Mijn kleine meisje is er niet meer...

Hallo

Leegte, stilte, pijn, verdriet....

Ik heb mijn lieve Chanel vrijdag moeten laten inslapen. Zij had een ontzettende pijn aanval (dmv nekhernia)dat ze echt uitgilde. Ze heeft ong een week prednison gehad en even tramadol erbij maar niks hielp. Zij bleef ik haar mandje liggen kreunen(95% van de dag),was niet meer spontaan, reageerde niet tot nauwelijks op geluiden, ontlasting kon ze amper kwijt dan zakte ze vaak door haar pootjes en ze liet alles lopen in huis, wou amper drinken(eten nog wel) en ga zo maar door... Het is allemaal nog heel vers en ik weet niet wat ik ermee aan moet of wat ik moet zeggen.Dit alles is in ong 1 week gebeurt, van de medicijnen tot het laten inslapen en ik heb alles in een roes beleeft.Ik kon me absoluut niet concentreren en weet amper wat er om mij heen gebeurd en/of gezegd is die dagen want ik kon alleen maar bij en met Chanel bezig zijn, ik stond in de automatische piloot. 

Dat hondje was niet alleen mijn maatje maar als een kindje voor mij. Ik vond dat ik haar niet mocht laten lijden (die afspraak heb ik van begin af aan toen zij pup was met mijzelf gemaakt, mocht haar ooit iets gebeuren) en ik ben blij dat ik haar niet meer pijn heb laten lijden maar mijn leven staat op z'n kop en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan....

Zij keek me aan alsof ze zeggen wou; help me....

Ik heb voor morgen een afspraak gemaakt met de dierenarts om nog eens met hem te praten over mijn kleine meisje (ik  maar ik weet ook (nog) niet wat ik tegen heb moet zeggen/vragen.

Zijn er mensen met een soortgelijke ervaring?  

Groet, Joyce

Geen soortgelijke ervaring, maar heel veel sterkte!

Wat heftig...
Heel erg veel sterkte.

Dankje!!! De ervaring gun ik ook niemand

Veel sterkte.

Heel veel sterkte.... misschien helpt het om op te schrijven wat in je op komt voor morgen..... Ik denk dat iedereen hier in gedachte bij je is.

Nogmaals, veel sterkte

Wat een drama om te zien dat je hondje vreselijke pijnaanvallen heeft en deze niet onder controle zijn te krijgen ondanks zware medicatie.

Je had helaas geen andere keuze dan je Cavaliertje te laten inslapen en zo een verdere lijdensweg te besparen.

Hoe oud was je Cavaliertje?

Ik heb veel ervaring met Cavaliers; helaas kunnen Cavaliers op elke leeftijd plotseling pijnaanvallen krijgen door Chiari-achtige Malformatie (CM de kleine hersenen passen niet in het achterhoofd en puilen uit door het achterhoofdsgat met vaak een knik in de hersenstam). Elke Cavalier heeft in feite CM in gradatie 2. Er zijn de laatste 2 jaar slechts 6 Cavaliers met gradatie 1 (mild) gevonden. Door CM ontstaan holtes met vocht in het ruggenmerg = Syringomyelie (SM bij 62,4% van de Cavaliers). Zowel CM als SM kunnen neuropathische verschijnselen en heftige pijnen veroorzaken.

Helaas zijn er nog steeds dierenartsen die niet goed op de hoogte zijn van de vele erfelijke aandoeningen zoals bijv. CM en SM bij de Cavaliers. Dit heeft regelmatig tot gevolg dat er verkeerde diagnoses zoals nekhernia, allergieën worden gesteld.

Veel informatie over o.a. CM en SM vind je hier:

http://cavalierinfo.nl/forum/viewtopic.php?f=19&t=46

http://cavalierhealth.org/syringomyelia.htm

Ik heb zelf mijn Cavalier net voor haar 4e verjaardag moeten laten inslapen, omdat zij ernstig leed aan de erfelijke aandoeningen Chiari-achtige Malformatie en Syringomyelie. Dit is intussen bijna 3 jaar geleden. Nog steeds mis ik mijn lieve tricolour Cavaliertje.

Heel veel sterkte met het gemis en verdriet om het verlies van je lieve Chanel.

