Toch tumoren ?

Wij lopen met onze Toller van bijna 10 jr sinds enkele weken bij de da. We kwamen met klachten van regelmatig overgeven, langzaam eten, gedrag anders dan normaal, s'nachts vaak overgeven / ontlasting.
Er is toen bloed afgenomen waarin niets gevonden werd, daarna moest ik urine opvangen. Er werd opnieuw bloed afgenomen en opgestuurd samen met urine. Ook hier kwam niet veel uit inmiddels wel medicijnen voor ontstekingen, maagzuur en misselijkheid gekregen. De eerste week ging het goed daarna verslechterde het weer. De da heeft nog een foto van haar buik gemaakt om te kijken of er niet een voorwerp in haar darmen vast zat maar ook daarop was niets te zien.Inmiddels was ze op dieetvoer gezet (intestinal). Haar ontlasting was ook niet goed, vrij donker van kleur met slijmerig bloed en afgeplat. De da had ook een poliep in het eind van haar darm gevoeld. Ben toen doorverwezen naar een dierenechocentrum in Heinenoord. Daar constateerde ze een ernstig verdikte maagwand, zwarte vlekken op lymfeklieren en dikke darm. Er zijn twee biopten genomen en naar een patholoog gestuurd. Uitslag was: in de maagwand waren cellen aangetroffen die de patholoog niet kende, bij de lymfeklieren waren geen tumoren, de dikke darm weten we niet want daar kon ze geen biopt van nemen omdat dat te pijnlijk is. Hier schoten we dus nog niets mee op. De da die de echo heeft gedaan twijfeld of het tumoren zijn of ernstige ontstekingen omdat de hond nog wel fit overkomt en nog steeds eet. Als het tumoren zouden zijn, zou onze hond al doodziek moeten zijn en niet meer kunnen eten (ze heeft nog maar 1/3 maaginhoud). Mijn eigen da twijfelt ook en heeft als optie gegeven om de hond open te snijden en te kijken wat ze in de buik aantreffen. Als het tumoren zijn is het einde verhaal, kan niet geopereerd worden, haar leven kan wel verlengd worden door chemo. We hebben besloten om door te gaan met de medicijnen voor ontstekingen (prednisol) en misselijkheid.Maar sinds een paar dagen eet ze haast niets meer en wat ze eet spuugt ze na een paar uur er weer uit. Ze valt nu in rastempo af en ga toch vrezen dat het tumoren zijn en dat we binnenkort afscheid van haar moeten nemen
Mijn da is tot 28-11 met vakantie en kan dus niet even met haar overleggen.

Dag Flair,

Wat vreselijk dat jouw lieve Toller zo erg ziek is.
Is er géén andere DA bij je te vinden?

Ik wens jouw echt heel erg veel sterkte toe de komende tijd.

Ik heb er geen woorden voor.

Sterkte.

Groetjes,

Cel.

Hoi Cel,

Er is nog wel een andere dierenarts in de praktijk maar dan moet ik dus alles opnieuw vertellen wat er tot nu toe gedaan en besproken is en hij moet alle uitslagen doorlezen. Ik heb inmiddels al zoveel besproken met mijn eigen DA en wij zitten op een lijn wat betreft de behandeling. Zij heeft zich inmiddels al zo verdiept in het hele ziektebeeld dat het moeilijk is om zomaar naar een andere DA te gaan die er nog niets vanaf weet. Maar ik begin steeds banger te worden dat ze de 28e niet eens haalt. Ik wil ze graag thuis laten inslapen en het liefst door mijn eigen DA die ik helemaal vertrouw.Het is allemaal zo moeilijk.

Groetjes Yvonne

Hoi Yvonne,

Dit is zeker moeilijk, maar ook verdrietig. Je touwe vriend die je al 10 jaar bij je hebt, zo te moeten zien .........

Ik heb helaas géén oplossing voor je maar door er over te praten b.v. op dit forum, misschien dat dit jouw iets helpt??

Je mag je verhaal hier altijd kwijt. Op dit forum zijn zoveel mensen die hetzelfde hebben meegemaak, een zieke vriend, zo ziek, wat erg hé. Ik leef echt met je mee

Geef Toller maar een welverdiende knuffel van mij.

