Doe ik alles wat betreft mijn hond zó fout? deel 2 ...

de mijne krijgen 4 dagen in de week DLG en de andere 3 dagen vers vlees van Alaska

ik gebruik altijd een harnas van k9 voor mijn honden alleen op de hondenschool niet meer  dat is ook een slip ..... waarom een slip, in de lager klassen kon een harnas nog perfect omdat de meeste oefeningen vast waren maar nu in de hogere klassen is, op 1 oefening na, alles los en moet je ook , volgens de regels van de KUSH de leiband wegsteken in de jas of broekzak.

 en met de beste wil van de wereld maar een harnas krijg ik niet in men jaszak!!

en mijn hond zit nu toch wel op een niveau dat ik haar niet moet corrigeren dus de slip is enkel voor het gemak.

ik gebruik geen Bench nooit nodig gehad maar ik ben niet voor en niet tegen.

ik ben waarschijnlijk nu de grootste uitzondering op HP maar ik ben niet voor titeren, je kan al niet titeren voor weil en er was nog iets.

rabiës moet ik sowieso doen want wij gaan altijd naar het buitenland op vakantie met de honden, en mijn honden reageren niet op de vaccinaties.

onze vorige ODH's werden ook jaarlijks geënt en zijn beide 14jaar geworden zonder problemen. maar uiteraard is dit mijn mening en geen probleem als mensen wel titeren ieder zijn ding!

ik ben wel absoluut anti flexi!!! maar ik heb dan ook al verschillende dingen voorgehad met mensen en honden aan de flexi lijn.....

een tijdje terug had ik er bijna 1 overreden, juffrouw loopt met haar hondje op he voetpad, hond aan de flexi en maar gaan met die lijn, terwijl juffrouwtje op haar gsm aan het tokkelen is, ik passeer met mijn auto en ineens schiet die hond het straat op!!! gelukkig had ik ze wel al in het oog en kwam er geen tegenligger aan zodat ik opzij kon

anders had juffrouwtje geen hond meer en ik een trauma voor de rest van mijn leven!!!

dus ja anti flexi dus!!

ik ben voor positief opvoeden maar ik ben tegen negeren.

als mijn hond mijn heerlijk  biefstuk uit mijn bord pakt dan ga ik dit niet negeren!! als mijn hond de meubels sloopt dan ga ik dit niet negeren maar dan krijgt ze een fikse NEE te horen en zorg ik wel dat ze iets anders krijgt om op te kauwen!!

ik zie ook niet in hoe je een hond slecht gedrag kunt afleren als je het negeert??

maar ik zal nooit maar dan ook nooit mijn honden slagen of iets anders doen om hun zeer te doen!!!

is een keer goed vervloeken daarin tegen....

Hoewel ik pro-Flexi ben (omdat Mellow niet los kan) heb ik daar dus ook een gruwelijke hekel aan! Ik zie ze nog wel eens lopen op de stoep, naast de doorgaande weg door de wijk. Is maar 30 km/u, maar ook dán kun je een hondje doodrijden als ie onder je wielen komt...

Hondje 5 meter voor baasje en dan ben ik altijd als de dood voor net zo'n doos als Mellow is: 'hee, ik zie een blaadje, die wil ik!' (wat haar nooit lukte, omdat ik haar toen al kende en de lijn dus gewoon op veilige lengte op slot zette). Dus ik hou altijd rekening met plotse overstekers.

Ik loop niet meer met Mellow in de wijk (lang verhaal...), dus dát gebeurt niet meer. Maar waar ik ook loop, ik kijk altijd goed om me heen en hou haar bij me bij passanten (lopend of op de fiets).

Ik ben eigenlijk best een verantwoordelijke Flexi-baas, al zeg ik het zelf 

Zo jammer van die griet van vorige week, met haar domme gehinnik en geFlexi-de Chihuahua... Doe ik zelf heel verstandig door Mellow bij me te houden (denk aan lijnen in de knoop of nóg zo'n akkefietje als 3 jaar geleden), denkt zo'n dom schaap dat haar hondje wel bij de mijne kan snuffelen... 

