Ooit zien we elkaar weer. - Nu al een jaar zonder je...

Het heeft een hele tijd geduurd totdat ik een topic kon openen over mijn mannetje.

Vele mensen hebben mij al gesproken en me enorm gesteund.
Ik heb het er nog steeds heel erg moeilijk mee, maar wil nu toch graag zijn verhaal delen. Want dat verdient hij.

In januari 2013, op een ijskoude winterdag, ging ik met mijn moeder naar de opvang. We zouden 'gewoon' gaan kijken hoe zo'n opvang werkt. Ik kwam binnen, en zag meteen twee bruine oogjes. Alsof ik naar die ogen werd toegetrokken. Ik liep verder, want we hadden duidelijk afgesproken dat er geen tweede hond in huis kwam.
Mijn moeder liep echter in een rechte lijn naar die twee ogen toe. Ze praatte tegen hem, stelde hem gerust. Hij was duidelijk bang.

Ik heb van een afstandje staan kijken. Na een half uurtje riep mijn moeder me bij haar. ''Kijk eens hoe lief hij is, zijn kop ligt helemaal in mijn hand. Ik weet dat een eigen hond een droom is van je. Vind je hem leuk?''

Nou en of, ik vond hem fantastisch. Die twee bruine ogen, die ons betoverden. Die vertelden dat hij met mij mee wilde.

We namen Odi mee. Meteen in de auto kroop hij al tegen me aan. Hij was mager, had zijn puppyvacht nog, maar was al wel 8 maanden oud. Ik weet nog dat ik zei: ''Odi, ik zal alles doen om jou gelukkig te maken.''

En dat heb ik gedaan. Ik heb hem geleerd dat de wereld niet eng is, en als hij het echt eng vond, dat hij bij mij altijd steun kon vinden. We werden in een paar maanden enorm close. We deden alles samen, ineens draaide mijn wereld om hem.
De opleiding die ik ging volgen, was om hem in de toekomst te kunnen verzorgen. Ik ben mijn rijbewijs gaan halen, zodat hij los kon lopen wanneer we wilden.
Ik ben zelfs gaan kijken voor een maatje voor hem.

Het is geen geheim dat Odi geen makkelijke hond was. Hij is altijd onzeker geweest en heeft altijd angstagressie gehad. Ik was zelf ook onzeker, heb gedragstherapie met hem gevolgd en heb keihard aan mezelf gewerkt. Voor hem.
Ik heb mezelf veranderd om hem te kunnen begeleiden. Ik ben sterker geworden, voor hem. Door hem.

In oktober 2014 veranderde er iets in zijn gedrag. Ik had me net op de wachtlijst laten zetten voor een pup.
Odi reageerde onvoorspelbaarder. De gedragstherapeut heeft ons intensiever begeleid, en het leek langzaamaan beter te gaan.
Odi kreeg al standaard Bach Bloesem, speciaal voor hem samengesteld. We hebben ook antidepressiva en kalmeringsmiddelen geprobeerd, maar dat had geen (goede) invloed op Odi.

Ik weet nog dat ik tegen de fokker van mijn pup heb gezegd toen de pups 2 of 3 weken oud waren: ''Ik wil geen pup, ik doe het niet. Ik durf geen pup bij Odi te zetten.''

Maar in die paar weken knapte Odi op. Ik had de hond die ik kende weer terug. De pup kwam dus wel.

En wat was het geweldig. Odi nam het beestje op alsof het zijn eigen zoon was. Bloeide helemaal op in het bijzijn van Aiden. Ik was gelukkig. Mijn eigen roedeltje, en ze hadden zo'n prachtige band samen.

Na een paar maanden begon Aiden Odi te ontwijken. Hij wilde niet meer met Odi spelen, liep met een grote boog om Odi heen. Ik vond het vreemd, want ze speelden zo graag met elkaar.

Een aantal weken later begon Odi agressie naar mij te laten zien. Ik schrok ervan, heb het overlegd met de gedragstherapeut. We hebben er aan gewerkt, maar de gedragstherapeut zei heel snel: ''Dit is geen gedrag. Ik zou hem lichamelijk laten checken.''

