Rust en kalmte

Eergisteren tijdens de ochtendwandeling rees er direct onderweg al een dilemma op. Bij het tegenkomen van een hondenbazin, werden Bailo en ik eigenlijk letterlijk staande gehouden. Er was een kwestie gerezen die haar erg hoog zat en omdat ze wist dat wij haar situatie kenden,  wilde zij daar mijn mening wel over horen.  Het probleem dat ze schetste was het volgende. Haar vriendin en zij, beiden hondenliefhebbers, waren gewoon iedere ochtend hun ronde met de hond te lopen. Daarbij kwam ik ze nog wel eens  tegen. Omdat zij nu alleen liep,  wilde zij mij deelgenoot maken van haar belevenis met haar vriendin. Ik kreeg al snel te horen dat dit verleden  tijd was, omdat zij onenigheid hadden gekregen over het feit dat een van de honden altijd tekeer ging als er andere honden aankwamen. De bazin van de niet blaffende hond vond dat de blaffende hond eens aangepakt moest worden. Dit was de blaffende- hond -eigenares niet met haar eens. En dit feit was aanleiding om elkaar maar te ontlopen. Het kwam erop neer dat ik een soort van Salomonsoordeel mocht vellen. Eigenlijk had ik de neiging om gewoon te zeggen: "Als dit alles is". Maar om geen olie op het vuur te werpen zei ik het iets anders. Mijn antwoord was dan ook: "Ach, niet iedereen heeft een absoluut gehoor als het gaat om het treffen van de juiste taktische en vergevingsgezinde toon. Maar hoe denk je dat 2 honden een meningsverschil wel eens oplossen?" Haar antwoord kwam neer op: "Die gaan elkaar soms uit de weg en komen dan na een tijdje, eerst misschien schoorvoetend, elkaar weer tegen en sluiten een verbond". Hier kon ik niets meer aan toevoegen. Lachend liepen wij beiden verder.

Wat een mooi antwoord!

En weer een van die gevallen waar mensen een voorbeeld kunnen nemen aan honden.

wat een mooi antwoord, soms kunnen wij van onze honden ook wel wat leren

ik ben het er wel mee eens dat de blaffende hond dan wel niet "aangepakt" moet worden maar wel begeleiding nodig heeft.

Bert; dan heb je alsnog een Salomonsoordeel gegeven!
en je tocht in peis en vree kunnen verder zetten.

We 'horen' idd niet hetzelfde; de ene dag is ook de andere niet, het zit soms in kleine dingen, maar om nu een wandeling te laten vergallen door zo een onderhuidse onenigheid, dat is jammer.

Ben je de wandelaars al weer samen tegengekomen?