Ik zal genoeg verkeerd doen, maar het gaat nu eindelijk goed met haar. Qua vacht/anaalklieren/ogen (voeding) maar ook qua gedrag (angst). De stapjes die we nemen zijn klein, maar voor ons zijn het grote stappen, ze groeit nog steeds. En dat forceer ik niet. Dus geen urenlange wandelingen met grote groepen honden of 'lekker' naar de markt. 

Ik kijk vooral heel erg naar haar, gaat het met haar goed, wat werkt goed voor haar. Is zij tevreden en blij, dan ben ik dat ook.

Ik zie dat zo. Heel veel honden hebben het hier beter in Nederland dan heel veel mensen op de wereld. Ik heb de boeken van Cesar Milan gelezen. Ik ben geen fan van hem Maar ik zie wel dat NET in Amerika zulke persoonlijkheden nodig zijn om eens duidelijk te maken dat honden, honden zijn en geen mensen. Iedereen mag een hond hebben (net als kinderen) Iedereen heeft zijn Methode die passen bij zijn Levensstijl en persoonlijkheid, sociale klasse, draagkracht,  enz. Dat vind ik prima. Ik kan die verschillen respekteren als ik weet dat iemand het goed bedoelt. Ik heb op dit Forum ook al dingen gelezen waar mij de broek van afzakt. Maar zo is dat gewoon. Ik zal nooit zeggen dat ik de beste ben...want daar gaat het mij helemaal gewoon niet om. Mij gaat het om mij gelukkig en tevreden voelen samen met mijn gelukkige tevreden honden. Mijn passie zijn mijn honden. Daarvoor ben ik hier om dat te delen (en om nog eens wat op te steken.) Niet leuk hier nou dan weg ermee.  Moet mij niks bewijzen. DUS Nee je doet niet alles fout met je hond. Want dit past bij jou. 

Ik heb altijd begrip voor mensen die met hun handen in het haar zitten als ze zo'n uitvallend onzeker geval hebben zoals ik heb en de ware reden is....gek werd ik van mijn uitvallend gillend monster al een jaar was ik bezig,lief,streng,stoppen,blokken.....en op een dag was ik het zo beu toen hij weer naar een hond wilde uitvallen en mij het pad wilde oversleuren, ik heb hem opgepakt en in de bosjes heb gegooid vanaf die dag zijn we elkaar beter gaan begrijpen Uiteraard geef ik dit advies aan niemand

Het vrouwtje is niet perfect en haar honden ook niet.

Oh sorry Monique, maar ik zie van iedere klotesituatie de humor in en, beelddenker als ik ben, ik zie dit echt voor me

Idd begrijp het helemaal.
Dat nekvel grijpen is bij mij ook niet dagelijks
maar zoals bij jou vliegende hond Monique
is dit bij mij ook als het echt te ver gaat en al meermaals (correct) gecorrigeerd is (hier op dit moment happen naar het gezicht van mijn 2jarige dochter)
MAG ZEKER NIET vandaar na een tijdje een wat hardere aanpak.
Verder enkel correcties: no, aan de riem, afleiden, ook haal ik hem wel eens uit de situatie als hij te druk wordt.

En wat te denken van de opvoedkundige tip als je hond niet meer wilt terugkeren dan mag je niet boos worden,rustig blijven en als ze terugkomen belonen.

Tosca die presteerde het toen ze nog alleen was om weg te lopen(deed ze anders nooit),het regende dat het goot,ik was doorweekt,na potverdorie een half uur kwam ze terug,ging op 2 meter afstand snuffelen en terugkomen no way,een dikke poot kon ik krijgen. Nou,ik heb madame zelf gehaald en die corrigerende tik heeft ze wel gekregen.

Calm en assertive is dan ver te zoeken bij mij,ik ontplof dan bijna.

En later kan ik er dan wel weer smakelijk om lachen en mijn man ook toen ik kletsnat en chagrijnig binnenkwam.

Daar heb je ook wel weer een goed punt. Ik kan niet zeggen dat ik mijn honden nog nooit pijn gedaan heb.
Om een voorbeeld te nemen. Als de honden voor mijn voeten gaan lopen, dan loop ik door. Het is zo al wel eens gebeurd dat ik op voetjes ben gaan staan, of dat ik tegen de poten aan loop. Ik hou me wel een beetje in dat ze geen harde trap krijgen. Maar ik ben me er ook van bewust dat ik ze op deze manier pijn kan doen. Maar ik denk ook dat dit een goede manier is om ze te laten zien waarom ze niet voor mijn voeten moeten lopen.
Als kind ben ik ook een beetje zo opgevoed. Ons ma kan 100 keer zeggen dat ik mijn handjes niet tegen de oven aan mag leggen. Maar als ik het 1x doe, dan doe ik het daarna nooit meer.

