Pompidompidom...

Kippenvel Peta... Voor zoveel honden zo normaal. Voor Jip toch grote stappen. Zo bijzonder bij zo'n hondje, ik denk dat je de hele week nog met een grote glimlach op je gezicht hebt gezeten. Onbetaalbare momenten, die goud waard zijn.

En die foto waar hij op zijn ruggetje ligt, wat een heerlijk hondje. Lekke ontspannen.

Erg knap van bij de oppas ook. Slapen betekend toch ook niet alles hoeven te controleren. Hoevaak is hij daar dan? En hoelang al?

Ja die dus ...

Deze vaste oppas is mijn moeder. Jip kent haar erg goed dus en zij past ook al minstens 8 jaar op. Jip gewend sowieso maar heel moeizaam elders, dus heel veel opties heb ik niet. En toch na 7 jaar bij oppas'oma' (deze foto is volgens mij van vorig jaar) nog zo'n hoofd trekken. Hij zit gewoon de hele dag op de bank te wachten...en te wachten.... en te wachten... met deze blik dus. Oke, na een paar jaar wilde hij wel snel effe wat eten tussendoor  daar en na een jaar of 5 Een (half)zittende quick nap van vermoeidheid tegen haar aan. En nu met de clomicalm scharrelt hij dus ook meer rond en slaapt effies tussendoor.

Oppassen op Jip is best een ondankbare taak   tenzij de oppas aan huis komt, dat kent hij en dan ligt hij te snurken, meestal in z'n mand in hoekje naast de bank, onder de sidetable. 

Ook heel gezellig 

Wat ontzettend lief van je zoon 

Dank je, ja hele kleine reuzestappen.

Dat op z,n rug deed hij wel eens, maar dan met z'n achterpoten gespannen tegen elkaar geklemd waardoor hij lag te trillen. Nu met clomicalm soms ook, maar pootjes wijdbeens ontspannen en staart ontspannen   en dat op mijn kussen he 

@Rachelle, Wat je vraag wbt de oppas had ik al in de reactie hierboven aan Roos geschreven. Hij komt daar nu al 8 jaar 

Overigens ontspant en slaapt Jip daar ook niet echt als we er samen zijn. Hooguit van pure vermoeidheid en alleen als hij ingebakerd op schoot ligt.

Hij is gewoon echt een heule aparte 

Ja Petra, Bart is mijn pride and joy, samen met mijn meiden

Fijn zo'n zoon Manon, en je honden uiteraard. Lekker clubje om je heen.

Heerlijk. Alleen mijn zoon sinds half jaar de deur uit, woont samen met Sav nu, hebben eerst 4 jaar samen bij mij gewoond. Was een leuke tijd. Mij, de kids en de honden, zal ik nooit vergeten. Sowieso alle jaren met Bart samen niet natuurlijk. Mja, kleine kinderen worden groot. Gelukkig wonen ze vlakbij en komen graag en veel bij La Mama nog

Fijn dat je moeder die zorg op haar heeft genomen.

Lijkt me erg moeilijk wetende dat hij alleen maar in de wachtstand zit. Vooral eerst dan. Lijkt me opluchting dat hij nu daar vorderingen maakt. Voor jou ook wat meer "rust" als hij bij jou moeder verblijft lijkt me.

Ik vind het voor hun beiden fijn dat er wat meer rust is gekomen. Het is een schipperen, want zoals voor Jip het meest comfortabel is, hier thuis, is helaas beperkt mogelijk. Ik ben allang blij dat zij 'stand by' wil zijn als ze kan.  Net als een vriendin die hier thuis incidenteel kan oppassen en een dame die hier af en toe kan oppassen en haar hond hier ook regelmatig logeert  

 Je zal het goed hebben gedaan manon,anders wonen ze niet 4 jaar met zijn tweetjes bij jou en je lieve honden.En fijn dat ze zo dicht bij wonen.Blijft toch het belangrijkste,je kind.Samen met de hondjes natuurlijk.

Heel fijn om te lezen dat het een stuk beter gaat met Jip en respect dat je voor asiel-herplaats hondjes gaat.Die verdienen het inderdaad ook om geliefd te zijn.Nog een gelukkig en lang leven samen.

Dank je Rianne. Wat een mooie foto van Bobby

Dank je wel Rianne 

Dank je,bobby was toch al 14 jaar hier en zag er nog erg knap uit,haha

Echt wel. Mijn meiden zouden voor hem vallen hoor.

Maar Bobby was wit he, dan zie je het niet zo.

Die dametjes van mij krijgen toch nu wel aardig grijze toetekes

Petra; dat is genieten van je Jip!

en ik weet het; hij blij, jij blij!

het is een hele weg....nu een kleine extra zet met clomicalm, maar het resultaat telt.

