" Mijn lieve Ceasar,
Ik heb gefaald, ik heb je niet kunnen redden. Het was een gevecht tegen de natuur, en ik kon het als mens niet voor je winnen. Het spijt me.
Ons verhaal begon vijf jaar geleden, in het asiel. Wij kwamen kijken naar je, niet wetende wat er in jouw rugtas zat. Dit bleek een hoop ellende te zijn, ik zou je derde eigenaar worden. In de jaren daarna ben je samen met mij gegroeid, jij leerde van mij en ik van jou... Je groeide uit tot de liefste en trouwste hond die ik me kon wensen.. Ik heb je gesocialiseerd en je opgevoed, je wilde alles zo graag leren.
Nu zit ik op de bank, in huis is een groot gat gevallen, je eindeloze gejammer is weg, je zal me nooit meer aantikken met je bal, of wat er van over was...
Ceasar, je hebt een speciale plek in mijn hart, mijn beste vriend, mijn kindje. Ik zal je missen en ik zal je nooit vergeten.
Het spijt me, dat ik de strijd heb verloren.... Ik hoop dat je nu pijnvrij bent. Ik hou van je...... "
afscheid nemen, je staat machteloos , het gebeurt, maar je hebt Ceasar zoveel liefde gegeven, niets was je te veel, waarom je schuldig voelen ? omdat het niet meer kon voor Ceasar ? je niet schuldig voelen, als ik lees dat je Ceasar uit het asiel hebt gehaald, hij heeft bij jou een heerlijke tijd doorgebracht, en wij allen willen onze liefdevolle honden voor altijd bij ons houden, helaas kan dat niet, als het einde nadert moeten we ze loslaten , ook jij Naomi, en Ceasar is nu een sterretje hoog aan de hemel, en kijkt op jou neer , en is jou dankbaar dat je de tijd die die bij jou heeft doorgebracht voor hem gezorgd hebt... Naomi, missen en afstaan is loslaten uit liefde, veel sterkte.