Quincy, mijn beste vriendin.

Gisteren heb ik mijn 15 jarige York Quincy in laten slapen, het is allemaal zo snel gegaan dat ik even het hele verhaal kwijt moet...En vooral er over moet/wil praten met mensen die hetzelfde hebben ervaren.

Het begon allemaal afgelopen zaterdag, rond 10 uur rende ze nog vrolijk achter een tennisbal aan en was ze haar vrolijke zelf en begroette ze visite met een paar blafjes en likjes..En zat ze nog even een lange tijd op mijn schoot.

Tegen de middag riep mijn moeder me in paniek dat ze aan het overgeven is, dus ik ben snel naar beneden gegaan maar dacht bij mijzelf. "ze heeft vast iets verkeerds gegeten" dus even uitkijken met wat we haar voor eten geven en even rust geven..
Niet eens een uur later verschenen de eerste ernstige symptomen, ze kon de bank niet meer op springen en haar lichaam hing een beetje naar de linkerkant.

Dus meteen de dierenarts gebeld, die kwam met de conclusie dat het ging om vestibulair syndroom, en dat ik het even tot maandag zou moeten aankijken omdat de helft van de honden die dit krijgen ervan herstellen.

Ik wist meteen van binnen al dat het niet goed zou komen als ik naar haar ogen keek.

Maar goed je hoopt er toch op en besluit te wachten tot maandag.

In de avond werd het alweer een beetje erger, ze kon niet meer uit zichzelf eten en drinken en haar behoeftes doen ging ook niet meer.

In de nacht heeft ze goed door geslapen en is mijn moeder niet van haar zijde afgeweken.

Vroeg in de Zondagochtend waren de symptomen weer wat erger geworden, ze kon nu niet meer op haar achterpoten staan en haar ogen die waren had kleine stuiptrekkingen(weet niet goed hoe ik het moet omschrijven).                     En je merkte dat ze een erge hoofdpijn had, dus ik heb de gordijnen dicht gedaan en een nieuw lekker plekje voor haar gemaakt.                               De rest van de ochtend en middag ben ik of mijn moeder telkens bij haar gebleven.                                                                                                

Op de Zondagavond keek ze mij in mijn ogen en ik zag dat ze veel pijn had en dat ze wou dat het ophield, heb haar meteen beloofd dat het morgen allemaal over zou zijn en heb de hele nacht bij haar gelegen...Aaiend over haar buik en kop en zodra ik ophield keek ze me aan of jankte ze of ik verder wou gaan met aaien... In de loop van de nacht heeft haar dochter Trixxie en de katten Tommie en Mickey vaak bij haar gelegen en voelde ook aan wat er ging gebeuren en weken niet meer van haar zijde..

Maandagochtend om 8 uur meteen de dierenarts gebeld en gezegd dat in mijn Quincy niet zo langer wil zien lijden want dat heeft ze absoluut niet verdiend.
Om 12 uur zou ik terecht kunnen..


De uren die volgen heeft iedereen afscheid kunnen nemen, met de vele tranen die daarbij horen... Ik probeerde continu bij Quincy te blijven maar moest regelmatig even naar boven toe lopen omdat het even te veel werd, en Quincy hoefde mij niet zo te zijn. Het was mijn beurt om er voor haar te zijn en niet andersom.

Om half 12 was het dan zo ver, ik pakte haar op en legde haar in een comfortabel mandje en ze keek me aan en wist wat er ging gebeuren.          Kus op haar voorhoofd gegeven en gezegd nog maar heel eventjes, dan is het allemaal voorbij... Dat werd beantwoord door een lik op mijn wang..      Wat uiteraard beantwoord werd door vele tranen.

12 uur...... Binnen bij de dierenarts krijgt Quincy toch nog door de adrenaline een paniek aanval en staat ze opeens op haar pootjes en strompelt ze heel langzaam door de wachtkamer en word er veel gepiept omdat ze ons niet wilt verlaten.......Veel tranen vloeien en gedachtes volgen omdat ze nu wel eventjes loopt .... Maybe kan het dan toch... Maybe herstelt ze toch...

