Werklust en adrenaline gehalte

Ik heb met mijn andere account problemen gehad met inloggen. Vandaar dat ik niet overeen kom met de TS. Maar ik ben het wel haha.

Hier nu een update.

twee jaar geleden zou ik mezelf een ontaarde hondeneigenaar vinden.

Twee jaar geleden zou ik mezelf nu een ontaarde hondeneigenaar vinden. Mijn ene hond is van een ras wat veel lichamelijke behoefte nodig heeft. Vanaf pup af aan heeft hij dat bewezen. Vier keer per dag er een uur uit (natuurlijk niet als pup zijnde), of langer, is voor hem peanuts. Iedere keer als ik hem mee vraag staat hij kwispelend voor me, om even later enthousiast de buitenlucht op te snuiven. De hondenschool is nooit helemaal zijn ding geweest, hij zat altijd de tijd uit om op het einde met alle honden te gaan spelen. Daar deed hij het voor. Voor lekkers was hij amper te motiveren, want de hele tijd zag ik zijn kont. Zijn kop was bezig met de buurman of buurvrouw. Bij het nemen van een tweede hond besloot ik dat het wel heel erg leuk zou zijn om een hond met een zogenaamde ‘Will to please’ te nemen.

het verhaal van hoe dat gegaan is staat in een ander topic beschreven.

We zijn destijds voor onze tweede hond erg vaak bij het nest gaan kijken en hebben tussendoor veel foto’s en filmpjes gezien. Uiteindelijk is onze keuze gevallen op een pup die over het algemeen erg tevreden was. Hij bekeek alles van gepaste afstand, kwam niet als eerste overal op af gedenderd, hij leek over alles eventjes heel kort na te denken, hij kon ook erg tevreden blijven liggen wanneer andere pups uit het nest aan het spelen waren, maar kon ook enthousiast meedoen met spel. Hij zocht contact met allerlei aanstaande pupkopers, maar deed dat op eenrustige manier. Voor ons leek hij precies de goede middenmoot.

Uit ervaring weet ik dat ik liever een hond motiveer dan een hond moet afremmen, dus ook daarop was de keuze gebaseerd. Een lieve, rustige, spelende, onderzoekende erg tevreden pup. In de maanden voordat de pup bij ons kwam was ik natuurlijk erg veel bezig met onze ene hond. Ik observeerde veel hoe ‘het hondenleven’ er aan toe ging bij andere mensen en ik hield ook in de gaten hoe andere mensen met hun honden omgingen op straat. Daar leerde ik van hoe het juist wel of niet moest. Wat me op viel was dat er in de lente ontzettend veel honden buiten te zien waren, maar in de winter zag ik nog geen 15% er van terug op straat. Ik vond die mensen verschrikkelijk, ik vond het zielig voor hun honden. En had oprecht, vanuit mijn eigen visie, medelijden met deze dieren. Mijn mening was: met je hond moet je er vaak uit. Ik bleef trots rondlopen dat ik er per dag vier keer lang uit ging met mijn lieveling. En ik was ervan overtuigd van deze ‘must’.

Deze visie hield ik ook vast met onze nieuwe pup. Vaak eruit was een must. Natuurlijk paste ik de tijd aan, want met een pup kun je niet lang lopen. Het was (zoals bij het ras hoort) een erg actieve pup. Altijd in voor een spelletje met de flos of met een balletje of het trainen van de beginselen van de gehoorzaamheid. En dan nog een paar keer per dag (drie keer) er kort uit. Nu ik daar op terug kijk denk ik: o, wat erg eigenlijk dat ik zoveel gedaan heb. JA, een pup moet gesocialiseerd worden. Maar wel op het tempo van de pup. Zoals je in mijn eerdere berichten van dit topic kunt lezen was/is mijn pup/puber een behoorlijke stresskip geweest.

