Ondanks goede socialisatie angstig?

Voor een vriendin van me, die geen account heeft op HP. Maar zo af en toe meeleest en waarmee ik lief en leed deel:

Haar pup heeft ze van een bewezen goede fokker vandaan. Die is daar goed gesocialiseerd. Er kwam visite over de vloer, pups zijn geaaid door kinderen, er is op pad gegaan met de pups. Ze hadden er meerdere honden van hetzelfde ras.
Er is zo iemand gekomen voor gedragstesten die alle pups daar hebben gehad en goed zijn doorstaan voor ze het nest uit gegaan zijn. Moeder hond was altijd in de huiskamer en super lief! Vader hond is ook een paar gekomen met de eigenaren. Dat was ook een lieve hond.
Ze zijn een stuk of 5x bij het nest geweest.

Toen ze de pup eenmaal had is ze op dezelfde voet verder gegaan met socialisatie. Kennis gemaakt met nieuwe dingen. Eventueel op de arm waar het druk was. Etc, etc.... Je kent het standaard verhaal wel.

De pup heeft niks gevaarlijks of iets ergs meegemaakt..

Maar inmiddels groeit lasco (zo heet 'ie) uit tot een echt angstbijtertje. Lasco voelt zich heel vaak angstig. Ook in situaties waarvan je denkt van.... Mwah... Dit is nog niets. Uitgaande van het gevoel van lasco kunnen ze hem nergens mee naartoe nemen, terwijl ze dat stiekem in haar hart zo graag zou willen. (Naar een terrasje, of what ever, het hoeft niet eens zo spectaculair te zijn).
Aan hoe de pup, nu 8mnd, reageert zou je zeggen dat ze of van een broodfokkers vandaan komt en nooit socialisatie heeft meegemaakt. Of een trauma heeft meegemaakt ofzo. Hij kan met zoveel situaties niet omgaan.
Maar het tegendeel is waar. Ze hebben juist alles gedaan volgens alle boekjes om er een gezellige pup van te maken. Maar het wordt steeds erger.
Het is een Duitse herder.

Zij had haar pup enkele maanden later als ik, maar de mijne doet het dan toch een stuk beter als ik vergelijk. (De mijne is nu net een jaar geweest).En ze doet echt geen vreemde dingen met lasco, of dingen die ik ook niet zou doen. Ze bewaart afstand waar nodig als hij signalen gast vertonen dat hij het eng vind (die tip heb ik haar gegeven).

Maar verder vind ik het toch apart. En ik was benieuwd of men dat vaker heeft meegemaakt?

Toevoeging: hij krijgt genoeg rust!

Misschien in het karakter van de hond, dat hij van nature angstig is.

Was hij vanaf af aan al zo angstig, of is het meer van de laatste tijd?

Gaat hij wel goed met andere honden of vindt hij echt alles eng?

Ze kunnen in de pubertijd nog weer in een angstfase komen, misschien dat dit ermee te maken heeft.

Wat ze kan kunnen proberen is helemaal opnieuw socialiseren, heel rustig aan.

Misschien dat dit wat helpt?

In het nest juist niet. Was hij evenwichtig, rustig, kwam niet als eerste kijken. Maar zeker niet als laatste. Een beetje zo'n tussenin pupje. Erg gemiddeld leek hij van karakter.

Nadat hij ongeveer (?) een paar weken bij hun thuis was begon hij met blaffen (thuis en op straat). En sindsdien is het alleen maar erger geworden. Nu tot in uitvallen aan toe. Thuis gaat het goed. Zo lang er niks veranderd,

Hij gaat alleen goed met mijn honden. En nog het hondje van een andere vriendin. Voor de rest loopt ze nu met lasco met een grote boog om alles heen (mens en dier).

Het is natuurlijk lastig te beoordelen vanachter een computerscherm maar je ziet ook weleens dat teveel socialisatie ook zorgt voor angstig gedrag.

Hij is nog jong dus ik zou als ik je vriendin was hiermee aan de slag gaan met begeleiding. Een hondenschool of gedragstherapeut bijvoorbeeld.

