Hond wil niet meer eten

Ik stel hier even deze vraag voor mijn moeder. Zij heeft geen computer, vandaar. Het probleem is het volgende.

Mijn vader is, na een ziekenhuisopname van een half jaar, 9 weken geleden overleden. Ze hadden twee hondjes. Een malthezer van 14 en een shih tzumix van 5 jaar. Helaas hebben we vijf weken geleden de malthezer ook in moeten laten slapen. Vocht achter de longen, hoesten, benauwd, vergroot hart en nieren.

Nu wil de shih tzu sindsdien niet meer eten. Ook ligt ze wat depressief op de bank de hele dag wat voor zich uit te staren. Zodra mijn moeder met haar gaat wandelen, dan is het goed, maar als ze weer naar huis gaan dan wil ze bijna niet meer mee. Ze heeft dus al vijf weken geen hondenvoer (droog of nat) gehad. Heel af en toe eet ze een plakje boterhamvlees of een stukje slavink of soepballetjes. Maar er zijn dus dagen dat ze helemaal niets eet.

We zijn afgelopen maandag naar de dierenarts geweest en is ze helemaal onderzocht incl. bloedonderzoek. Maar er is niets met haar aan de hand. Ze was wat aan de zware kant voorheen, en dus is ze nu niet sterk vermagert. Gewoon maar afwachten aldus de dierenarts.

Ook haar gedrag is erg veranderd. Ze is erg agressief geworden naar andere honden tijdens het uitlaten. Ze was al niet echt blij met vreemde honden, maar nu valt ze ze zelfs aan. Ze wil ook niet meer alleen gelaten worden voor bijv. een boodschapje of visite. Ze blaft de hele flat bijelkaar. Zodanig dat mijn moeder al bijna ruzie heeft met de buren. Als mijn moeder bij ons komt,  dan neemt ze haar hondje mee. Maar de hond is zo agressief naar onze honden toe. Zelfs naar onze pup, dat ik me afvraag of ik onze honden wel een plezier doe ermee.

Wat moeten we hier nu toch mee? Mijn moeder heeft al zoveel verdriet om het verlies van mijn vader en het andere hondje. En nu dit hondje dat zo moeilijk gaat doen. Ze is zo bang dat ze straks gewoon een kluizenaar word omdat ze de deur niet meer uit kan. Wie heeft tips?

Je moeder heeft verdriet, maar je hondje moet t nu ook ineens alleen doen, zonder maatje. Misschien hing ze erg aan t andere hondje, en heeft ze in haar eentje verlatingsangst? Daarbij zal ze ook de stemming van je moeder oppikken. 

Qua eten zou ik haar niets anders aanbieden dan de gewone brokken, misschien juist wel tijdens de wandeling. 

Het alleen zijn zal ze moeten leren, net als een puppy dat moet.

Gecondoleerd met het overlijden van je vader, en veel sterkte.

Dank je wel Kees.

Zou het een optie zijn om een hondje erbij te nemen zodat ze niet zo alleen is? Misschien een pup, zodat ze daar "de baas" over is en geen conflict geeft?

Mijn moeder wil liever geen hondje erbij omdat ze bang is dat die ook gaat blaffen bij alleen zijn, en dan heeft ze twee keffers en dus nog bozere buren.

Jeetje zeg .....allereerst nog gecondoleerd.

Ik denk dat het hondje veel te veel heeft mee moeten maken ook al valt daar niets aan te veranderen natuurlijk. En het klinkt alsof het hondje gewoon heel depressief is.

Je zegt dat ze graag gaat wandelen met je moeder en is het geen mogelijkheid om wat eten mee te nemen en het hondje dan onderweg in het park of iets wat te voeren?

Ik denk ook echt dat de eetlust weer op gang moet komen na 5 weken.

Het aanvallen is denk ik een stukje onzekerheid nu de andere hond er niet meer is en dat zal net als het alleen thuis blijven weer helemaal getraint moeten worden.......back to basic

 Ik denk dat dat voor je moeder niet handig is nu. Een hondje er bij moet je doen als je t echt voor jezelf wilt, niet voor de andere hond.

Ik zou in dit geval met een deskundige overleggen, of een goede hondenschool opzoeken en een paar individuele lessen afspreken.

Het achtergebleven hondje moet gewoon dingen leren, maar heeft ook de tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen.