Ik zie veel verschil kwa opvoeden bij ons in de omgeving. Voor de een is het ergste wat ze kunnen doen de hond op de grond duwen. En voor de ander is een schokband normaal.
Bewust je hond pijn doen om pijn te doen is het enige wat we met zekerheid vast kunnen stellen dat iedereen het daar niet mee eens is.

Mijn moeder heeft ook een prikband gebruikt en ik vond dat normaal. Totdat ik jaren later zelf een hond kreeg en hier op het forum mee ging lezen. Een hoop dingen die ik normaal vond, vind ik nu niet meer normaal.
Ik zou zelf ook nooit voor prikkelbanden of iets dergelijks gaan. Ik heb gewoon tuigen.
Maar een tijdje geleden was er ook een topic over opvoeden. Ik vertelde dat ik goed gedrag beloon en slecht gedrag negeer, een goede methode vond. Mensen vertelde ook dat het lang niet altijd zo ideaal is. Ik heb kleine honden dus die negeer je inderdaad veel makkelijker dan een grote hond. Dat klopt ook. Dus ik snap dat mensen hun eigen methode gebruiken. Ik heb bij iedere hond een andere aanpak, ze zijn allemaal verschillend en hebben dus ook allemaal een andere aanpak nodig. De basis blijft wel gelijk natuurlijk.

Ik ben het ook helemaal met je eens dat het basis vertrouwen en de liefde tussen baas en hond goed moet zijn. Dat een hond je maatje is die trots uitvoert wat hem geleerd is. In plaats van bang uitvoert wat hij geleerd heeft.

Maar ik ga redelijk off topic nu dus ik stop er weer mee. Zie het doorlopen als de hond voor me gaat lopen/staan ook maar als een opbiechting :p.

Ik heb inderdaad zo'n uitvallend, blaffend, onzeker stuk ellende aan de lijn hangen.. 30 kg boxer smijt je alleen niet zo makkelijk de bosjes in, maar moet bekennen dat ik ook wel eens uit pure frustratie, verdriet (doet pijn als je van alles probeert, niets lijkt te werken) en pijn (handen vol blaren, schouders, nek en rug) verschrikkelijk ben uitgevallen en haar met de zijkant van mijn voet een schop tegen haar bil heb gegeven.. 

Voor nu iedereen gaat roepen, mishandeling.. Zij had nergens last van, ik mijn voet gekneusd, verkeerd geraakt.. 

 Nee,dat klopt die mik je niet in de bosjes,mijn hond is de helft en die is al oersterk. Ik begrijp je volledig. Ik heb weken met een pijnlijke knie gelopen,hij remde af tegen mijn knie. Zwaar gekneusde vingers,riem sloeg verkeerd om vingers,hij viel uit en mijn vingers werd naar buiten gebogen. 

Ik ben dus een hondenbaas die mijn hond echt niet mee wil op vakantie,hij mag lekker naar het pension samen met Tosca die wel normaal is. 

En ondanks alles zit dat stoute hondje het diepst in mijn hart.

Heel veel herken ik.

Complimenten voor HPers die in dit onderwerp zo open zijn.

Heel verfrissend om het allemaal te lezen.

Ik snap het ook wel hoor... Ik doe mijn best om niet boos te worden want over het algemeen zet het niet veel zoden aan de dijk. Maar laatst glipte ze achter me langs de voordeur uit om bij een pitbull-type aan de lijn even lekker te etteren: nanananana jij zit lekker aan de lijn en ik vind jou een grote engerd dus dit is een uitgelezen moment om me even lekker stoer te voelen!

dat was ook een gevalletje via het nekvel weer het huis in gesmeten... Nou ja niet letterlijk gesmeten want daar is ze te zwaar voor. Maar jullie snappen het wel  geschift beest. Geen wonder dat ze zelf aan de lijn bang is, zoals de waard is.... En serieus ook echt, welk type hond kiest ze uit om dat te doen... Kies dan een lieve labrador ofzo. 

