mara ging baar destructie terwijl om crematie gevraagd was

Omdat ik me afvraag of het vaker voorkomt dat je denkt dat je dier gecremeerd wordt terwijl hij naar destructie verdwijnt,
het onderstaande verhaal:

LEES DIT: als u uw hond wilt laten cremeren of voor die keuze komt te staan

Zondag 26 april 2015 is Mara op 16 jarige leeftijd geëuthanaseerd.
Zij was een klein hondje dat zulke erge hartklachten had dat het leven lijden werd.

Er was een afspraak in de kliniek gemaakt en mijn schoondochter was er ook bij. Het was op een zondag en wij troffen een dierenarts die daar speciaal voor de zondagdienst was.

Ik vond haar erg zakelijk. Dat trof mij diep want we waren daar niet voor iets waar je zakelijk over doet. Zij vertelde wat er zou gebeuren en vroeg wat wij wilden als Mara overleden was.

Ze noemde als mogelijkheden: haar meenemen of haar laten cremeren.
Cremeren kon alleen, of tegelijk met andere honden. Wij kozen voor het laatste.
In vol vertrouwen en diep verdrietig liet ik Mara na de euthanasie bij haar achter.

Mara leefde met een andere hond, Bob, een Jack Russel van 15 jaar die aan het dementeren was.

Bob ging na het overlijden van Mara zienderogen achteruit het werd zo erg dat hij zelfs de weg in zijn eigen huis kwijt was. Toen hij ook nog tia's kreeg kon ik niet anders dan hem 9 september ook laten euthanaseren.

Ditmaal troffen we een andere dierenarts, die rustig de tijd nam hoewel de wachtkamer bomvol zat. Dat was een verademing!

Ik mocht met Bob in een aparte ruimte gaan zitten om te wachten tot de narcose goed ingewerkt was.

Ook deze dierenarts vroeg wat ik na het overlijden met Bob wilde. Ook deze keer koos ik voor groepscrematie. In vol vertrouwen liet ik Bob bij haar achter Het is vreselijk 2 maatjes in zo'n korte tijd te verliezen.

Twee dagen na Bobs overlijden werd ik door dierenuitvaart SHCN gebeld.
Een vriendelijke mevrouw vertelde me dat Bob daar aangekomen was en we bespraken hoe ik Bob zijn crematie wilde laten verlopen.
Ik vroeg haar waarom ik niet na het overlijden van Mara was gebeld?
Zij zei ik heb hier het formulier van Mara voor me en daar staat crematie doorgestreept en destructie bij geschreven.

Mara is naar de destructie gegaan!
O wat vreselijk, mijn lieve Mara, mijn vriendin. Ik kreeg meteen beelden over wat er met haar gebeurd was. Vreselijk, wat respectloos, wat naar. Dit is het laatste wat ik wilde.

Ik zei dat ik voor crematie had gekozen en vroeg hoe dit nu kon. Ze zei dat ik bij de dierenarts, die haar geëuthanaseerd had, dit moest navragen.

Dit heb ik gedaan. De vraag: waarom is cremeren in destructie veranderd? moest beantwoord worden en ook: waarom is destructie niet genoemd bij de mogelijkheden? Ik wist helemaal niet dat destructie een mogelijkheid wás.

Hier volgt een verslag van het gesprek met de dierenarts die Mara tegen mijn wil naar de destructie stuurde:

Ik begon met te zeggen dat ik kwam omdat ik niet wilde dat andere mensen zou overkomen na het overlijden van hun hond, wat mij was overkomen.

Ik vroeg haar of ze zich de euthanasie op Mara nog kon herinneren.

In eerste instantie wist ze het niet meer, ze werkt daar part time en het was 5 maanden geleden.

Toen ik haar in herinnering bracht dat er een spoedgeval midden tussen het euthanasie gesprek kwam, begon er iets bij haar te dagen, maar het bleef vaag.

Ik noemde meer bijzonderheden, maar dat hielp niet echt haar geheugen op te frissen.

Benoemd wat zij gezegd had dat de mogelijkheden waren als Mara overleden was:
Mara meenemen of laten cremeren. Verteld dat ik voor crematie had gekozen en dat mijn schoondochter die erbij was, dat ook gehoord had.

De DA kon zich niet meer herinneren dat ze het briefje had ingevuld en kon ook niet zeggen waarom cremeren was doorgestreept en ze destructie had aangekruist.