Ik moet nu volledig mijn hand in eigen boezem steken, want ik nam haar ook bijna overal mee naar toe. Wel alles op afstand, nooit midden op de markt, maar hij was er wel geweest. Ik hield dan misschien wel rekening met het feit dat pups niet zo lang mogen lopen, maar ik hield geen rekening met het emmertje wat mentaal erg snel vol kan zitten. De honden voorheen socialiseerde ik ook zo, nooit problemen mee gehad. Maar blijkbaar had/heb ik voorheen mentaal erg sterke honden, 

Het moment dat ik sinds een-twee maanden ongeveer ten ommekeer ben gekomen, kan ik niet precies aanwijzen. Mijn hart zwelt echter op wanneer ik nu met enorm grote trots denk aan mijn hondekind . Hij doet het nu ZOOOOO goed. Er is eigenlijk nu niets wat hij niet goed doet. Hij valt niet meer uit naar verkeer, hij is zelden wat feller op andere honden, met bezoek gaat het eindelijk inmiddels redelijk goed (bij komen en gaan nog in de bench, maar de rest van de tijd kan hij los wanneer ze hem negeren en hij kan afstand nemen) en hij is gewoon een heerlijke, lieve kroelkip, die ook nog graag iets voor me doet. Wat ik heb veranderd: ik heb mijn tempo aangepast aan zijn tempo….. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Aan dit (erg?) langzame tempo ben ik simpelweg niet gewend. We zijn voorzichtig weer begonnen op een kleinschalige hondenschool. Daar geeft hij zich voor de volle 300%. De dag na de hondenschool doen we niets, ook geen wandeling. Thuis lossen we samen wat hersenwerkjes op en/of snuffelspelletjes. Wanneer er bezoek komt, gaan we die dag niet wandelen. Op rustige dagen wandel ik 1x per dag met hem een uurtje.

Als ik twee jaar terug op zou schrijven hoe ogenschijnlijk weinig ik met hem doe, zou ik mezelf een verschrikkelijke hondenbaas vinden. Maar het werkt. Mijn andere hond, mijn lieveling, zou absoluut niet tevreden zijn met het leventje. Maar mijn puber is hier hartstikke tevreden mee.

Hij is nu al een paar maanden van de LTO3 af. Daarmee kreeg ik zijn stresslevel van 90% naar 70%. Maar nu ik me geheel heb aangepast aan zijn tempo. (Naja... Nu achteraf pas zie ik dat ik dat doe).

En zijn  tempo ligt (voor mij) in vergelijking met andere honden vrij laag, is zijn stresslevel gedaald naar 5%. Soms durf ik zelfs te zeggen 0%. Sinds deze maand laat ik hem zelf bepalen of hij mee wilt wandelen. Voorheen gaf ik hem geen keuze, en moest hij eigenlijk toch wel twee keer per dag zeker mee. Maar als ik hem nu laat kiezen (ik vraag: ga je mee? En dan komt hij, of niet) gaat hij 1x per dag mee in de middag. Soms zelfs niet als het dagpatroon voor hem wat drukker is geweest. Laatst had hij zelfs een dag dat hij 2x mee wilde, helemaal uit zichzelf. De wandelingen die hij zelf kiest gaan erg goed. Hij is dan ontspannen tijdens het wandelen en reageert nergens reactief op.

Wat is los laten toch moeilijk. Nu ik dit schrijf, heb ik ook erg veel moeite om het op te schrijven. Ik krijg toch een soort kriebels van verschrikking. Het kan toch niet zijn dat zo weinig doen goed is? Zegt mijn verstand. Maar mijn hart ziet een ontzettend tevreden hond. Hij is nu erg tevreden met wat hij heeft, krijgt en neemt. En DE dingen die we nu doen, kan hij ook aan. Ik zie nu weer de pup die we uitgekozen hebben Bedankt lieverdje, dat jij mij nog zoveel kunt leren. Want een tevreden en gelukkige hond is een erg gelukkige baas!!!