Ik heb soms het (persoonlijke)idee dat als je even iets ondersteunends geeft  dat het systeem zich daarnaar 'zet', zodat je dat ook weer kunt weglaten op den duur. Dat de hond door het hulpmiddel van buitenaf ook vanbinnen weer rust vindt zodat hij gewoon weer (zonder) verder kan.

Misschien is dit niet van toepassing op je Jip, maar ik heb het al zien gebeuren met honden die zo 'opgefokt' waren, dat ze dmv medicatie terug die 'grondrust' terugvonden en nadien weer verder konden.

Wilde het delen, is geen wet van meden en perzen.

Geniet van je speciale man

Dank je wel Saskia  zeker blij, met hem en voor hem, voor mij.

Ik heb natuurlijk ook nog steeds ergens in mijn achterhoofd de wens en hoop dat we de clomicalm op termijn toch nog eens kunnen afbouwen.

De vorige keer dat ik voorzichtig ben gaan afbouwen kwam voor hem wellicht te vroeg of is het toch wat het is en heeft hij noodzakelijk z'n dagelijkse chemische regulatie 

nodig? De tijd zal het leren of uiteindelijk afbouw met behoud van kwaliteit tot de mogelijkheden behoort en ik blijf mijn gevoel op de voet volgen. Ik ben er ook oke mee, wat de tijd ook uitwijst.

Is dus zeker geen wet van meden en perzen. Ondanks dat clomicalm volgens protocol slechts kortdurende voorgeschreven wordt icm gedragstherapie heb ik de zekerheid dat hier geen druk op staat. Levenslang is geindiceerd en als afbouw tot de mogelijkheden behoort dan zou dat heel tof zijn.

Op jullie eigen tempo Petra.

Jip is in veilige handen, nergens zo goed als bij jou.

I totally agree

Wat is de geschiedenis eigenlijk van Jip?
Kun je verklaren waarom bepaald gedrag en angst bij hem zo heerst?

" Op jullie eigen tempo Petra.
Jip is in veilige handen, nergens zo goed als bij jou.
 
 
  "

Kiki, Wodan

Dank je Saskia  lief van je

Ik weet uiteraard niet de hele geschiedenis. Deels is het ook puzzelen. Hij is door anderen uit omstandigheden gehaald waar hij hele dagen in kattenkorfje zat opgesloten in eigen uitwerpselen. Dat was zogegezegd voor zijn eigen behoud omdat de man des huizes nogal losse handen en voeten had richting Jip. Vervolgens kwam hij in een situatie (voor duur van maand) waar hij werd geterroriseerd door hun andere niet gesocialiseerde bull. Hij zat daarom veel op balkon. Ik heb hem daar opgehaald (hij was toen 7 maanden).

Jip bleek niet gesocialiseerd, getraumatiseerd en ook was conclusie van gt dat hij gezien prolemen die hij laat zien in het nest al trauma's moet hebben opgelopen. Te jong uit nest, verstoord moedergedrag, onveilige/onvoorspelbare nestomgeving? In elk geval geen normale ontwikkeling vanuit veilige nestsituatie. En het is mogelijk juist ook dat deel dat maakt dat bepaald gedrag bij hem zo overheerst. Dit soort pups zijn gevoeliger voor ontwikkelen van trauma's, ontwikkelen gemakkelijker levens-ingrijpende verlatingsangst. Kunnen zich ontwikkelen tot nerveuze, prikkelgevoelige, onzekere dieren, gevoelig voor angstopwekkende prikkels en fobieën en worden vaak instabiele en overdreven afhankelijke honden. Ik herken dat ook sterk terug in Jip. Het leek ook heel lang dat hij in de pupfase is blijven hangen.

Wat hij verder allemaal aan associaties gelegd (fobie en trauma gevoelig) heeft die hem nu nog steeds hinderen, is lastig te zeggen. Is soms lastig te tackelen bij hem en blijft vaak erg hardnekkig hangen. Ik heb hem steeds beter leren begrijpen en leiden in z'n gestress, maar op bepaalde punten laat zich dat nog steeds moeilijk (be)grijpen. Merk wel dat wanneer hij veel voorspelbaarheid ervaart het beter gaat, maar het leven zelf is niet altijd zo voorspelbaar. We zijn van ver gekomen en hij heeft enorm veel aan kwaliteit van leven gewonnen. Zo zijn diverse herleidbare angsten en onzekerheden door de socialisatieproblematiek heel goed begeleidbaar gebleken en laat hij daarin ook veel progressie zien in wat hij aankan en sneller herstel. Het is juist dat andere deel wat het soms zo lastig maakt voor hem en mij.