Verder zeg ik maar niets  Over het algemeen werkt het bij haar het beste om haar positief te benaderen, dan bereik je gewoon het meest. En ze ís een border collie dus over het algemeen luistert ze goed. En áls ze vervelend is, heeft ze over het algemeen te veel energie en is het dus mijn eigen schuld. Maar sóms..... (En brokken vindt ze veel lekkerder dan vers. Net als onze restjes opeten.)

Ik schiet ook wel eens uit mijn slof, maar dat is nog altijd mijn ellende en mijn frustratie en daarmee mijn inzicht waar ik aan mag gaan werken. Mijn teken dat mijn emmer vol zit en mijn signaal om het even kalmer aan te doen om zo mezelf weer wat op te peppen met goede energie.

Jip gedraagt zich niet bij vol bewustzijn zoals hij zich gedraagt om mij te sarren of wie dan ook. Wanneer ik hem niet vanuit rust kan begeleiden of mijn rek er even uit is dat geheel en al mijn verantwoording en mag ik leren zelf een stapje terug te doen. En leren dat Jip hierin een waanzinnig mooie spiegel is. Dank je vriend!

Wanneer het gebeurt dat ik uit mijn slof schiet... tja, dan probeer ik mild te zijn voor mezelf en ook voor Jip... want ik vind het vooral sneu voor mezelf en voor Jip.

Inzicht in emotie en gedrag (zowel het zijne als de mijne) en hem positief en vanuit rust begeleiden, hem erkennen als spiegel van mijn 'zijn' leidt hier tot veel goede dingen in zijn 'zijn', emotie en gedrag en het mijne en heeft onze relatie alleen maar steviger verankerd in wederzijds vertrouwen.

Wat ik hier lees.... stuk ellende, in de bosjes smijten.... met je voet een tik tegen de bil, een tik omdat je zelf zeiknat sjaggie bent corrigerend noemen.....  is dat eerlijkheid .....? tsja naar wie? Wens je vooral het inzicht en de eerlijkheid om het bij jezelf te houden en te erkennen dan het niets meer of minder is dan afreageren van je eigen frustraties, je eigen disbalans. Ik mis in het geschrevene het inzicht dat je die verantwoording voor jouw gedrag bij jezelf houdt en je realiseert dat je die verantwoording en hetgeen hij je spiegelt nooit bij de hond (en ieder ander) kunt leggen, dat het echt helemaal alleen van jou is.

Ja, ik ben ook een mens en mijn emmer zit ook wel eens vol, of loopt over. Maar ik vind het vooral enorm balen als ik mezelf in zoiets verlies en uit mijn slof schiet.

Om het dan hier met een soort van triomf te brengen, "  kijk eens hoe menselijk en eerlijk ik ben" ...

Wees dan echt eerlijk en erken dat je mens bent met je moodswings en dat je af en toe zelf een stuk ellende bent door je frustraties zo af te reageren.

Die hoofdletters zijn niet bewust. Ik krijg ze ook niet meer weg.

Ja, ik ben ook een mens en mijn emmer zit ook wel eens vol, of loopt over. Maar ik vind het vooral enorm balen als ik mezelf in zoiets verlies en uit mijn slof schiet.



Om het dan hier met een soort van triomf te brengen, " kijk eens hoe menselijk en eerlijk ik ben" ... nee wees dan echt eerlijk en erken dat je mens bent met je moodswings en dat je af en toe zelf een stuk ellende bent door je frustraties zo af te reageren.







Helemaal niet met triomf, ik schaam me kapot..
Ik weet dat het mijn schuld is, dat ik het niet goed doe, dat ik beter leiderschap moet laten zien, dat ik rustig en kalm moet blijven,dat zij er niets aan kan doen dat ze door haar vorige baasjes zo verpest is, maar ik kan daar dan ook weer niets aan doen..

In theorie is dat allemaal best leuk en ik snap het idee ook wel, maar als je voor de zoveelste keer door het park wordt getrokken door je hond, omdat daar een hondje loopt dat ze het liefst nu dood gaat maken.. Geef het je te doen..