Ik zou een deskundige inschakelen die werkt met Bach bloesems...ook voor je moeder. Mocht je meer info willen, dan kun je me PB-en. Voor de rest heelt tijd alle wonden, maar daar kan prima een handje mee geholpen worden. Heel veel sterkte.

Nog gecondoleerd Fleur. Da's niet makkelijk zo.....

Ik denk ( ook) dat het hondje wat depressief is; zijn baasje is ' weg'( dood begrijpt een hond niet, die voelt zich dus in de steek gelaten) en haar hondenvriendje nu ook.  Die ze ws haar hele leven al om zich heen had.

Dus ik denk dat het diertje zich behoorlijk verlaten voelt. En onzeker ook door de nieuwe situatie. Vandaar het uitvallen.

Het mooiste zou denk ik zijn; als je moeder het kan opbrengen; om juist veel met haar hondje er op uit te gaan. Nieuwe wandelingen ontdekken. Eens naar een nieuw park, of een meertje. Zo mogelijk naar het strand. Een stukje naar een andere dorp, een andere wijk.

Samen leuke dingen doen; kan heel goed gaan werken voor zowel je moeder als het hondje! 

En kwa eten: probeer die piepkleine blikjes hondenvoer eens; of bv een blikje tonijn op water. Dat soort dingen.

Maar ze moet uit haar passiviteit gehaald worden, anders wordt t van kwaad tot erger. En nu geen ander hondje; ze moet eerst stabiel worden weer en vrolijk.......

Sterkte!

Dit gaat hard worden..maar stuur deze hond even uit in logeren.
Laat de hond een paar dagen ergens anders logeren waar ze veilig is en je moeder vertrouwen in heeft.
Neem desnoods zelf de hond een 2 weken op in huis.

Nu word de hond uit de sleur gehaald en ziet een andere omgeving.
Nu heeft je moeder ook alle tijd om even aan haarzelf te werken.

De hond haalt uit omdat je moeder compleet over stuur is.
In dit geval verander je niet de hond, maar de mens moet veranderen..maar je moeder heeft ook tijd nodig om te rouwen.

Door de hond nu uit huis te logeren. en tussen andere honden te zetten, zal die snel uit die sleur komen en weer zichzelf worden.
Hij kent jou honden al, maar in het begin zal die wel even appart geplaatst moeten worden.

En verder ook een goede dierenparagnostist.
Eentje die met dieren kan praten.
Om zo beter deze hond te snappen en uit te leggen wat er aan de hand is.

Heeft iemand eigenlijk aan deze hond verteld wat er aan de hand is?
Wat er gebeurd is en wat er gaat gebeuren?
praat tegen deze hond..op emotioneel niveu snappen ze je zeer zeker.
Je praat in woorden, maar je hart zend vibratie's uit die je hond opvangt..dit is altijd zo gegaan.

Het gaat tijd kosten..maar met tijd liefde en gedult..kom je een heel einde.

Ik heb myn shitzu moeten laten inslapen in mei en ze was 12j ik heb zoveel verdriet maar myn York shire van 10j ook want haar gedrag is zelfde van jullie hondje ze zeggen zoveel mogelijk mee bezig zyn momenteel doen we dat maar een hond heeft ook verdriet sterkte 

Mijn grootmoeder en grootvader hebben ook zo iets meegemaakt  zij hadden twee wippets het waren twee half broers ze waren onafscheidelijk . tot op een keer dat een van de twee onverwacht is overleden  de andere weigerde te eten.  hij liep echt verloren mijn vader was toen de enige die hem aan het eten gekregen  heeft eten geven met de hand kleine beetjes nu is hij were helemaal tip top 

ontzettend verdrietig... gecondoleerd Fleur.... voor je mams verdriet en natuurlijk ook voor de hond.... vaak is het toch zo als er meerderen honden zijn dat er niet meer met een hond gewandeld wordt of wat gedaan wordt, alles samen, samen uit, samen eten, samen spelen en samen slapen, valt er dan een weg dan is het rouwen van de hond die alleen achter gebleven is... nu dubbel want baasje is er ook niet meer.

je mams heeft verdriet dat voelt de hond goed aan, kom niet in de buurt van mijn vrouwtje... en alleen wil ze niet blijven, logisch bang dat er wat gebeurt met vrouwtje...

