Toch de stad maar weer in

Na het avontuur van de 'jagende beagle' in onze buurt gooien we het toch nog even over een andere boeg. Hoewel het de laatste dagen wel wat broeierig was om te lopen, ontkomen we er toch niet aan om onze rondes te maken. 'Buiten' lopen is voor baas en hond natuurlijk geweldig leuk, maar we merken samen dat het in de bebouwde kom ook wel meevalt. Het gaat tenslotte mede om de prikkels die je te verwerken krijgt, want dit is een vorm van leven. En hoewel iedere hond het buitenleven waardeert, merk ik dat Bailo eveneens het leven in de bebouwde kom niet zou willen missen. Natuurlijk speelt hier tevens een stuk genetische aanleg mee. Een poedel wordt nu eenmaal (behalve van oorsprong jachthond) ook ingedeeld in de categorie 'gezelschapshonden'. Omdat we in onze situatie in eerste instantie gebruik maken van het buitenleven, vinden  we het ook wel gezellig om dit af te wisselen met stadswandelingen. Vooral als we daar gezelligheid ontmoeten. En gezellig is het, want zodra we in drukkere gedeeltes komen wordt er optimaal gekeken, worden gesprekken aangeknoopt en wordt Bailo aangehaald en geprezen omdat hij alles en iedereen leuk vindt. Maar ja... ook hier raak je aan gewend en na zo'n wandeling keren hond en baasjes voldaan terug naar huis. Prikkels genoeg gehad.  Wie heeft ook zo'n hondse aandachttrekker?

Toch leuk inderdaad, dat soort verschillende wandelingen. Van alles wat 

Hier hebben we alleen maar bos en ruimte, dus we komen letterlijk geen hond tegen tijdens onze wandelingen. Als we geluk hebben ontmoeten we eens een keer een hond, maar dat is echt maar heel zelden.

Grappig om te lezen dat Bailo en jij zoveel aanspraak hebben; ik herken het wel van toen ik Frøya op ging halen in Nederland. Ik was toen een dagje in Nederland voordat ik weer terug ging naar Noorwegen en hoeveel bewonderende blikken we wel niet kregen en hoevaak iemand inderdaad wel niet een gesprekje met me aanknoopte zomaar uit het niets! Heel apart

Ik hoorde mensen ook vaak zeggen: 'Oh, een koningspoedel, die zie je ook niet vaak meer lopen'.

Dus tóch wel iets bijzonders, zo'n poedel 

Froya is, als ik naar de foto's kijk, een goed gekrulde, mooie poedel. Het is altijd prachtig als ze er goed uitzien, maar het is de buitenkant. Wat voor ons nog meer telt is de binnenkant. Als die goed is kun je daar dankbaar gebruik van maken door lekker met je dier te gaan werken en dingen te ondernemen. Overigens, ik weet dat er in Noorwegen een mevrouw zit die twee koningspoedels heeft die uitzonderlijk werk doen. Haar naam weet ik niet meer, maar de naam van 1 van haar twee poedels is Santo. Santo is een grijze poedel reu. Ik zal proberen erachter te komen hoe zij heet  en waar ze woont.  

De bekijks valt hier reuze mee, wat eigenlijk wel verrassend is, aangezien ze ten eerste met z'n drietjes zijn, en ten tweede het rassen zijn die je niet dagelijks ziet.

Maar wij wandelen ook eigenlijk nooit in "de bewoonde wereld". Vooral Luuk en Cosmic zijn erg bang voor verkeer, en Wispa raakt (net als ikzelf, overigens) snel overprikkeld. Wij zoeken de rust dus echt op.

Ja, ik had dat met Wanda ook toen ze een pup was! Ik zocht de drukte ook op hoor, in het kader van de socialisatie.

Maar iedereen, van jong tot oud ging op de knieën om die mooie zwart-witte( zo zag ze er toen nog uit) kleine teddybeer te knuffelen...

Ze zag er ook zo aandoenlijk uit: echt een kleine panda!

Dus soms hingen er wel 3 kindjes om haar nek en ze vond het allemaal geweldig.....

Inmiddels is het een lobbes van dik 60 kilo en helaas zijn mensen nu wat bang voor haar, puur omdat ze zo groot is.....dat is wel jammer.

