Wanneer inslapen bij botkanker

Hallo allemaal,

Het is al even geleden dat ik actief was op dit forum. Afgelopen week heeft Pony de diagnose botkanker gekregen. Pony krijgt momenteel 400 mg. Tramadol en 1,5 tablet carporal. Toch blijft ze flink manken. Dit vooral in huis. Eenmaal de wijk uit, dijk over en in de polder geniet ze met volle teugen. Helaas moet ze het daarna ontgelden.

Graag voor ik van jullie welke ervaring jullie hebben met botkanker, het verloop ervan, pijnbestrijding en wanneer inslapen?

Ik heb geen ervaring ermee maar jemig wat naar zeg.
Sterkte hoor met zo een moeilijke situatie.

Allereerst wat een afschuwelijk nieuws voor jullie. Ik heb er zelf gelukkig (nog) geen ervaring mee, maar mijn vriendin haar beide Rottweilers zijn overleden aan botkanker. Bij haar reutje zat het in zijn heup, hem heeft ze dezelfde week nog in laten slapen omdat de specialist in Amsterdam zei dat het al zo vergevorderd was en als de heup spontaan zou breken, dat de hond helse pijnen zou moeten doorstaan. Haar teefje heeft ze een week of 4 na de diagnose laten inslapen omdat de medicatie niet meer afdoende werkte. Daarbij had het beestje erg veel bijwerkingen van de Rimadyl.

De ene hond is de andere niet, ik weet ook niet in wat voor stadium jouw hondje verkeerd. Ik wens je ontzettend veel sterkte en wijsheid.

Slecht nieuws over Pony.

Honden gaan door tot ze er bij neervallen.

Daarom zie je bij zieke honden vaak nog grote oplevingen, die ze dan later dik moeten bezuren.

Kijk naar je Pony haar houding, rug, staart, oren, manier van lopen en last but not least de ogen. Als baas kan je veel uit de ogen lezen.

Laat Pony niet onnodig lijden, terwijl de vooruitzichten slecht zijn.

Ik heb zelf meerdere keren meegemaakt, dat ik mijn hond moest laten inslapen. Op een gegeven moment voel je dat het tijd is om in te grijpen en daardoor je hond een verdere lijdensweg te besparen.

Veel wijsheid en sterkte om de moeilijke beslissing op tijd te nemen.

Tot woensdag dachten wij dat Pony kerngezond was. Ze loopt zo 7 km naast de fiets, rent mee in de polder. Maar de stramheid in het begin van de wandeling en in huis, de onregelmatigheid naast de fiets en het manken na een goede wandeling zat me niet lekker. Ze is super vrolijk en actief. Dat maakt het zo wrang en ongrijpbaar. Er is dus geenszins sprake van duidelijke kenmerken, los van het manken.

Oowh Lotte, wat is dit confronterend..Heel moeilijk!

Ik heb hier een topic bijgehouden van mijn lieve Spikey*

Ook hij had een bottumor in zijn voorpoot.

Voordat wij voor amputatie kozen, waren wij ontzettend bang dat het bot al zou breken. De tumor groeit in zijn bot, waardoor zijn bot alsmaar dunner werd en uiteindelijk zal breken. Hoe snel dit gebeurd kan helaas niemand zeggen..De ene tumor groeit heel snel, de andere langzamer. Probeer heel goed naar je hond te kijken..Spikey liep ongeveer een anderhalve week mank voordat wij erachter kwamen. Vanaf dat moment heeft het nog zo'n anderhalve week geduurd, voordat hij zijn poot helemaal ging ontzien. Toen kwam de operatie al snel..

Spikey kreeg ook 4 x per dag tramadol van 100 mg, en 160 mg carporal. Dit was voor Spikey de hoogste dosis. Hij woog ong 45 kilo.

Pony weegt 58 kilo. Ook 4 maal daags 100 mg tramadol en 240 mg carporal. Ik ga je topic even opzoeken, dankje

Jeetje, wat een naar nieuws 

Ik heb geen ervaring met botkanker, maar wat betreft de vraag over wanneer inslapen: dat vind ik altijd lastig te beantwoorden, omdat dat voor iedereen toch anders ligt.

Ik persoonlijk zou die beslissing voor mijn hond al maken wanneer deze zou manken terwijl ze al op pijnstillers staat... (pijnstillers alleen al zijn voor mij trouwens al genoeg om die beslissing te maken: wanneer die nodig zijn om lekker te leven vind ik het wel genoeg voor de hond). Honden zijn zó hard voor zichzelf, of laten het ons in ieder geval niet merken dat ze pijn hebben, of het moet écht erge pijn zijn; dan zie je ze manken.

Als mijn hond pijn zou laten zien terwijl ze pijnstillers krijgt, weet ik dat het toch echt wel erg pijnlijk moet zijn, en dat zou ik voor haar niet willen.