je hebt al heel wat handaanbiedingen gehad waar ik me ook goed bij voelt, zoals uit logeren sturen, naar een gezin waar geen andere honden zijn, ze valt uit schrijf je... dat geeft dan geen rust... misschien bij familie ? die geen honden hebben en je hond een beetje kennen ? anders wat Golden delicious schrijft, dat gaan gebruiken, en ook voor je mams.

wat jij kan doen is de hond ophalen, en gaan wandelen op plekken waar ze niet wordt geconfronteerd met waar is de ander ? en geen andere honden erbij.

wat het eten betreft, ga geen stukjes worst of soepballetjes geven, zet een bakje neer met haar eigen brokjes, wil ze niet ? zo laten, gaat het te lang duren haal dan eens Renske op, en geef in haar bakje dit voer... lekker en gezond...

voor jou en je mams zoveel sterkte toegewenst.

Op de eerste plaats gecondoleerd.

Begrijp me niet verkeerd, want ik ga iets zeggen wat misschien best hard overkomt. Maar een hond erbij pakken is een absolute no go! Op de eerste plaats, omdat je moeder het niet wil. Dit zou ze dan ook overdragen. En als je er niet achterstaat moet je geen nieuw beestje aanschaffen!

Op de tweede plaats is het voor een pup heel belangrijk om een stabiele omgeving te hebben (eigenlijk voor iedere hond) en dat is het nu absoluut niet.

En dan heb ik het nog niet over het uitval probleem van de hond. Schijnbaar valt die ook uit naar de pup bij jou thuis. Dus dan waarschijnlijk ook naar de pup die bij je moeder zou komen. Die dan dus ook fout gesocialiseerd wordt en waarschijnlijk ook uit gaat vallen op latere leeftijd.

Ik snap daarnaast dat jullie willen zoeken naar een passende oplossing. Maar begin alsjeblieft even realistisch bij het begin. Want ook de hond rouwt als het ware! Probeer dat te begrijpen in plaats van je te ergeren aan het slecht eten en het uitvallen van je hond. En ga naast brokken niet allerlei lekkernij geven. Want als ze dat door hebben dan hoeven ze die brokken inderdaad echt niet meer.. Als je alleen brokken geeft houd een hond dit namelijk ook geen 5 weken vol. Drinkt je hond wel? Want dat is het belangrijkste!

Qua het uitvallen naar andere honden toe is die gewend geweest om samen met zijn maatje andere honden te naderen. En nu ineens alleen.. Dat is ook best spannend! Je zei wel hij is al nooit verzot geweest op vreemde honden ik zou die dan ook niet forseren. Maar ook niet ontlopen. Hou hem gewoon kort met de commando 'volg' en passeer de andere hond. Gaat het goed? Beloon hem dan naderhand eventueel met een brokje! (Dan heeft die ook meteen weer een brokje binnen)

Het alleen laten is ook puur angst. Er zijn 2 maatjes weggevallen. Wie zegt dat jij wel terug komt? Bouw dit dus gewoon weer op zoals je bij een pup zou doen. Beginnen met alleen in de kamer laten. Jij naar een andere kamer, maar dat die je wel hoort! Daarna een keer dat die je niet hoort! En bouw dit ook op qua tijd. Gaat dit goed? Dan kun je dit buitenhuis ook op gaan bouwen. Even tien minuutjes weg bijvoorbeeld. En ook hier geldt plaats je in je hond!! Als die eerst alleen was, was die andere hond er ook. En nu is die echt alleen.. En dat is ook wennen. Je zou bijvoorbeeld ook de radio aan kunnen laten als je weg gaat.

Hopelijk kan je hier iets mee! Daarnaast zou ik naar een goede hondenschool gaan. Geen privé lessen!! Laat hem maar juist tussen de andere honden komen. Ook al zou die de commando's al kennen gewoon gaan. Want trainen met de hond versterkt ook de band tussen baas en hond. Waardoor die band tussen hem en je moeder ook versterkt. Zeker nu ze elkaar zo hard nodig hebben!

sterkte ermee!

mijn hond van 10 maand eet heel weinig

Iedereen bedankt voor het reageren en de tips en adviezen.

Het socialiseren is iets dat vanaf het begin af aan al niet goed gegaan is. Mijn vader was mobiel slecht, dus werden de honden altijd onder de flat op een grasveldje uitgelaten. Andere honden zagen ze dus niet. Ze zijn ook nooit op training geweest, dus luisteren is ook wel een dingetje zeg maar. Het is iets dat we altijd aangekaart hebben als kinderen maar mijn ouders waren eigenwijs, en daar plukt mijn moeder nu de zure vruchten van...