Met lood in mijn schoenen ging ik naar de dierenarts met mijn soulmate. Bloedonderzoek, urine-onderzoek, alle gewrichten en spieren nakijken, alles is gecheckt. ''Gezonder dan deze hond kan niet.'', hoor ik de dierenarts zeggen. Wat een opluchting!
Hij kreeg voor de zekerheid pijnstillers mee, voor het geval dat hij wel ergens pijn had. We weten allemaal dat Odi veel te hard was voor zichzelf.

De pijnstillers hielpen niets. Een week later stond ik weer bij de dierenarts in de spreekkamer, met Odi, in tranen. Ik wist wat dit betekende. De dierenarts zei het hardop voor me. ''Je weet dat hij niet beter gaat worden. Odi heeft iets in zijn hoofd zitten wat dit gedrag veroorzaakt. Het groeit hard en is zeer agressief.''

Mijn wereld stortte in. Mijn mannetje. Nog geen 3 jaar bij mij. Het is niet eerlijk. Thuis ben ik letterlijk huilend om zijn nek gevallen. Ik wilde nooit huilen waar Odi bij was, want Odi snapte dat niet en raakte dan gefrustreerd. Maar ik kon niet meer. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Hoe kan ik nou zonder mijn mannetje? De hond waar ik voor leef?

Ik wilde de komende weken nog van hem genieten. Wilde dat hij nog meer liefde van mij zou voelen. Ik wilde dat hij wist dat ik alles voor hem overhad. Dat ik alles zou doen om hem gelukkig te maken.
Maar Odi zou niet meer gelukkig worden.

Ik wilde de tijd nemen om afscheid te nemen, maar Odi gaf duidelijk anders aan. Hij lag hele dagen vrijwillig in de bench, wilde niet eten, durfde de straat niet meer op. Hij reageerde onvoorspelbaar en agressief naar mij, naar mijn ouders, naar mensen waar hij al vanaf het begin gek mee was, en naar Sascha en Aiden.

Af en toe wilde hij mee de straat op, en kreeg ik meteen weer hoop. ''De dierenarts heeft vast een verkeerde diagnose gesteld. Kijk maar, Odi wordt beter!''  Een paar minuten later trok hij me dan over straat op weg naar huis, omdat hij het toch wel heel eng vond. Of hij probeerde een voorbijganger te grijpen.

31 Augustus was het zo ver. Ik had voor de middag afgesproken. Dan zouden we de ochtend nog hebben om samen te zijn.
Aiden zou mee gaan. Om afscheid te nemen van de hond die hem in zijn hart had gesloten. Die hem de wereld heeft laten zien. Die hem heeft beschermd.

Daar zaten we dan, bij de dierenarts. Ik wilde me sterk houden. Odi moest niet ongerust raken. Hij kreeg zijn eerste prikje. De dierenarts gaf ons de privacy en ik praatte zachtjes tegen Odi. ''Rustig maar jongen. Ik ben bij je. Ik ben altijd bij je.'' Ik merkte dat hij ertegen vocht. Ergens voelde ik dat hij wist dat ik niet zonder hem kon.

Na een half uur zakte hij weg. De dierenarts zei nog: ''Hij is echt weg. Het lijkt van niet, omdat hij nog met zijn tong beweegt. Maar Odi is een vechter, een overlever. Hij is heel sterk.''

Ik begon te huilen. Mijn lieve jongen. Hier, met zijn kop op mijn schoot. Ik had hem zoveel meer gegund.
De dierenarts keek me aan, en ik knikte. Hij kreeg zijn laatste prikje.

De rust die over Odi heen trok, gaf me kippenvel. Hij lag zo vredig. Geen stress meer, geen angst meer, geen onzekerheid meer.

Ik weet dat Odi vrede heeft gevonden. Maar het was voor mij de meest verschrikkelijke beslissing ooit. Ik ben mijn soulmate kwijt. De vriend waar ik alles mee deed, waar ik alles voor deed.
Ik houd me voor dat ik hem ooit weer zie. Dat hij op me wacht. Tot die tijd doe ik mijn best om hem trots te maken.