Pups hebben natuurlijk ook hun eigen karakter ,dat wordt wel eens vergeten ,

Je kan een goed gesocialiseerde pup uit het nest hebben ,die zich zoals in het geval van je vriendin totaal anders gaat gedragen als hij wat ouder is .

Ook kunnen de ouders goed sociaal zijn maar hoe waren de voorouders ,want gedrag slaat ook wel eens generaties over .

En wat al eerder genoemd is  teveel socialiseren werkt ook averechts .

In het geval van je vriendin zou ik een goede begeleiding of van de fokker of van iemand die echt veel van gedrag af weet vragen .

Ze zit bij dezelfde hondenschool als ik zit/zat.

Ik heb besloten om even pauze daar te houden (nav mijn vorige topic). Maar zij gaat er door.
Er wordt goed lesgegeven. Maar is ook de enige goede hier in de buurt.
Ze is al op zoek naar een goede therapeut, dus dat komt wel goed!
Gelukkig! Ik ben wel benieuwd welke ze uiteindelijk in de arm gaat nemen.

Maar ze was voornamelijk benieuwd naar (mede) ervarings deskundigen op dit gebied? En of dit überhaupt wel vaker gezien werd?

Naar mijn mening (maar dat is natuurlijk zo subjectief als wat) heeft ze geen rare dingen gedaan. Alles volgens het boekje. Ze is een boekenwurm en leest sowieso veel. Nu komt ze bij dit soort gedragingen alleen uit op honden die van broodfokkers afkomen, maar dat is niet zo. Verder kan. Ze er zo weinig informatie over vinden.

Ze zit bij dezelfde hondenschool als ik zit/zat.

Ik heb besloten om even pauze daar te houden (nav mijn vorige topic). Maar zij gaat er door.
Er wordt goed lesgegeven. Maar is ook de enige goede hier in de buurt.
Ze is al op zoek naar een goede therapeut, dus dat komt wel goed!
Gelukkig! Ik ben wel benieuwd welke ze uiteindelijk in de arm gaat nemen.

Maar ze was voornamelijk benieuwd naar (mede) ervarings deskundigen op dit gebied? En of dit überhaupt wel vaker gezien werd?

Naar mijn mening (maar dat is natuurlijk zo subjectief als wat) heeft ze geen rare dingen gedaan. Alles volgens het boekje. Ze is een boekenwurm en leest sowieso veel. Nu komt ze bij dit soort gedragingen alleen uit op honden die van broodfokkers afkomen, maar dat is niet zo. Verder kaer zo weinig informatie over vinden.

Sorry er ging net wat mis boven.

De hele lijn (tot 4 generaties) moeders is bekend qua gedrag. Van de vaders niet, want de fokker houdt alleen de teven aan.
Ze zoekt zeker hulp!



Maar omdat pups toch een heel eigen karakter hebben is dit toch wel normaal? Van de vaderhonden is alleen het gebruikelijke bekend bedoel ik (gewijzigd)

Als ik dit lees denk ik meteen aan de angstfase...

Deze kwam bij mijn pups allemaal rond de 5 maanden en verdween na de puberteit helemaal.

Ondanks super socialisatie werden ze ineens bang van allerlei zaken, wilden niet meer normaal de straat op, blaffen, ...

Gewoon verder socialiseren, laten zien dat het niet eng is en de periode afwachten. Net als puberteit eigenlijk... Geduld, veel eraan werken en wachten..

" Sorry er ging net wat mis boven.

De hele lijn (tot 4 generaties) moeders is bekend qua gedrag. Van de vaders niet, want de fokker houdt alleen de teven aan.
Ze zoekt zeker hulp!



Maar omdat pups toch een heel eigen karakter hebben is dit toch wel normaal? "

Jessica

 Ja hoor ,je hoort het wel vaker  vooral bij herders ,ook bij de spaanse komt het voor .

 Even een toevoeging: bij mijn huidig pupje is dit net begonnen. Nabu was eenmaal hij volwassen was, dus geen puber of angsthaas meer, een geweldig gesocialiseerde hond die elke nieuwe situatie onder controle had. Dit terwijl hij met 6 maanden flinke angs had voor situaties en mensen.

