Zo veel verdriet na inslapen van onze 15 jaar oude labradoodle

Het huis lijkt leeg he.  Niets is nog hetzelfde en fracties van seconden denk je dat hij er nog is...

Ons vorig hondje werd ook 15.  Het is een heeel groot stuk uit je leven.  Het heeft tijd nodig en echt weg gaat het gemis nooit.  Dankbaar zijn om wat je gehad hebt en de mooie momenten om aan terug te denken blijven over en worden mettertijd belangrijker.  Nu is er nog teveel ongeloof en onmacht...

Heel veel sterkte gewenst. 

Anja komt allemaal goed!  Ik heb gereageerd op jou reactie op mijn eigen pagina. 

Liefs Lenny

Lieve anja je momo zal altyd in je hart blyven het verdriet blyft met de tyd betert het maar het is zeer moeilijk los te laten ik ga een pup kopen daar ik er zo erg onder lyd het is 5maand ze was byna 12j myn lieve queenie maar ik zal ze nooit vergeten voor altyd in myn hart veel sterkte nog verder als je het nodig heeft schrijven helpt het zyn al mensen die het ook mee gemaakt hebben of mee maken ik werk ook niet meer en kinderen en familie wonen niet zo dicht dus zit ik veel op myn tablet liefs nadine

Ik ook anja

Hoi Ik geloof ook dat er iets is,dat we later onze overleden vriendjes weer terug zien.Dat moet gewoon.Mijn lieve Bobby is 15 maanden geleden overleden,Hij was 16 jaar en 6 weken.Ik weet nog goed,de stekende pijn,echt je hart dat zeer doet.Ik heb ook weken,maanden gehuild en nu nog geregeld.De pijn word wel minder,maar het gemis blijft denk Ik altijd.Dus laat je tranen lopen,je moet het verwerken en dat is heel moeilijk en zo pijnlijk.En 15 jaar is niet niks,zoveel liefde gekregen en jij gegeven.Dus vertel hier of pb ,hoe je je voelt.Sterkte en Groetjes

Dag anja Hoe gaat het je nog moeilijk zeker denk dat de dag komt dat we onze lieverds terug zien nog veel sterkte liefs nadine

Lieve Nadine Rianna en Lenny,

Het ging weer helemaal niet vandaag.
Het is nu pas 5 dagen geleden en de pijn snijdt door mijn hart.
Ik kan me niet voorstellen ooit nog eens te lachen of blij te zijn, ik mis mijn lieve Momo zo verschrikkelijk...
Ik heb vandaag gebeld naar de plek waar Momo vandaan komt Harja's Labradoodles in Limburg
en huilend verteld dat Momo was ingeslapen.

Momo was er één vd eerste Labradoodles nestje in Nederland 15 jaar geleden, dus ze herinnerde hem nog.
Ik heb gevraagd omdat er zulke lange wachtlijsten zijn, als er n pupje meer geboren wordt als dat er al gereserveerd zijn, ze me zou bellen.

Het vooruitzicht dat ik over 3 mnd. een hondje krijg uit dezelfde familielijn als Momo zou me al zo geruststellen.

Ik mis hem zo.... Weet de dagen niet door te komen...
Dankjewel voor jullie lieve woorden en begrip.

Ik ben allergisch dus ik kan geen ander hondje nemen als n labradoodle.

Mama houdt van je lieve Momo
XXX anja

Lieve Nadine

Had jij dat ook toen jouw Lieve queenie overleed, dat je dacht
dat je depressief werd?
Ik voel dat al een beetje aankomen en weet me geen raad meer...

Liefs Anja

Lieve Anja, het is niet vreemd om te rouwen. Geef jezelf ook de mogelijkheid. Rouwen is een enorm moeilijk proces, wat voor iedereen anders gaat en ook geen vaste tijdsduur heeft. 

Je lieve Momo heeft zo lang bij je mogen zijn, als dat er niet meer is, kan dat gemis toch alleen maar verschrikkelijk groot en zwaar zijn? 

Kan je er misschien met mensen in je omgeving over praten? 

Wat mooi dat je hebt gebeld met de fokker. En dat ze hem nog herinnerde. Hebben jullie ook een beetje mooie dingen over hem kunnen bespreken? 

