Hondje in laten slapen?

Dag allemaal, Mijn hond is 5,5 jaar oud, het is een jackrussel/franse bulldog kruising. Het beestje heeft twee problemen. Het eerste probleem is dat haar voorpootjes door een genetische afwijking krom zijn gegroeid, daar heeft ze steeds meer last van. Zo loopt ze steeds manker, kan ze niet langer dan een half uur lopen door de mankheid, lijkt ze er steeds meer pijn aan te hebben (als je de pootjes aanraakt, trillen ze, of ze trekt ze gelijk weg). De dierenarts kan er niks aan doen, behalve eventueel levenslang pijnstillers. Ze konden de pootjes breken en kijken hoe het weer aangroeit, maar de kans dat het hetzelfde bleef of slechter werd was groot.  Het andere probleem is dat ze van kleins af aan gedragsproblemen heeft. Ze is bij de fokker niet gesocialiseerd en toen ze bij mij kwam was ze erg angstig/agressief. Ik heb al twee prive trainers gehad en cursussen gevolgd, heel veel met haar getrained, en hoewel het al stukken beter gaat, is het nog steeds heel moeilijk. Zo is ze continu bang op straat en schrikt van elke onverwachtse beweging, ze kan niet met andere honden, niet met vreemden en ze heeft al 3 mensen gebeten, ze kan ook niet met kinderen overweg.  Nou vroeg een collega van me vandaag 'waarom laat je haar niet inslapen?'. Die gedachte doet me erg veel pijn en toch wil ik er over nadenken, omdat ik me afvraag hoe leuk haar leventje nog kan worden, gezien de pijn steeds erger zal worden en als we kinderen nemen, we haar ook in een bench of iets zullen moeten opsluiten.  Hoe denken jullie hierover?

Jeetje wat een lastige beslissing... 

Hoe gedraagt je hondje zich naar jou? Is ze nog vrolijk? Geniet ze nog wel van dingen?

Persoonlijk zou ik het heel lastig vinden, vooral omdat ze nog maar 5,5 jaar is. Maar wat ik wel vind: als een hond té veel pijn heeft (zelfs met pijnstillers) en niet meer van het leven geniet, is het misschien beter om haar te laten gaan. 

Als het puur om het hebben van heel veel pijn gaat en dus weinig kwaliteit van leven vind ik het geen slecht idee. Mits er echt geen andere opties meer zijn natuurlijk. 

Om een angstige hond in te laten slapen vind ik écht not done. Er zijn veel angstige honden (hier bijvoorbeeld) en om die allemaal te laten inslapen...

Maar jij kent je hond het beste. Ik zou dan wel alleen kijken naar de hoeveelheid pijn en of haar leven nog leuk is.

Ik denk dat het niet belangrijk is hoe wij hierover denken.

Ten eerste we kennen de hond niet,kunnen ook niet beoordelen hoe ernstig haar gezondheidsklachten zijn,je kan van tevoren niet inschatten of de pijn ernstiger wordt. 

En gedragsproblemen tja...een hondje die pijn heeft en geen pijnstillers krijgt wordt er ook niet liever op. Dat is ook iets dat jij bepaalt of het nog leefbaar is.

Naar mij en mijn vriend toen en ook naar onze ouders is ze erg lief, luistert ook redelijk. Ze kan nog veel plezier hebben van dingen. Spelen vindt ze bijvoorbeeld erg leuk en strand, duinen, bos vindt ze helemaal geweldig. Het is idd lastig in te schatten hoe haar pootjes zich verder zullen ontwikkelen. Ik denk dat ik eerst pijnstillers ga proberen en kijken of ze daardoor wat aangenamer leven kan hebben. 

Wat betreft haar gedagsproblemen, vind ik het lastig, omdat ze mensen kan bijten, ook kinderen. Ook is ze door haar angst al meerdere malen vreselijk gegrepen door andere honden. Vorige keer door een 'hij doet het anders nooit' rotweiler. Ik dacht echt dat ze dood zou gaan. Sindsdien is ze alleen maar aan het hijgen en om zich heen aan het kijken buiten.

Zou het niet een idee zijn om eens te kijken naar een 'rolstoeltje' voor de voorpoten? Of iets dergelijks. Dit ontlast de voorpoten, waardoor ze minder pijn zal hebben. Je hond lijkt naar ik lees verder gewoon gezond en een geweldig en geliefd familielid en ook nog zo jong. 

Mocht je zien dat voor haar de pijn niet te verdragen is, dan zou ik zeggen 'ja', dan is laten gaan misschien beter. Maar dat is niet wat ik hier lees. Het is een hond met een beperking, maar voor veel beperkingen, en zo ook deze, bestaan oplossingen. 