Layla was bijlange niet volwassen toen ze bij ons kwam, toch niet in haar kopje. Zij draagt wel een rugzakje met zich mee maar eens ze volwassen was en we veel van jaar rugzak lichter gemaakt hadden werd ze ook heel lief en vol vertrouwen (tot op zekere hoogte)

Bij mij gaat dat zo:

Nabu wou ineens niet meer door vreemden gestreeld worden of opgepakt, ook trainen met een trainer ging moeilijk. Wij zijn blijven 'leven' zoals we eerst deden. Hij ging overal mee naartoe maar mensen mochten hem niet aanraken tenzij hij er zelf om vroeg. We lieten hem op een kleedje zitten/liggen dat naar 'huis' rook en we lieten hem met rust. Op zijn eigen tijd ging hij rond snuffelen, observeren, ... Regelmatig gaven we hem wat leuks/lekkers te doen zoals een kong oid.

Iedereen moest hem gewoon negeren. Op straat ook. Aan de kant gaan staan voor andere mensen en hem naar mij laten kijken terwijl andere mensen en honden langs hem liepen. Lekker rustig en eens een snoepje geven wanneer hij zich ontspannen gedroeg.

Na een tijdje ging hij zelf weer mensen opzoeken (zoals toen hij een jongere pup wa) en wou hij weer spelen met andere honden (hoe groter hoe liever)

Met Layla deden we net zo: iedereen moest haar negeren en haar zelf op haar eigen tempo de dingen laten onderzoeken. Altijd iets bij om haar aandacht te trekken, snoepjes en iets wat aan thuis deed denken als ik een terrasje ging doen oid.

Hier en daar, wanneer het echt teveel was voor haar, pakte ik haar op mijn schoot. Lekker kroelen en vergeten dat we op een druk plein waren.

Met Pretty net zo:

Momenteel wil ze niet meer goed aan de leiband lopen wanneer er teveel andere honden zijn. Prima dan doen we dat even niet, we gaan gewoon naar de showtraing maar zitten op de zijkant te kijken naar de anderen. Iedereen negeert haar tot ze zelf toenadering zoekt. Wanneer ik zie dat het haar teveel is geef ik haar steun.

Onlangs waren we op een terrasje bij een meer. Veel kindjes wilden haar natuurlijk aanraken. Neen gezegd, hen laten zien dat ze Layla wel mochten strelen en Pretty kon zo observeren dat die kindjes niet eng waren en Layla genoot.

Erg grappig is dit omdat tot voor kort zij verzot was op kindjes. Ze was er dol op. Nu plots wil ze er niets van weten en gromt ze als ze te dicht komen.

Ik verwacht dat Pretty binnen enkele maanden haar puberteit ten volle zal beleven (ze is me er eentje hoor ;) ) en dat tegen de tijd dat ze goed volgroeid is ze een super hondje zal zijn dat geen angst kent net zoals mams en paps

Fijn om jou uitgebreide verhaal zo te lezen!
Dan is er zo te zien toch nog hoop voor lasco!!
Accepteerden mensen bij jou dat je nee zij?

Nou heeft lasco niet zoiets meegemaakt, hij blaft engromt wel zo hard dat de meeste mensen bij hem uit de buurt blijven

Maar bij een van mijn vorige honden heeft iemand zelfs eens de leiband uit mijn hand getrokken en geprobeerd de hond te aaien (die daar overduidelijk geen zin in had, maar gelukkig erg lief was en niks deed), omdat dat volgens deze meneer goed zou zijn volgens de socialisatie
Mijn tegenpruttelen, hoe onbeleefd ook, deden deze man niks. Maargoed dat is weer een ander verhaal. Ik leef helaas dan ook in een erg onbeschofte buurt. Gelukkig gaan we verhuizen!het bord staat al in de tuin!

Hier ook een die af en toe (rond 6 maand en later nog een keer) een fase had dat alles weer eng was. Een container, mensen op een "verkeerde" plek, noem maar op. Af en toe weer een stapje terug en een beetje extra ondersteuning, maar ook weer niet téveel, nu (jaar en 2 maand) gaat het weer prima

Denk dat het wel goed moet komen hoor, met de hond van je vriendin

Die van mij vind drukke plaatsen (markten en pleinen) met veel geluid nog steeds niet leuk, maar dat is deels ook wel het ras denk ik

Het is natuurlijk moeilijk beoordelen als je de hond niet kent en niet precies weet waarom hij blaft en uitvalt en een angstbijter is.