Ook opmerkingen van mensen, maak dat beest toch af, wat moet je met dat beest, die is gevaarlijk, voed je hond eens op, jij bent geen hond waard als je hem niet eens kan opvoeden.. Gewoon, door vreemden op straat..
Babs is mijn mooie, lieve meisje en ik hou echt zielsveel van haar. Kom je aan mijn meisje, kom je direct aan mij. Alleen buiten is het gewoon echt niet leuk. Ik had voor een boxer gekozen, omdat ik ontzettend van wandelen hou, denk, daar heb ik een leuk wandelmaatje aan..
Op het moment is wandelen met haar echt het allerlaatste waar ik zin in heb als ik thuis kom..

Er is veel wat ik hier niet op het forum neer durf te zetten, lees liever mee, maar het is wel fijn eens te lezen dat ik net ben als andere mensen en dat eigenlijk niemand het echt goed doet..

Dat is ook zo, maar soms is je frustratie laten merken effectiever dan "zachtere methodes". Voor mijzelf geldt, een boze stem vind ik kunnen, fysiek reageren eigenlijk niet. Maar dat wil niet zeggen dat het nooit is gebeurd. Net zoals ik mijn man zijn hand wel eens weggetikt heb als hij mij op het verkeerde moment wilde aanraken of mijn klierige nichtje wel eens aan de kant gezet heb. De handeling op zichzelf is niet eens een probleem maar het feit dat ik het deed omdat ik boos was, daar schaam ik me dan voor. 

Tegelijkertijd is het wel prettig om te merken dat ik niet de enige ben die wel eens uit mijn slof is geschoten en me niet aan mijn eigen regels heb gehouden. Die triomf die jij hier leest, lijkt me een beetje teveel je eigen gevoel er in leggen? Wat mij betreft is het iig opluchting dat niet iedereen altijd perfect de controle over zichzelf heeft en ook wel eens een "ellendeling" is geweest. Noch mijn relatie met mijn hond, noch mijn relatie met mijn man of nichtje is verpest omdat een van ons een keer minder aardig en begripvol heeft gereageerd. En dat gevoel krijg je nog wel eens op dit forum; dat het meteen schluss is als je een keertje zelf een fout maakt. Daarom reageren mensen hier denk ik.

 Hahaha, ik begrijp je frustratie!  Ik heb geleerd héél veel geduld te hebben en ik ben er nu blij om. Het helpt me ook wel met de andere honden.  Ik heb veel minder frustraties.

Waarom? Onze Nahla is doof geboren, al wat ze doet dat niet mag kan ik niet met de stem corrigeren, maar ik mag ook niet lichamelijk ingrijpen omdat ze dan op een gegeven moment gewoon schrikreacties krijgt of vluchtgedrag gaat vertonen. Hier wordt altijd gewerkt met beloningen en het heeft ook resultaat, alleen duurt het langer dan als je een keer eens goed ingrijpt.

Als je een dove hond hebt die je van pup moet opvoeden, is het belangrijk dat de hond je vertrouwt, dus geen onaangename aanrakingen of brutale behandelingen.  Je moet elke keer naar de hond toegaan en haar aandacht trekken met een tikje op haar rug of schouder en afleiden, ik kan je verzekeren dat ik heel blij was dat ik niet werkte en geen andere afleiding had, je hebt in het begin absoluut geen rust .

Ook als ze slaapt, doe ik niet anders dan haar aanraken, zodat ze niet schrikt als ik per ongeluk beweeg (ze ligt meestal bij mij in de zetel), moet ik haar wakker maken, houd ik eerst mijn hand bij haar neus en dan leg ik mijn hand zachtjes in haar nek zodat ze heel rustig wakker wordt.  Ze is nooit geschrokken van mijn aanraking maar ik wil dit ook zeker voorkomen.

Hier geen trilband, slipketting of pinketting, gewoon een halsband.  Ook geen flexi maar ze mag gewoon loslopen en ik heb haar geleerd regelmatig op me te letten en uit zichzelf terug te komen voor een snoepje.  Ik moet wel meer aandacht hebben voor de omgeving en andere wandelaars omdat ik meer tijd nodig heb om haar terug te roepen, ik moet immers wachten tot ze kijkt .  Maar al bij al loopt dit erg goed.  Weer een goede oefening in geduld

" Ik schiet ook wel eens uit mijn slof, maar dat is nog altijd mijn ellende en mijn frustratie en daarmee mijn inzicht waar ik aan mag gaan werken. Mijn teken dat mijn emmer vol zit en mijn signaal om het even kalmer aan te doen om zo mezelf weer wat op te peppen met goede energie.
 
