Mega schuldgevoel na inslaping van agressieve hond.

Gisteren hebben we de moeilijkste beslissing in ons leven genomen! We hebben onze 9 jarige Duitse Herder Femke laten inslapen omdat ze enorm agressief was.Ze heeft in totaal 11 mensen gebeten en we merkten dat ze bij kinderen die achter het glas stonden in ons huis naar het gezicht beet.Paar dagen geleden kwam er een kindje dicht in de buurt van ons afgezet park waar onze hond zat. Dat kindje was daar zonder toezicht van ouders en kwam steeds dichter. Mijn vriend zag dit en riep Femke bij zich. Maar deze luisterde niet.Hij is rond moeten lopen om het kindje weg te halen bij het hek zodat ze niet gebeten zou worden.Onze hond heeft echter al een heel verleden achter haar! Ze werd als pup opgevoed als politiehond en kreeg dus een bijttraining. MAar nog voor deze afgewerkt werd, werd er vastgesteld dat haar heupen te zwak waren om later mee te fokken en werd er dus beslist haar te laten inslapen.Een andere persoon wou dit niet en nam Femke mee naar zijn huis, waar hij Femke mishandeld heeft met stokken.Daarna kwam ze op 1 jarige leeftijd bij mijn schoonouders! Hier heeft ze altijd geluisterd naar mijn schoonpa en liep ze mee met de koeien.Ze had een geweldig leven! Dit gedurende 7 jaar! Daarna zijn mijn schoonouders in pensioen gegaan en verhuisden ze naar een app aan zee!Femke bleef bij ons achter. maar op 8 jarige leeftijd was het enorm moeilijk voor haar om bevelen aan te nemen van ons. Ze luisterde dus niet.Agressief was ze altijd wel al, maar mijn schoonpa had haar in de hand.Ze heeft in totaal zoveel mensen gebeten, en we hadden totaal geen controle over haar! MEt dat laatste incident dat er bijna een handje van een kind werd gebeten hebben we met VEEEEEEL pijn in het hard de beslissing genomen.Ik heb vannacht buikpijn en me misselijk gevoel door de emoties! Ik mis haar!Ik stel me nu de vraag... was dit de juiste beslissing?De dierenarts zegt van wel, vrienden en familie zeggen dit ook.Maar als dit de juiste beslissing was... waarom doet het zo'n pijn?Waarom voel ik me dan zo schuldig? Waarom heb ik het gevoel dat ik haar leven op mijn geweten heb en een pact met de duivel heb gemaakt? Dat ik mijn ziel verkocht toen ze haar dat spuitje gaven?? HEt spijt me Femke!! Ik hoop dat je het me ooit kan vergeven!!

Oh lieverd, wat een vreselijk zware beslissing.

Wat had je anders moeten doen? Deze schat had nergens meer geplaatst kunnen worden ben ik bang (en uit mijn mond met moeilijke herplaatsers is dit heel wat)

Ik heb hetzelfde zien gebeuren, ook een herdershond, ook afgekeurd na de politietraining, niet goed gegaan.

Onze buren hebben nog met pijn in hun hart hem ergens geprobeerd te plaatsen waar hij als waakhond werd gebruikt, lekker leven, aan de ketting. Dat was geen doen, geen leven. Helaas is hij toen ook ingeslapen.

Dit is niet jouw schuld. Ik begrijp wel je gevoel.

Ik wens je heel veel sterkte en brand een kaarsje voor Femke en voor jullie

Ik begrijp je schuldgevoel en het is ook heel erg dubbel. Toch denk ik ergens dat Femke je dankbaar is. Voor een hond is het ook niet fijn om met zo'n trauma rond te lopen, en hoewel veel trauma's te verwerken zijn, zijn ze dat niet allemaal.

Femke heeft nu de rust die ze verdiend. Als het niet gaat, dan gaat het niet.

Meiklok,

Maak het voor jezelf niet nog moeilijker dan het al is.

Jullie hebben de enige juiste beslissing genomen.

Als een hond een gevaar is voor de samenleving, rest jullie niets anders dan de hond in te laten slapen. Ze heeft al 11 mensen gebeten en je moet er toch niet aan denken dat ze kinderen voor het leven verminkt zou hebben.

Het is goed zo en heb er vrede mee.

Sterkte.

