oef wat is dit moeilijk

Onze lieve schat is oud en ziek )-: Bijna drie jaar geleden kwam ze bij ons, uit een asiel (dodingsstation) in Spanje. Ze had daar geen kans, door haar leeftijd en haar karakter (te lief). Ik zag haar en was op slag verliefd, ook omdat ze erg op onze vorige hond leek die ik met pijn in mijn hart door na een heftige ziekbed (kanker) had moeten laten inslapen op 9-jarige leeftijd. Lua kwam en won mijn hart en ik het hare :-) Ze was niet erg fit en ipv de ongeveer zes jaar die ze zou zijn was ze minstens 10, erg verwaarloosd, broodmager met kale plekken en geïrriteerde huid en eerlijk gezegd dat ik niet dat ze de zomer zou halen. Inmiddels gaan we de derde zomer in, ze heeft haar ups en downs, steeds als ik dacht dat het slecht ging krabbelde ze er toch weer bovenop. Ze is lief, aanhankelijk en lijkt zelfs vaak blij. Ze is echter ook keihard voor zichzelf, als er een doorn in haar poot zit merk ik dat bijvoorbeeld alleen omdat ze mankt, niet omdat ze erom huilt. Het laatste half jaar heeft ze steeds ontstekingen van haar tanden en/of kaak en haar bult op haar buik is ook enorm gegroeid omdat we haar 1 x narcose hebben gegeven voor een operatie toen ze net bij ons was (baarmoederprobleem) en merkten dat dat te zwaar voor haar was kiezen we nu steeds voor een antibiotica-kuur. Tot nu toe is dat goed gegaan. Afgelopen week sliep ze al meer dan normaal, maar ging nog steeds blij meer naar buiten. Ze eet ongeveer de helft van wat ze zou mogen, maar een koekje slaat ze niet over. Afgelopen weekend was haar kaak echter weer helemaal dik, ik ben direct naar de dierenarts gegaan. Naast de antibiotica leek het haar erg verstandig om Lua ook een pijnstiller te geven (dagelijks) wel met de kanttekening dat dit medicijn niet geheel zonder bijwerkingen kan zijn voor de oudere hond (heftig voor de nieren) maar liever een hond zonder pijn dan een hond een maandje langer in leven met pijn. Geen kwantiteit maar kwaliteit van leven. Dus vanaf zondag de antibiotica en de pijnstiller, maar onze snoet wordt steeds zieker en zieker )-: Gister kon ze al bijna niet meer lopen, dus ik ben accuut opgehouden met die pijnstiller. Ze zoekt me steeds op maar kan eigenlijk niks meer. Onze vloer van mijn kantoor, haar veilige plekje onder mijn buro, is wat glad, het lukt haar dan ook echt niet om op te staan (ze heeft in het verleden ook ooit een achterpoot gebroken getuige de duidelijk voelbare schroeven en plaat in achterpoot). Nu ligt ze steeds te slapen, ze wil niet mee uit, ze heeft sinds vanmorgen niet meer gedronken en eten al helemaal niet. Af en toe heft ze haar hoofd en zoekt me op, als ik bij haar ga liggen verstopt ze haar hoofd in mijn oksel. De laatste weken ligt er iedere ochtend een plas in de woonkamer (waar ze slaapt) en vanmorgen ook een dikke drol erbij. Ik weet dat ik niet te lang moet wachten en haar nog meer ellende moet besparen... Maar toch, een stemmetje in mijn achterhoofd zegt: wat als ze nu weer opknapt, zoals ze al zo vaak heeft gedaan... al moet ik eerlijk zeggen dat ze nog nooit zo slecht is geweest als nu... )-: Pfft, dit van me afschrijven helpt een beetje en ik hoop dat jullie me wat moed in kunnen fluisteren...

ik zie dat ik onder gast heb geschreven....

Sterkte! Dikke knuffel!

Dit is een moeilijke keuze,, Heel veel sterkte 

Ik kan helaas niet anders dan je heel veel sterkte wensen. 

Het is een hele moeilijke keus en het is makkelijk praten als je zelf niet in de situatie zit, maar. ....

zelf kies ik wel voor liever een dag te vroeg dan een dag te laat. 

Wat zegt de dierenarts?

Heel veel sterkte! 

Heel veel sterkte, het is en blijft het moeilijkste om te doen voor onze dieren.

En wat doet het verhaal van Lua me aan mijn Vera denken.

Je doet het beste voor Lua, met liefde, hou je daar aan vast

Je hebt een bijzondere band met dit hondje, dat het geluk had om bij jou terecht te komen.

Heb je haar via een organisatie/stichting die buitenlandse honden laat "adopteren"?

Volg je intuïtie; als jij voelt, dat het genoeg voor Lua is geweest en niet meer hondwaardig, laat haar dan niet verder lijden.