Met mijn eerste hond, ook een duitse herder van een heel goede fokker heb ik het eerste jaar ook wel e.a. van dit soort dingetjes ervaren. Op de leeftijd van vier maanden was ze ineens bang voor paarden alhoewel ze altijd meegeweest was naar de manege en daar geen slechte ervaringen voor haar waren. Ook was ik met haar naar een hondenschool gegaan waar je niet gezellig met je hond bezig was maar meer gedrild was, speciaal voor duitse herders. Aangezien ze daar ook happerig van wird en doodnerveus ben ik daarmee gestopt. Daarna naar een gewone hondenschool, waar wel wel wat dipolma s gehaald hebben maar ze bleef daar teveel druk ondervinden. De speurcursus vond ze wel heel leuk dat was echt haar ding.

De fout die ik gemaakt had met haar was om het te goed te willen doen, ik vertaalde socialisatie naar: ze moet met alles en iedereen kennis maken en het leuk vinden. Dat werkt natuurlijk niet.

Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen toen ik me meer op ons tweeen ging concentreren en zij eenmaal volwassen was en wist waar ze aan toe was. Mijn ervaring met mijn eerste eigen hond, een duitse herder, een wereldhond en mijn beste vriendin.

Een herder is ook niet altijd even makkelijk, aan de ene kant heel baasgericht en aan de andere kant kunnen ze ook zelfstandig beslissingen nemen.

Wat ik zou doen als ik jouw vriendin was is iemand erbij halen die bekend is met BAT en op die manier met de problemen omgaan.

http://www.moniquebladder.nl/blog/2015/07/01/wat-is-bat-voor-je-hond/

" Fijn om jou uitgebreide verhaal zo te lezen!
Dan is er zo te zien toch nog hoop voor lasco!!
Accepteerden mensen bij jou dat je nee zij?

Nou heeft lasco niet zoiets meegemaakt, hij blaft engromt wel zo hard dat de meeste mensen bij hem uit de buurt blijven

Maar bij een van mijn vorige honden heeft iemand zelfs eens de leiband uit mijn hand getrokken en geprobeerd de hond te aaien (die daar overduidelijk geen zin in had, maar gelukkig erg lief was en niks deed), omdat dat volgens deze meneer goed zou zijn volgens de socialisatie
Mijn tegenpruttelen, hoe onbeleefd ook, deden deze man niks. Maargoed dat is weer een ander verhaal. Ik leef helaas dan ook in een erg onbeschofte buurt. Gelukkig gaan we verhuizen!het bord staat al in de tuin! "

Jessica

 Meestal wel, soms niet... Dan grommen ze en zeg ik dat ze heel goed weten te bijten, dan stoppen de meesten wel met proberen.

Ik durfe ook regelmatig te zeggen dat ze vlooien hadden 

Maar over het algemeen hielp het opk om ruim op voorhand duidelijk te maken dat ze niet mochten door bvb mijn hondje aan te kijken en goed luid te zeggen 'goed op mij letten he, niet stout gaan doen en bijten naar mensen'

Met iets bedoel ik trouwens niet in de zin van 'alles' maar in de zin dat de hond niet de hele wereld aan hoeft te kunnen.

Er zijn al een hoop goede dingen genoemd maar ik zou je vriendin ook willen aanraden een goede checkup door de dierenarts te laten doen. Een hond kan zeer onzeker worden als ie niet lekker in zijn vel zit. 

Met het eerste nestje van Zoë wilde ik alles perfect doen, alles volgens het boekje, was ik heel erg bezig met socialiseren en zorgen dat er genoeg mensen over de vloer kwamen. De pups leken het allemaal geweldig te vinden, gingen na mijn idee weg als leuke en sociale hondjes.

En toch kreeg ik er van twee terug dat ze toch best extreem angstig waren voor andere honden en mensen. Heel erg vreemd, want die hadden ze meer dan genoeg gezien.