Wat mooi dat je zo'n omschakeling hebt kunnen maken obv wat hij zelf aangeeft!

En vooral dat je ziet dat hij dit blijkbaar nodig heeft en het dus effect heeft. 

Ja het is en blijft nog steeds wennen hoor. Soms valt het kwartje laat, vooral bij dit baasje 

Maar beter laat dan nooit 

Toch is het ook wel heel erg fijn, een hond die niet zoveeleisend is. Maar erg snel tevreden is.

Dan weten we weer waarom we voor deze pup gekozen hebben. 

Balans, daar draait uiteindelijk alles om om een fijn leven te kunnen leiden voor mens en dier. Dat is vaak (aan)passen, meten en afwegen en gaat niet over een nacht ijs. Het is je gelukt en daar mag je trots op zijn! 

Lekker genieten van elkaar en houden zo! Mooi beschreven ook.

ik had alles precies zoals jij schrijft geschreven kunnen hebben. je openingspost en de post die je nu plaatst.

wij zijn nog een klein stapje minder ver, de mijne kan nog niet zelf aangeven wanneer het genoeg is, sinds gister besloten om maar 3x per dag te gaan wandelen ipv 4-5x.

wel gestart met cursus met als doel; ontspannen op het veld, de oefeningen zijn pure bijzaak.

ik ben gestart met canicross, energie samen kwijt raken, samen werken en weinig prikkels opnemen, lekker in het bos van de mensen, honden en auto's vandaan.

dank je wel, als ik het zo lees ben je een super hondenbaasje, de twijfel die jij hebt heb ik ook namelijk.

Wat is los laten toch moeilijk. Nu ik dit schrijf, heb ik ook erg veel moeite om het op te schrijven. Ik krijg toch een soort kriebels van verschrikking. Het kan toch niet zijn dat zo weinig doen goed is? Zegt mijn verstand. Maar mijn hart ziet een ontzettend tevreden hond.

Het doet me ontzettend veel plezier om zoiets te lezen.

Maar het doet me nog veel meer plezier om jouw ontwikkeling en groei te zien, waarvan jouw hond nu de vruchten plukt.

Ik vind dit ook een zeer goed voorbeeld van Antropomorfisme. Zonder dit op een naar fout te verwijzen manier bedoeld. Want het gaat voornamelijk over de beginperiode waar ik op doel.

Antropomorfisme, of anders gezegd het vermenselijken van. 

Ook dit is iets waar veel mensen verkeerd tegen aan kijken, wanneer dit ter sprake komt.

Ik heb hier (op het forum) in het verleden, dit reeds gepoogd ter spraken te brengen.

En wanneer je mensen hun reacties dan las, zijn er veel die het vermenselijken van een dier aanschouwen dat dit iets is wanneer je rekening houdt, of te veel rekening houdt met de hond en zijn gevoelens.

Terwijl antropomorfisme betekend: menselijke interpretatie van.....

Misschien dat ik het aan de hand van een voorbeeld duidelijker kan maken.

Je hebt een mens die met z'n hond buiten is in een losloopgebied. De eigenaar heeft een bal bij.

Wanneer hij na herhaalde malen de bal te hebben weggegooid,de hond hevig opgewonden, heel energiek, blaffend en hijgend, hevig met de staart zwiepend ziet rond lopen je het volgende krijgt.

Langs de menszijde:

Ooooh kijk eens hoe leuk hij het vindt om met de bal te spelen. Hij vindt het zo plezierig. Goh en hij blaft en springt tegen me aan, hij komt echt vragen om nog te spelen, zo enthousiast. En zie hem hijgen, hij wordt lekker moe.

En kijk eens die will to please van mijn hond.

Langs de hondzijde:

Elke keer wanneer men met een bal, stok, frisbee, speeltje gooit; activeer je de hond zijn prooidrift. Dat wat beweegt, daar MOET de hond achter. Vandaar dat zoveel honden ook achter joggers, fietsers, en auto's gaan. 