Oh wat erg Joyce. Maar je hebt goed naar je meisje geluisterd.

Mijn Vera keek mij zo aan, ik huil nu ik daar weer aan denk.

Je hebt, net als ik vorig jaar, het beste gedaan voor haar.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel Joyce en ik brand een kaarsje voor jou en voor Chanel

Ach wat naar. Mijn vorige hond moest ik ook laten gaan omdat niets meer hielp tegen de pijn.

Sterkte hoor, het zijn moeilijke keuzes die je soms moet maken.

veel stekte

Heel veel sterkte gewenst, zelf heb ik vorige maand ook mijn hond moeten laten inslapen, hij had ook veel pijn ondanks medicatie.Een paar dagen later ook een gesprek gehad met de dierenarts waar we vooral spraken over hoe goed het was geweest om deze beslissing nu te nemen voor hem, het sterkte me ook dat we de enige juiste beslissing hadden genomen die er was.Zijn leven was niet meer hond waardig en daar ging het om.Wat nu blijft zijn de herinneringen die ik altijd bij me draag.

Hoi,wat betreft de snelheid waarin het allemaal gebeurd is,heb ik wel hetzelfde meegemaakt.Niet wat betreft de ziekte.Tussen het opmerken dat hij niet goed was en het overlijden zit maar 4 dagen.Tussen het weten dat hij erg ziek was bij de Da en het overlijden zit welgeteld maar 6 uur,daardoor niet echt goed afscheid genomen,niet wetende dat hij uit zichzelf zou overlijden.Ik heel naïef gehoopt dat de medicijnen aan zouden slaan.Had contact opgenomen met de Da hoe dit zo snel en onverwachts kon gebeuren,dat ik het niet snapte hoe dit kon.En ze zei gewoon,niet meevoelend vind ik,tja mensen sterven ook vaak onverwachts aan hartfalen.Bobby is wel 16 jaar mogen worden.Heel veel sterkte met het grote verlies.

M'n medeleven.  Nee, zo'n pijn kun je je hondje niet laten lijden.  Maar wat een verdriet... Sterkte.

Oh wat erg! Heel veel sterkte ...

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor de lieve warme berichtjes die mij toegezonden  zijn  en ik wil ook iedereen die zijn/haar hondje heeft moeten laten gaan  heel erg veel sterkte wensen en een dikke knuffel

@Robert bedankt voor je tip, er wil alleen nog niks uit mn pen komen, erg lastig en moeilijk allemaal

@Loesje ik snap wat je bedoelt te zeggen. De nekhernia was er wel degelijk, zij kon namelijk haar koppie niet meer naar links draaien. Na de pijn aanval liep zij (zoals ik omschreef) als een kameel.... helemaal gebogen/krom met een bult op haar rug. Je kon voelen dat er wervels "niet goed" zaten. Zij hielt constant haar koppie helemaal rechtop (bijna met haar neus naar boven) als zij zat/stond en als zij lag dan ging ze helemaal uitgestrekt plat liggen met 1 achterpoot naar buiten en normaal rolde ze zich eigenlijk altijd helemaal op.Haar ruggenwervel lag in een soort S-vorm als je haar van bovenaf bekeek als ze lag. Ook de stand van haar pootjes had ze vreemd, zo te zien om maar geen pijn te hebben met staart tussen de pootjes. Mijn cavaliertje heeft maar 7 jaar mogen leven. Wat ik des tijds niet heb geweten is de gevoeligheden die cavaliertjes hebben en geluk kun je niet bij een hondje kopen, het enkel aan een hondje bieden. 

Ik probeer te denken aan hoe fijn mijn leven met haar was en de beelden en geluiden van haar gegil en de pijn en de traantjes die uit haar ogen kwamen een plekje te geven zodat ik niet alleen de nare dingen telkens tegenkom maar ook de mooie..

Het doet mij pijn dat ik haar niet kon helpen

Ik kan enkel zeggen dat ik blij ben dat zij geen pijn meer hoeft te hebben want terugdraaien kan ik alles niet

Liefs, Joyce

Joyce,

Nu je het in detail omschrijft, begrijp ik de diagnose rughernia.

Dat komt niet vaak voor bij Cavaliers.