Zelfs de juiste beslissing nemen doet pijn. En geeft nog lange tijd twijfels van "hadden we niet dit?".

Mijn eerste hond heb ik moeten inslapen omdat ze kermend op de grond lag. Mammatumor. Ineens explosief gegroeid. Ze was al 14, dus dan zijn er gewoon geen andere opties. En toch, twijfel.

Mijn tweede hond was ook 14, en had een hernia en artose in de knie. Hij ging steeds moeilijker lopen en kon uiteindelijk niet meer door de knieën om te poepen. Dan wordt het dier onwaardig en dus einde verhaal. Maar als je had gezien hoe blij hij in de auto stapte, zijn laatste ritje, maar zo blij! Want: auto! Ik weet dat ik het juiste heb gedaan, maar toch... Ik heb meer dan een jaar getwijfeld of het wel de juiste beslissing was.

In jullie geval is het niet medisch, maar toch, als de dierenarts zegt dat het gerechtvaardigd is, dan is het zo. Bij ons zei de dierenarts al lang van tevoren dat het fair was in te slapen, dat doen de meeste artsen niet zomaar zeggen.

HEt doet me deugd van zoveel hondeneigenaars te horen dat ik de juiste beslissing genomen heb!
Het was men eerste hond en de eerste keer dat ik zo'n beslissing moest nemen.
Het doet me echt deugd om jullie reacties te lezen! Bedankt!
Hier heb ik veel aan.

Het jammere is dat onze dierenarts Femke niet wou meenemen.
Ze ligt hier nu nog on onze eigendom.
We wachten op een dienst om haar mee te nemen.
Misschien komen ze vandaag nog, maar dat kan evengoed morgen worden. Ook dit geeft me geen goed gevoel. Wetende dat ze daar gewoon ligt. Ik zou liever weten dat ze in goede handen is.
HEt zou een soort van klein afsluiten kunnen zijn.

Ik heb mijn boxers vroeger zelf begraven hier op de dierenbegraafplaats. Vera heb ik vorig jaar moeten laten inslapen, thuis, ik heb haar meteen laten ophalen en ze is naar het crematorium gebracht. Haar as heb ik later opgehaald en heb haar met mijn andere honden uitgestrooid in onze duinen.

Leg maar een lekkere deken over haar heen, ook al voelt ze dat niet meer, ze ziet het wel, van boven, sterkte meis

ik snap je schuldgevoel, maar ik snap jullie genomen beslissing erg goed. een erg moeilijk geval, als zo'n hond niet de juiste baas of plek krijgt, is dit gewoon enorm gevaarlijk....

dan is dit soms, droevig genoeg, de enige weg....

Femke zal het je niet kwalijk nemen, niet zo denken...

Jullie hebben de goede keuze gemaakt! Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat Femke blij is dat ze niet meer met zo'n trauma hoeft rond te lopen.

God wat erg voor jullie....

Je hebt gedaan wat je kon.... Femke heeft rust...

En ik ga mee met Manon, dek haar lekker toe, neem nog afscheid...

Wees niet zo hard voor jezelf...

Wat een enorm heftige beslissing, maar wat een goede keus! Om je misschien een beetje gerust te stellen.. Op een dag zou het kaatste incident misschien wel verkeerd aflopen. En wat zou je dan doen? Waarschijnlijk laten inslapen en dan had je ook nog een schuld gevoel gehad van: 'had ik maar'..

Je hebt gedaan wat juist was! Heel veel sterkte bij de verwerking!

Heel veel sterkte met de verwerking van dit moeilijke besluit.

Als enorme hondenvriend zeg ik dat jullie de juiste beslissing genomen hebben , volgens mij.
Femke had rust verdiend. Voor haar is het ook geen fijn leven alleen maar waaks te zijn en in de aanval. Zo vond ze ook geen moment van ontspanning.

De belangrijkste reden dat jullie goed beslist hebben vind ik volgende.....
Ze zou altijd weer gebeten hebben en hoe was dat dan afgelopen. Stel ze bijt en iemand stampt, slaat, steekt haar dood. Dan had ze een zeer wrede dood gehad. Wat ze ondanks alles niet verdiend zou hebben.
Nu heeft ze rustig en waardig mogen inslapen.

Sterkte, ooit kun je begrijpen wat wij bedoelen.

