hond mist zijn overleden maatje

Begin augustus hebben wij helaas afscheid moeten nemen van een van onze drie honden. We hebben hem thuis in laten slapen, zodat de andere honden afscheid konden nemen. Ze hebben dat allebei heel mooi gedaan. Hoe moeilijk het ook was, het was prachtig om te zien.  

Vanaf het moment van afscheid nemen hadden ze het beide moeilijk. Toch had onze jongste hond Finch er het meest moeite mee (bijna 3). De eerste weken was hij er vreselijk kapot van; wilde niks meer, zag nergens meer de lol van in en was uren aan het huilen. Hij keerde in zichzelf en moest ook niks meer van ons weten.We zijn toen een tijdje weg geweest, op vakantie, zodat de honden even in een andere omgeving waren en genoeg afleiding hadden. De zus van onze jongste hond was daar ook, we zagen gelijk de oude Finch terug komen.

Ondertussen zijn we drie maanden verder. De echte rouwperiode is wel voorbij (het is niet meer wat het was), al merken we nog steeds dat hij hem mist. Hij is met hem opgegroeid en hij was z'n steun in de roedel. Het was zijn leider.
Als we naar buiten gaan, gaat alles goed. Ik wandel vrijwel dagelijks met zijn zus of z'n beste speelmaatje. Hij heeft dan grote lol. Maar zodra we thuis komen, trekt hij veel in zichzelf en trekt hij zich terug. Nog steeds ligt hij regelmatig te huilen. Iets doen wil hij dan ook niet; hij reageert totaal niet, er kan geen kwispel vanaf. 
Ik moet hem 's avonds nog steeds z'n mand uithalen om te eten. Terwijl hij vroeger al klaar stond voor ik het eten uit de voerbak had gehaald. Voor een snoepje komt hij overigens wel.. 

Herkent iemand dit zelf misschien? Of heeft iemand hier (helaas) ervaring mee?
We zitten erover na te denken om misschien een maatje voor hem erbij te nemen. We kiezen dan voor een hond die geschikt is voor onze roedel, een pup waar hij zelf een goede klik mee heeft. 
Maar een pup nemen is niet zomaar iets, we twijfelen of het voor ons zelf wel goed uitkomt. Als deze situatie zich niet had voorgedaan, hadden we dat namelijk niet gedaan. We twijfelen daarom erg.. 

Aan onze andere hond die nog wel leeft (10), is hij uiteraard ook gehecht, maar daar heeft hij een heel andere band mee. Ze leven wel samen, maar meer langs elkaar heen. Hij vindt geen steun bij hem. 

Graag zou ik willen weten hoe anderen dit wellicht hebben ervaren met hun eigen hond en hoe dat proces verder verliep. Het liefst hoop ik natuurlijk dat hij zich snel weer helemaal fijn voelt in de situatie hoe die er nu uitziet. 

Ik kan me de overweging van een hond erbij wel voorstellen.

Dat gaat bij je omschrijving ook door mij heen.

Maar je moet daar zelf ook klaar voor zijn en de ruimte en tijd voor hebben.

Eigen ervaring heb ik hierin niet, we hebben altijd 1 hond. 

___________

Misschien ik weet niet of dat goed zou kunnen doen, maar misschien een een paar dagen een logeer hond die ze beiden kennen, kijken of Finch dan thuis ook opleeft?

Zodra z'n zus hier is, voelt hij zich fijn. Maar met z'n zus heeft hij dan ook veel steun. Hij trekt zich graag aan een ander op. 

Een pup zou Finch zich (in de eerste fase) wellicht niet aan op kunnen trekken, maar zou zich wellicht zekerder kunnen gaan voelen onder t mom voor de kleine zorgen/beschermen/speelmaatje (zeker als Finch en de oudere hond meer langs elkaar heen leven en Finch wel veel samen deed met de hond waarvan jullie helaas afscheid hebben moeten nemen, zou de behoefte aan een maatje waar Finch wel lekker mee op kan trekken wel groot zijn. 

Maar ik proef wel duidelijk aan je post dat jullie voor jezelf eigenlijk die keus niet zouden maken, maar het nu vooral om Finch door de gedachten speelt. Je moet er zelf wel echt achter staan en aan toe zijn.