De huidige generaties Cavaliers worden helaas gemiddeld maar 7,9 jaar; terwijl deze hondjes vroeger makkelijk 12-14 jaar werden.

Ik hoop dat straks de mooie en lieve herinneringen aan Chanel boven komen en je verdriet zo wat verzacht wordt.

Nogmaals sterkte.

Ik wens je heel veel sterkte toe en leef met jou mee

Bedankt voor jullie lieve berichtjes! 

Heb niet helemaal een soortgelijke ervaring, maar wel 2 maanden geleden ook mijn hondje moeten laten inslapen. Dribbel kon op die vrijdag eind januari niet meer plassen. De da heeft een katheter ingebracht, en wat van z'n urine onder de microscoop onderzocht. Ze vond niks. Ze dacht gewoon dat het een neurotisch probleem was en wel over gaat. Maar het ging niet over. Die zaterdag was ik weer naar een andere da gegaan die weekend-dienst had. Zij bracht weer een katheter in bij hem en ze stuitte op iets in zijn urinebuisje. Ze vermoedde toch een blaassteentje. Dribbeltje heeft hier 4 jaar geleden ook last van gehad. Da heeft hem operatief kunnen laten verwijderen. Maar dit keer wist ik dat h een operatie te veel van het goeie was voor onze oude baas. Ik wilde hem niet weer nog meer laten lijden. Hij leed al zo erg veel pijn.

Op de zondag 1 februari heb ik toch die hele moeilijke beslissing moeten nemen. Mijn lieve vriend laten inslapen. Ik wist dat het voor hem het beste was. Hij was zo kalm en liet het helemaal over zich heen komen. Ik wist dat dit de enige oplossing was. Die week na zijn overlijden was ik in diepe rouw. Nu zit ik echt in een verwerkingsperiode. Heel moeilijk vooral nu het zo lekker weer is buiten. Met weemoed denk ik dan terug aan de lange wandelingen en de vele spelletjes met de bal buiten in ons tuintje.

Joyce, ik wens je veel sterkte met het verlies van jouw hondje.

Jij ook heel veel sterkte Jolanda

Een kaarsje voor Dribbel

Dank je Jolanda en ook voor jou heel erg veel sterkte! !! 

Manon & *Vera's* Gipsy Queens: Lexi, Mara & Pientje,

Bedankt voor het mooie brandende kaarsje.

Heel veel sterkte.

heel veel sterkte

Ach wat een schatje was het..... Heel veel sterkte met dit grote verlies.

Heel veel sterkte met het verlies van je hond.

Heel veel sterkte met het verlies van je lieve Chanel !

Lieve mensen

Bedankt voor de lieve warme berichtjes die jullie hebben gestuurd! Het is nu een week geleden maar het lijkt wel gisteren dat we Chanel vanaf de dierenarts mee in de auto namen om haar te begraven. 

Ik haat de stilte in huis,mis het getrippel van haar pootjes op het laminaat, haar koppie tegen mn been als ze even kwam knuffelen, haar geblaf als ze wat hoorde en haar gesnurk als ze lekker lach te slapen. 

Dinsdag avond ben ik bij de dierenarts geweest met name omdat ik nog met vragen zat (ik heb die week alles helemaal niet meegekregen, een soort black-out, een automatische piloot idee,alleen wat ECHT moest dat gebeurde verder was ik alleen maar met Chanel bezig ) en daardoor heb ik wel wat meer rust en acceptatie gekregen maar de pijn en het gemis verdwijnt niet. Het gemis is nog lang niet minder.

Ik heb een hele mooie foto van Chanel haar rechter pootje (onderkant ) en die laat ik morgen op mijn rechter been net schuin boven mijn voet tatoeëren (in kleur,ook de haartjes)met haar naam eronder en een sterretje erachter. Zo loopt zij voor altijd met mij mee.

Liefs, Joyce 

De pijn en het gemis zal tijd nodig hebben alles is nog zo onlangs.

Mooi dat je het pootje van Chanel op je been laat zetten zo loopt ze inderdaad steeds mee en is ze steeds bij jou.
Ik wens je verder nog veel sterkte toe.

Das mooi Joyce dat jullie op die manier samen verder lopen. Neem de tijd om te verwerken, gun die jezelf.