Geduld.. Veel geduld!

Ik denk dat vrijwel iedereen hier tegen aanloopt, en nu was het bij ons voor de zoveelste keer raak. Sidenote; Alles wat voor ons waardevol is, alle spullen en speelgoed van Elivia verbergen we voor Beauwie of leggen we in het midden op de keukentafel. We wisten immers van tevoren dat een pup dingen kan gaan slopen. En we laten haar al vaak uit, spelen veel met haar en ze heeft genoeg speelgoed. Dus uit verveling is het niet want  dan is het gewoon onze eigen schuld. Vanmorgen kom ik beneden na het schoonmaken en opruimen van de bovenverdieping en had ik eindelijk een middag vrij, het huishouden was eindelijk een keer beneden èn boven helemaal klaar! Tijd voor leuke dingen :) Tot ik beneden kwam.. Toen had Beauwie een boekje van Nijntje te pakken gekregen en aan gort gescheurd. En dit was niet de eerste keer. De speelgoedtas van Elivia met alle knuffels heeft er al een keer aan moeten geloven, Elivia haar schoentjes mistte op mysterieuze wijze 1 schoentje, theedoeken werden beste maatjes met Beauwie,  en al deze dingen kon ik nog door de vingers zien omdat ik daar nog op tijd bij was. Dit keer was het huis te klein en heb ik haar goed stevig aangepakt.

Wie loopt hier nog meer tegen aan en word vaak het geduld van op de proef gesteld? Bloed onder de nagels vandaan gehaald? En.. Hoe ga je hiermee om?  Beauwie is ontzettend lief en nu is alles weer in orde, maar vanmorgen had ik het even niet meer. Alles voor mijn dieren, maar ik was woest op haar.

Wij lopen hier ook tegenaan... Duke heeft al super veel gesloopt en/of opgegeten, ik heb er heel veel geduld mee en kan heel veel hebben wat onze dieren betreft.

Tot we op zaterdag morgen een uurtje weg moesten, daarvoor een flinke wandeling hebben gedaan met hem en hij lag tevreden te rusten...
Heeft meneer mijn dvd's uit het kastje gevist (ik heb een grote disney collectie, waar ik trots op ben ) en daarvan zeker 3 helemaal opgevreten en uitgespuugd.. (Hoesjes + dvd zelf) een stuk of 10 andere waren enkel beschadigt.. Ik was woest, nog geen 2uur later stond er een bench.. Tijdelijk weliswaar... Af en toe proberen we hem weer los te houden, maar 9 van de 10 gaat het fout.

Dus ja we pakken het probleem aan maar een oplossing hoop ik ook nog te vinden :-(

Zoals jij ook voor had, gebeurd dit ook al als ik enkel even boven ben. Douchen en hij kan al iets te pakken hebben. Kom altijd met een klein hartje beneden, ook voor zijn eigen veiligheid.

Ik hoop dus ook wat tips te lezen.

DE oplossing is in dat geval een bench. De ene hond is een sloper en de ander niet. Ligt niet altijd aan opvoeding of hoeveelheid beweging. 

Dus als je hond voldoende beweging krijgt en uitgedaagd wordt en nog steeds sloopt, dan is er naar mijn idee maar 1 oplossing. 

Het liefste zou ik ook Zara loslaten als we weggaan, maar dan weet ik dat er van alles stuk is als ik terugkom. 

Gijs sloopt eigenlijk alleen dingen als wij erbij zijn... tenminste, dan probeert hij het

en soms succesvol als iemand (mijn vader) niet aan het opletten is

misschien toch een bench proberen?

of een stukje van de kamer afzetten met van die hekjes?

Bacchus sloopt en pakt (tot nu toe) niks maar onze vorige hond kon er ook wat van....knuffels, puzzels, boekjes, kussens, de post. A!les moest hoog, gelukkig was het een klein hondje. Er werd veel met haar gelopen en gespeel, daar lag het echt niet aan. En opeens was het over. Nooit meer iets vernield.

Weet goed dat ik dit niet goedkeurd met het advies wat ik nu ga geven, dit gaat tegen mijn eigen gevoel in.

Soms, heel soms is het goed om even uit je vel te springen.

Bij sommige pubers kan je trainen tot je een ons weegt, maar ze snappen het gewoon niet.

En blijven inderdaad slopen, helemaal als iets kostbaar is.

Die enkele keer om even uit je vel te springen zal voldoende zijn om de knager er nog een keer over te laten denken.

Maar er is ook een ander alternatief die ik een keer heb toegepast die WEL bij mij aansluit en de hint was direct duidelijk.

Ik weet niet meer wat het was, maar Sasja had flink huis gehouden.

Ik was het zo beu en wist ook niet meer wat ik moest doen...ik heb het gesloopte product vastgepakt en heb een potje zitten janken.

Echt letterlijk janken!!

Ik zag Sasja verschieten en heb er toen een extra schepje erbovenop gegooid.