Destijds toen ik een ernstig ziek nog jong hondje had, had ik mezelf voorgenomen om dit hondje niet nog meer en langer te laten lijden, omdat ik geen afscheid kon nemen. In dit moeilijke proces, zie je ook dat hondeneigenaren grenzen blijven verleggen. Dit is niet in het belang van de zieke hond. Heel moeilijk, maar op een gegeven moment voel je, dat de tijd is gekomen om haar uit haar lijden te verlossen.

Veel sterkte om de moeilijke beslissing op tijd te nemen.

Heel veel sterkte,met wat je ook besluit.

Heel veel sterkte,met wat je ook besluit.

Volg je hart Lola , maar laat ze aub niet afzien  ik denk dat je zelf al de beslissing in je hoofd hebt zitten ?

mooi hoor dat je haar ipv  dodingstation gruwel nog die fijne jaartjes geeft bij jullie, maar echt als het er zó slecht mee is......

sterkte.

Ook mijn vraag zoals boven al genoemd...wat zegt de dierenarts??

Heb nu 5 keer afscheid moeten nemen van een schat maar ik blijf erbij.

Het MOMENT dan vraagt je hond het aan je.

Moeilijk uit te leggen maar als je , zoals wij allen, van je hond houdt zie je "de vraag" van hem.

Ben eerlijk naar je hond en naar jezelf dan neem je de goede beslissing.

Wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Jullie hebben haar 3 jaren kunnen geven die ze anders zeker niet had kunnen beleven.  Jullie hebben haar liefde gegeven die ze anders niet gekend had. 

En nu maken jullie je zorgen omdat je je afvraagt hoe ze zich voelt, of het zo nog verder kan... en je weet dat er inmiddels zo'n mooie band is dat het afscheid je heel erg zwaar zal vallen...

Kortweg gezegd... Lua is in de beste handen en op de beste plaas waar ze maar kan zijn.  Ook als ze dit keer niet over de ongemakken heen komt.
  Wat wat jullie zullen beslissen zal zo zijn omdat je het beste voor haar wil.

Zet alles nog eens op een rijtje... Heeft ze het altijd moeilijker in de zomer om als het koeler wordt weer op te knappen ?  Kan de medicatie vervangen worden door een andere die haar nieren minder belast.  En wat is de "beroepsmatige" conclusie van je DA ?  Heeft Lua het moeilijk volgens hem... heeft ze pijn, kan ze nog genieten van haar leven ?  Dat alles, samen met wat Lua zelf aangeeft (of niet) en met het gevoel dat jullie erbij hebben kan de aanzet zijn om conclusies te trekken.

Ook ik leef heel erg met je mee.  Dit is zo'n zware periode.  Maar wat je ook beslist, daar mag je achter staan. 

Heel veel sterkte gewenst voor jullie.  En voor Lua beterschap indien mogelijk en anders de rust na een moeilijk leven dat uiteindelijk toch door jullie goedgemaakt werd.  Een eigen thuis en lieve baasjes... 

Jullie verdienen beter dan deze zorgen... Maar zo is het leven...

Jeetjemina wat lijkt mij dat moeilijk zeg! Ik heb gewoon een brok in mijn keel. Heel veel sterkte..

Dank voor alle hartverwarmende reacties!

Na die vreselijke dag gister lijkt ze wel een beetje op te knappen na het stoppen van die pijnstiller. Feit blijft wel dat ze er erg ongelukkig bijligt en alleen een beetje kan strompelen als ze moet plassen. Dat lijkt nu heel wat omdat ik haar gister nog moest tillen maar 't is natuurlijk afschuwelijk voor een hond geen bewegingsvrijheid te hebben )-: Haar brokjes hoeft ze niet, maar ze heeft wel gedronken en een stukje brood heeft ze wel gegeten.

Ik ga straks met haar naar de dierenarts. Ik heb dat gister expres niet gedaan omdat ik haar lichaam een kans wou geven na het stoppen met die pijnstillers. Ik ben ook benieuwd naar hun conclusie.

We hebben haar indd via een stichting, of iig ik had haar zelf 'gevonden' en heb haar via een stichting naar Nederland kunnen krijgen. Ik heb al verschillende honden gehad en mijn hond hiervoor mis ik nog steeds maar geen één van hen heeft ze vreselijk onvoorwaardelijk veel van me gehouden zoals Lua nu doet. Heel bijzonder dat ze op mijn pad kwam.

Iemand van jullie schreef dat ze het eigenlijk min of meer vragen en ze kijkt me steeds zo hulpeloos aan met van die grote ogen, het snijdt recht door mijn ziel...

och meid wat moeilijk.

De band met een hond die het zo slecht heeft gehad is enorm.

Dat maakt het nog indringender

haar ogen vragen om je steun..maar ze voelt ook je zorgen over haar.

Ik wens je kracht en wijsheid toe..

Sterkte bij de da, we denken aan jullie.

Ik wens jullie heel veel sterkte toe,en leef met je mee.

Dat laatste dat je schrijft, zo keek Vera mij ook aan.

Dan weet je dat je het juiste doet, maar oh wat is het zwaar.

Veel sterkte meis x