" Naar mijn mening heeft dit alles met vertrouwen te maken. Het lijkt erop dat de hond je vriend niet vertrouwd. Een hond die zich veilig voelt bij zijn mensen gromt niet.
Toen wij Lola net hadden deed ze precies hetzelfde. Als ze gromde, zei ik altijd iets geruststellends als: rustig maar, ik pak jouw eten niet af. En door haar te leren puur door ervaring dat wij te vertrouwen waren kwam ze op de duur zelfs met haar bot naar me toe om gezellig daar te knagen.
Daar zou ik dus aan gaan werken. En voordat je gaat oefenen met ruilen e.d. eerst maar een basis van vertrouwen maken anders kan dat voor nog veel meer stress zorgen.
Ik heb al gehoord van iemand die ging ruilen en dichtbij de etensbak ging zitten, in de bak van de hond rondrommelde. En het grommen ging weg een paar keer, maar het vertrouwen was er helemaal niet, en ineens beet de hond. Nog dezelfde dag is de hond toen ingeslapen. Wat m.i. kwam omdat er geen basis was gelegd en de hond daardoor nog lang zo ver niet was dat er geoefend kon gaan worden.
Wij kregen een paar tips die goed geholpen hebben:
de hond moet rustig kunnen eten, geen gegraai in de etensbak
houding en stem altijd rustig naar de hond toe
zijn mand of wat ook zijn slaapplek is staat op een veilige plek waar hij ongestoord kan rusten
geen commando|s onder druk, of wilde trekspellen, wel leuke oefeningen en zoek- en denkspellen.
balans tussen aktiviteiten en rust
duidelijkheid, miscommunicatie is toch altijd de grootste oorzaak van problemen tussen mens en hond. Zorg dat de hond je begrijpt als je iets van hem wil, en vooral ook dat jij en je vriend hem begrijpen. Leer over de taal die honden spreken het boekje Kalmerende Signalen van Turid Rugaas zoals al is aangegeven is een goede start om te kijken wat je hond wil zeggen of wat hij voelt en aankan op bepaalde momenten.
http://kynoblog.com/artikelen/kalmerende-signalen-de-kunst-van-het-overleven
https://www.youtube.com/watch?v=00_9JPltXHI
Bij Lola kon ik later toen iemand een blikje hondevoer met rattengif erin in de tuin gezet had dit toen gewoon afpakken en ruilen voor iets anders. Puur omdat ze me toen vertrouwde.
Er is dus niet een tovermiddel, maar meer een way of life, het totale omgaan met de hond dat het vertrouwen brengt in zijn mens. "
Wijze woorden,, ik kan dit volledig beamen. Het is echt een vertrouwens issue.
Onze jongste hond deed in het begin ook best lelijk als hij een kluif had.
De eerste keer dat ik hem een rauw been gaf, stoof hij er direct mee achter de sofa en zat hij onophoudelijk te grommen.
Ik schrok er best wel van, hij leek wel een wild beest!
Je zou hem nu eens moeten zien, als hij een been niet goed tussen zijn poten kan positioneren om er aan te kluiven, komt hij me nota bene om assistentie vragen. Legt hij de kluif op mijn schoot ''kun je hem even vasthouden voor me'' wat Linneke dus ook al als voorbeeld gaf.
Dit even als greep uit mijn eigen ervaringen.. verder sluit ik me volledig bij het geschreven van Dobry aan.