Je kunt een moederhond niet met een mens vergelijken vind ik. Een pup ziet ook wel het verschil en wij kunnen nooit precies hetzelfde corrigeren als een moederhond. Ik hoor dit heel vaak voorbij komen 'ja, maar een moederhond doet dat ook'. En dit zeggen met name mensen die fysiek corrigeren als excuus. (ik zeg niet dat jij dat doet hoor!). Maar ik hoor het heel vaak en zo werkt het volgens mij niet :)
Dus ik zou zeggen heb veel geduld met je pup, gun/geef hem genoeg rust en ga zo door als je nu bezig bent!
Je hebt al veel tips gekregen en bent al goed aan de slag lees ik
maar heb je wel eens geprobeerd wat er gebeurd als wanneer ze in je schoen hapt en jij gewoon stug doorloopt wat er dan gebeurd
het leukste is natuurlijk als er een reactie komt, zo van, he, au!
Maar als er geen reactie komt en jij loopt gewoon door wat doet ze dan? Dan stopt ze niet vanzelf?
Ik heb wel eens 10m met gijs aan mn schoen gewandeld, toen dacjt hij nou als je niks doet dan is het niet meer leuk en toen hij ophield goed belonem
ik vergelijk mezelf helemaal niet met een hond hoor.
Maar doen alsof pups dom zijn omdat ze van een mens niets snappen, nee, dat doe ik niet.
Ze kunnen prima snappen dat gemeen bijten in hun eigen soort niet mag, dus ze kunnen het ook snappen bij mij. Zo slim zijn ze immers wel en dat werkt ook effectief.
Ik heb geen zin me tot bloedens toe te laten bijten door een pup, daarnaast lopen hier kinderen en die dienen ook niet gebeten te worden, dus het wordt gewoon direct afgekapt.
En nee, je hoeft ze daarom niet dood te doen en nee, hun zin om te bijten verminderd daardoor ook niet, ze bijten hier meerdere keren per week mensen dus ze houden er niets aan over ;)
Ze mogen alles doen wat ze willen, alleen bijten in mij niet, dat mogen ze 1 keer doen ;)
Maar nogmaals, iedereen doet wat hij wil uiteraard. Het ene bijten is ook het andere niet. Het bulldogje van mijn broer mocht best wel wat sabbelen op mijn vingers.
De labrador van mijn zus kon als pup ook niet vergeleken worden met de mechels.
Daarin zit dus wel wat verschil en ik zou het bij hun vermoedelijk ook anders doen, als er ooit een klein hondje in huis komt als gezelschap, zal die ook op andere wijze opgevoed worden vermoed ik.
maar niemand zegt toch dat men zich door een pup moet laten bijten,
een ferm nee, kan soms voor nog meer opwinding zorgen of onduidelijk zijn dat dit bedoeld is om het bijten te stoppen, sommigen worden daar alleen maar wilder van en is er wat meer begeleiding nodig.
De moederhonden die ik gekend heb, liepen trouwens, als de pups te wild werden gewoon rustig weg en gingen ergens anders liggen.
Ik heb het ook nooit geaccepteerd en ook niet likken in het gezicht en dat doen ze ook echt niet. Zit nu ook terug te denken hoe ik het eigenlijk heb gedaan maar volgens mij met een strenge nee..klaar
Accepteren dat een pup nu eenmaal bijt is iets anders dan de pup maar toe te laten dat je gebeten wordt of dat de meubels kapotgebeten worden. De oorzaak van het bijten is wel belangrijk denk ik.
Als de pup bijv. tijdens de wandeling teveel indrukken krijgt en vandaaruit gaat happen of bijten, zou je dus bijvoorbeeld de wandeling korter kunnen maken, of in een wat rustiger omgeving gaan lopen. Misschien eens een zoekspelletje doen. Dan is alleen een nee, denk ik niet voldoende om de oorzaak op te lossen waarom de pup gaat bijten.
uiteraard niet, de aandrang om te bijten neem je niet weg.
ik wil alleen NIET dat ze hun tanden in mijn vlees zetten. Dat doet pijn, het bloedt, het trekt op niets en gewoon, het is geen manier van omgaan met je 'baas'.
Dat betekent daarom niet dat ze dan maar ineens makke lammetjes zijn en ze er zich bij neerleggen.
Ze reageren zich dan maar elders op af, maar als dat door overprikkeling is, dan dient dat gedrag uiteraard wel nog aangepakt te worden.