Pff moet niet makkelijk geweest zijn voor jullie! Moedige keuze! 

Veel sterkte 

Femke had al een geschiedenis achter zich. Ze had jullie aandacht en medeleven, maar toch altijd die onzekerheid en agressie....dat kun je niet uitvegen.
Het is een zware beslissing, maar een moedige en juiste.
Zij heeft nu rust, geen jagen en bijten meer, niet meer wachten op 'de juiste baas' of de 'wat als'....., ze is rustig nu.

Dat de dierenarts ze bij jullie achterlaat is normaal. Beschouw het als een 'afscheid nemen'. Nu kunnen jullie plannen en zien wat jullie met haar gaan doen. Ze is thuis, van daaruit naar haar laatste rustplaats.

veel sterkte, verwijt jezelf niks,
dit was juist maar voelt zo zwaar.....

@ MANON

 Ik heb een handdoek over haar gelegd. Op die handdoek heb ik een tekstje geschreven en onze parfum erop gespoten.
Bedankt voor die tip, het heeft me geholpen te weten dat ik toch nog iets heb kunnen doen. Ook men vriend was ontroert door het feit dat de handdoek over haar lag en de tekst die ik had geschreven.
Ze is dan ook vandaag opgehaald, waar ik toch opgelucht over ben.

Bedankt!!

Goed gedaan meis! Voel je niet meer schuldig.

Ik laat even een traantje mee nu, ik zie Femke onder de handdoek en mijn Vera onder het dekentje. Het is goed zo en we mogen wel verdrietig zijn.

Veel sterkte

Ik lees het nu pas en wil je alsnog sterkte wensen met het verlies.

Maar echt je hebt de juiste keuze gemaakt Femke was er echt aan toe en jullie jullie hebben je best echt gedaan.

Hele dikke knuffel voor jou als dierenvriend

Ik wil even zeggen dat ik veel steun heb aan dit topic. Erg herkenbaar. Mijn hond heb ik een paar dagen geleden op 10 jarige leeftijd laten inslapen. 

Haar hele leven was ze al moeilijk, snel bijten, naar vreemden, andere honden. Al heel snel voelde ze zich bedreigd. Het was een angstig en gespannen hondje. Ook een nare pootbreuk in haar puppytijd was medisch gezien hersteld, maar ze was altijd doodsbang dat iemand er aan zou komen en zo lelijk als ze dan deed. Ze was vaak zo somber en ontevreden. Verlatingsangst werd steeds erger (achteraf dementie). Het bijten is de doorslag geweest, want het grommen en bijten begon nu ook steeds vaker naar mijn jonge kind toe en vroeg of laat loopt dat uit de hand. 

Maar oh, wat ben ik er ziek van, want wat houd ik van haar. En wat voel ik me een verrader dat ik haar heb laten inslapen. Ondanks de moeilijkheden was ze me tenslotte wel trouw, heeft ze mij heel goed bewaakt en mij haar vriendschap gegeven. 

Iedereen in mijn omgeving, plus de dierenarts, zegt dat het de enig goede beslissing is, maar het voelt als verraad naar mijn trouwe maatje. Diep verdrietig

Ow wat erg dit, ik zit dit echt met tranen in mn ogen te lezen... Ik hoop niet dat ik ooit zo'n keuze moet maken.. 

Sterkte!!!

Een hele zware beslissing die jullie hebben moeten maken.

Maar gezien ze wellicht door haar verleden jullie niet de kans heeft gegeven contrale over haar te krijgen. Denk ik dat de kans door heel haar verleden plus dat je ouders naar app zijn verhuist waar ze niet mee kon wellicht haar laatste beetje vertrouwen onherstelbaar beschadigd.

Na zoveel bijt incidenten en haar hele verhaal denk ik niet dat er een andere oplossing was.

Ik denk zelfs dat er genoeg zijn die die keus al eerder hadden gemaakt.

De enige vraag die bij me op komt is medische oorzaak uitgesloten. Dergelijk gedrag kan ook door pijn komen. Als dat zo was geweest had dat of tot pijnstillers kunnen lijden, maar had ook kunnen uitkomen dat ze gewoon te veel pijn had voor een waardig leven.

Ik ken haar niet. Maar op basis van je eigen verhaal en haar verleden inclusief bijtincidenten. Lijkt het mij dat er geen andere keus was dan deze stap.