Als zijn zus is geweest blijft ie dan ook even oke of kakt ie gelijk na haar vertrek weer in?

Herkenbaar. Drib hing ook zo erg aan Rex. Ze heeft afscheid kunnen nemen, maar ze begreep het niet. Ze bleef hem zoeken.
Ik zelf was ook kapot van verdriet en dat voelde Drib ook, waarop zij onzeker werd.
Waar ze eerst met elke hond wilde spelen, wilde ze nu niets meer.

Ik ben behendigheid gaan doen om haar te laten zien dat ze op mij kan bouwen en plots was daar onder het lopen een groep van 3 witte herders waar Drib mee wilde spelen. Helaas wilde hun niet.
Het toeval wilde dat ik snel daarna hier op hp een oproep vond van iemand die een wandel maatje zocht voor haar herder van dezelfde leeftijd als Drib. Niet alleen de honden klikten met elkaar, maar we zijn nu vriendinnen

We zijn dus heel langzaam samen omhoog geklommen door veel leuke dingen te doen die voor een sterkere band zorgen.

 Zodra z'n zus weg is (of wij weg bij haar), wandelen we vaak eerst een stuk. We wonen vlak bij elkaar, aan een uitlaatgebied op de route van het ene naar het andere huis, dus vaak laten we dan gelijk de honden weer uit. Hij wandelt dan gewoon weer alleen mee terug naar huis, zonder moeite. Thuis gaat hij slapen en vanaf dat moment blijft hij dus liggen en down. 

Vooral het slapen 's nachts blijft hij moeilijk vinden. Hij sliep altijd tegen de ander aan/bij elkaar in de buurt naast mijn bed. Hij werd dan 's nachts wakker, kwam bij mij rond 03:00 uur een knuffel vragen en ging weer slapen (soms kroop hij stiekem bij me). 's Ochtends was hij dan helemaal enthousiast als we allemaal weer wakker waren.

Nu doet hij dat dus niet meer.. hij trekt zich 's nachts terug en komt ook niet meer voor z'n knuffel om 03:00 uur. 's Ochtends reageert hij geen eens als we wakker worden, ook niet als het al laat in de ochtend, vrijwel middag, is. Ook al zeggen we vrolijk 'goedemorgen!' of 'Finchiee!!'.. geen enkele reactie, kan geen kwispel vanaf. Vroeger hadden we ons gelijk veilig moeten stellen, dan was hij bovenop ons gesprongen op bed en werden we uit ons bed geduwd, omdat meneer overdwars lag en letterlijk stond te springen bij ons. 

De andere hond deed dat helemaal niet, die was zelfs heel rustig en kalm. Dus het was niet iets dat ze samen deden. Het was echt iets van Finch zelf, maar is nu dus helemaal weg.. 

" Herkenbaar. Drib hing ook zo erg aan Rex. Ze heeft afscheid kunnen nemen, maar ze begreep het niet. Ze bleef hem zoeken.
Ik zelf was ook kapot van verdriet en dat voelde Drib ook, waarop zij onzeker werd.
Waar ze eerst met elke hond wilde spelen, wilde ze nu niets meer.

Ik ben behendigheid gaan doen om haar te laten zien dat ze op mij kan bouwen en plots was daar onder het lopen een groep van 3 witte herders waar Drib mee wilde spelen. Helaas wilde hun niet.
Het toeval wilde dat ik snel daarna hier op hp een oproep vond van iemand die een wandel maatje zocht voor haar herder van dezelfde leeftijd als Drib. Niet alleen de honden klikten met elkaar, maar we zijn nu vriendinnen

We zijn dus heel langzaam samen omhoog geklommen door veel leuke dingen te doen die voor een sterkere band zorgen. "

Roosje

 Het was overigens niet zo dat ze samen speelden. Sam was meer Finch z'n rots in de branding; degene bij wie hij altijd terecht kon. Hij kon altijd op hem rekenen en hing erg aan hem. Hun ochtendrituelen; Sam die Finch altijd schoon likte. Daarna het knuffelen en samen nog een kort dutje doen voor de baas was aangekleed. Het zijn dat soort dingen die hij mist.