Jip gedraagt zich niet bij vol bewustzijn zoals hij zich gedraagt om mij te sarren of wie dan ook. Wanneer ik hem niet vanuit rust kan begeleiden of mijn rek er even uit is dat geheel en al mijn verantwoording en mag ik leren zelf een stapje terug te doen. En leren dat Jip hierin een waanzinnig mooie spiegel is. Dank je vriend!
 
Wanneer het gebeurt dat ik uit mijn slof schiet... tja, dan probeer ik mild te zijn voor mezelf en ook voor Jip... want ik vind het vooral sneu voor mezelf en voor Jip.
 
Inzicht in emotie en gedrag (zowel het zijne als de mijne) en hem positief en vanuit rust begeleiden, hem erkennen als spiegel van mijn 'zijn' leidt hier tot veel goede dingen in zijn 'zijn', emotie en gedrag en het mijne en heeft onze relatie alleen maar steviger verankerd in wederzijds vertrouwen.

---

Ja, ik ben ook een mens en mijn emmer zit ook wel eens vol, of loopt over. Maar ik vind het vooral enorm balen als ik mezelf in zoiets verlies en uit mijn slof schiet. "

Petra, *Lily Jane* & Jip

Even dit stuk quoten, omdat ik het ontzettend herken. Soms is het bij mij ook nét de druppel. Rotdag op mijn werk, ik voel me niet lekker en als Mellow dan óók weer zo'n enorm angstige dag heeft en dus ECHT NIET mee wil lopen, ja, dan schiet ik wel eens uit mijn slof (of mijn wandelschoen). Voel me naderhand ook echt schuldig, want ze doet het niet om mij te treiteren, ze kan er niks aan doen dat ze is zoals ze is. En alleen al die gedachte maakt dat ik weer wat milder word. Ik bied dan ook gewoon mijn excuses aan (of ze het begrijpt is een tweede), zeg dat het me spijt dat ik boos was, geef haar een kus en een knuffel en dan is het weer goed. Ik geef haar een lekker granenkoekje en we zijn weer vriendjes 

Mellow laat ook inderdaad vaak zien dat ik even moet dimmen, even écht bewust moet ademhalen, om weer 'bij zinnen' te komen.

Doe ik dat niet, dan is uiteindelijk zíj de dupe (door weer in haar angstige gedrag te vervallen).

En ondanks dat ik soms ook wel eens 'maar gewoon een mens' ben gaat het eigenlijk wel heel goed de laatste tijd. Dus ook na een rotdag vertrouwd ze me nog steeds.

*Algemene reactie op de reactie op mijn schrijven*

Ik praat niet over schuld. En de triompf die ik lees is vooral door; kijk eens hoe fout ik ben' , haast provocerend. Maar als je werkelijk eerlijk en kwetsbaar wilt en durft te zijn op een forum, erken dat gewoon je eigen valkuilen en kwetsbaarheid. Leg en houd het bij jezelf en gebruik niet het gedrag van een ander (hond) of de omstandigheden in dit geval als excuus voor je eigen handelen. 

Dat is namelijk wat ik teruglees in voorgaande reacties.

Ja, ik ben mens met mijn eigen persoonlijkheid, kwetsbaarheid, disbalans. En ik vind het vooral verrot als mijn emmer vol is en ik uit mijn slof schiet. Liever grijp ik het met twee handen aan om mezelf tot rust te brengen en met mezelf aan de slag te gaan om hem zo optimaal mogelijk door de wereld heen te loodsen. Met dank aan mijn beschadigde dierbare vriend die in zijn verleden al te vaak het mikpunt is geweest van de frustraties van een ander. Hij is mijn spiegel, mijn leermeester. Hij leert me wat geen forum of hondenboek me leert. Hij leert me mijn beste mens te zijn waardoor ik hem zijn beste hond kan helpen zijn. Hij leert me ook dat ik mens mag zijn en mezelf mag omarmen in mijn kwetsbaarheid en met mijn valkuilen. Hij leert me ook dat dat het puur en alleen bij mezelf ligt en ik de enige ben die daar mee aan de slag kan.