Een lastige....Op het moment dat jij besloot het hondje aan te schaffen op een plek waar hij niet goed gesocialiseerd is, hadden er uiteraard al alarmbellen kunnen gaan rinkelen...Nu heb je het hondje eenmaal (en al 5,5 jaar zoals ik het begrijp?) en blijkt er naast het gedrag ook nog een ernstige afwijking te zijn die te wijten is aan erfelijkheid en het waarschijnlijk niet testen van de ouderdieren toen ze bij elkaar gezet werden bij de fokker...thuisnestje...handelaar...

Jij hebt destijds de keuze gemaakt deze hond te kopen. Dan vind ik het eerlijk gezegd niet eerlijk tegenover de hond om hem te laten inslapen vanwege een gedragsprobleem en een erfelijke afwijking die beiden te wijten zijn aan de afkomst van de hond. Een medische aandoening die dmv een operatie weer redelijk in orde kan komen. Of die met medische hulpmiddelen heel goed leefbaar is.

Als ze kindjes kan bijten, blijf dan bij kindjes uit de buurt (en laat kindjes je hond ook niet benaderen zonder jouw toestemming). Ga op rustige plekjes wandelen op momenten dat het niet druk is...Dit zijn allemaal zaken die je je hond verschuldigd bent. Je hebt destijds de keuze gemaakt en zult hier nu je leven op moeten aanpassen misschien...Je hebt het over zelf kinderen krijgen in de toekomst en de hond dan in een bench moeten stoppen...Dat is het laatste dat je zou moeten willen...Mocht dat punt komen, dan is dat dán pas. Niet nu. Je zou dan, als het echt niet blijkt te gaan met je toekomstige kids, altijd voor een herplaatsing kunnen kiezen.

Inslapen zou, om de redenen die jij noemt, voor mij persoonlijk een absolute no-go zijn.

Of ben ik nu heel hard in mijn oordeel?

Veel van het gedrag wat je noemt, zal door ernstige pijnen komen.

Prioriteit nr. 1 zou voor mij adequate pijnmedicatie zijn.

Dan maar levenslang pijnstillers; beter een wat korter leven met draagbare pijnen, dan een langer leven met ondraaglijk lijden.

Honden zijn bikkeltjes en tonen pijnen in een laat stadium. Honden gaan door tot ze er bij neervallen.

Ik snap niet dat je dierenarts er niet op aangedrongen heeft om pijnmedicatie te geven. 

Door de lichamelijke problemen in combinatie met pijnen is het van belang, dat je je hondje, waar nodig, beschermt. Je hondje kan weinig verdragen door lichamelijke ongemakken en pijnen.

Tenslotte zou ik me serieus afvragen of je hondje een hondwaardig leven heeft.

Een hond zal tot zijn/haar laatste snik ook nog vrolijke momenten tonen en kwispelen met zijn/haar staart om response op aandacht van de baas te geven.

In Belgie heb je een bedrijfje dat orthopedisch materiaal maakt voor honden zoals braces. www.petorthopedics.be Ik dacht dat ze ook in nederland bestonden maar daar ben ik niet zeker van. Zij hebben al veel honden kunnen helpen, ook die door een DA werden "afgeschreven". Je kan altijd eens praten. Ze vragen niet echt veel voor een eerste consult maar ze steken wel heel veel tijd en passie in hun patientjes. En als ze iets voor jou hondje maken brengen ze het eerste consult in mindering. Het zijn echt geweldige mensen.

Wat het gedrag betreft -> dat kan mogelijk ook pijn gerelateerd zijn en dat zou je best toch laten nazien.

Honden hebben in het algemeen een "hekel" aan kinderen(lees een beetje verder). Voor een hond is het heel belangrijk om structuur en voorspelbaarheid (en kinderen zijn alles behalve voorspelbaar voor een hond) te kunnen hebben. En een hond sociaal maken doe je rustig aan en beetje per beetje. Je laat de hond rustig aan 1 ding wennen en dan pas het volgende. 

Zorg dat jouw hondje al minder pijn heeft (indien nodig met medicatie en uiteraard onder advies van een DA). En zorg dat de stress elementen zoals angst en opwinding vermeden worden en je gaat al een heel ander hondje krijgen. Zonder een hele hoop poespas en cursussen want dat geeft alleen maar stress

Veel succes

Wat lastig, heeft ze echt pijn?

Toevallig heb ik een Jack met hetzelfde, althans een kromgegroeide poot, hij is nu 8 en heeft dit al vanaf hij heel klein was. Hij kan geen lange stukken lopen, en het aanraken vind hij ook niet fijn, maar ik weet vrij zeker dat hij weinig tot geen pijn heeft, behalve als hij te ver gelopen heeft.

Laatst had de buurvrouw hem uitgelaten, en ik had nog gezegd niet te ver, maar helaas, hij kwam heel mank thuis en kon er niet meer op staan, direct naar de dierenarts gegaan, hij kreeg een spuitje met een pijnstiller en ontstekingsremmer, en nog een paar dagen pilletjes. Toen ging het snel weer oke.