Ik keek naar het voorwerp, keek naar Sasja zeer verdrietig...nog een keer naar het voorwerp....weer naar Sasja...en ik zag haar de mand insluipen.

Weet goed dat ik niet boos keek, maar zeer verdrietig en teleurgesteld.

Terwijl ik op de grond zat, heb ik het voorwerp naar voren gehouden zodat Sasja goed kon zien waar ik zo verdrietig om was.

Niet in haar neus of gezicht, maar er zat met gemak nog 3 meter tussen.

De boodschap was toen helemaal duidelijk.

Ik heb mijn tranen gedroogd, mezelf weer tot kalmte gemaant.....en heb even 5 minuten voor mezelf genomen.

Daarna heb ik haar bij me geroepen, we hebben even geknuffeld en we zijn gaan wandelen..

Even de stress aflopen.

Geloof me dat ze NOOOOOOOIT meer wat bewust gesloopt heeft.

(Ja, eten is van de aanrecht gejat, maar had ik het zelf maar beter moeten opruimen)

Honden lezen onze emotie's perfect en ze snappen het wel degelijk.

Ik denk dat door het janken en teleurgesteld zijn, ze zo geschrokken was dat ze het nooit meer heeft gedaan.

Weet wel dat Sasja inmiddels 11 is en wat hier gebeurde was toen ze 8 was.

Mischien dat je het bij je jonge hond wat vaker zal moeten herhalen.

Oprecht verdriet en teleurgesteld zijn, werkt beter dan boos worden en woede.

(Tja, het gebeurd nu eenmaal soms..)

Maak het duidelijk, maar duw het niet midden in zijn gezicht en zorg ervoor dat de hond ten alle tijden de ruimte heeft om te vluchten in huis als die dat wilt

(Vaak schieten ze door naar hun mand of de andere kant van de kamer)

Laat de hond daarna even een paar minuten met rust en roep dan pas de hond weer bij je...even knuffelen en gaan wandelen.

Want een moet moet vaak na al die emotie's direct zijn gedachten verzetten en dat gaat het beste met snuffelen, maar vaak moet er ook direct geplast worden.

Dus even wandelen, lost alles tegelijk even op.

Ik ken het helemaal. Hier nogsteeds wel eens hoor, en dat met een hond van anderhalf jaar. Ze weet dat het niet mag, doet het niet uit verveling, vaak om aandacht denk ik, aangezien ze het doet waar we bij zijn, soms als we weg zijn. Een plantje van de vensterbank, een krant die op tafel ligt, en elke keer denk ik dan. Mijn schuld, ik had het moeten opbergen. Zoals laatst de papierbak nog in de keuken stond.. Nou, werkelijk het hele huis lag onder. Aan meubels heeft ze gelukkig nog nooit gezeten en het gaat al een stuk beter. Zeker al een paar maanden als we weg zijn is er niks kapot gegaan, om een pen en potloodje na. 

Ik koop ook elke week een flos, heb er een paar op voorraad, want als ze daar niet aan kan knagen dan vrees is dat ze haar tanden in andere dingen gaat zetten. Maar.. Het gaat wel over hoor :) 

Geen last van gelukkig, Paddy gaat in de bench als ik er niet ben.

Er was geld door de brievenbus gevallen.

Minion had het eerder gevonden dan wij.

Hij was iets aan het versnipperen.

Het bleek een briefje van 10 euro te zijn.

Het grootste gedeelde was nog heel.

Alleen die 10 euro niet.

We reageerden van huh is dat nou geld?

Me broer had het versnipperde geld afgepakt.

Bedankt voor jullie reacties!! En wat fijn om te lezen dat ik gelukkig niet de enige ben! Beauwie is blijkbaar een ietwat slimme hond, want toen ik beneden kwam lag ze onder de keukentafel met het boekje tussen haar poten. Koppie helemaal omlaag, teruggektrokken en zichzelf
helemaal klein gemaakt. Het mooie bije Beauwie is, is dat ze dondersgoed weet wanneer ze fout zit; Ze gaat onder de keukentafel liggen, onder de keukenstoel en maakt zichzelf helemaal klein. Dit doet ze al op het moment wanneer ik de trap af kom lopen, dat weet ik want dan zie ik nog net het staartje voorbij schuiven. Zo ook dit keer. En ik moet eerlijk zeggen, ik ben compleet door het lint gegaan. Niet eens zozeer om het boekje, waar ik evengoed wel in teleurgesteld was, maar ook omdat het de druppel was. Ze heeft het geweten. Ik huilen, Beauwie nog lager op de grond als dat al mogelijk was, en ik heb haar in de bench gedaan. En dan hebben we het "geluk" dat ze nooit interesse heeft getoond in meubilair of kabels! Wat een verhalen hierboven, ondanks dat het op dat moment ronduit vervelend is, om het even netjes te houden, ben ik blij dat ik niet de enige ben! Mijn dieren betekenen heel veel voor mij, maar op dat moment moest ik haar even niet in mijn buurt hebben. En het stomme is, het gaat zo vaak ook gewoon goed! Dan kom ik al met mijn ogen halfdicht binnen, als we weg zijn geweest, bang voor wat me eventueel te wachten staat, en ligt ze keurig netjes in haar mand!