Dit is puur de prooidrift. De hond wordt dan (wanneer hij klein is en / of in de hondenschool) aangeleerd, dat wat wordt weggegooid ook moet worden terug gebracht. 

Dus activatie van de prooidrift. De hond wordt zo opgefokt, de adrenaline gaat als een overdosis en rollercoaster de aderen in (nu chemisch gezien wordt er heel wat meer geactiveerd in een honden lichaam, maar daar ga ik nu niet over uitwijden). Het opspringen en blaffen is een uiting van stress. Het hijgen heeft absoluut niets met moe zijn of worden, te maken. Honden hebben van zichzelf al een veel beter uithoudingsvermogen dan de mens, met dit te doen verbeter je het uithoudingsvermogen alleen maar. Het hijgen is één om af te koelen en een uiting van stress. Net zoals het zwaaien met de straat. Heel wat mensen hebben nog steeds de overtuiging dat wanneer een hond kwispelt dit alleen betekend dat hij blij is.

Tot zover antropomorfisme aan de hand van een voorbeeld uitgelegd.

Dus steeds wanneer ik hier lees dat mensen met hun hond willen gaan sporten of wedstrijd spelen.... is het eerste wat ik denk, ai ocharme toch die hond.

Wat je zegt dat je ook moeite hebt met dit neer te schrijven. Ook dat is normaal. Het is een confrontatie met jezelf. 

Je hebt jarenlang een bepaalde methode gevolgd, omdat deze je zo werd aangeleerd en vanuit alle hoeken werd geadviseerd. 

Wanneer je dan uiteindelijk na lange tijd door allerlei manieren van studie tot inzicht en de essentie van, komt. Is het besef pijnlijk.

Ik kan je vertellen dat ik zo op seminaries soms echt moeite heb moeten doen om niet te beginnen wenen.

Gewoon uit besef wat wij vanuit mens zijnde een dier allemaal aandoen.

We nemen een hond in huis, een wezen anders dan de mens. Waarvan gedrag genetisch is bepaald (dat wat we het interne factoren noemen) Helemaal vinden dat dit niet kan. En de hond goedschik of kwaadschik gaan kneden en dwingen anders te doen dan dat door zijn natuurlijk gedrag is bepaald.

Dus wanneer ik dan jouw verhaal lees, zou ik je zo knuffelen en drie dikke kussen geven.

En als je nog moeite hebt met wat je ondervind van het confronterende....... Laat het los. Wat gebeurd is kan je niet veranderen. Maar je kan het wel veranderen zodat het niet meer gebeurd. 

En dat is nou net wat je doet. 

Wauw, dank je wel voor jullie lieve reacties. Ik zit hier serieus gewoon een traantje weg te pinken... Wat een lieve woorden. (Ik heb zelfs even geen woorden voor een uitgebreide reactie, ben helemaal positief overbluft).

Zo herkenbaar.............

Ook een erg grappige toevoeging. 

Normaal speur ik internet ook wel af naar goede (voor mij interessante hondenboeken. Of bepaalde filmpjes met een bepaald thema op YouTube. Of ik zoek naar artikelen met bepaalde informatie. 

'Bepaalde'= meestal gedrag wat de hond laat zien en waar ik dan onzeker ben over welke aanpak/ benadering het beste is. En welke 'vriendelijkste' aanpak ik dan het beste toe kan passen. 

Ik kon/kan daar best wel wat avonduren mee zoet zijn.

Maar nu heb ik ook al een paar weken niks meer opgezocht, dat is ook een goed teken aan de wand toch.

****

Dat antroposofomisme (ik weet wat je bedoeld, maar ik weet nu niet of ik het goed schrijf) is inderdaad ook wel een bijzonder dingetje. Erg discutabel, erg bewerkelijk, maar de waarheid is zeker dat de mens dat te veel doet.