Gebrek aan kennis over gebrek aan kennis

Column - Gebrek aan kennis over gebrek aan kennis

23 maart 2015

Even is de schrik op het gezicht van de wandelaarster te lezen. Was ze net nog aan het genieten van de voorjaarszon, nu schakelt ze snel naar haar actiestand. Haar gezicht toont focus. Behendig loopt ze achteruit een pad in terwijl ze haar twee aangelijnde honden met een signaal op zich richt.

Helaas. Haar souplesse en de getraindheid van haar honden ten spijt, vliegt de oorzaak van haar snelle handelen toch op een van haar honden. “Hij wil alleen maar spelen!” klinkt ergens ver weg in het donkere bomen bos. Maar de hond van de wandelaarster spreekt niet genoeg Nederlands, of misschien juist wel. Hij dient de “bezoekende” hond van een stevig “honds” repliek. Er klinkt een schelle blaf en er zijn blikkerende tanden te zien.

De stem uit de verte spot het tumult en komt nu - te laat, maar plotseling even rap als zijn hond - aangevlogen. Vloekend en tierend.

De wandelaarster reageert slechts met een korte vraag: ‘Zou u uw hond aan willen lijnen?‘ Terwijl ze achteruit blijft lopen met haar honden. De man zegt niets terug. Vloekend grijpt hij keer op keer naast zijn hond. Tot hij “beet” heeft, waarbij zijn hond jankt van pijn door de ferme greep om zijn nekvel. De man kijkt de wandelaarster nu fel aan en bijt haar spits toe ‘Hoe kun je die honden zo verknipt hebben dat ze zo onaardig zijn!’ Waarna hij briesend het bos in verdwijnt.

De wandelaarster kan weer tot rust komen, net als haar honden. Maar het zonnige voorjaarshumeur is verdwenen. Deze wandelaarster heeft namelijk twee asielhonden. Viervoeters die een rugzak hebben die groter is dan zijzelf zijn. Waar ze dag in dag uit mee aan de slag is. Omdat het “lastige” honden zijn. Omdat er geen andere hondenbazen voor te vinden waren. Omdat zij iets in ze zag. Omdat zij ze kan managen. Omdat zij opknapt wat anderen hebben nagelaten. Omdat zij deze honden een fijn leven wil bieden.

Daarvoor vraagt ze niets terug. Ze heeft genoeg aan haar honden. Al is het soms ook wat veel. Het managen, het regelen, het “voor zijn” en vooral… de eindeloze kritiek van mensen die denken dat een hond een knop heeft. Een knop die met één druk kan worden omgezet om een hond te repareren. Terwijl niet elke hond te repareren is. Kritiek van onbewust onbekwamen die onbewust door hun “gebrek aan kennis over gebrek aan kennis” een ander pijn kunnen doen en het leven zuur kunnen maken. Zuurder dan het leven zou moeten zijn. Door onbegrip en grievende opmerkingen. Door het uiten van meningen zonder zich te verdiepen.

Want de wandelaarster vraagt dan wel niets terug. Juist zij verdient het te krijgen wat ze nodig heeft. En dat is helemaal niet zo veel. Wat ruimte, veel begrip en misschien af en toe een pluim. Want haar “vijfde hands”-honden zullen door hun slechte start nooit meer perfect worden, maar zij heeft het aangedurfd hen in onze niet-perfecte samenleving nog een kans te geven.

“Ode” en vooral ruimte aan de “managers” die een hond hebben die niet te repareren is!

Bron: https://hondenbescherming.nl/nieuws/2015/03/23/column-gebrek-aan-kennis-over-gebrek-aan-kennis/

Omdat ik mijn woefjes hierin herken en waarschijnlijk met mij nog vele andere eigenaren.

de wandelaarster is niet fout, de man met de hond die boos wordt op jou is bewust van zijn zwakte, het niet aankunnen van zijn hond, even terug roepen, en dan de weg vervolgen zou toch beter zijn, onmacht dat deze man zo uitvalt naar de wandelaarster die netjes vraag, wilt u uw hond even aanlijnen.....

onmacht omdat de man eigenlijk geen controle heeft over zijn hond.

Mensen kunnen zo snel een oordeel hebben zonder ook maar iets te vragen over de situatie van de hond. Heel jammer die mensen, maar gelukkig loopt er ook een handjevol rond wat wel goed oplet. De hond bij zich roept, de ontlasting opruimt, met een boogje om een andere hond heen loopt.