We wandelen daarom ook dagelijks met anderen, honden waarmee hij een goede band heeft. En we doen meer aan training, iets waar we voor het overleden al aan waren begonnen. Hij krijgt genoeg uitdaging wat dat betreft. 

Lijkt me moeilijk hem nu zo te zien.

Begrijp ook zeker de overweging misschien een pup erbij wel. Zeker als je daarmee kunt zorgen dat Finch de oude word. Maar dan moet er wel echt een klik zijn.

 Ik heb inderdaad wel eens met hem te doen als hij zo verdrietig is. En dat is natuurlijk ook niet goed, want dat voelt hij ook weer aan. 
Ik hoop gewoon dat hij hier weer uitkomt, daarom ben ik ook benieuwd naar ervaringen van anderen. 

We denken er inderdaad nog rustig over na. En mochten we ervoor kiezen, wordt het een teefje waar hij een goede klik mee heeft. 

Maar juist omdat we, als hij zich niet zo down voelde, daar niet voor hadden gekozen, twijfelen we of dat wel een goede reden is. Een hond nemen voor een andere hond. 

Z'n zus krijgt een nestje, zij is over 2,5 week uitgerekend. Dus we hebben nog even om erover na te denken en ook om te zien hoe het nest eruit zal zien. Wie weet zitten er alleen maar reutjes tussen of geen geschikte hond (heeft hij geen klik). Dan is de keuze al voor ons gemaakt.

Helaas ook hier ervaring met een hond die lang rouwt. 

Mijn Odi is eind augustus ingeslapen, en Sascha trekt zich inderdaad ook terug. Heeft wekenlang slecht gegeten, wil nog steeds nauwelijks menselijk contact en gaat mijn andere hond het liefst uit de weg. 

Het is moeilijk, afscheid nemen van een maatje. Een maatje moeten missen. En ik snap ook zeker de overweging van een hond erbij. 

Hier helpt het niet: Sascha vindt geen enkele steun bij Aiden. 

Wij zijn dus vooral druk met leuke dingen doen, en haar afleiden (wat jullie nu dus ook doen). 

Heel veel sterkte nog met het verlies van jullie maatje. 

Heel veel sterkte 

Misschien wil iemand nog een mooie herinnering plaatsen op een website die ik onlangs ben gestart: dierbaardier.nl

Ik hoop dat het een site wordt waar mensen herinneringen kunnen delen en tevens een ode aan hoe belangrijk (huis)dieren zijn voor mensen...

Altijd lastig

er zijn wel bloesemremedies die de hond kunnen helpen met de verandering en het rouwproces

Rouwverwerkingsremedie

Deze remedie helpt dieren die na het overlijden van een maatje zelf de zin in het leven verloren hebben. Je ziet dit bij dieren die een baasje verliezen of een dierenmaatje waar ze een heel sterke band mee hadden. Deze remedie geeft weer wat levensvreugde terug en dempt het harde verdriet een beetje. Want ook dieren kunnen rouwen...

Remedies: Sweet Chestnut * Star of Betlehem* Gorse * Hornbeam * Mustard

Er zijn honden waarbij het verlies van een soort genoot heel zwaar valt.

Door het verdriet ontstaat er een onevenwicht van stoffen in het lichaam. En uit zich in verandering van gedrag. 

Ik zou ook eens met jullie DA gaan praten ivm een tijdelijke ondersteuning van medicatie.

Ik stuur ivm info een pb

Bedankt voor jullie reacties en steun. 

Vannacht is Finch voor het eerst weer bij ons op bed gekropen! Sinds drie maanden heeft hij eindelijk weer bij ons gelegen. Hij kwam niet alleen voor een knuffel, maar vroeg me ook of hij bij me mocht liggen. Dus ik heb hem heerlijk bij me genomen (lees: hij nam een heel matras in gebruik, man en ik lagen krap op het andere matras ), wat ben ik daar blij mee!!

Wel apart dat ik gister een topic open, omdat het allemaal zo lang duurt, en hij die nacht weer toenadering zoekt. Haha wat een timing. 

 Dank je wel :) Jij natuurlijk ook! Moeilijk is het he.. het is je maatje dat er plots niet meer is. Ik vind het idee dat ik hem nooit meer zie zo moeilijk. Maar ik weet wel dat dit beter voor hem is en dat hij op een heel fijne plek is. 

