Morgen een half jaar...

Liefste Athena,

Athie, morgen zal het een half jaar zijn dat we je moeten missen.
Een half jaar... het lijkt zo lang, maar tegelijkertijd lijkt het afscheid wel gisteren geweest.

Ik huil niet meer elke dag, maar elke dag ben je in mijn hoofd, elke dag zie ik wel iets waardoor ik aan jou denk. En als ik aan je denk, dan doet het pijn, steeds weer...

Ik mis je vrolijkheid, in de zes jaar dat je bij ons was heb ik je nooit één keer nors geweten, je was altijd blij mijn grote puppy!

Je lachte altijd en je was altijd zachtaardig.

En als ik dan al die berichten zie van mensen die hun hond mishandelen of doden, dan wordt ik kwaad, zooo kwaad. Zij hebben hun hond nog en willen hem niet en ik zou je wel voor altijd bij me willen hebben en juist jij moest zo vroeg heengaan.
Ik lijk Calimero wel : "dat is niet eerlijk hoor".

's Nachts is het het ergst, dan zie ik de maan door het raam en denk ik aan al die nachten dat je naast me lag. Al die nachten dat ik wakker werd met jouw hoofd naast me op het kussen. Dan zag ik je mooie zwarte neus in je witte gezicht en alsof je het voelde, gingen ook jouw ogen open en keek je me ernstig aan om daarna, samen met mij verder te slapen.

's Winters had ik gemakkelijk koude voeten en (lach niet) een koude poep, dan kroop ik tegen je rug en warmde je me op, je was mijn persoonlijke kersenpitkussentje... en ik mis je.

Sinds jij er niet meer bent heb ik het regelmatig koud, het was niet alleen je lichaam, maar ook je geest was warm, zo warm.

Soms gaat je zus Nahla mee slapen, maar Nahla is te klein, ze kan me niet verwarmen, ze is lief, ze is rustig en tevreden, maar ... ze is jou niet. Niets kan jou vervangen en dus zijn we gedoemd het verlies te ondergaan en te hopen dat het ooit beter wordt...

In mijn hoofd babbel ik nog elke dag met je, als er iets gebeurt,
dan bedenk ik nog steeds hoe jij het zou gedaan hebben.

En spijtig genoeg moet ik ook toegeven dat je zus, Niké, nu jij er niet meer bent, meer rust heeft. Voor haar was jouw heengaan goed, maar dat is geen troost, het steekt juist nog harder. Hoe kan iemand zoals jij, met al je vriendschap, liefde en naïviteit voor zoveel onrust zorgen bij je zus? Hoe konden jullie na vijf jaar samen zijn, dat laatste jaar zoveel problemen hebben met mekaar? Zo spijtig dat je laatste jaar er ééntje was met spanningen...

Ik ben nog steeds boos op de DA, weet je. Zij had je die laatste nacht kunnen besparen, zij was de stem van de rede die toen niet gesproken heeft. Het doet me zo'n pijn, te weten dat je moest sterven en dat we, je baasje en ik, vertrouwden op de DA zijn woorden ipv gewoon erop te staan dat ze langskwam. Dan had ze gezien dat we je moesten helpen met inslapen en dan hadden wij ons niet vastgeklampt aan de hoop dat de medicijnen tijd moesten krijgen.

Ik kan het niet uit mijn gedachten zetten, we hebben je die laatste nacht in de steek gelaten. Ondanks dat we bij je bleven, dat je hoofd op onze schoot lag en we je rustig aaiden, hebben we gefaald in die laatste opdracht. Mijn gevoel zei me dat dit menens was, maar mijn hart wilde de woorden van de DA geloven en ik stond er niet op dat ze je zou komen bekijken. Mijn fout, liefste Athie, mijn afschuwelijke fout...

Ik houd van je, je blijft steeds bij me, waar ik ook ga mijn schat, ik mis je zo...

heel veel sterkte, ik begrijp jouw gevoelens..... afscheid neme komt altijd te vroeg  !

ik hoop dat je toch van die schuldgevoelens afraakt, dat helpt je echt niet vooruit ! ik ben er zeker van dat jullie al het mogelijke hebben gedaan, misschien is er een inschattingsfout gemaakt maar jullie hebben zeker niet gefaald ! uit jouw verslag spreekt zoveel warmte en liefde voor je hond, zij heeft dit zeker en vast ook zo gevoeld !

koester de mooie herinneringen....

Sterkte Martine, Athena blijft ook voor altijd bij je, in je hart

Heel veel sterkte,bij mij lopen nog steeds de tranen over mijn wangen als ik zulke berichten lees,dat wil zeggen dat ik eigenlijk nog steeds niet over het verdriet van het overlijden van mijn eigen hondje heen ben.Al gaat het wel beter.Het laatste stukje van jou schrijven,dat gevoel heb ik heel lang gehad en nog een beetje en zal nooit helemaal weggaan.

Martine,ik begrijp jou gevoelens,maar je mag geen schuldgevoel hebben de pijn die we hebben zal met de tijd zachter worden,de herinneringen zullen we blijven hebben en vergeten zullen we nooit.
Je moet je sterk houden.

Wat kan ik je anders toewensen dan sterkte, je kon dit niet weten van die laatste nacht, anders had je anders gehandeld....

Schuldgevoelens moet je niet te hebben, dat is bijna nog erger dan verdriet, dus dat moet je los laten.

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden... verstandelijk weet ik dat ik dit niet expres heb gedaan, gevoelsmatig echter ben ik boos op mezelf.

Ik ben wel blij dat ik dit geschreven heb, op de één of andere manier voel ik me iets lichter.

Nogmaals bedankt!