Mijn beste vriendin heeft een hondje geadopteerd uit het buitenland. Een klein reutje van 2,5 jaar oud (kruising beagle, jack russel, pincher en boerenfox).

Mijn eigen hond is niet altijd even sociaal naar soortgenoten vanuit onzekerheid. Onze grote wens was natuurlijk dat het tussen Ian en Bo wel goed zou gaan. Gister was Ian een week in Nederland, het was mooi weer en mijn vriendin vond het tijd om ze eens kort aan elkaar voor te stellen. Dus ik van te voren 1,5 uur met Bo naar het bos om de grootste energie uit hem te halen en toen samen wandelen aan de riem.

Ik wist niet wat me overkwam, Bo heeft drie keer geblaft omdat ik de afstand te groot hield, hij wilde erbij zijn! Na vijf minuten even neus aan neus snuffelen en het ijs was gebroken.

Ian wilde spelen maar Bo weet niet zo goed hoe dat moet en Ian was zo snel dat de riemen door elkaar gingen. Om geen onenigheidjes uit te lokken heb ik Bo los gelaten omdat hij andere honden niet opzoekt als hij los is. Ian kan natuurlijk nog niet los.

Nou en toen begon Bo er ineens de lol van in te zien en hij kon Ian zijn speelboogjes niet meer weerstaan. Ik wist niet wat me overkwam! Voor mij een tranen in de oogjes momentje en voor Bo een nieuwe vriend

De volgende keer zoeken we een omheind veldje op zodat ze beide los kunnen, nu heb ik het spel na een paar minuten afgebroken om te voorkomen dat Ian een hernia oploopt aan de flexi 

Wat een goed nieuws zeg! Altijd leuk als je hond een speelmaatje heeft! 

Nog heel veel speelplezier Ian en Bo! 

Oh wat leuk!

(en weer een lief buitenlandertje een fijn mandje )

Dank jullie! Het was wel even spannend hoe het zou gaan omdat Ian de dag ervoor naar een grotere hond was uitgevallen (een losloper die op hem afgedonderd kwam) en Bo kan ook naar andere honden uitvallen maar het klikte.

Ian is echt heel leuk, binnen nog wel echt onzeker maar zodra hij buiten komt gaat het staartje omhoog en zijn oortjes naar voren, wat wil je met een ex-zwervertje... en bang voor mannen, jammer genoeg weten ze niet waarom brr nog maar 2,5 jaar oud en dan al zo'n trauma.

Leuk leuk! 

Wat zijn dat toch bijzondere momenten!!  

Wat een leukerd die Ian

Even een vraagje is dit Ian van de stichting Dierenmissies?

Want hij lijkt daar erg op en die is 14 maart naar Nederland gekomen.

Leuk hoor, weer een gelukkige hond.

Wat betreft het samen gaan van beide honden, heb er zelf een bij de laatste 14 dagen.

In de eerste dagen hebben zij twee maal een neiging van echt vechten aan het eind van spel gehad.

Er moeten toch grenzen gesteld worden.

Het enige wat overgebleven is, twee fijne vriendinnen en kunnen niet meer zonder elkaar.

Heel veel genot toegewenst met beide honden.

Dat is het voordeel van Spaanse honden, op 1 of andere manier gaat dat heel vaak goed, ik hoor het vaker, misschien omdat ze de hondentaal heel goed geleerd hebben omdat ze in grote kennels zitten met zijn allen.

leuk heh, heel soms speelt Faro ook ineens met een hond, ik krijg er ook tranen van in mijn ogen hoor, het is gewoon heerlijk als je ziet dat je hond blij is.

Faro is niet van het spelen, misschien de leeftijd, hij wandeld liever met een hond, samen snuffelen enzo.

Mooi hoor!

En die van mij ook allemaal hun eigen trauma hoor, erg.

Alleen bij Vera wist ik hoe het kwam, zij was een kettinghond en zwaar mishandeld. Bij de andere 3 moet ik er maar naar raden.

Maar hoe getraumatiseerd Vera ook was, zo lief gebleven.

En de andere 3 ook. Een beetje aanpassen hier en daar per hond van mijn kant, heb het er graag voor over.

Heel veel geluk samen jullie x

Ja dat heb je goed gezien! Ze hebben zijn naam gehouden zoals hij op de website stond. Ken je hem dan toevallig?

