Er zijn dagen...

Blauwe belastingbrief in de bus. De bladeren verdorren in het kille seizoen. 's Ochtends het tweede rondje ingaan met Bailo. "We gaan weg", schal ik door het huis. Laf als ik ben, neem ik niet eerst de moeite om erachter te komen wat die brief ons meldt. Ondanks deze gewaarwordingen staat Bailo al te popelen. Hij is nog net te beleefd om uit te roepen: "Komt er nog wat van!" Hoopvol staat hij te kwispelen en mij doordringend aan te kijken. Dus pak ik de riem maar op. Daar gaan we. Eenmaal buiten is een wandeling toch wel therapeutisch. We komen mensen tegen, groeten elkaar en de sombere gedachten -zo die al aanwezig zijn - verschrompelen al aardig. Vooral als Bailo zo vrolijk gebruik maakt van zijn vrijheid op het landweggetje dat ons scheidt van de bebouwde wereld. Daar doet hij de broodnodige behoeftes als ontlasten, maar ook (hernieuwd) kennismaken met andere honden. Als hij dan ongeveer drie kwartier echt 'hond' is geweest, lijn ik hem aan om via de woonkern weer naar huis te gaan. Dan zit de 1,5 uur durende wandeling er voor zover, weer op. Al lopend door de straten en hofjes komen in de verte een opa, kleinkind en oma (in deze volgorde) aanschuifelen. Het is de oma die het kind bij zich roept en hem vervolgens attent maakt door toe te voegen: "Kijk eens, wat een mooie, lieve hond". Als het kind rechtop staat komt hij ongeveer ter hoogte van Bailo's kop, dus dit moet toch wel enigszins ongemakkelijk zijn. Maar door de geruststellende woorden van oma heeft hij toch enige aandacht. Zelfs opa komt terug gelopen en laat zien dat de hond lief is, door hem een aai over zijn bol te geven. Dit noem ik nog eens vertrouwen inpompen bij kinderen. Deze mensen gaven hun kleinkind in ieder geval niet de indruk, dat hij vrees voor honden moet hebben. Zoiets zet het begin van je dag al hoog op de ladder. Na deze mensen nog even een paar vriendelijke woorden te hebben toegevoegd, gingen wij verder. En eenmaal thuisgekomen...viel die blauwe brief ook nog mee.

Weer genoten, dank je wel.

Wat een prachtige tekst heb je gemaakt! Bij mij in de familie merk ik heel goed hoe belangrijk die eerste contacten met honden zijn... Een nichtje van twee huilt al als ze Max ziet, omdat haar moeder niet wil dat ze bij honden komt. Ze maakt haar een beetje bang voor honden. De ander van drie doet alles met hem! Raar maar waar! 

Prachtig beschreven!