Mijn moeder gaat nu wel een paar keer per dag met het hondje naar buiten. (de rest doet ze op de krant op het balkon) Ze wonen aan de bosrand, dus gaat ze een rondje door het bos. Maar als ze dan een andere hond tegen komen dan steigert het hondje gewoon. Dan moet ze hem echt aan de riem trekken om hem bij haar te houden. Of het hondje gaat piepend achter de benen van mijn moeder. Zelfs voor een poes gaat ze op de loop.

Mijn moeder heeft pleinvrees en is mensenschuw. Iets dat nooit een probleem was toen mijn vader nog leefde. Hij ging overal met haar naar toe, maar nu staat ze in dat opzichte alleen. Ik ga wel met haar boodschappen doen en naar afspraken in het ziekenhuis. Maar bijv. naar hondentraining zal ze nooit gaan omdat ze dat gewoon niet durft.

Ik haal haar nu 1 a 2x per week op met het hondje om ze te laten wennen aan die van ons. Maar ik zie mijn moeder gewoon fouten maken met het hondje. Zo zit het hondje altijd bij haar op schoot, dus op een hoger niveau dan die van ons. Als er dan een hond voorbij loopt dan wil ze aanvallen vanaf schoot. Mijn moeder zegt dan foei, maar aait haar dan vervolgens. Heb haar al gezegd dat ze het hondje zo beloont voor slecht gedrag. Maar ze ziet het gewoon niet. Ik heb al gezegd dat ze het hondje gewoon op de grond moet laten lopen. Zo kunnen ze aan elkaar snuffelen en een plekje in de roedel vinden. Maar dan kruipt het hondje tegen haar benen op, vind mijn moeder het weer zielig en begint alles weer van voren af aan...

De dierenarts zei trouwens dat honden niet kunnen rouwen. Oké ze kunnen iemand missen maar dat is na een paar dagen wel over. En lekkere dingen bijvoeren was prima. Mijn insteek zou zijn om alleen hondenvoer te geven. Ze krijgt vanzelf honger toch? Drinken doet ze gelukkig wel goed.

Mijn man zei vanochtend al, laat het hondje maar een week of twee hier, dan komt het wel goed. Maar dat doet mijn moeder nooit...

Ik ga met haar in overleg over wat te doen. Dit gaat van kwaad tot erger vrees ik. Als ik zie hoe ze de laatste weken al extremer is geworden, komt het niet goed zo.

Ik zou in eerste instantie ook hulp voor je moeder zoeken, want het is niet fijn om plein- en straatvrees te hebben. Probeer je moeder zoveel mogelijk te steunen. Hondengedragstrainers komen ook aan huis. Daar zit het probleem, niet op een trainingsveld. Gedrag moeder t.o.v. hondje in combi met een stuk socialisatie wat dit hondje al mist en wordt versterkt nu het geen steun meer heeft. Wat ik al eerder aangaf, kan een gerichte Bach bloesem therapie zowel moeder als hondje ondersteunen, naast training. Het hondje daar nu weghalen, zou ikzelf niet snel doen in verband met de emotionele staat van je moeder. Het geeft toch steun, ze geven elkaar steun, hoe je het ook wendt of keert. Ze moet alleen leren om de hond als hond te zien en daar naar te handelen. Misschien dat je het hondje een paar uur per dag onder je hoede kan nemen, zodat het hondje ook andere impulsen krijgt en zich leert aan te passen aan nieuwe sociale omstandigheden en regels? Dat schrijf je zelf al trouwens, dat je haar 2x per week ophaalt. Hartstikke goed.

Hulp zoeken voor mijn moeder is niet aan mij denk ik. Ze is 58 jaar. Als ze zelf niet wil, houdt alles op. Ik heb ook geopperd om via een instantie rouwverwerkingstherapie te nemen, maar ook dat wil ze niet. Haar steunen doe ik sowieso. Ik ga iedere dag naar haar toe, help haar met het huishouden. Doe samen met haar boodschappen, ga naar afspraken met instanties met haar en doe haar boekhouding. Maar ook ik heb mijn eigen gezin, die ook hun aandacht willen. Veel meer dan dit kan ik niet doen. Ik haal haar 2x per week nog op voor een koffie-ochtend bij mij thuis. Ze neemt dan het hondje mee.