12:15.... We worden in het kamertje geroepen en ik zet Quincy op de tafel en hou haar stevig vast(meer voor mijzelf) en ze begint langzaam kalm te worden en zakt weer door haar poten.
Dierenarts ziet het al meteen, Quincy is in veel pijn en is op.                        Ze houdt zich nog flink omdat ze nog bij ons wilt blijven weet ik, maar na 15 jaar dat ze er voor mij is geweest is het mijn beurt om er voor haar te zijn...Ze krijgt een slaapmiddel toegediend en we worden begeleid naar een kamer waar ze rustig in kan slapen en mijn zus en ik nog onze laatste afscheid kunnen nemen.

Ze ligt op mijn schoot met haar kopje op mijn linkerarm en vecht het slaapmiddel nog een beetje tegen, maar na enkele minuten stopt ze daarmee en kijkt ze me nog 1 laatste keer aan... Ik geef haar een kus op voorhoofd en krijg er een laatste lik voor terug... En viel in slaap...             Ik barstte in tranen uit en heb haar nog 10 minuten geaaid en kusjes gegeven tot het moment er was voor de laatste prik..                                 Ik was helemaal gebroken op dat moment en kon het niet meer aan dus mijn zus zei tegen mij ga jij maar buiten wachten, ik blijf er wel bij voor de laatste prik.......      Nog een paar laatste kusjes en met als laatste woorden " Dank je wel dat je 15 jaar mijn beste vriendin bent geweest en dat je er voor mij bent geweest Dank je wel....Zal je nooit vergeten en je zal altijd in mijn hart blijven en tot snel."  .

En ik liep de kamer huilend en struikelend uit...

Ik heb Quincy apart laten cremeren en heb al besloten dat ik een tatoeage laat zetten met haar as, en de rest strooi ik uit op de plekken waar ze het liefst kwam.... Heb nog een plukje van haar haar afgeknipt en die word in een mooi lijstje gezet met een mooie foto van haar..       

Maar nu op dit moment zit mijn lichaam vol met schuldgevoel, ik weet dat dit het juiste was voor Quincy... Maar ze was mijn beste vriendin en een deel van mijn hart en ziel... En ik heb haar in laten slapen....15 jaren lang mijn steun en toeverlaat..De enige die nooit oordeelde over mij maar altijd positief was en mij begroette met een kwispel en een lik.                             Ik ben zelf een 26 jarige "man" en dus is zij er geweest in de belangrijkste jaren..... De moeilijkste dagen van mijn leven waren dit.....Op dit moment is het voor mij onmogelijk om tot de orde van de dag te komen en door te gaan, alles om mij heen veroorzaakt herinneringen en gedachtes. Ik wil haar niet vergeten maar ik weet dat ze mij zo niet zou willen zien..

Quincy was een vrolijke Yorkse-Terriër en had geen kwaad in haar lichaam, gegrom van andere honden werd beantwoord door een kwispel en een lik, geblaas van andere katten werd beantwoord door kopjes van mijn hond       Nooit heeft zij iemand gebeten of heeft ze pijn veroorzaakt, je schrikte inbrekers af met je geblaf maar belangrijker.                                               Je was mijn beste vriendin en deel van mijn ziel, je zal voor altijd gemist worden en zal je nooit vergeten

Dank jullie wel dat ik mijn verhaal hier op dit forum mocht zetten, dit is de enige plek voor mij waar mensen mij eventueel begrijpen en weten wat ik doormaak en met wie ik het er eventueel over kan hebben.                  

Heel veel sterkte ik lees dat terug met tranen in myn ogen myn lieve queenie was by 12j en is niet lang ziek geweest ze had plotseling hartje dat op was medicijnen hielp niet dus moest laten inslapen met veel verdriet nu nog steeds niet over na 6 maand ik heb nu een pup maar het gemis en verdrietzal er altijd zyn nog heel veel sterkte 

Wat schrijf je vol liefde over je hondje....schuldig voelen is in het geheel niet aan de orde, zoveel jaar veel liefde gegeven en gekregen ......en ja dan is het moment daar dat je afscheid van elkaar moet nemen, zo verdrietig..........voor jou veel sterkte , en denk aan alle mooie herinneringen die je met haar gehad hebt, heus nimmer uit je hart.