Maar hij word nu echt te oud om verder als de straat uit te kunnen lopen. Hoe ouder hij word hoe sneller hij last heeft.

Ook deze hond heeft gedragsproblemen, ik heb hem toen hij 3 weken was uit een nare situatie weten te halen, en hij is altijd problematisch geweest, kan niet alleen blijven, was al 4 toen ik hem pas zindelijk kreeg, en hij is gewoon een beetje apart hihi. Toen hij 2 was kregen wij een baby, dit is nooit een probleem geweest, inmiddels hebben wij 2 kids. Ondertussen alweer bijna 5 jaar en 6 jaar oud. de kinderen kunnen werkelijk alles met hem doen.

Krijgt hij nu al pijnstilling oid? Als ik zo lees dat hij nog heerlijk rond rent ed klinkt het mij niet of hij heel erg pijn heeft eigenlijk, maar, er zit een jack in, en die kunnen er hard zijn is mijn ervaring.

Voor mij zou het absoluut geen reden zijn tot inslapen. Zeker niet als er nog het een en ander geprobeerd kan worden met pijnstilling. Ik denk trouwens ook niet dat een dierenarts dit zal doen.

 Eens.

Oh ik heb nog een ervaring. Zal hier wellicht niet bij iedereen even goed vallen, maar ik heb die keuze toen gemaakt.

Een hele tijd voordat wij aan kinderen begonnen heb ik samen met de politie een zwaar mishandelde en verwaarloosde hond uit een huis gehaald, eigenaar tekende afstand, en ik mocht haar opvangen, de bedoeling was eigenlijk dat de dochter van de eigenaar het diertje uiteindelijk zou ophalen als zij een woning zou hebben. (beest at aardappelschillen!) ze was 1 grote wond, en doodsbang. En ook vals. Ze beet alles en iedereen, schrok heel snel. Na een hele tijd had ik haar zover dat ze bij mij super lief was en niet meer hapte of beet, mijn partner bleef ze wel vals naar (was mishandeld door een man). Ze bleef onbetrouwbaar en kon niet bij kinderen, en beet eigenlijk heel snel, voornamelijk mannen. Oude eigenaar had een zware diesel auto, ze kroop bij elke zware auto weg in de tv kast, het was vreselijk zielig. Dat doet ze trouwens nog steeds! Ze was toen 5 jaar oud ongeveer. Uiteindelijk wilde de dochter haar niet meer hebben, en was het dus niet meer tijdelijk, maar voor de rest van haar leven dat ze bij ons zou zijn.

Toen ik zwanger raakte, hebben wij uiteindelijk de keuze gemaakt om haar weg te doen, omdat het risico veel te groot was, ze viel soms gewoon loze dingen aan, bijv. een kussen op de grond, of een onverwachte beweging en ze viel aan.

Ik durfde het echt niet aan met een baby, zeker niet als de baby zou gaan kruipen. Het deed heel erg veel pijn, maar we kozen er dus voor haar weg te doen. We hoefde haar niet echt te herplaatsen, mijn moeder wilde haar graag hebben, die 2 konden elkaar al heel goed, mijn moeder en ik zien elkaar elke dag, dus die keuze was snel gemaakt. Ze kwam vertrouwd terecht, 1 straat verderop, en we konden haar zo vaak zien als we wilde, en zag haar sowieso elke dag, nog steeds, ze is nu 15!

Achteraf gezien was het niet nodig, de kinderen komen ook bij oma natuurlijk, en vanaf dag 1 is ze heel erg beschermend naar de kinderen toe, je komt echt niet langs haar, maar de kinderen kunnen alles met haar, ze doet niks! Heel bijzonder als je bedenkt wat voor hondje het is. Inmiddels is ze al oud, doof, bijna blind, bijt iedereen weer, valt zelfs de wc deur aan, maar hoe bijzonder ook, de kinderen zal ze echt niets doen. Ze herkent hun geur en doet rustig. We zijn natuurlijk wel heel erg voorzichtig, echt vertrouwen doe ik haar niet, en de kinderen mogen haar niet zelf benaderen nu ze doof en blind is. Maar ze verbaasd mij telkens weer. Ik zie haar dus nog steeds heel vaak, en knuffel vaak met haar, het is en blijft een schat. Helaas is ze op, ze is ziek, en zal helaas binnenkort ingeslapen moeten worden, we (mijn moeder en ik, ze is nog steeds een beetje van mij) stellen het eigenlijk al te lang uit. Maar ze is ook gewoon soms nog zo vrolijk en speels, het is zo vreselijk moeilijk. De dierenarts zegt dat ze nog even mag, maar dat het binnenkort wel klaar is, en we er echt rekening mee moeten houden. En ja het komt steeds dichter bij. Het doet nu al pijn. Klinkt misschien stom omdat ze niet meer bij mij woont. Ik hou nog steeds heel veel van haar, zij was mijn eerste eigen hond!

 Respect voor jullie