Precies, dat is wat ik bedoel 

Tuurlijk een kind weet als je,je geduld verliest dat je fout zit,en zo'n betweterige preek is helemaal niet nodig.

Ik zal nog even verder choqueren,ik had al 25 jaar honden gehad,bouviers voornamelijk en nooit maar dan nooit heb ik problemen gehad met hun opvoeding.

Met Vigo is het zo erg geweest dat ik zelfs gedacht had,als ik het niet leefbaar kan maken voor hem en voor mij dan zal ik hem laten inslapen. Die pijn,verdriet en onmacht,daar hebben de meesten geen idee van. En ik weet donders goed hoe ik honden moet opvoeden,zelfs de fokker zei bij een ander had het vast einde verhaal geweest. Ik kan hier een lang verhaal neerzetten, dat laat ik,heb er geen zin in.

Maar voor de mensen die het gevoel hebben dat ze alles fout doen in de ogen van sommig HP'ers.Het is nog altijd zo.

De beste stuurlui staan aan wal.

Je legt de verantwoording voor jouw gedrag bij de hond en bij de omstandigheden. Dat is wat me stoort. 

Die omstandigheden hoef je niet uit te leggen en verantwoorden of je hond aan te voeren als excuus voor je gedrag. Maar mocht het je goed doen, ben niet 'die stuurman aan de wal staat', ben een medestander. Begrijp heel goed wat het voor je betekent en wat voor impact het heeft.

En daarom, vanuit eigen ervaring durf ik hardop te zeggen dat ik het veel eerlijk en kwetsbaarder vind om te erkennen hoe onmachtig je je soms voelt en vandaaruit een (tijdelijke) ellendeling kunt zijn in je gedrag, waar je je ellendig over voelt. Niet die ellendige hond... die kan er niets aan doen. Heeft niet gevraagd om in jou leven te komen en ook niet om zo te zijn.

En als je  moed hebt om je te laten spiegelen hoef je geen slachtoffer meer te zijn van de omstandigheden, van die 'ellendige' hond. Dan omarm je jezelf in je kracht, je onmacht en je falen en leer je via jouw dier en situatie om jezelf te ontwikkelen en van daaruit je dier steeds beter te begeleiden en te omarmen in zijn onmacht.

Het is fijn als mensen het vermogen hebben om niet kwaad te worden in zulk soort situaties, of zichzelf altijd inhouden als ze overkoken Maar ik zou dat niet kunnen. En ik denk de meeste mensen niet...Als Dobber weer eens van haar vervelende buien heeft heb ik lang geduld, maar als ze het te bont maakt ga ik echt wel naar haar toe om even een hartig woordje met haar te spreken. En daar voel ik me helemaal niet een slechter baasje door. Corrigeren is helemaal niet erg, maar als je het doet, moet het wel afgestemd zijn op je hond. En als je corrigeert is dat m.i. niet het einde van de wereld, of ben je dan ineens een slecht baasje dat geen hond waard is.

Er zijn momenten dat een correctie beter is dan negeren oid. Je moet ook niet corrigeren op een manier die de hond niet begrijpt, en je moet niet corrigeren om gemeen te doen, of om de hond even het leven zuur te maken. Ik corrigeer zodat we beide weten waar we aan toe zijn, en dat we normaal met elkaar kunnen samenleven. En waarin we beide weten tot hoe ver we kunnen gaan bij elkaar. En dat heeft in elk geval opgeleverd dat ze niet meer uitvalt aan de lijn, en niet meer het erf af dendert om een andere hond weg te jagen, en 's nachts niet meer zo vaak een nachtelijke serenade geeft... 

Niet elke hond heeft een rugzakje, en ook niet elke hond is gebaat bij een zachtere opvoedingsmethode. En vice versa natuurlijk ook. Maar dat maakt iemand die de hond wel eens een tikje geeft, of zonder pardon de hond oppakt en meeneemt nog niet een slecht baasje...

Dobber dit heb je mooi duidelijk verwoord,helemaal mee eens!

Een gerichte opvoedkundig correctie is natuurlijk wel iets anders dan (af)reageren uit eigen onmacht, kwaadheid, frustratie, machteloosheid of moedeloosheid.

ik vind dat Petra het goed uitlegt

we kunnen als mens de hond niet verantwoordlijk maken voor onze (of onze medemensens) fouten.