 
Wat fijn dat ze al zo snel aan elkaar gewend zijn! Bo en Ian leven niet samen dus voor ons is het belangrijk dat we samen kunnen wandelen en dat Ian mee naar ons toe kan als hij anders alleen zou zitten.

Gelukkig weet ik wel dat Bo niet omslaat bij een hond, als een hond eenmaal leuk is accepteert hij er alles van, het zijn de eerste ontmoetingen die spanning bij hem geven waardoor het fout kan gaan. (Heeft hij ook bij mensen, helaas onzeker typje)

 
Ja dat merk ik dus ook ondertussen, bij ons in de wijk nog twee spaanse honden waarmee Bo nooit problemen heeft gehad. Komende woensdag gaan we wandelen met een hele leuke Poolse dame die Bo al kent ben benieuwd of hij daar ook mee wil spelen. (We gaan wandelen om te oefenen op dieren/vee dat vindt Bo ook eng dus eerst maar eens kijken hoe dat gaat)

Haha fijn dat ik niet de enige ben die daar emotioneel van kan worden, het is gewoon genieten om te zien!

 
Mooi hoor Manon! Hoe gelukkig mogen jouw honden zijn dat ze bij jou thuis zijn gekomen.

Hier komt ook ooit een tweede als Bo stabiel(er) is of in ieder geval geestelijk volwassen en we in een huis wonen i.p.v. appartement.

we twijfelen heel erg of het een pup gaat worden(is gewoon heerlijk en de opvoeding zelf in de hand, eigen ras kiezen, ditmaal van een erkende fokker)

Of inderdaad een spaanse hond. Die verdienen het, Bo kan het er goed mee vinden maar Bo is niet stabiel. Dus ideaal dat ik nu van zo dichtbij kan kijken hoe Bo het met een spaanse hond doet als hij er vaker mee optrekt.

  Niet persoonlijk maar heb wel zijn hele verhaal gevolgd hoe hij gered is uit Murcia. Hij kwam weg bij een vrouw die enorm veel honden onder erbarmelijke toestanden hield(een hoarder).

Hij was enorm bang toen hij pas in het asiel van Piedy en Juan Carlos kwam ,maar kwam al gauw lekker bij en werd een blij hondje.

Mijn drie honden komen ook van de Stichting Dierenmissies en elke week krijg je een weekjournaal dus dan blijf je op de hoogte van alles wat er op het asiel gebeurd.

Mooi bezig allemaal, zo fijn om te lezen.

En ik ben net zo gelukkig met die gekke spaanse meiden van me als zij met mij

Hmmm leven bij een hoarder dat is natuurlijk niet niks! Van mijn vriendin heb ik begrepen dat hij over straat heeft gezworven én eerder een thuis heeft gehad. Maar niet wat voor thuis.. Knap dat hij dan toch al zindelijk is!

Nu is hij nog steeds wel bang tenminste in huis, daar is buiten niks meer van te zien. Bang voor de mannen als ze naar hem kijken blaft hij al maar snoepjes neemt hij dan wel weer van ze aan Maar buiten gaat het veel beter. Het is voor mijn vriendin en haar moeder wel echt een schoothondje.

Ach die angst voor mannen wordt ook wel minder als hij eenmaal aan zijn nieuwe thuis gewend is. Hij heeft in ieder geval echt een gouden mandje gevonden, ze zijn gek op hem.

Ik denk dat Ian nog nooit in een echt huis heeft geleefd en daarom nog bang is in huis ,dat is allemaal eng.

Hier de link van zijn verhaal:

http://www.dierenmissies.nl/gereserveerde-honden/ian/

Jeetje die foto's! en echt nog heel recent gebeurd, wat ben ik blijf voor Ian dat hij nu een goede plek heeft. Ik denk dan dat het zwerven misschien niet klopt maar dat hij misschien zelfs daar geboren is? Zou wel zijn vreemde verhoudingen in lichaamsbouw verklaren en zijn onderbeet (kan zijn 'lippen' niet op elkaar doen).

Bedankt voor het delen! Ik weet niet of mijn vriendin dit ook heeft gehad van de stichting maar ik ga het haar wel laten zien. Alle beetjes extra info geven toch een beter beeld.

Oh wat erg, mijn hart ligt alweer op de grond