Misschien had ze megapijn (geestelijk en of lichamelijk) en heb je haar daar nu van verlost en heeft ze rust nu.
Ze vormt simpel gezegt nu geen gevaar meer voor anderen. En gezien het aantal bijtincidenten was ze wel een gevaar voor anderen te noemen.

Schuldig voelen moet je niet doen. Je kan niet in haar kop kijken en wie weet door wat voor hel ze geestelijk elke dag opnieuw ging. Een trauma vergeet een hond echt niet.

Wat dat aangaat heeft ze rust nu en vormt ze geen gevaar meer voor anderen.

Dat je mist tuurlijk, logisch. Je hebt met haar geleeft en een periode haar leven bij je ouders meegemaakt. Hoe een dier ook is je hecht je er aan en raakt gewend aan hun aanwezigheid.

En om wat voor reden een afscheid ook is, afscheid is moeilijk en pijnlijk. Maar soms nog het enige juiste dat je nog kon doen.

Heel veel sterkte

Wat zwaar, heel veel sterkte

Dit was voor niemand meer te doen, je hebt het goed gedaan moedige vrouw

Ik wil je heel veel sterkte toewensen... 

Het verlies van je maatje is nooit leuk, zeker niet als je haar op deze manier moet verliezen... 

Ik wil je heel veel sterkte toewensen

Soms kan je echt niet anders. 

Maar ik hoop dat ieder baasje dat deze beslissing neemt, ook de moed heeft om erbij te zijn en tot op het laatste moment wilt geruststellen.

het is een vreselijk gevoel, maar die moed MOET je gewoon hebben.

ik vind het vreselijk als mensen dan afkomen met de woorden...ik kon het niet aan....begrijp dat niet. Je bent het verplicht vind ik. 

Dat is heftig zeg! Kan me niet voorstellen wat een worsteling dat moet zijn geweest om uiteindelijk tot de beslissing te komen dat het zo niet langer kan.

Erg moedig van jullie en natuurlijk ook verdrietig!

Veel sterkte bij dit verlies van Femke!

waarom het zo pijn doet ? omdat je van deze hond gehouden hebt, hier zijn vele forummers die een schuldgevoel hebben omdat ze de hond die toch veel pijn had en echt ziek was of oud , de beslissing hebben moeten nemen om in te slapen, wanneer je van je hond houdt is dat verschrikkelijk, ten alle tijde, jij neemt de beslissing, in jouw geval , jij samen met je man.... en dan komt er schuldgevoel bij je op... was het wel nodig, was het al zo ver ?

je hebt voorkomen dat er nog meer leed zou ontstaan, geen onwijs besluit , juist als je veel van je hond houdt, behoedt je je hond voor nog meer leed wat tie anderen kan aandoen.......

voor jou heel verdriet, begrijp ik, het is altijd moeilijk om een beslissing te nemen, en dapper van je dat je dat gedaan hebt, houden van is ook loslaten, maakt niet uit voor het waarom.

probeer straks de mooie herinneringen te koesten, en laat de dingen zoals de agressie van deze hond achter je, herinner de mooie dagen samen... voor nu heel veel sterkte, het is altijd verdrietig , gemis......

 voor jou geld het zelfde, wat ik hierboven geschreven heb.... ook heel veel sterkte met het gemis, ondanks dat ze niet makkelijk was heb je toch van haar gehouden, met al je liefde die je in je had voor dr, en dan afscheid moeten nemen op deze manier, doet ontzettend veel pijn, ook voor jou, probeer de mooie herinneringen te koesteren, en de rest achter je te laten, sterkte.

heel triest..en een hele moeilijke beslissing

Jullie hebben je uiterste  best gedaan.

Ik moet zeggen dat ik het jammer vind dat schoonpapa die de hond onder controle had zijn nalatenschap aan jullie niet beter heeft begeleid...en beter heeft voorbereid

Arme Femke..ze had haar ziel en zaligheid aan je schoonpapa beloofd en hij heeft haar een beetje laten stikken.

voel je niet schuldig

Dingen lopen soms zoals ze lopen

de hond heeft gelukkig ook veel mooie jaren gekend

Maar verdorie ,waar was schoonpapa toen het mis ging steeds

de man die haar ook zoveel vreugde gaf.