Na verloop van tijd kreeg ik in de gaten dat deze mensen eigenlijk net als ik het heel erg goed wilden doen en best wel druk legden op hun pup, zonder dat ze dit bewust of expres deden. De pup moest kennis maken met die en die, afwachtend gedrag werd niet getolereerd enzovoorts. 

Er moest gespeeld worden, ze moesten mee naar familiefeesten ed.

Hier werd voor mij duidelijk dat er teveel verantwoordelijkheid op deze nog jonge hondjes drukte. In het nest had ik misschien al wat teveel van ze gevraagd, en ook nu ging dat wat teveel door. 

Ondanks alle goede bedoelingen hadden ze zich teruggetrokken in zichzelf en waren ze overprikkeld geraakt. Externe prikkels die ze normaal misschien wat spannend zouden vinden, kwamen veel harder binnen en schrokken ze te erg van. Border collies gaan dan snappen, en dat deden ze ook. Naar andere honden en mensen.

Daarom vind ik het ook belangrijk contact te houden met nieuwe eigenaren, na overleg en in samenwerking met hun hondenscholen zijn ze het anders gaan aanpakken.

De hondjes zijn tot rust gekomen, konden meer pup zijn en mochten fouten maken. En ik (en ook die baasjes) hebben geleerd wat relaxter te zijn. Wat voor ons perfect is, is niet perse het beste voor die hondjes. :)

Fijn om zo ook het verhaal te horen van de fokkers kant

Ik zal eens vragen met welke frequentie ze eventuele drukte hebben opgezocht

Wat ik wel vindt is dat er de laatste jaren veel te veel de nadruk opgelegd wordt dat zo'n pup alles moet meemaken , en nog het liefst in 1 week ook ,een pup is net van adres verandert ,maakt al veel mee  mist nestgenoten ,moeder fokker  gewoon de vertrouwde handelingen .wordt dan overal mee naar toe genomen ,er komt kraambezoek voor de pup  ,pup gaat naar cursus  winkelcentrum tram bus weet ik veel want pup moet sociaal worden ,

Ik zeg altijd tegen de pupkopers  doe het met beleid  en zeker de eerste weken niet veel ondernemen ,ze maken door de veranderde omgeving al genoeg mee ,en( hier zullen vele het niet mee eens zijn )ga op puppycursus als je de pup een week of vier a vijf in huis hebt  ,pup kent je dan genoeg en heeft alle andere dingen zo'n beetje verwerkt ,en het is dan niet zo stresserig alsdat je gelijk met 9 weken al gaat.

Helemaal met Zoë en Heleen eens!

Het is erg mooi dat er zoveel bekend is over opvoeding van honden, boeken , tv, internet etc.
Er is hieraan natuurlijk ook een keerzijde, alles volgens het boekje en TE goed willen doen.

En natuurlijk, ook ik heb de fout gemaakt bij mijn eerste hond.
Ik was inderdaad ook van mening dat de puppycursus gestart moest worden voordat de pup 12 wk was, anders had je al een groot stuk socialisatie gemist.. Hij moest ook mee naar het schoolplein, een keer naar de markt en ga zo maar door.
Tot het moment dat meneer begon te puberen ging dit goed, maar toen!
Toen begin ik te merken dat het allemaal veel en veel te veel was voor hem allemaal!
Hij begon zich ook te uitten in grommen, happen, constant in de riem hangen etc en met een hond van bijna 6o kilo is dat geen pretje kan ik je zeggen!

Toen ben ik helemaal terug gegaan naar de basis en vooral rust, heel veel rust!
Langzaamaan ging het beter..
Helaas bleek later dat hij ook een serieus neurologisch probleem had en
extreem begon uit te vallen naar mijn jongste zoontje..
Maar goed, hier ging het niet over.

Nu inmiddels een fijn labje in ons gezin, met 4 maanden bij ons gekomen en heel anders aangepakt, zonder enige druk overal kennis mee laten maken etc.
Nu zit hij midden in zijn puberteit en wil ik hem ook wel eens achter het behang plakken, maar dit zijn echt de 'gewone' puberstreken.

Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt gehad en wil je vriendin veel succes wensen!