Ik heb beide kanten al meegemaakt.

Vandaag ook een soort voorbeeldje. Ik liep in de ren, aan het eind zag ik een man lopen met zijn hond. Ik lijn Romeo aan omdat hij lang niet met alle honden overweg kan. Gruul en Thalia mogen los blijven lopen. Naarmate ik dichterbij de man komt zie ik dat hij zijn hond ook aanlijnt. We lopen langs elkaar en Romeo en zijn hond gaan tekeer. Thalia en Gruul wilde even bij zijn hond gaan kijken waarop ik zeg dat ze mee moeten komen omdat die hond geen vriendjes wil worden. De ogen van de baas met de niet sociale hond zeggen dan genoeg. Eindelijk iemand die me snapt. Niet iemand die vraagt waarom ik hier loop met mijn niet sociale hond, of iemand die mij even gaat vertellen hoe ik mijn hond op moet voeden, of etc.
We hebben niks tegen elkaar gezegd omdat onze honden tekeer gingen dus we wilde allebei snel verder lopen. Maar de blik die we wisselde getuigde van wederzijds respect en begrip. Zo maak ik ze niet vaak mee. Ik kwam ook helemaal tevreden thuis van de wandeling.

Ik heb ze ook meegemaakt dat er aangeboden (na een halve minuut) dat ze mijn hond wel even 2 dagen zou trainen en dan zou het geen probleemhond meer zijn. Ze vergat alleen even dat haar hond los liep en de mijne lastig viel, waardoor ze zo tekeer gingen.

En ook hier herkenning Marloes. En (mede) daarom mijn 3 overgebleven 'rare' herplaatsers tegenwoordig aan de lange riem en helaas niet meer los .

Mja, dan maak ik andersom weer mee. Loop ik netjes hier bij het huis met ze aan de riem, waar geen honden los lopen en stormt er een grote hond los op mijn meiden af, pff benauwd!

Tja, rekening met elkaar houden, dat is alles wat er gevraagd word. Ik heb er ook 2 die niet gedient zijn van andere honden die te dichtbij komen. Gelukkig weten mensen dat en word er rekening mee gehouden.

Heel mooi artikel... Iets wat in de praktijk zovaak gebeurd.

Ik kom het echt vaak tegen hier, mensen die niet kijken naar het hondengedrag en de hond die gromt of bijt is fout.
Een staff waarvan ik al vanaf het begin aanroep dat het fout gaat (zeer hoog energielevel, krijgt geen leiding, komt als een malle aangestormd wat zeer asociaal is in hondentaal) en dat gebeurde ook met een andere staff. De staff van het begin was de lieverd, want hij wilde alleen maar spelen. Terwijl zijn hele houding aso is. De anders staff was de foute, want tsja die beet.

Groep bordercollies. Onze roedel honden passeert netjes, 1 van de honden vliegt op onze groep af. Onze groep corrigeert de hond door deze weg te blaffen, en terecht. Juiste correctie waar de hond van leren kon. Baasje overstuur, hij zou bang worden van dat soort ervaringen etc. Ik nog aangegeven dat als zij niet in paniek raakte haar hond er juist veel van kon leren. Absoluut geen fijne houding hoe hij kwam aanstormen, en contact maakte. Baasje snapte er niets van.

Hummie wordt vaak lastig gevallen dat honden op hem willen fietsen. Tsja dat wilt die niet, hij corrigeert soms te min, dus hij mag van mij dat corrigeren. Probeer zelf de honden ook weg te jagen, maar dat lukt helaas niet altijd. Als hij dan gromt/wegblaft is de reactie vaak ohh dat is ook een felle he.

En zo kan ik nog wel even doorgaan, zo jammer. Gedrag komt ergens vandaan.
Aangelijnde hond wordt hier ook altijd aangelijnd, mits ik de hond ken en weet waarom deze aangelijnd zit. Eigenlijk geen discussiepunt, maar gebeurd helaas nog te vaak. Hier stormen op de parkeerplaats vaak al de honden op Hummie af. Hummie valt dan uit, is net uit de auto en aan de lijn is dat spanning bij onbekende honden. Hoevaak ik dan niet de opmerking krijg en daarmee ga je het losloopgebied in? Terwijl mijn hond aan de lijn zit waar het hoort.