Want alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan, was voor hem. De komende maanden en jaren moet ik leren om dit voor Aiden te gaan doen, dat weet ik. Maar voorlopig blijft het nog voor Odi.

Ik weet niet hoe ik over dit verdriet heen moet komen. Soms voelt het alsof ik het niet aan kan om zonder hem door te leven. En soms heb ik het idee dat hij nog steeds bij mij is.

Odi ~ 05.05.2012 - 31.08.2015.
''If love could've saved you, you would have lived forever.''

Ik heb me steeds afgevraagd wat er gebeurd was met Odi. Maar ik ken je niet en respecteerde je keuze om er geen topic over te maken en heb er dus ook niet naar gevraagd.

Ik kan niets anders zeggen dat het verschrikkelijk is om je maatje te moeten missen!! Ik wil je heel veel sterkte toe wensen!

En wat schrijf je vol liefde over je maatje, je Odi

Pfffff Tamara, 

ik lees met tranen in mijn ogen en een grote brok in mijn keel.

Natuurlijk heb je de juiste beslissing genomen, maar tjee zeg.....hoe vreselijk moeilijk dat altijd al is, hoe moeilijk is dat als ze nog zo jong zijn. (Heb ooit zelf een lieverd van 15 maanden moeten laten inslapen)

Ik kan me zo goed voorstellen hoe groot dit verdriet en gemis voor jou is. Jij bent voor mij gewoon Tamara van Odi.......

Je verdriet is nu logisch nog enorm en het gemis....zo groot. Ik hoop dat het over een tijd wat minder zeer doet. Odi zit in je hart en komt daar niet meer uit.

heel veel sterkte meisie.

Ik las altijd graag je topics en vroeg me ook al een tijdje af wat er gebeurd was met je prachtige Odi. Tranen bij het lezen van je verhaal. Zo mooi geschreven, zo recht uit je hart. Ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd en hoop dat je het ooit een plekje kan geven. Ooit zien jullie elkaar weer en dan zal alles goed zijn

Wat verdrietig. Sterkte hoor.

Veel sterkte weet hoe het voelt

ik had ook mijn vragen Tamara, maar respect voor jou dat je het alsnog met ons wilt delen..... een dierbaar persoon, ,jouw hond , moeten afstaan, is ontzettend moeilijk te verwerken, een ieder doet het op zijn/haar manier.....

nu zoveel verdriet, niet te bevatten, waar is Odi ? waar is Odi heen, heeft Odi het goed daar, vragen waar geen antwoord op komt..

Tamara, je verdriet is nu intens, straks veel herinneringen  krijgen de bovenhand van Odi, laat Odi rusten, en probeer los te laten, heus het krijgt een plekje Tamara, en een heel mooi plekje......Odi wacht op je......

Jeetje wat heftig... Heel veel sterkte!

Wat prachtig en vol liefde beschreven ,

Heel veel sterkte !

Wauw heftig zeg  ik vroeg het me ook al af, maar ik dacht als ze het wil vertellen dan doet ze dat wel uit zichzelf en dat respecteerde ik.

Heel veel sterkte hiermee! Ik weet nog dat Pepper en Odi elkaar stiekem wel mochten maar met veel gesnauw wat later eindigden in naast elkaar liggen. 

Sterkte meid, ook al had je het al verteld, zo het op papier zetten vergt veel energie van je...

Odi was prachtig!

Ach Tamara wat afschuwelijk triest dat je mannetje zo ziek was.

Je hebt zoveel met hem bereikt, maar hier viel niet tegen te vechten.

Een hond als Odi is je leven..ze hebben je nodig..

en jij was er voor Odi..door dik en dun

Hij heeft het fijn gehad bij jou.

Heel heel veel sterkte meid

Lieve Tamara..

Ik wens je veel sterkte om met dit verdriet om te gaan...

Maar je hebt alles gedaan om hem mooie jaren te geven.

