen waardoor de Dierenarts heel zeker was dat er iets niet goed was in het hoofdje. Ik ben tot het einde bij hem geweest, letterlijk bij hem gelegen, door de aanvallen heen om hem gerust te stellen.

Zit met zoveel vragen. hadden we dit kunnen voorkomen? Hadden we het eerder kunnen zien? Was het de juiste beslissing? ... ppfffff Ik slaap er niet van!

Kito was idd jong. Was 3 jaar. Heeft eerste anderhalf jaar in kennel geleefd waar er ook al bijtincident was en dan jaar. En dan een jaar in asiel waar ik 3 keer per weerk ging gaan wandelen en trainen. Ik ben ergens wel bij dat hij toch 4 maanden een echte thuis gekend heeft!

Maar toch, maakt het niet minder zwaar. Ik was net een klein kind vrijdagnacht die aan het huilen was. En nu nog steeds.

Ja heel treurig allemaal. Laten we hopen dat die trainer die mensen niet op het verkeerde spoor gezet heeft en dat hij door teveel druk dacht dat hij zo handelen moest.

Pas vier maanden daar en al overal mee naar toe gaan e.d, trainingen doen. Dat zou ik zelf nooit zo doen. Terwijl een herplaatser toch eigenlijk alleen eerst maar moet wennen en tijd nodig heeft.

Wat ik niet snap is dat er aangenomen werd dat er in zijn hersenen iets niet goed was, wordt dat niet eerst onderzocht?

(Dit is uiteraard geen verwijt naar jou toe, maar alleen om eerlijk tegenover Kito te zijn)

Heel veel sterkte!

 

Ik begrijp je helemaal hoor. Kito ging graag overal mee naartoe. ik nam hem ook overal mee. Kito is echt graag onder de mensen. het ging heel goed met hem. Hij leefde mee binnen, sliep in de bench. Vanaf het moment dat hij binnen mocht bij hen zijn was kito echt braaf. het enigste dat hij deed was de zakdoeken enzo pakken. Laatste twee maanden waren er geen privé training meer omdat kito het goed deed.

Ik was daar netuurlijk niet alleen om de beslissing te nemen. Ik wou hem zo graag nog een kans geven. Oh echt! Maar volgens de mensen van asiel is dit een risico om een hond met verschillende bijtincidenten achter zich terug ter adoptie te zetten. En er waren geen triggers voor zijn bijten. En jammergenoeg heb ik al ondervonden door veel vrijwilligerswerk te doen met honden dat niet alle honden een happy end hebben helaas. Het is niet in 1.2.3 beslist geweest. lang over gepraat. Je denkt aan zoveel op dat moment! en natuurlijk luister je naar de dierenarts. Kito deed zichzelf ook pijn op dat moment, hyper! Botste overal tegen. Was heel triestig om te zien.

Volgens dierenarts is dit niet de eerste beauceron waar ze dit ziet. En onze buren hebben dit ook voorgehad met hun beauceron Amigo, en zij hadden hem van als pup. Altijd beaucerons gehad, waarvan twee ook uit het niets agressie. En op jonge leeftijd al.

Ik voel mij schuldig tegenover hem, dat hij niet het leven gehad heeft dat ik hem beloofde in het asiel. Ik kan niet goed omschrijven hoe ik me voel. schuldig, triest,...

Schuld heb je zeker niet, bij jou heeft hij tenminste nog een mooie tijd gehad en je hebt je volledig voor hem ingezet. Maar ik begrijp je gevoel van teleurstelling en pijn dat het toch op deze manier moest eindigen.

 

Ik wist dat niet, dacht dat de Beauceron juist een heel gezond ras is (mits goed gefokt uiteraard)

Is de fokker op de hoogte gesteld?

Wat raakt me dit, ik kan me inleven hoe jij je moet voelen. Zijn niet echt woorden voor om te omschrijven. Sterkte.

 

Schuldig ... ? Poeh, wat ik lees verdient respect hoor. Veel liefde, veel geinvesteerd, zorgvuldigheid in afwegingen... omdat het simpelweg geen eenvoudige diagnose is.

 

Wat terecht vragen oproept is waarom hij in gezinsverband dit gedrag liet zien en niet in asiel.

 

Wat dan door mijn hoofd schiet is dat het leven in asiel over het algemeen vrij voorspelbaar is wbt structuur en prikkels. Dat is het gewone gezinsleven niet, kan ook niet. Mijn eigen hond gedijt ook het beste in 'klein' overzichtelijke wereld met minimale prikkels en veel voorspelbare omstandigheden, de bekende prikkels en zelfde dagstructuur. Wijkt dat teveel af of zijn er teveel prikkels komt er ook 'kortsluiting' in zijn bovenkamer. Al uit dit zich heel anders dan bij Kito, waardoor het niet gevaarlijk wordt voor omgeving. Maar intens triest is het wel, vooral voor hemzelf. Ik vind het in elk geval niet helemaal onverklaarbaar gedrag bij een hond die anderhalf jaar in kennel heeft geleefd en vervokgens langere tijd in asiel. Dan moet de overgang naar een prikkelrijk gezinsleven met veel indrukken en onvoorspelbaarheden enorm zijn voor hem.

 

Ik ken Kito niet, dus geen idee wat er aan de hand was, maar dit was wat even door mijn hoofd schoot.

 

Hoe dan ook heel verdrietig dat hij niet de vrijheid in leven heeft kunnen uitbuiten zoals iedere hond dat wel verdient.

Jij hoeft je zeker niet schuldig te voelen, al snap ik je gevoel wel heel goed.

Je hebt zó enorm met hem getraind, het goede in hem gezien én naar boven gehaald. En dan, na zo'n lange tijd en zoveel gesol (kennel, asiel, geplaatst, weer terug en weer geplaatst?) dan zo'n verdrietig einde.

Hij heeft wel nog 4 mooie maanden gehad, met mensen die (net als jij) volledig voor hem zijn gegaan. Maar dat maakt het niet minder verdrietig natuurlijk.

 

Triest dat het zo heeft moeten eindigen, dat zeker.

Wordt er nog sectie gepleegd? Misschien geeft het ergens een 'fijn' gevoel te weten wat er mis was in zijn hoofdje (ik hoop dat je snapt hoe ik 'fijn' bedoel, heb het bewust tussen aanhalingstekens gezet).

 

Petra heeft het trouwens ook heel mooi omschreven, hier ook een hond die het best gedijt met 'saaie' dagen. Bij haar merk ik het ook gelijk als er dingen anders gaan, gelukkig uit zich dat niet zo heftig als bij Kito.

 

Heel veel sterkte voor zijn nieuwe baasjes en zeker ook voor jou.

Je hebt méér dan je best gedaan voor hem, meer dan menig ander zou hebben gedaan.

Sterkte en bedankt voor wat je allemaal voor Kito gedaan hebt .

Heel veel sterkte.

wat een mooi foto van julle twee , heel veel sterkte met dit velies.

Wat een verhaal!! Sterkte hoor!

Ik wens jullie heel veel sterkte toe,rust zacht lieve
Kito.

Kito was fantastisch, de grote reus.

Jij hebt meer voor hem gedaan dan om het even wie!

Hij zal gemist worden, op veel plaatsen, hij heeft het hart van velen gestolen, net zo goed als het mijne.

Nog maar eens veel sterkte!

Rust zacht, reus!

Rust zacht lieve kito