Omgekeerde psyschologie bij de hond.

Net met Dobby naar het bos geweest. Dat ging prima tot hij ineens weg was. Had hij onthouden dat hij 2 jaar geleden op een bepaald stuk het water in gevallen was (hee, op overhangend gras kun je niet staan, plons) en ja, daar dook hij er nu in. Dus ik er te voet achteraan, langs de oever, bruggetje over, andere oever. Dat was na zo'n 300m. Toen werd hij vermoeid.

Ik denk, ik zal je krijgen... Ik heb me jaren lopen ergeren, zorgen lopen maken, en ik moet altijd opletten voor het geval dát hij een epileptische aanval krijgt. Jou pakken we even terug. Dus in plaats van te roepen om hem eruit te krijgen ging ik harder lopen zodat ik vóór hem liep, in het zicht, en hem aanmoedigen. "Hop, hop, dóór zwemmen. Dobby, waar blijf je nou? Schiet nou eens op!"

Dát vond meneer niet leuk. Hij ging van frustratie blaffen en keffen. En toen ik even uit beeld moest om een dwarsliggende (letterlijk) kleine sloot te ontwijken, vond hij het helemáál niet leuk meer. Hij probeerde er uit te komen en omdat het riet daar zo dik is lukte dat niet. Tóen heb ik hem geroepen bij een stuk waar hij er wel uit kon. En hij kwam naar me toe. Dit was na 600m (gemeten via Google Earth). Hij was zo vermoeid dat hij zichzelf er niet uit kon duwen met zijn achterpoten, dus ik moest hem eruit trekken. Op de kant ging hij ook meteen zitten. En rillen, of dat nou van de kou was of de inspanning - geen idee.

Nu heb ik geen illusies dat dit de volgende keer weer gaat werken, maar ik heb zelfs na 6 jaar wel weer wat geleerd:
-a: Hij hóórt me dus wel als hij zwemt. Hij verkiest dus gewoon om commando's te negeren.

-b: Hij kan zich dus echt dood zwemmen omdat hij zo lang door gaat dat hij geen energie meer heeft om zichzelf het water uit te halen.

Nu maar afwachten of hij binnenkort geen epileptische aanval krijgt. Dat is vaker gebeurd na zo'n zwem avontuur, al ging dat meestal om het jagen op vogels.


Noot, iedereen die een jagende hond heeft, de seizoenen veranderen. Dieren gaan zich wat anders gedragen en dit kan een trigger zijn voor je hond. Ik heb het nu al een aantal jaar meegemaakt. De hele zomer gaat het prima, en bij het vallen van de herfst is het hier weer plons.

Pff, ik loop voortaan ook stug door als meneer in de sloot springt, maar in jou geval zou ik me wel meer zorgen maken

In ieder geval goed om te weten dat hij je dus echt wel in de gaten houd!

Ja dat van het wisselen van de seizoenen had ik al eerder gehoord. Hier merk ik het niet zo heel erg. Die gekke stadsduiven blijven toch tot op 1 meter voor gijs zitten

Oei zeg, wat een avontuur! Ik zou me inderdaad behoorlijk zorgen maken als zoiets gebeurt met een hond met epilepsie.

En ik ' geloof' niet in omgekeerde psychologie; zo werkt dat helemaal niet bij honden. Die doen iets omdat ze het wat oplevert. Wat prettig is. Over waarom en gevolgen wordt niet nagedacht.

Het is een hond die wel van zwemmen houd blijkbaar. Maar het is ook erg gevaarlijk voor hem: door de stress van het koude water en te te lange zwempartij( grote inspanning) en extra stress omdat het baasje opjut en zelfs even verdwijnt heb je wel een groot risico gelopen......want dat zijn allemaal triggers die een epileptische aanval kunnen veroorzaken.......

Eerlijk gezegd zou ik met deze wetenschap je hond niét meer los laten lopen nabij water. In dit seizoen. Een lange lijn geeft ook best veel vrijheid maar je houd toch de controle.

"Nabij water" was in dit geval 50m er vanaf. Normaal gesproken kan dat. We lopen dus ook altijd speciaal de paadjes die niet langs het water lopen en komen we wel bij het water, dan gaat hij ruimschoots van tevoren aan de lijn. Geen idee waarom hij nu ineens getriggerd werd door de herinnering aan die plek 50m van het pad, maar goed.

Het gaat nu zo'n 2-3x per jaar "mis", in plaats van in het begin iedere dag. Daar kan ik mee leven en ga ik hem echt niet altijd voor aan de lijn houden.