Rouw is ook gewoon niet te omschrijven. Je voelt heel veel en tegelijkertijd niets. Het doet zo'n pijn en weet niet wat je met jezelf en je dagen aan moet. Ik vind het knap van je dat je jullie wandeling hebt kunnen maken. Kom wel af en toe buiten, misschien naar plekjes waar jullie samen heen gingen? Of plekjes die speciaal voor Momo waren? 

Wat begrijp je mij toch goed, dankjewel hiervoor!
Het is wat je zegt, je voelt zoveel verdriet en eigenlijk voel je helemaal niets meer.
Een leegte die niet op te vullen is...
Denk je dat dit gevoel door de tijd beter gaat worden...?
Jij ging toch ook die moeilijke stap nemen deze week met jouw oude lieve witte krullebol?

Hoe ga je daarmee om, je voelt zo goed wat in voel, heb je het al eens eerder meegemaakt?

Ik ben blij met je reactie, je zegt zoveel wijze dingen in je berichten.

Hoor je weer, liefs Anja

Dat klopt. De afspraak staat voor vrijdag. Aan de ene kant voel ik extreem veel, want een echte dag en tijd staat gewoon vast. Aan de andere kant is dit mooi. Het lijkt wel alsof hij het weet. Hij eet ineens minder, slaapt bijna alleen maar. 

Vanmiddag brak ik even. Hij wilde maar niet eten, en toen nam ik wat warmgemaakt natvoer in mijn hand en dat at hij met smaak op. En ik kon mij herinneren dat ik dat toen hij een pupje was ook eens heb gedaan omdat hij toen ziek was en niet uit zijn mand wilde. En dat kwam zo hard aan...nu huil ik weer. 

Ik weet zeker dat als mijn mannetje er echt niet meer is ik niet zo wijs meer ben hoor. Ik weet het gewoon niet. Misschien heb ik er wel vrede mee, maar al zo lang ben ik met hem samen. Al zoveel hebben we samen gedaan, meegemaakt, en dat dan...weg. Gewoon, niet meer. 

En dan weet ik bijna niet eens meer goed wie ik ben. 

Ik heb het niet eerder mee gemaakt nee. Wel honden verloren, maar toen was ik behalve erg jong, ook niet zo verbonden als met hem. Hij is echt mijn ventje, soulmate, en met geen andere hond ik zal de band die ik hem heb krijgen. Wel liefde hoor, maar zo'n intense band, een echte soort zielsverband, dat gebeurt denk ik geen tweede keer meer. En dat hoeft ook niet want ik ben zo, zo, zo dankbaar dat ik hem gewoon van het begin tot het eind heb mogen verzorgen. 

Ja anja, ik geloof dat het rauwe, harde, verschrikkelijke verdriet van nu verandert. Niet dat je "er overheen komt" of hem minder gaat missen. Maar dat je behalve het gemis ook ruimte krijgt om te denken en te genieten van alle leuke dingen die jullie samen hebben gedaan. dat moet ik wel geloven.

Ja, dat zou mijn grootste wens zijn... dat ik dat grote pakket liefde, dat Momo heet... in mijn hart kan opsluiten en dat herbeleven, zonder die scherpe randen te voelen, die ik nu nog voel....
Momo was ook mijn soulmate, in alle jaren waarin ik behoorlijke
diepe dalen heb gekend, was
hij mijn rots in de branding, mijn reddingsboei, die zonder woorden, mij onvoorwaardelijk steunde, door er gewoon te zijn...
Dat kan geen mens je bieden,
Zoveel pure liefde, onuitputtelijke liefde... in zn ogen in zn altijd bij je zijn...
Ik ben ook heel dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken...
Ben kun je wel zeggen heel gevoelig en geen allemands vriend en juist dan is deze liefde zo diep.
Zullen we contact houden deze week?
Ik ken je niet, maar voel kracht en herkenning in je woorden...
Wat is t ras van je lieve oude mannetje?
Liefs Anja

Precies, zo zeg ik dat ook. In mijn diepe dalen was hij er voor mij zoals niemand anders dat kon. Mijn stille steun. Mijn reden om door te gaan. 

ik zal je even een priveberichtje sturen als ik weet hoe dat moet (net nieuw hier). 