Maar zoals ik al zei: die grens ligt bij iedereen toch iets anders, dus je zal voor jezelf na moeten gaan wat je wil. Heel veel sterkte met het eventueel maken van deze beslissing, en heel veel strekte met Pony. Het is en blijft een ontzettend moeilijk iets wanneer onze geliefde viervoeters zo ziek zijn 

http://www.hondenpage.com/hondenforum/201707/24/*spikey*-keihard-gevochten,-nu-je-rust-gevonden..rust-zacht-mijn-vriend!?volgorde=0#div4689203

Dit is het topic van Spikey

Beste marlies, bedankt voor je reactie. Onze vorige hond heeft zo'n 3 jaar op pijnstillers geleefd en ze kon gedurende die periode zo 15 km mee hollen tijdens een wandeling. Maar dit is een heel ander verhaal. Pony krijgt deze medicatie pas vanaf woensdag. De foto's maken hebben er bij pony ingehakt, want ze loopt sinds we terug zijn veel slechter. Stiekem hoop ik dat dit nog een beetje gaat bijtrekken (naïef misschien ).

Wij hebben bij Zus en dus ook nu bij Pony als standaard dat ze lekker los mee moet kunnen hollen in de polder. Als dit niet meer kan, dan is het naar onze mening geen hondwaardig leven meer. Maar ik snap je punt.

Ik weet hoe je je voeld, het is zo moeilijk..

Spikey begon mank te lopen, vrijwel opeens, 2 dagen aangekeken maar het manken bleef. Ik dacht even aankijken omdat hij zich ook verstapt kon hebben. Hij liep toen af en toe mank, niet de hele wandeling. Wij zijn naar de dierenarts gegaan, maar Spikey gaf daar geen pijn aan, dus pijnstillers en naar huis. Hij heeft ong. een week pijnstillers gekregen, en toen die op waren begon direct het manken weer en nog heviger. Toen foto's laten maken, en wisten we dat het botkanker was. Spikey ging zijn poot steeds meer ontzien en het werd steeds pijnlijker. Hij wou er echt niet meer op steunen, en liep al bijna geheel op 3 poten.

Spikey mocht van mij (en de dierenarts) niet meer los, door het risico dat het bot zou kunnen breken, als er iets met zijn poot zou gebeuren.

Het is heel moeilijk..

Het was wel anders omdat ik wachtte tot de amputatie kon plaatsvinden. 

Een dag voor de amputatie gaf hij duidelijk pijn aan. Veel hijgen, zijn poot zo vaak als mogelijk echt ontzien, en ik zag het vooral aan zijn gezichtsuitdrukking. De pijnstiller kreeg hij wel, maar leek geen effect meer te hebben. De pijn aan zijn poot kwam er doorheen. Als ik niet voor amputatie had gekozen, had dit voor mij persoonlijk het moment geweest om hem te laten inslapen. Hij gaf duidelijk aan dat hij pijn had, en het risico dat zijn poot kon breken zou al snel te groot worden.

Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Ik hoop dat het nog een tijd draaglijk kan blijven voor Pony..

Nogmaals heel veel sterkte, jij bent de enige die weet wanneer genoeg, genoeg is. Pony zal haar poot minder en minder willen gebruiken. 

Ach jé..., wat schrik ik hiervan..., de mooie grote dame zulk slecht nieuws.

Ik heb geen ervaring en dus ook geen advies behalve wat ik gevoelsmatig voor nu voor mijn honden als 'dragelijk en hondsleven'  zou wensen.

Ik denk dat jullie stelregel prima is voor nu..., als er nog lol is in de wandeling en je ziet haar nog vrolijk genieten van de dag, prima

Is er door de DA een prognose gegeven of dat er eventueel voor amputatie gekozen zou kunnen worden, of zit het op zo'n slechte plek dat dat geen optie is ?

Hoe dan wil ik jullie heel veel sterkte wensen.., dit zal wel even heel zwaar zijn binnengekomen.

@ Lotte: Ja, ik ben daar eigenlijk vrij direct in, en dat kan wel wat hard overkomen, maar zo bedoel ik het natuurlijk niet  Daarom zei ik ook dat dat voor iedereen anders ligt. Ligt natuurlijk ook aan de situatie. Dat had je denk ik wel begrepen 

En ja, ze zullen bij het maken van de foto's best wel wat gerekt en gestrekt (/getrokken) hebben, dus het kan best wel dat dat nu even wat extra pijn geeft. Hopelijk trekt dat nog wat bij inderdaad. Geef die lieve Pony maar een extra knuffel van mij!

Ik persoonlijk ben bereid om heeeeel ver te gaan met levensreddende behandeling (met goede slagingskans). Maar als het gaat om levensverlengend dan houdt het bij mij vrij snel op. Ik ben van mening dat je dat puur voor jezelf doet, niet voor je hond.

Als mijn hond elke dag van de pijn zou manken in huis (buiten speelt adrenaline mee en lopen ze er "doorheen" om dan thuis weer extra pijn te hebben), dan zou het vrij vlot klaar zijn. Ik denk dat ik het in jouw geval met een week volle rust nog even aan zou kijken om zeker te weten dat er niet gewoon iets verrekt is. Maar daarna zou het klaar zijn denk ik...