Had jij de andere hond al voor jouw hondje overleed? Of heb je die erbij genomen na het overlijden?

"  Dank je wel Jij natuurlijk ook! Moeilijk is het he.. het is je maatje dat er plots niet meer is. Ik vind het idee dat ik hem nooit meer zie zo moeilijk. Maar ik weet wel dat dit beter voor hem is en dat hij op een heel fijne plek is. 
 
Had jij de andere hond al voor jouw hondje overleed? Of heb je die erbij genomen na het overlijden? "

Maaike

 Dankjewel, het is inderdaad heel erg moeilijk... 

Aiden was er inderdaad al toen Odi overleed. Aiden was er toen 5 maandjes en ze speelden als roedel van 3 enorm leuk. 

Maar zo zie je maar dat een roedel flink kan veranderen als er eentje wegvalt..  

Wat heerlijk dat hij wel toenadering zocht vannacht! Voelde vast goed :) 

 niks gebeurd voor niks

je hond heeft het aangevoeld  dat jij er mee bezig bent en durft steun te vragen.

Wat ben je dan een gelukkig mens he.

als je op het randje van je bed mag liggen met je dierbare knuffel naast je ,die eindelijk toenadering zoekt in zijn verdriet.

heel speciaal

"  Dankjewel, het is inderdaad heel erg moeilijk... 
 
Aiden was er inderdaad al toen Odi overleed. Aiden was er toen 5 maandjes en ze speelden als roedel van 3 enorm leuk. 
Maar zo zie je maar dat een roedel flink kan veranderen als er eentje wegvalt..  
 
Wat heerlijk dat hij wel toenadering zocht vannacht! Voelde vast goed   "

Tamara, Odi †, Sascha & Aiden

 Ja dat heb ik ook erg gemerkt. Ze moesten allebei opnieuw hun plek opnieuw in de roedel vinden. Dat heeft ook even geduurd. Ondertussen weten ze welke positie ze hebben en hoe alles is verdeeld. Dat doen ze samen goed, ze hebben alleen beide een heel ander karakter die niet echt goed op elkaar aansluit. Tibbe is een mensenhond en niet zo sociaal. Finch is een hondenhond en juist erg sociaal. Zoekt ook graag sociaal contact, is graag bij anderen en trekt zich graag aan een ander op. Tibbe totaal niet.. die houdt niet van drukte en ligt juist graag alleen. Die wordt ontzettend chagrijnig als een ander hem stoort in z'n slaap, laat staan als je tegen hem aan wil liggen  

"  niks gebeurd voor niks
je hond heeft het aangevoeld  dat jij er mee bezig bent en durft steun te vragen.
Wat ben je dan een gelukkig mens he.
als je op het randje van je bed mag liggen met je dierbare knuffel naast je ,die eindelijk toenadering zoekt in zijn verdriet.
heel speciaal "

Roos,Jeff en Waldo

Ohh ik ben nog nooit zo blij geweest m'n bed bijna uitgeduwd te worden  Met liefde lag ik daarna nog op een stukje van 30 cm haha

 Precies alsof je mijn honden beschrijft! 

Zo leuk om te lezen! 

Hoop dat Finch snel weer zichzelf is en het verlies af kan sluiten...

Ik wilde jullie toch nog even laten weten dat Finch, sinds afgelopen weekend dat hij bij ons op bed kroop, weer helemaal zichzelf is geworden. 
Het heeft een hele tijd geduurd (3 maanden), maar plots was de oude Finch weer terug. Hij is van het ene uiterste naar het andere gegaan (had zelf verwacht dat het geleidelijk zou gaan), we zijn weer onafscheidelijk. Ben ontzettend blij dat hij zich weer openstelt naar ons toe en ons weer opzoekt.

Wat fijn! :) 

Geniet lekker van hem! 

 Wat ontzettend fijn om dat te lezen. ZO fijn voor hem en voor julliezelf ook. En dan voel je niet de druk om door gemis voor een nieuw maatje te kiezen, maar kan misschien als het aan de orde komt die keus gemaakt worden als jullie daar allemaal aan toe zijn.