Soms nodig ik een geïnteresseerd ( wat ouder) kind wel uit om haar aan te halen en dan heeft zo'n kind toch een geweldige ervaring er bij want in de hele verre omtrek is geen andere Sint Bernard te vinden.

Maar dat heb jij dus ook: een koningspoedel is inmiddels al een zeldzame verschijning, en een grijze......da's apart.

Leuk hoor, mensen laten zien en merken dat grote honden heel erg leuk en knuffelbaar kunnen zijn!

Evwrybody loves myra :p overal waar ik kom met me border willen mensen haar aaien, gelukkig is ze een echte kroelkip en gaat ze het liefste bij iedereen tussen de benen zitten haha

Lekker wandelen in t bos is er voor Lance niet bij. Vind ik heel erg hoor. Eri is hier nog veel bos tja.....

Maar dan draagt hij alle droge blaadjes met zich mee, en stopt aanhoudend als er een takje tegen zijn buik blijft prikken. In een meertje springen zie ik hem nu ook niet direct doen.

En... dus wandelen we maar in mijn nog groene buitenwijk, straten en grasvelden met veel hagen, bomen, lichtpalen en vele vele bekende buurthonden. Groot of klein, hond of mens , Lance loopt er altijd vrolijk naar toe. ( uitgezonderd joelende kindjes ) 

En ....ook de stad ingaan vind hij heerlijk ( denk ik toch) vrolijk meetrippelen en maar kijken en maar kijken. En bekeken worden want ook yorkjes zie je niet veel meer. Op de tram naar buiten kijken....dat kopje gaat maar heen en weer.....alleen in de metro vind hij het maar niks. Donker en die piepende tramrails.....

En dan ..grote zonde ..op terrasje zijn persoonlijk tractaatje adfdwingen (melkje met wat koffie erin ) . Een praatje starten met onbekenden juist dóórdat je een hond hebt 

en ...en...en....zoveel je kan doen samen met je hond, kweekt juist die speciale extra band.

Ik vind het altijd zo zielig als ik lees dat een hond altijd maar op de bank ligt of onder tafel  , er nooit eens iets met zo een dier wordt gedaan..... iedere hond houdt van wandelen of meegaan met zijn baas.

Ik woon aan de rand van de stad, dus we wandelen vaak van de drukte naar de rust. Vaak zeggen mensen, kijk daar heb je t wolfje en t vosje!

Of in een "fluisterbootje" door de stad heen ;-)

Dit is onze "achtertuin" :)

En een klein stukje verder..

Met Sjon heb ik ook altijd aanspraak.
of zoals
Coby en Wanda schrijft zijn mensen bang voor de grote hond.
Je ziet ook gelijk als mensen het ras kennen en hem `goed` lees rustig beetje afstandelijk benaderen. Dan staat hij binnen no time tegen hun been aan te leunen om een aai te krijgen.

en standaard `zo die is groot` ook vooral van bezorgde moeders. mijn antwoord ja sorry hij wordt niet meer kleiner

Toen ze nog een klein pupje was werd ze wel aanwijs veel aangehaald. Logisch, moet je zien hoe schattig.


Nu al een aantal maanden niet meer maar dat is niet erg, al dat gefriemel van vreemden hoeft van haar ook niet zo. Ik krijg nog wel veel complimentjes over d'r  dat is altijd leuk.

Wil even zeggen dat ik het een geweldige foto vind, vooral hoe blij die man kijkt als hij je poedel ziet. 

Haha net als de reactie boven me: Leuke foto!

Hier ja.. Wat moet ik er nog over zeggen

Die zit maar wat graag naast me op het terras een beetje interessant te doen. 

Maar goed ik woon in de drukte dus ze is ook wel wat gewend. Onze echte binnenstad grenst aan het Ijsselmeer  (officieel Markemeer volgens mij) dus als we klaar zijn met winkelen kunnen we zo door nog even een stukje zwemmen haha. (Ja, mijn hond gaat ook mee winkelen ).

Heerlijk een beetje slenteren en mensen kijken haha ik krijg daar geen genoeg van hoor. Gelukkig vind mijn hond het, ondanks waar ze voor gefokt is, ook helemaal prima. Zolang mensen maar niet denken dat ze haar kunnen aaien. Gebeurt echter ook zelden tot nooit, denk dat ze dat al uitstraalt.