Lieve groetjes,

Cella.

Hallo Flair,

Oh, wat een trieste toestand, wat zal je ongerust zijn over je lieverd...

Voor zover ik bij een dierenarts kom, zie ik wel dat informatie over een hond in de computer opgeslagen staat...

Hoe moeilijk het ook is, als je ziet dat je hond het niet gaat redden, wacht er niet te lang mee om je trouwe maatje uit z'n lijden te verlossen.
Iedere andere DA zal dit op de meest humane manier doen die mogelijk is...

Als jij dit thuis wil laat de DA dan thuis komen, zodat je maatje de stress van de DApraktijk niet hoeft te ervaren...


Ik wens jullie heel veel sterkte toe,..

Lieve groet, Ilja

Hallo Ilja,

Het is heel moeilijk om te zeggen wanneer het genoeg is, ik denk dat je zonder dat je het weet steeds je grenzen verlegt. Ik blijf ook steeds nog positieve dingen zien. Zoals vanochtend heb ik haar dieetvoer gemengd met haar oude voer en ze viste al haar oude voer er tussen uit en heeft goed gegeten. Ik ben al een keer gewisseld van dieetvoer omdat ze het niet eet. Ze had nu sinds het weekend dieetvoer van Specific met zalm en een smaakgarantie (als de hond het niet lust mag het teruggestuurd worden naar de fabrikant) Het is nu afwachten of ze het niet weer uitspuugt. Ik vind als ze echt zo ziek is geef ik haar, die laatste tijd die ze heeft, wat ze wil, als ze niets eet gaat het wel heel hard achteruit.
Ze wil ook nog steeds mee uit met mijn andere honden, je kan moeilijk inschatten hoeveel pijn ze heeft.

Alles is inderdaad opgeslagen in de computer bij de DA maar ik heb niet zoveel vertrouwen in die andere DA.
We zijn er ook nog niet uit wat we willen doen als ze ingeslapen is. Ik wil haar het liefst in onze tuin begraven maar hoe moet dat als je gaat verhuizen (dat zijn we ooit nog wel van plan)? Twee weken geleden hebben we ook al onze kat moeten laten inslapen die heb ik weer meegenomen naar huis en begraven in de tuin maar de hond is wat groter.

Groetjes Yvonne

Hoi Yvonne,

Nog gecondoleerd met je Kat.

Met een hond is het inderdaad moeilijk in te schatten hoeveel pijn zij hebben, dit geven ze meestal aan als de pijn grens eigenlijk al is overschreden.

Wacht a.u.b. niet te lang met de DA?? Hoe moeilijk je een andere DA ook kunt vertrouwen, ook zij hebben hiervoor gestudeerd.

Het is misschien een raar idee, maar is je man/vriend, of heb je iemand die handig is in timmerwerk. Dan zou je dus een kist kunnen laten timmeren, bekleden, enz.enz.
Als je je lieverd dan toch uiteindelijk moet begraven, en jullie gaan verhuizen, hoef je alleen de kist uit te graven.

Het is maar een idee!

Succes.

Groetjes,

Cella.

Hallo Yvonne,

Ja, het is zo wat je zegt, dat je steeds je grenzen verlegt. Dat is het gevaar ook..
Het is zo moeilijk in te schatten ...

Alhoewel ik tot nu toe - geloof ik oprecht - bij al m'n honden goed heb kunnen inschatten dat het niet langer kon.

Ineens, op een moment, zag ik aan de gezichtjes, de mimiek, dat het "genoeg" was... Ze zagen er dan ineens zo moe, zo anders dan anders...
Gelukkig waren mijn honden dan niet ernstig ziek maar gewoon "op" van ouderdom.

Ik denk dat jij je hond zó goed kent, dat je dat ook zal zien, als het moment daar is... Ga op je gevoel af... Maar blijf reëel...

Als je hond nog lekker kan smullen van het oude voer, gun haar dat dan, inplaats van het "vieze" dieetvoer..
Wat zal het uitmaken...?
Kwaliteit is dan belangrijker dan de kwantiteit, denk ik dan maar...

Voor wat betreft de kennis van de andere DA, ja, dat is een moeilijke keuze...
Je moet er wel een goed/veilig gevoel bij hebben...