Maar afwachten en afleiden en blijven staan en weet ik wel wat om niet in mij te bijten maar aub in iets anders, nope, daar doe ik niet aan mee.
Aan Staaij Gijs,
als ik doorloop wordt ze feller gaat harder bijten, en ziet ze dat nog meer als uitdagen door mij, ik heb haar ook door middel van mijn knie uit te stoten (ja niet hard he) weg proberen te duwen maar nee elke beweging is nog leuker. Nu zeg ik 'kijk' en lossssss en dat oefen ik nu steeds tussendoor en soms lukt dat, en natuurlijk met een speeltje. Het is denk ik gewoon een lange weg te gaan. Maar het goede nieuws is dat ze met 13 weken al komt als ik haar roep ook als ze met andere honden speelt. Nou ja, count your blessings zeg ik maar ????
Oke, duidelijk
volhouden he, uiteindelijk komt het goed :)
ik gaf hem altijd een tikkie op het snuitje en
foei zeggen,
beet hij niet dan kreeg hij een lekker snoepje.
werkt echt hoor
De ene pup is de andere niet. Geen enkele pup die ik ooit gezien heb was zoals Obi. Zo gespannen... dat bijtgedrag geen enkele pup op de hondenschool had het ook. Obi hing regelmatig aan mijn mouw. Thuis beet ie regelmatig... toch was het geen valse beet. Al leek dat vast zo vanaf een afstand. Het voelde meer als een beet van wanhoop. Wat moet ik doen....
Je kunt zeggen, ik tolereer dat niet, dat mijn hond mij bijt. Dat is simpel gezegd. En wij "tolereerden" dat ook niet, wat denk je zelf. Dat die scherpe puppytandjes een plezierig iets zijn? Maar als je hem straft op wat voor manier dan ook en hetzelfde opnieuw gebeurt voor je uberhaupt je weg kunt draaien. Telkens weer... dan kun je dat blijven zeggen maar zul je zien dat je achter het net vist. Zo was dat bij Obi ook. Iedereen had er wat over te zeggen. "Ja je moet hem fysiek straffen, dan weet hij tenminste dat het voorbij is". Je kunt een pup van 10 weekjes niet gaan slaan telkens als hij naar je hapt of bijt. Ja we hebben hem wel eens fysiek gestraft (een tik) maar dat werkte echt zooo averrechts. En Bovendien is dat niet hoe wij die hond wilde opvoeden. Ik had er meteen als spijt van. Je kunt geweld niet met geweld bestrijden. Serieus dan hadden we een verknipte hond gehad nu. Want dan had je bezig moeten blijven... Obi beet niet omdat hij agressief was, hij beet omdat hij niet WIST wat hij moest doen. Vanaf de 8 weken dat hij bij z'n mamma weg was stond 'n wereld op de kop. Een vreemd klein hondje dat ineens ook wat te zeggen had. Rare mensen... noem het maar op. Dat ik het hier van deze topicstarter ook weer lees. En dan alle reacties lees van eigenaren die niet HAAR hondje OF Obi als pup hebben gehad denk ik. Ik snap dat je zo denkt, want mijn vorige pups waren ook makkelijk en beten ook "wel eens" maar dan hield het ook wel op. Bij Obi was dat niet zo... die was echt gewoon COMPLEET de weg kwijt. En misschien heeft het ook wel iets met het ras te maken?? Ik weet niet of andere ZWH eigenaren dit kunnen bevestigen?
Ik bouwde kartonnen zoekspelletjes voor Obi. Met allerlei krantensnippers erin, Snoepjes en worst (of gewoon z'n eten) en liep hem daar lekker mee ravotten. Dan was er even tijd voor alleen dat en hoefde die zich niet te focussen op de omgeving of op mij. Oude zakken van het duivenvoer, oude broeken, oude tassen, overal maakte ik wel wat van. En Obi had elke keer wel wat te doen.
Toch is Obi trouwens een fijne hond geworden. Best een makkelijke hond ook. Luistert goed, kan prima loslopen geen ruziezoeker. Kan een poos alleen blijven. Is lief, gemoedelijk, maar af en toe nog steeds een grote aansteller.
Over dat stuk met de moederhond... daar reageerde Obi totaal anders op wat ook wel logisch is. Ik heb zelfs nog een video waar Obi als kleine mini eens even op z'n plaats gezet wordt door mamma. Zal eens kijken of ik het nog kan vinden.
Misschien even de regels lezen,we geven hier geen tik-adviezen.
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?