Zo is dat ze blyven diep in je hart 

Ik heb je verhaal met tranen gelezen,ik weet precies hoe je je voelt,bij mij is het al 15 maanden geleden,maar bij mijn Bobby is het ook zo snel gegaan en eigenlijk ondanks zijn leeftijd (16) toch onverwacht..Maar dat je nu zoveel verdriet hebt is normaal,je hebt zoveel jaren voor haar gezorgd en zoals je zegt,het was je beste vriendin.Maar je hebt het juiste gedaan,ze heeft nu geen pijn meer,ze is bij al onze overleden vriendjes en je moet gewoon geloven dat je,als het later jou tijd is ,haar weer zal zien.Ik heb hier toen Bobby overleden was,ook troost en steun gevonden.Dus schrijf hier maar van je af,dat helpt een beetje,deel je verdriet maar.Zoveel mensen die weten wat jij nu meemaakt.Maar zoals je zegt,onze hondjes zitten voor altijd heel diep in ons ,toch een stukje kapotte hart.Heel veel sterkte

Dank jullie wel voor jullie mooie opmerkingen.

Ik probeer ook aan de mooie dingen te denken, maar op dit moment is dat nog erg lastig.

Ik voel haar kopje nog op mijn arm en haar laatste lik op mijn wang, overal waar je kijkt hoor en zie je herinneringen waardoor je weer vol schiet.

En ik weet dat ik het juiste heb gedaan voor Quincy, en dat mijn schuldgevoelens nog vele malen erger zouden zijn als ze nu nog pijn zou lijden...... Ik ben blij dat ik de keuze heb kunnen maken om haar pijn weg te nemen, maar mijn schuldgevoelens komen omdat ik haar leven heb moeten beëindigen om dit te bereiken.                             Ik hoop haar snel in mijn dromen te zien zodat ik haar kan vragen of het ok is, of ik de juiste keuze heb gemaakt en of ze gelukkig is waar ze nu is.
                                                                                                     Vergeten zal ik haar inderdaad nooit, uit herinnering en dank ben ik dan al druk bezig met een tatoeage te laten ontwerpen.

Nogmaals dank jullie wel voor jullie berichten, die helpen me zeker :)

Wat een droevig maar mooi verhaal. Ik moet nu ook even slikken en niet omdat het een yorkje is hoor.

Goed dat je de laatste beslissing hebt genomen en zij rustig is kunnen inslapen waar je bij was.

Dat zijn we aan ze verplicht. Het is hard op dat moment maar het moet gewoon.

Quincy heeft een prachtig lang leven mogen hebben bij jullie, maar daar heb jij nu geen boodschap aan denk ik. 

Sterkte nu voor jullie die haar  moesten laten gaan. 

Wat moeilijk...  Je hebt die laatste paar dagen vol gevoel beschreven en het is duidelijk hoeveel verdriet dit je doet. 

Heel wat leden op HP hebben ooit het onbeschrijflijk triest moment van afscheid gekend en we weten maar al te goed hoe het voelt.  De onmacht, het besef dat dit onherroepelijk is en de opstandigheid omdat dit niet kan, niet mag, gebeuren.

Hoe erg ook voor jullie nu, weet dat het al heel wat is dat je Yorkje kort voordien nog haar vrolijke zelf was.  Het doet niets af aan je gemis, maar ik hoop dat het je pijn kan verzachten.

Heel veel sterkte.

ik lees vandaag jouw verhaal en zit met tranen in mijn ogen.

onze lieve Buffy een golden retriever meisje hebben wij op dezelfde manier afgelopen februari moeten laten inslapen. Op haar 13e verjaardag 24 februari jl gebeurde proces hetzelfde . Net voor bedtijd zakte ze met een klap door haar pootjes . Kon niet meer staan, overgeven enz. De volgende ochtend viel ze weer de hele tijd om, overgeven niets ging meer. We wisten gelijk dit is een hele foute boel.

We konden die ochtend gelijk bij de DA terecht en er werden hersenbloedingen geconstateerd . Het trok niet meer bij en we hebben de keuze gemaakt om haar niet verder te laten lijden . Heel moeilijk, nog steeds. 

Ik wens je dan ook heel veel sterkte, je blijft ze missen...

Wat schrijf je vol liefde over haar. 

Heel veel sterkte!

Anke ook nog sterkte gewenst.