Oh dat weet ik ook niet hoe dat moet.

ik ben ook pas sinds woensdag hier.

ik kan je ook mijn emailadres geven.

Nu zit ik op mijn iPad, kijken of ik de foto van Momo nu weer kan zien.
Liefs Anja

Hoi Anja,ik voel zo met je mee,weet precies hoe je je voelt,de pijn ,echt pijn aan je hart,het gemis,de leegte,het niet meer kunnen knuffelen en de pijnlijke gedachte dat je het belangrijkste wezentje op de wereld kwijt bent.Ik denk dat Ik ook wel depressief ben geweest na het overlijden van Bobby.Ik vond ook niks meer leuk,had nergens geen zin in.Ik had zoveel verdriet,echt hartzeer.Ik zeg ook altijd dat Ik nooit meer 100 procent gelukkig zal zijn,Ik zal Bobby altijd blijven missen.Maar na 15 maanden kan Ik er gelukkig wel goed mee omgaan,Hoewel Ik geregeld nog verdriet heb en een traan laat.Ik heb een mooi tafeltje gekocht en daar staat zijn urn en foto's op.Ook heb ik een beetje haar van Bobby in een potje gedaan en dat staat er ook,samen met een kaarsje.Er brand al 15 maanden lang,elke minuut dat Ik thuis Ben een kaarsje en dat zal Ik blijven doen.Het zal nog een hele tijd duren voor je,je beter gaat voelen,maar echt geloof me,ooit gaat het beter,heel veel sterkte

Dankjewel Rianne, voor je lieve woorden weer.
Het is nog zo vers dat ik me echt depressief voel.

Ik zou het liefst een maand in bed blijven, ik kan gewoon niet eens denken aan zn lieve snoetje en zn natte neusje, dat doet te veel pijn...
Ik ga nu slapen met n tabletje, dan voel ik gelukkig even niets meer...

Tot morgen
Liefs Anja

Lieve anja ik ben zo ziek geworden ervan heb depressie gehad nog steeds want het was shitzu kruising maltezer een witje zo lief ben er nog niet goed af het betert wel een beetje maar denk dat het nooit helemaal overgaat ik ga een pup kopen om wat bezig te zyn maar vervangen kan het niet liefs nadine 

Telkens ik ging slapen moest ik my in slaap Wenen en ook een medicatie nemen dat is nu iet beter maar niet weg maar ooit zien we onze lieverds terug anja 

Heel veel sterkte voor jou ook wupsel 

beste,het verliezen van een dierbare,of dit nu een mens of dier is,dat vraagt tijd.Tijd om het verlies te aanvaarden , te verwerken en een plaatsje te geven.Denk dat het nu vooral belangrijk is om jezelf die tijd te geven,tenslotte hebben jullie vele jaren lief en leed gedeeld en dat stop je niet zomaar nu je maatje er niet meer is.Geef je emoties de kans om er te zijn,wil je huilen,doe dat dan ook.Huilen lucht op.Wat mij heel sterk heeft geholpen toen ik m'n fretje na 10 jaar moest laten inslapen is brieven schrijven.Ik had me een schriftje genomen en elke dag schreef ik een briefje naar mijn overleden vriendje.Als ik ze nu teruglees , kan je er mooi de evolutie van het verwerken in terugvinden.De eerste brieven waren vol pijn en verdriet.Daarna kwam de grote " waarom ".Maar geleidelijk aan kwamen ook de mooie herinneringen terug boven aan alle mooie jaren die we samen hebben gehad.Na een tijdje begon ik zelfs nieuwe dingen,die gebeurden in m'n leven neer te schijven zodat m'n maatje er ook weet van had.Mij heeft dit echt enorm veel geholpen.Hij ligt ook begraven in m'n tuintje en ook al zijn we ondertussen meer dan 2 jaar verder,nog elke avond wens ik hem een goede nacht:dat geeft me rust

Mooi geschreven anja ik zeg ook altyd slaapwel myn engel en by opstaan zeg ik dag lieve schat dat troost my ook Dank voor u mooie woorden