Natuurlijk is geen mens heilig en maakt iedereen fouten, verkeerde inschattingen, beslissingen, iedereen is weleens moe, slecht gehumeurd etc.  Daar gaat het niet om, het gaat erom dat het dier dat volkomen van ons afhankelijk is daar niets aan kan doen en wij daarvoor zelf onze verantwoording moeten nemen.

Ik zie elke hond als een individu, dat we moeten leren kennen, en andersom ook. En dat is een soms moeilijk, niet altijd even duidelijk, maar als het goed is uiteindelijk mooi proces.

Dat speciale oogcontact bijvoorbeeld, heel eventjes, in een bepaalde situatie, even die blik van verstandhouding of bevestiging, dat is goud waard en heel speciaal om zoiets met een andere diersoort te hebben.

"  
Een gerichte opvoedkundig correctie is natuurlijk wel iets anders dan (af)reageren uit eigen onmacht, kwaadheid, frustratie, machteloosheid of moedeloosheid. "

Petra, *Lily Jane* & Jip

 Daar heb je natuurlijk gelijk in, dat ben ik met je eens. Alleen zijn de correcties die tot stand komen als het baasje er ècht genoeg van heeft vaak de meest effectieve ;). Is mij opgevallen :). Maar je hebt wel gelijk wat betreft afreageren vanuit onmacht. Ik heb niet het idee dat in dit topic mensen zijn die per se met een rode waas voor de ogen zo hun hond even toetakelen, maar goed, zulke types zullen er wel zijn ergens anders in Nederland. Helaas....

Volgens mij heb ik wel een aparte manier van reageren als ik in disbalans ben als ik de reacties hier zo lees. Ik corrigeer eigenlijk nooit direct de honden maar laat gewoon de riemen uit mijn handen vallen en zeg droog, dag hondjes, baas is heel boos en gefrustreerd nu, fijne dag nog . Vervolgens loop ik door en tel tot 10 om te kalmeren en vaak zijn de hondjes van verbazing ook ineens heel lief.

Overigens gebruik ik hier weleens een stemverheffing om Hayzel uit de focus te halen als ze op een hond fixeert en niet op de normale stem reageert (onzekerheid) en schakel bij aandacht direct om naar blij, leuk, koek, feest. Maar dat is eigenlijk niet echt een correctie.

Ik raak trouwens niet gefrustreerd van uitvallen (vreemd genoeg) maar van bijvoorbeeld als ze heel de tijd een ruk aan de riem geven omdat ze menen iets te ruiken in de bosjes, elke meter, elke cm, de hele wandeling lang. En dan het liefst allebei een andere kant op. Bij uitvallen heb ik vaak even een punt van balen omdat ik denk, he jammer het ging de laatste tijd zo goed maar dat is eigenlijk ook alles. Maar van dat geruk aan de lijn kan ik dus echt helemaal over mijn kookpunt raken als ik al een hele slechte dag heb gehad.

Overigens ben ik dus niet tegen correcties (wel tegen slip, stroom etc voor de duidelijkheid!), maar dan moeten deze wel terecht, bij gedrag waarbij het kan en juist gegeven worden. Niet omdat je zelf toevallig een slechte dag hebt.

Pauline is moest wel even glimlachen om je reactie.

Niemand maar dan ook niemand zou willen dat ik de riemen losliet van mijn honden als zij gefrustreerd zijn. Mijn honden zouden het wel geweldig vinden als ik zou zeggen,dag hondjes baasje is boos....

Ik denk dat ik of beter gezegd mijn honden dan de krant zouden halen.

Mijn hond is al eens aangevlogen tijdens het fietsen,ik lag onderste boven en de honden gingen vechten, maar no way dat ik mijn hond losliet,nooit maar dan nooit los ik ze, dat kan niet gezien het ras dat ik heb.

Laten we voorop stellen dat ik de riemen nooit zou loslaten in een gevaarlijke situatie! Mijn hond valt ook weleens uit vanuit onzekerheid maar daar wordt ik persoonlijk dus niet gefrustreerd van. Dat zijn vaak voor mij gewoon vreselijke baalmomenten maar niet dermate frustrerend dat ik uit mijn slof schiet. Ik laat de riemen ook niet los als de honden gefrustreerd zijn, maar als ik gefrustreerd ben haha