Ik vroeg haar of het verhaal klopte dat er hondenvoer werd gemaakt van overleden huisdieren. Ze glimlachte en verzekerde me dat dat echt onzin was. Mara zou met andere honden gecremeerd worden.

Toen bracht ik onder haar aandacht dat dit is onder haar verantwoording was gebeurd. Ik zei: "Ik had vertrouwen in jou en ik kom hier voor een antwoord op mijn vraag." Dit hielp niet, ze kon zich het echt niet meer herinneren.

Ik vertelde dat ik, sinds ik wist dat Mara naar de destructie was gegaan, niet kon inslapen vanwege de beelden die ik dan krijg. Ze zei: "Dat vind ik vervelend, ik vind de hele gang van zaken vervelend maar ik kan je niet verder helpen." Ik antwoordde dat mijn vertrouwen weg was, en dat ik vond dat ze respectloos met Mara was omgegaan.

Ik vroeg nog eens waarom destructie niet als mogelijkheid was genoemd toen we overlegden wat er met Mara moest gebeuren. Dat wist ze niet.

Ik vroeg of ze het in haar team zou bespreken. Er werken daar 3 dierenartsen en verschillende assistentes.

Ze antwoordde dat ze dat zou doen.

Ik vroeg wanneer ze een teamvergadering had en of ze een voorstel had om het protocol te veranderen?

Het zou nog minstens 2 weken duren voor er een team vergadering was, maar ze zou me de komende week bellen als ze contact met haar collega's had gehad.
Ik heb haar toen gezegd dat ik liever wacht totdat ze het echt in het team heeft gebracht. Benadrukt dat ik vraag om het protocol te veranderen zodat dit niet anderen mensen ook overkomt. Voortaan destructie wél noemen, én mensen laten lezen wat er op het formulier wordt ingevuld.

Haar gevraagd of zij zelf een idee had om dit voortaan te voorkomen, en ze zei dat mensen na de euthanasie niks meer willen en alleen maar weg willen gaan. Haar idee was om voortaan een formulier mee te geven dat mensen dan later kunnen invullen en terug brengen. Ik dacht dat dit niet zou werken, maar ze kwam tenminste met een idee.

Onbevredigd en met de vraag in me: hoe vaak gebeurt het dat je denkt dat je hond gecremeerd wordt, terwijl die naar destructie verdwijnt, zei ik haar: "Ik kan het niet hierbij laten, ik ga dit verhaal in de media zetten want hoe vaak gebeurt dit?"

Ik vroeg ook of er soms een afspraak is tussen het destructiebedrijf en de dierenartsen dat een bepaald percentage daar naar toe gaat?
Dat was echt niet zo, zei ze, maar kan ik dit uit haar mond geloven?

Ah jakkes wat naar en onprofessioneel! Je verwacht dat mensen met zo'n beroep weten dat dit erg gevoelig ligt bij mensen die met hun hond komen die ingeslapen moet worden.

Nog nooit gehoord van destructie. Lees ik goed dat dit inhoud dat er voer gemaakt wordt tijdens destructie? Voer voor wie.. Kreeg al nare beelden van..

Vreselijk jouw verhaal

ik heb daar nooit echt bij stil gestaan dat er verschillende keuzes waren....is mij ook nooit echt uitgelegd. 

Dus mijn allereerste hond zal ook naar destructie zijn gegaan ...goed dat we dat toen echt niet beseften. Waren we gek geworden vermoed ik.

Ik ben blij, als je voor zoiets ooit blij kan zijn , dat we nadien onze tuin hebben gehad. 

Zowat een Pet Cementary geworden 

goed dat je het even hier neerzette.

Net ff gegoogled... Voor wie het ook niet kent:

http://www.watisdestructie.nl/

Vind het wel heftig dat er op de site staat dat veel mensen hun huisdier voor destructie afgeven, maar veel helemaal niet weten dat dit is en hier ook niet in geïnformeerd worden.

Wat goed dat je dit onder de aandacht brengt!

Als iemand die zelf in verschillende klinieken heeft stage gelopen/gewerkt vind ik het ook erg ongepast om niet te zeggen dat destructie ook een optie is. In de praktijken waar ik gewerkt hebt werden netjes alle opties met de eigenaar besproken, inclusief destructie. 

