Terugval in verdriet overleden hondje

Hoi,mijn bobby is bijna 14 maanden geleden overleden en ik dacht dat ik er overheen was,maar de laatste dagen,krijg ik het er weer moeilijker mee,ik mis hem nog steeds zo erg en soms doet het nog steeds gewoon zeer.Zijn er nog meer mensen,die dit gevoel hebben ,of ben ik gewoon een triest persoon en moet ik niet zo dom doen.

Je bent zeker niet triest...

Mijn eerste hond overleed 8 jaar geleden, en ik kan nog steeds om hem huilen...

Het zal heel lang duren voordat je het een plekje kan geven en je tranen overgaan in een glimlach. En zelfs daarna kunnen er nog tranen vloeien, ik weet er alles van... 

Het is alsof er een familielid overlijdt, een maatje, een zoon/dochter. Zo iemand mis je de rest van je leven.

Hallo Rianne!

Je doet echt niet dom en je bent ook geen triest persoon!

Ieder mens gaat anders om met diep verdriet.

Ik vind het erg voor je. Kun je met iemand erover praten?

Hier kun je je verdriet in ieder geval kwijt. Dat lucht op.

Ik heb het verdriet van mijn overleden honden maar weggestopt maar als ik hier verdrietige berichten lees gutsen de tranen ook nog over mijn wangen.

Soms heb je als mens niet zo'n vrolijke periode en komt je verdriet meer naar boven denk ik.

Daar ben je mens voor en wees blij dat je gevoelens hebt. Dat betekent dat je geen hart van steen hebt!

Heel veel sterkte met je verdriet en ik hoop dat de ruwe kanten ervan een beetje wegslijten door de tijd. Het gemis van je schatje wordt er zeker niet minder om.

Liefs en groeten van ons!

Nee hoor lieverd, dat is helemaal niet raar.

Het gemis blijft, wordt minder naarmate de tijd verstrijkt, maar soms knalt het er weer best in.

Ik had het toen de meiden en ik jarig waren, was ook Vera's verjaardag, dus behalve feest met de andere 3 meiden ook tranen om Vera.

En papa is nu bijna twee en half jaar dood en vannacht, opeens, dromen, verdrietig wakker.

Het hoort erbij.

Kaarsje aan, even stilstaan weer en nog extra in je hart sluiten.

En dan gaan we weer verder.

Knuffel meis xxx

 Ik had het pas nog met mijn zus over bobby en zij zei ,je kunt het verlies toch niet vergelijken ,met je man of kind.Je houd toch niet zoveel van je hond als van je man of kind.Ik zei ,je houd er anders van,je houd toch ook op een andere manier van je man dan van je kind.Maar wel net zoveel.

Daar ben ik het helemaal mee eens

Het ging echt een tijdje goed,zonder tranen,maar op het moment,ben ik best wel weer verdrietig,maar zal wel weer overgaan.Ik zou weleens willen dromen over bobby.Groetjes rianne

Dank je lotje en moos,groetjes terug.

 Precies! 

Ik heb dan geen man of kinderen, maar ik had meer moeite met het overlijden van Odi (3 weken geleden) dan met het overlijden van een familielid. Zo'n hond is bijna altijd bij je, een familielid zie ik vaak alleen maar bij verjaardagen. 

Nee hoor helemaal niet raar. Het geeft aan hoeveel je om hem geeft. Je mag verdrietig zijn en hem missen. Ik mis mijn hondjes vanaf dec in totaal 5 verloren allemaal of ze nu lang of kort bij me waren of van pup of als herplaatser. Houden van zit in je hart. Maar van tijd tot tijd is het verdriet er weer even. Je bent een mooi mens, durf je emotie gewoon te laten gaan. Jij bent jij en hoe een ander het doet trek je daar niks van aan.

Het verlies van een kind is heel zwaar geloof me, het verlies van je trouwe viervoeter is ook heel zwaar het is appels met peren vergelijken en toch weer niet.

Heel veel sterkte 

Sterkte hoor ik heb veel een terug val nu weer ik mis zo erg myn lieve queenie

Dankjewel...  Heb het verder ook nergens neergezet, wil het eerst een plekje geven voordat het openbaar komt te staan.. 

Ach rianne dat is toch heel normaal. Tenminste voor ons soort mensen. We hechten ons nou eenmaal heel erg aan onze hondjes en zien ze echt als onze kinderen. Kinderen worden groot en zelfstandig. En hondjes blijven baby's. .... afhankelijk en hebben je overal voor nodig. En dan heb je ze zolang om je heen en dan moet je afscheid nemen. Ik moet ook nog steeds huilen om raffi. En misschien haar nog steeds heel erg. Door isa wordt het draaglijk en heb ik weer wat om me heen. Zonder isa zou ik ook nog steeds aan het rouwen zijn. Ik begrijp je heel goed.... sterkte meis xxx

Wat erg Tamara, veel sterkte xxx

Helemaal niet vreemd hoor. Het is je beste vrindje, je hond. Mijn vroegere herder is ook al 38 jaar geleden heengegaan. Maar ik moet er ook nog altijd met weemoed aan denken, ook al heb ik nu twee andere schatjes, die eigenlijk een beetje liever zijn, als je dat al kunt zeggen.

Het gaat een eigen plekje krijgen op een gegeven moment.

Sterkte en succes.

Rianne het is normaal dat je het weer moeilijker hebt
een triest persoon ben je niet.Na 5j heb ik nog van die momenten wij en anderen moeten gewoon verder met ons leven.Doe je best.Sterkte verder

Zeker weten, heel normaal.

Het geeft ook niet! Negeer de mensen die het niet begrijpen en lucht je hart bij die het wel begrijpen

Mijn Karas is vorig jaar mei overleden en onze kat in november, ik heb dagelijks nog steeds veel verdriet om ze. Ik kan ook met een lach terugkijken, maar die lach kan ook ineens veranderen naar een traan.

Blij te lezen dat meer mensen hier ook nog last van hebben,bedankt voor de reacties 

Ja rianne sterkte hoor ik hoop dat het by my ook betert want medcyn kalmeert wel maar verdriet ga zo maar niet over eh ik begryp je heel goed niet makkelijk liefs nadine

Oh Rianne ik begrijp je zo goed..
Twee jaar geleden overleden vlak na elkaar mijn collies en drie jaar voor hen mijn andere collie..
Ik heb het soms ook nog heel moeilijk hoor, is heel normaal.

Het krijgt uiteindelijk echt wel op een plekje en kun je ook weer glimlachen om je lieverd!

Veel sterkte van ons

Ik weet wat je voelt hoor!

sterkte! Liefs