Als je hond - zelf - nog initiatief toont mee te willen wandelen, dan zou ik daar dat wandelingetje zeker niet ontzeggen...

Ik denk altijd - tot op een bepaalde hoogte; hoe zou de hond zich gedragen als zij/hij in het wild zou leven...
Dan wandelt/jaagt hij/zij ook dus nog steeds mee. In jouw geval..
Da's toch nog een goed teken, denk ik..

Voor wat betreft wat je kan doen als de hond toch komt te overlijden...
Wat Cella zegt is misschien een heel goede optie.
Er zijn trouwens ook kisten te koop bij dierencrematoria...

Wij laten onze dieren altijd cremeren en strooien ze dan uit op de plaats waar we altijd wandelden...

Wij hebben ruimte plenty maar ik zit met dezelfde gedachte als jij; wat gebeurt er met de tuin als we ooit gaan verhuizen....?
En al zou de tuin niet veranderd worden, dan laat je je lieverd achter bij vreemden...

Bij Jip, onze laatste reu, die we moesten laten inslapen.
Heb ik een klein goudenstaafje open laten maken bij de juwelier en er wat as in laten doen, en zijn naam erop laten graveren.
Dit draag ik altijd aan op mijn nek.
Te samen met alle puppyhoektandjes van mijn andere honden.

Van Jip had ik geen melkoektandje, hij heeft ze allemaal verloren of ingeslikt....

Misschien ook een optie voor je...?
Als je wilt zien hoe dit eruit ziet; ik zal er zo een foto van plaatsen op mijn fotopagina...

Wij hebben tijdens het inslapen altijd de andere honden erbij laten zijn als zij dat wilden. We gaven ze dan een kluifje zodat zij bezig waren en lieten ze rustig afscheid nemen van de overleden hond...
Zo voorkom je dat ze gaan lopen zoeken...

Ik wens je veel sterkte, geniet nog van je lieverd, zo lang het nog kan...
Maak van het stukje "samen" , wat nog rest aan tijd, een "feestje"...

Lieve groet en een dikke steunknuffel...

Ilja

Hoi Ilja,

Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Ik heb je foto's bekeken, op zich vind ik het een mooi staafje maar de as van mijn hond heeft voor mij minder betekenis als in de tuin begraven. Ik heb dan meer het gevoel dat ze daar op die plaats nog bij mij is. De tanden aan zo'n hangertje vind ik wel een leuk idee, alleen van Flair heb ik ook geen enkele tand. Van mijn andere hond Bijou heb ik er heel veel. Heb je dat bij een juwelier laten doen?

Ook zag ik de rest van je "beestenbende" is net zoiets als bij mij, ik heb ook paarden (2 Haflingers- 1 Welsh E-pony en 3 schattige mini appaloosa's)

Ik denk dat ik inderdaad zelf wel weet wanneer het genoeg is en de tijd is gekomen om haar in te laten slapen. Ik ken mijn honden, denk ik, wel zo goed dat ik het aan haar kan zien wanneer het niet meer gaat. Ik zeg trouwens al vanaf het begin van dit jaar dat ze niet helemaal in orde is en dat merkte ik aan haar gedrag maar de DA kon toen niets vinden (haar bloed is toen ook al nagekeken) Dus achteraf zei ik: zie je wel ik zei het toen toch al.
Ik wil ook graag de andere honden erbij laten zijn als we Flair laten inslapen zodat ze hopenlijk een beetje begrijpen waarom ze er opeens niet meer is.

Ik wist niet dat een dierencrematorium ook kistjes verkoopt, dat zou misschien een oplossing zijn.

Mijn dochters (17 en 20 jr) willen nog niet geloven dat ze het waarschijnlijk niet gaat redden. Als ik erover begin wat ze precies willen als we haar hebben laten inslapen geven ze als antwoord "ze wordt heus wel weer beter" of "dat weet ik nog niet, hoor".

Ikzelf ben er heel de dag mee bezig in mijn hoofd en betrap mezelf erop als ik in de tuin loop dat ik denk waar is een mooi plekje om Flair te begraven. Daar word ik dan wel weer heel verdrietig van.

Groetjes Yvonne