Saamhorigheid

                                                                                                                                                                                               Tijdens regenachtige wandelingen, waarbinnen we minder hondenbazen tegenkomen dan normaal, heb je de tijd om lekker te mijmeren. Wat mij opvalt, is dat voorbijgangers zonder hond - bijna zonder uitzondering - allemaal even ernstig kijken. Als je oppervlakkig denkt: weinig plezier in het leven. Er is ook altijd wel, terecht of onterecht,  een dip te vinden als je hem wilt zoeken.                                                                                           Neem de weersomstandigheden, het vluchtelingenprobleem, voetbal, Zwarte Piet; om maar enkele items te noemen. Om zwartgallig van te worden. En inderdaad, van tijd tot tijd stilstaan bij de wereldproblematiek misstaat niemand. Maar je erdoor laten leiden? Wat zijn die honden dan een welkome afwisseling! Het kan aan ons liggen, maar als we hondenliefhebbers tegenkomen zijn die eigenlijk meestal wel bereid om even bij te praten. Dit is ook niet altijd over de honden, al zijn zij wel vaak de aanleiding. Gezellig. Met sommige bazen en honden lopen we samen een eindje op. Leuk voor bazen en honden. Slecht weer, prachtig weer of helemaal geen weer, de echte diehearts zetten door. Die zitten allemaal in hetzelfde schuitje, namelijk hun dieren moeten naar buiten. Er zit vanwege die steeds terugkerende wandelingen, structuur in hun leven en eigenlijk geloof ik dat die zekerheid, vermengd met het onbekommerde gedrag van onze honden, mede een stukje blijheid in het leven brengt. Als die stelling waar is, zijn hondenliefhebbers toch maar bevoorrechte mensen.

de stelling is waar Ben.
De dagelijks wandelingen ook door de regen en storm brengt elk mens weer even terug bij zichzelf
en ja wat zijn hondjes een vreugde ondanks de regen zie je ze genieten en zichzelf zijn.
voorbijgangers zonder hond glimlachen om hun verlichting of smoelwerken...stellen plotselinge vragen...leven op
Wij met honden zijn bevoorrecht..we hebben een doel zelfs in de regen 

hier verradelijke windkracht 9..en stuk guurder dan het lijkt

zonder honden is het minder leuk, doen mensen minder "gekke dingen"  zoals even contakt maken met iets anders dan hun telefoon.

Prachtig geschreven Bert! En helemaal mee eens 

Wederom 

Prachtig geschreven Bert.

Klopt ons hondenmensen deerdt een buitje niet , je raakt er aan gewend.

Ook in de regen een praatje met andere hondenuitlaters.

Goede kleding aan en gaan..

Hier zie ik het ook veel mensen kijken suf voor zich uit.

Te druk ook om van het buiten zijn te genieten denk ik.

helemaal waar, een hond leert je genieten van de kleine dingen.

Kon ik mijn tweelingzusje er maar van overtuigen, helaas is dit alleen maar een wens !!!!!

Wat een waar verhaal! Daar alleen wordt je al blij van!

Het klopt helemaal; door de honden leer je de wereld bekijken door hun ogen, en genieten van al die kleine dingetjes waar "hondloze mensen" aan voorbij gaan!

Als ik in het verleden door de regen liep baalde ik alleen maar van de nattigheid, nu doet het zien van een grote waterplas me direct denken: "kom op snuffen...racen!!!"....en dat met een grote grijns..

* en dat het huis daarna één grote modderbende is en de drek tegen de muren zit....tja..het zij zo...*

Ik kwam laatst iemand tegen die altijd een hond had, nu is het dier er niet meer, hij is vrij oud geworden.

Die vrouw vertelde me dat ze plots niet meer werd aangesproken wanneer ze buiten liep, dat hondenmensen die ze vroeger kende, vanwege de link met haar eigen dier, haar niet meer aanspraken of herkenden zonder haar hond. Dat ze daardoor zelf ook meer bij de pakken bleef zitten, meer geïsoleerd. Wanneer ze een wandeling maakte in haar eentje, had ze vaak niet meer het besef hoe ze van punt A naar punt B was gestapt, altijd in gedachten, niet meer in het gezelschap van een blije hond als kompaan.

Vaak zeggen mensen dat een hond een gouden mandje heeft gevonden. Ik denk liever dat wij als mens, een gouden vriend hebben gekregen. Het zou me niet verbazen indien honden in een ver verleden vleugeltjes hadden.

Mooi topic, Bert.

Helemaal waar hoor Bert.  Als het regent of er waait een koude wind dan vertrekken we op wandeling met het idee "Kylie wil graag uit"... Onderweg zijn we blij dat we buiten en op wandel zijn.  En we komen met een heerlijk voldaan gevoel weer thuis.

Als ik Kylie blij zie lopen en snuffelen denk ik vaak : "Kylie is gelukkig... Voor haar is haar leven tot op vandaag goed, wat er ook ooit (misschien voor we haar hadden) gebeurd mag zijn.  Het is nu goed en leuk... Dus het is goed en leuk.... En zo zie ik het dan ook.  Het is nu goed.  Alle grote en kleine verdrietjes in het verleden... Alle tegenslag of pijn... Alles wat er nog komen kan... ??? Het is NU goed, en daar geniet ik van.

 Mooie foto trouwens !!

Wat heb je dat mooi omschreven, het is inderdaad een geluk om een hond als vriendin in mijn geval, te hebben.

Al diverse malen heeft Jenna niet alleen mij, maar ook mensen die ons helemaal niet kennen aan het glimlachen gebracht, van oude dames met rollators tot een vluchteling uit Somalie, al kreeg deze laatste behalve een glimlach, ook de tranen in zijn ogen toen hij over zijn hond vertelde die achter moest blijven.

Klopt als een bus!

Ik heb laatst ook ergens gelezen dat hondenbezitters gelukkiger waren ook en een lagere hardslag hadden en minder stress. Het werd in dat stuk vooral toegeschreven aan de nabijheid van de hond en het aaien.

Maar ik denk dat de invloed die een hond op je hele dagindeling heeft ook zeer positief is. Zeker in de wintermaanden kom je toch vaker buiten dan d gemiddelde Mens denk ik. Meer daglicht, meer lichaamsbeweging, en daarnaast nog het genieten van alle fratsen die de honden uithalen. 

Tsja...wat moet ik hier nu op zeggen? 

Dat je 100% gelijk hebt.

Ik ben nu eerste eigenaar van een hond..ik ben 42 jaar oud en ohjee..wat heb ik spijt dat ik niet vroeger een hond heb in huis heb genomen. Weer of geen weer..eens een slechte dag ...een zeveraar die in het verkeer het moeilijk maakt..klanten die denken dat ze godinnen zijn (en geen nagel hebben om aan hun g*t te krabben)..dus je komt thuis ..en met een beetje geluk,is je man al thuis en je hond ook want ze gaat mee naar mijn man zijn werk  ..dan krijg je daar een begroeting waarvan je alle voorgenoemde ellende vergeet..en weer vrolijk en gelukkig wordt. En je gaat een warme gezellige avond tegemoet..

En dat kunnen alleen hondenbaasjes ervaren die weten wat hun dier voor hun doet. 

Prachtig omschreven Bert!!

Deze past er mooi bij,-)

Om die reden raden ze eenzame mensen ook een huisdier aan; het werkt therapeutisch en geeft een aanknopingspunt voor een spontaan babbeltje.

moeten we meer doen en koesteren!