Pony op rust gaan we niet meer doen. In oktober bij de DA geweest en daarna 2 weken rust daarna weken opbouw gehad, in die periode wordt Pony steeds drukker. Ze is een hond die zonder de nodige beweging fors uitvalt naar andere honden, obsessief haar pootjes gaat likken e.d.

We gaan het dit weekend even aankijken. De botkanker zit in haar rechtervoorpoot, maar er waren ook al stipjes op de longfoto te zien. Bij levensverlengend moet je denken aan chemotherapie e.d. Amputatie is geen optie gezien dat het al in de longen lijkt te zitten en het ook een zware, grote hond gaat. Het gaat dus puur om het draaglijk maken van de komende periode....tot ook dat niet meer haalbaar is.

Lotte, veel sterkte voor je. dat nieuws slaat in als een bom en wat moet je dan doen of denken....

Ik volg Loesjes' haar advies. Kijk het aan,en ga af op de oogjes; de blik verraadt alles, ook bij honden.

Nu het nog gaat....wens ik dat je nog zo lang mogelijk mag genieten van Pony.

En als het tijd is....dat je dan de kracht en de moed vindt om te laten gaan....

Het wanneer....we kunnen enkel meedenken hier op basis wat jij schrijft. Als het zover is, zie je het. Pony mag geen pijn hebben. Jij ziet het. Een trouwe vriend.

sterkte voor jullie

Heel veel sterkte hoop je nog hele tyd mag genieten 

 Mijn eigen meisje heb ik in moeten laten slapen twee weken geleden. Ze bleek leukemie te hebben. Binnen dagen was het gedaan en ze ging zo hard achteruit dat ik haar in heb laten slapen. 

Amputatie van een voorpoot is sowieso ontzettend ingrijpend (aangezien 60% van het totale gewicht op de andere voorpoot komt)

Ik zou in jouw geval pijnstillers geven, en zodra je gaat twijfelen zou ik haar laten gaan. Liever te vroeg dan te laat. 

Wat naar Suzanne, sterkte

... :-(  wat een triest bericht Lotte. 

Ik heb geen ervaring met botkanker en risico's/verloop, maar wilde je wel via hier laten weten dat ik meeleef. Hoop dat jullie nog wat kwaliteit-tijd gegeven is om in alle rust en harmonie naar het einde te gaan.

Wat een naar bericht, botkanker is heel pijnlijk en deze pijn is niet onder controle te krijgen met pijnstillers. Ik zou de beslissing niet te lang uitstellen, dat zou niet eerlijk zijn tegenover de hond. Moeilijk is het wel... sterkte

Lotte, hier ervaring, een grote leonberger, een vrind van me dus van heel dichtbij meegemaakt, mankte aan de achterpoot, we zijn naar Roden geweest, de orthopeed dacht meniscus... ze werd opgenomen, zou geopereerd worden, we kregen telefoon dat de hond was ingeslapen, botkanker, daar hadden we toch vrede mee, ze liep al mank en had pijn, we hebben niet verder gedokterd.

Volg de raad op van je DA, vraag hem of je hond pijn heeft.  Geen dier zou pijn moeten lijden, als er geen kans is op genezing, kan je beter te vroeg de beslissing nemen dan te laat.

Heel veel sterkte...

Ik zal maandag met mijn DA gaan overleggen.

Dank je wel voor je PB

Hey Isabelle,

Volgens mij u het domme pech, maar niet zozeer erfelijk. Ik wilde gewoon dat je het weet. Ik hoop dat Daan gezond is!

Hier helaas ook ervaring met botkanker.

Mijn vorige hond, Ayla, mijn boxermeisje was pas 7 toen het werd geconstateerd. De dikke enkel die de dierenarts eerst voor artrose aan had gezien, bleek een drama te zijn. Bij iedere verkeerde stap had het bot versplinterd met als gevolg vreselijk veel pijn.

Er was niks meer aan te doen. Ook bleek het niet alleen in haar enkel te zitten, dat verklaarde de verandering in haar gedrag, ze had overduidelijk pijn. Voor het nog erger zou worden (ze mocht helemaal niks meer, een boxer van die leeftijd, dat kon niet) hebben we haar in laten slapen

Ik wens jullie veel sterkte, geniet met Pony zolang het nog gaat en een dikke knuffel

Oh jeetje... wat verschrikkelijk...
Als het op één plek zit is het inderdaad makkelijker te redden. Ik weet niet of het medicatie onder controle te krijgen is, het lijkt me iets ontzettend hardnekkigs. Hoe snel het gaat weet ik ook niet maar ik weet wel dat het zeer pijnlijk is en de botten broos kunnen worden als er helemaal niets aan gedaan wordt.

Bij Bink kwam de diagnose 2-3 dagen voor hij overleed: het zat echt overal al. Helaas voor hem te laat. Ik leef ontzettend met jullie mee.

Wat is het toch een gemene rotziekte

Ik heb net 3 foto's toegevoegd van vandaag. Pony heeft heerlijk geracet in de polder!