Het hondje weghalen doe ik zeer zeker niet. Ze hebben elkaar op dit moment erg nodig. De hond zien als hond, dat hebben ze nog nooit gedaan. Ze behandelen het als hun kind. Ligt op z'n rug bij haar op schoot, ligt 's nachts bij haar op de kussen, krijgt mensen-eten.

Ik houd ontzettend veel van mijn honden, maar een hond is en blijft wel een hond en geen mens/kind. En daar verschillen we nog wel eens van mening ;-)

Ik zal me eens gaan verdiepen in de Bach bloesemtherapie. Dank je wel voor de tip.

M'n innige deelneming Fleur.  Ook m'n medeleven met je moeder. 

9 weken en 5 weken... Het lijkt een hele tijd, maar het is toch nog heel dichtbij.  Het leven van je moeder is in korte tijd helemaal veranderd en het aanpassen kan niet in enkele maanden tijd.  Niet alleen staat ze er nu thuis alleen voor, ook de regelmaat die erin geslopen was wat ziekenhuisbezoeken is er niet meer.

Voor haar hondje is er ook heel veel veranderd en bij alles wat het zelf aanvoelt voelt het ook nog eens het verdriet en en zich verloren voelen van je moeder.

Ik denk dat dit vooral tijd nodig heeft.  Een pup erbij maakt weinig kans dat het beter wordt, en zoals iemand al schreef,... misschien wordt het nog moeilijker wat de klachten van de buren betreft.

Je schrijft dat je moeder haar hond behandelt alsof het een mens/kind is.  Dat hebben ze dus altijd zo gedaan en dat is de hond gewend.  Zoiets kun je niet zomaar veranderen.   Ze zitten nu samen in het rouwproces en zullen allebei op den duur verder moeten met hun leven.  Jullie zullen daarbij zeker nodig zijn, maar als je naar huis gaat zijn zij op elkaar aangewezen.  Laat haar dus die slavink delen of zelfs een stuk extra vlees koken of bakken, denk ik dan...

En kun jij niet voor of na het winkelen even een rondje met de hond doen.  Je bent honden gewend en kunt de hare misschien stapje voor stapje socialer krijgen.

" Hulp zoeken voor mijn moeder is niet aan mij denk ik. Ze is 58 jaar. Als ze zelf niet wil, houdt alles op. Ik heb ook geopperd om via een instantie rouwverwerkingstherapie te nemen, maar ook dat wil ze niet. Haar steunen doe ik sowieso. Ik ga iedere dag naar haar toe, help haar met het huishouden. Doe samen met haar boodschappen, ga naar afspraken met instanties met haar en doe haar boekhouding. Maar ook ik heb mijn eigen gezin, die ook hun aandacht willen. Veel meer dan dit kan ik niet doen. Ik haal haar 2x per week nog op voor een koffie-ochtend bij mij thuis. Ze neemt dan het hondje mee.
Het hondje weghalen doe ik zeer zeker niet. Ze hebben elkaar op dit moment erg nodig. De hond zien als hond, dat hebben ze nog nooit gedaan. Ze behandelen het als hun kind. Ligt op z'n rug bij haar op schoot, ligt 's nachts bij haar op de kussen, krijgt mensen-eten.
Ik houd ontzettend veel van mijn honden, maar een hond is en blijft wel een hond en geen mens/kind. En daar verschillen we nog wel eens van mening
Ik zal me eens gaan verdiepen in de Bach bloesemtherapie. Dank je wel voor de tip. "

Fleur

Wat de straatvrees betreft, een serieuze overweging waar je moeder veel aan kan hebben. Veel counselers combineren buddywerk, tezamen met Bach bloesem therapie en dat kent positieve effecten. Er zit nauwelijks druk achter, waarbij een cliënt dus niet het idee krijgt gedwongen te worden iets tegen de zin te doen, maar wel leert overwinnen. Ik denk dat je moeder hier veel aan kan hebben.

Wat het vermenselijken van de hond aangaat. Ik herken dat en dat verander jij als dochter gewoon niet. Daar kun je energie in steken, maar ze neemt het toch niet aan. Als problemen met dit hondje bij je moeder thuis en in haar omgeving uit de hand dreigen te lopen, dan heeft wellicht een bekwame hondengedragskundige invloed op je moeder. 

Voor de rest top dat je zo bij je moeder en hondje betrokken bent.