Er is zelfs een website waar wordt uitgelegd wat destructie inhoudt: http://www.watisdestructie.nl/ 

Goed dat je mensen hierop wilt attenderen. Voor veel mensen is destructie toch iets onbekends.

Gentle is afgelopen Zondagavond overleden en wij hebben hem mee naar huis genomen waar Lady afscheid van hem kon nemen , hij heeft de nacht in zijn eigen mandje gelegen , de volgende ochtend hebben wij Gentle zelf naar het crematorium in Beverwijk gebracht .
veel mensen weten niet eens dat je ze zelf weg kan brengen , wij wisten het ook niet toen 4 mnd geleden Roxy overleed , de dierenarts vertelde ons dat , het is héél fijn om ze zelf naar hun laatste plek te brengen , ze zijn daar ook uitgestrooid .

Vreselijk!! 

Ik vind dit echt zwaar onbeschoft van de dierenarts. En óntzettend onprofessioneel!! 

Wat raar dat hier blijkbaar misverstanden over voorkomen. Hopelijk lezen heel veel mensen dit, zodat dit in de toekomt minder voorkomt! 

Dit verhaal heb ik ook op F B onder mijn naam gezet, ik hoop dat mensen het gaan delen

Er is een journalist van het B D die zocht contact maar wil de naam van de kliniek hebben.

Die heb ik niet gegeven maar morgen bel ik met de eigenaar en vraag ik haar of ze met de journalist wil spreken.

Verder zal ik haar vragen of ze het protocol over overleden dieren wil delen met de journalist zonder haar naam te noemen.

Ik noem de naam niet omdat ik denk dat het bij veel meer klinieken gebeurd

Ik heb zowel van Freya als van Chico een brief gekregen van het cematorium, ook al was het een groepscrematie.

Ik wist wel dat de opties waren destructie/ begraven/ crematie. Dat komt door een krantenartikel wat ik ergens in de jaren 80 gelezen heb. Toen werd er nog veevoer van ingeslapen dieren gemaakt, maar ik weet niet of dat sinds de BSE crisis nog zo is. Ik weet wel van Amerikaanse filmpjes dat huisdieren daar wél tot vee- en dierenvoer ge... uh... maakt worden.

Die gedachte was voor mij zo vies, dadelijk eet je indirect je eigen dier op gatver de gatver.


Overigens geloof ik wel dat de destructie geen geld betaalt voor aangeleverde dieren. Dat zou nogal in de kosten lopen. Ook bijvoorbeeld koeien die niet geschikt zijn voor consumptie door mens óf dier gaan naar de destructie.

Als je een dier op laat halen voor destructie, moet je betalen, hier al landbouwdieren op laten halen.

Klopt dat je voor crematie betaald dat moet de dierenarts je dan ook vertellen en ook dat je dier naar de destructie kan gaan dat het dan niets kost.En er wordt nog steeds hondenvoer van gemaakt. 

Er zijn genoeg filmpjes over destructie op Google

Ook SHCN dierenuitvaart heeft een filmpje hierover

Dit is niet alleen onprofessioneel, maar ook stuitend. Heeft niets te maken met het respect voor dieren. Toen Luca overleed heb ik wel alle opties gekregen. Ik heb toen gekozen voor individuele crematie. Descrtuctie (het vuilbeluik noemen we dit hier) was een no go voor mij.

Bah, wat naar om te lezen dit 

Toen wij poes Puk moesten laten gaan kregen wij ook netjes alle opties te horen, destructie (het wóórd alleen al, brrr), groepscrematie of individuele crematie. Wij kozen voor een groepscrematie, na een dag of 5 ofzo kreeg ik een kaartje van het dierenuitvaartcentrum dat Puk was gecremeerd. Was wel een standaard kaartje (met haar naam), maar toch vond ik het een fijn idee.

Onze dierenarts (gelukkig onze vaste dierenarts, bij wie we altijd kwamen, de enige die écht goed met Puk haar nukken kon omgaan) gaf ons ook netjes de tijd, liet ons even alleen met haar.

Ik hoop dat dit echt iets eenmaligs is geweest, het zou echt een kwalijke zaak zijn als dit vaker voor zou komen (met jouw Mara is al kwalijk genoeg).