Vele andere mensen hadden dit zelfs niet gedaan of het er voor over gehad. Hou je sterk aan de mooie momenten.. En blijf genieten van je andere schatten...

Sterkte meid...

Dapper dat je dit hier deelt. Ook via deze weg - sterkte.

Het hakt er zo in om je vriend te laten gaan je wilt niet maar soms kan het niet anders..

Veel sterkte..

Oh Tamara, wat vreselijk verdrietig

Maar alles wat je hebt gedaan, heb  je voor Odi gedaan.

Wat zul je hem missen, heel veel sterkte xxx

Tranen in mijn ogen... Wat verschrikkelijk! Je schrijft zo prachtig en vol liefde over hem, en dan die mooie foto in het einde van je bericht... 

Heel veel sterkte! Odi kon zich geen beter baasje wensen, onthoud dat!

Heel veel sterkte! 

Rust zacht, knappe Odi.. 

Brok in mijn keel.

Ik had wel vernomen dat Odi er niet meer was door wat woorden van je in ander topic maar respecteerde dat je het niet wilde delen.

Wat een gemis, je mooie grote vriend, jong nog.

Stertke meid.

Sterkte meis maar hij heeft het fijn gehad met en bij jou.

Nogmaals heel veel sterkte

Och wat erg voor je, Odi was nog zo jong.

Heel veel sterkte!

Tranen rollen over Mijn wangen.Wat zal je het moeilijk hebben,maar onthoud,dat jij hem uit het asiel hebt gehaald en een paar mooie,liefdevolle jaren hebt gegeven,anders had Odi dit Misschien nooit gekend.Heel veel sterkte ,Odi zit diep in je hart en dat gaat nooit meer weg.Ooit gaan we onze overleden vriendjes terug zien,dat moet gewoon.Maar het gemis zal lang duren.

Wat is Odi een bofkont dat hij een baasje had gevonden die zo intens van hem hield.

3 jaar is afschuwelijk kort voor jou maar in een hondenleven best lang,3 huis een warme mand,lekker eten en heel veel liefde.

En dan het liefdevolle afscheid,Odi was niet alleen,je hebt het goed gedaan.

Heel veel sterkte.

Ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen. Wat een liefde en zorg spreekt hieruit voor Odi. En je bent veel sterker dan je denkt, anders had je dit niet zó goed afgehandeld.

Odi heeft in de korte tijd dat hij bij jou mocht zijn een prachtig leven gehad ondanks zijn (handicap).

Denk aan die bruine oogjes die in de opvang naar je keken en houdt die herinnering vast, zijn leven was kort maar wél bij jou.

Sterkte....

Hier ook tranen in mijn ogen bij het lezen van jouw bericht. Maar de liefde die van al die woorden afspat is ontzettend mooi en bijna voelbaar, wat heeft Odi een topbaasje aan jou gehad!

Je zegt heel mooi ''If love could've saved you, you would have lived forever.'' Dat lijkt een afscheid, maar Odi zal voor altijd in jouw hart blijven leven.

Sterkte!

Mooi geschreven over jouw lieve maatje Odi.Hem laten gaan was de moeilijkste beslissing,maar een beslissing gemaakt uit liefde.....Ik wens je verder nog veel sterkte toe,neem de tijd die je nodig hebt dit een plekje te geven...

Wat vreselijk om je maatje zo te verliezen! Ik vroeg me oo al af wat er was gebeurt, maar snapte dat je het (nog) niet wilde vertellen. Knap dat je het toch nog gedaan hebt. Sterkte!

Wat ontzettend dapper dat je hier weer alles neerzet. Heel mooi omschreven! Ik zit weer met kippenvel en tranen in mijn ogen.

Heel veel sterkte, Odi weet dat jij alles voor hem gegeven hebt en dat je van hem houdt! 

Kippenvel

Ik wist ook niet wat er gebeurd was, maar respecteerde je keuze om het niet te vertellen, het is hard, het is zo ongelooflijk moeilijk! 

Heel veel sterkte!!!