Ik hoop ook dat je misschien nog een vervolg gesprek krijgt, waarin ze dingen uitleggen, misschien dingen gaan veranderen. En een excuus is ook wel op zijn plaats. Het kan niet worden terug gedraaid, maar als ze maar toegeven dat ze een grote fout hebben gemaakt, dan kun je het misschien een plekje geven.

Ik hoorde vroeger dat je dat risico dikwijls loopt als je voor groepscrematie kiest, is ook meteen de reden dat ik dat nooit wil + het idee dat het mijn hond was, maatje voor jaren en dat die een individueel afscheid moet krijgen. Mijn Yoshike werd thuis ingeslapen, no way dat ik hem naar de DA bracht, thuis heeft hij amper geweten dat de DA er was en wat er te gebeuren stond. Nadien heb ik hem zelf vervoerd naar het crematorium, we hadden zoveel ritjes samen gemaakt, ook deze laatste hoorde ik te doen. Daar aangekomen werd hij op een bedje gelegd en mochten we nog afscheid nemen, zo lang we wilden.

Later kreeg ik zijn assen die ik begraven heb in de tuin op zijn favoriet plekje en een stukje haar dat ik nu nog altijd draag in en medaillon. Ik moet er niet aan denken dat iemand op een oneerbiedige wijze met hem zo was omgegaan als bij jou. Het moet wel degelijk worden vermeld, zo zegde mijn DA, en de baasjes moeten de keuze krijgen. Er zullen inderdaad mensen zijn die het niet uitmaakt, al kan ik me dat niet voorstellen, maar zoiets gewoon doen als bij jouw hondjes, neen dat vind ik echt niet kunnen.

Verschrikkelijk gewoon en compleet harteloos. Het is gewoon te wreed en bovenop het verdriet en het verlies krijg je een extra klap te verwerken.

Ik ben blij dat ik onze meisjes in onze tuin weet, daar is hun laatste rustplaats dicht bij ons.

Sterkte en hopelijk komt de waarheid aan het licht!

heel erg, ja dit is verschrikkelijk voor jou...... heel erg.

wat ik altijd doe met iedere hond, ik breng mijn hond zelf weg naar een crematorium, persoonlijk .... zodat er geen verkeerde beslissing door een dierenarts gemaakt kan worden...

zelf kies ik een crematorium uit . en ik neem mijn honden altijd mee naar huis daarna....ze worden apart gecremeerd. alleen dus. wanneer men de hond achterlaat bij een dierenarts kan het zijn dat er voor gekozen wordt om niet te begraven of te cremeren en ja dan gaan ze voor....

Wat een vreselijk verhaal!

Toen wij onze Engelse Bulldog moesten laten inslapen hebben wij dat thuis laten doen. Ik wilde graag dat hij in zijn vertrouwde omgeving was. Daarna hebben wij hem zelf naar het crematorium gebracht en hem individueel laten cremeren. Hij is nu voor altijd "thuis" op een speciaal plekje.

oud topic; maar wil hier toch reageren.

Vreselijk; alleen het woord al; destructie.

Het is een grove fout van de dierenarts om een hond met de destructie mee te geven, terwijl om crematie gevraagd was.

Ik heb als 16-jarige gezien, dat hond Roeland (airedale terriër) van ons gezin, die de dierenarts/veearts in de tuin had laten inslapen door een vrachtwagen werd opgehaald en door kerels bij de poten gepakt werd en in de bak gesmeten. Woedend was ik; schreeuwen, huilen. Dit was in de jaren 60 en wij waren vanuit de stad op het platteland gaan wonen. Dat ging toen daar zo. Er waren op het platteland geen dierenartsen voor gezelschapsdieren; alleen veeartsen. In die tijd waren er - volgens mij  - geen dierencrematoria.

Deze afschuwelijke gebeurtenis staat in mijn geheugen geprent.

Ik heb de honden , die ik moest laten inslapen altijd zelf naar het crematorium gebracht en collectief laten cremeren. Ik wilde niet dat iemand anders met mijn honden ging slepen. Als de crematie had plaatsgevonden, kreeg ik een telefoontje van het crematorium. Ook werd een schriftelijke verklaring toegestuurd.

Mijn Cavaliertje werd samen met een Cocker Spaniel, een kat en een cavia gecremeerd. Hoe ziek mijn Cavaliertje ook was; zij was graag in gezelschap van andere dieren. Deze crematie paste dus bij haar.