Dierbare spullen zo goed mogelijk uit bereik houden.

Je hebt haar na je emotionele uitbarsting in de bench gedaan? Als straf? 

Hoe gebruik je de bench verder?

Edit, dat ze dondersgoed weet dat ze iets fout gedaan heeft durf ik te betwijfelen. Ze merkt aan jou dat je van slag bent, en daar reageert ze op. 

Klopt Kees, honden weten niet dat ze iets fout hebben gedaan. Het gevoel 'schuld' kennen ze niet.

Hier ook een slopertje, ze kan geen moment alleen zijn, moeten altijd even kijken wat ze doet. Zelfs buiten moeten we opletten dat ze de was niet van de lijn trekt. Gelukkig kent ze het commando 'los' en gaat het steeds beter. 

We bergen alle spullen hoog op. Theedoeken en laptop kabels blijft ze af omdat we een aantal keer flink hard 'Nee' hebben geroepen. 

Als ik wel even wat in huis moet doen dan plan ik dat terwijl ze even moet gaan rusten, dan gaat ze lekker met een kluifje de bench in, ze vindt het prima. Zij tevreden, ik tevreden. (ze zoekt zelf geen rust op dus verplichte rustmomenten zijn hier heel belangrijk)

Mijn advies: doe de hond met iets leuks in de bench als je boven even wat moet doen en berg alles goed op. Blijf kijken wat ze doet, dat betekent dat je er niet achteraan moet gaan lopen de hele dag maar wel in de gaten houden.

Succes!

eens, een hond reageert op jou, hoe jij je voelt.

De lage "schuldige" houding  is om jou te kalmeren. In het nest leren honden al demoedsgebaren (want die laat ze naar jou toe zien) te gebruiken, het is een vorm van communiceren, ze wil daarmee bereiken dat jij je boosheid laat varen.

Voorkomen dat de hond de fout (wat een hond zelf niet als fout ziet) in kan gaan is het beste, dan leert de hond geen fouten. Als je te laat bent haal je de hond uit de situatie, als je helemaal te laat bent en het leed al geschiedt is, ruim je alles zonder iets te zeggen op.

Moeilijk ik weet het. Ik had ook mijn eerste pup en zij heeft in het begin heel veel gesloopt ook. Ik dacht naief dat dat vanzelf wel over zou gaan, maar niet dus, het werd eerder erger dan minder. Totdat ik een bench ging kopen, en dat hielp bij haar prima, sindsdien heeft ze nooit meer iets gesloopt, ze ging er graag in en het deurtje bleef na een paar dagen gewoon open.

Ik zou als ik naar boven ging of de pup langer niet in de gaten kan houden haar met een kong in de bench doen.

Beste Kimberly,

Hier enkel tijdens pup-tijd heel wat meegemaakt.

Kom je thuis eind maart en lijkt het wel gesneeuwd in de tuin: splinternieuw hondenbed in duizend stukjes!

(daar kon ik toen eigenlijk nog om lachen)

Nieuwe teaken tuintafel (rechthoekig model) heeft nu afgeronde hoeken! Geen enkele tuinstoel heeft nog een hele leuning!

Voorpaneel van een keukenlade: hoekje eraf gebeten. (toen wou mijn man dat ik hem terugbracht naar het asiel waarvan hij kwam: heb hem het briefje met het adres erop gegeven en gezegd: ga maar zelf, goed wetende dat mijn 'watje' dat nooit zou kunnen!) Hond is dus gebleven! (had hem ook nooit laten gaan)

Deurstijl: half opgegeten!

Zo kan ik nog honderd dingen opnoemen die eraan gingen: pantoffels, speelgoed vd kids, ...  Ik heb wel geleerd om op te ruimen!!!

En ja, dan ben je heel erg boos, en verdrietig, en hier kwam dan nog bij dat ik dat allemaal nog zo goed mogelijk wou verstoppen voor mijn man, die wel niets aan de hond zou doen of zo, maar dan kreeg ik de schuld, want dan was het plots 'mijn' hond! En ja, om ruzies uit de weg te gaan, toch wel wat verstopwerk gehad, hoor, hahaha.

Gelukkig kunnen we er nu om lachen. Want hij doet dit nu niet meer.

Een bench heb ik voor Blue nooit gehaald, maar toen mijn 2 volgende pups kwamen, 2 Jackjes, heb ik ze wel geleerd om in de bench te gaan als ik even naar de winkel of zo moest. Bleek dat zij geen slopers waren! Dus was voor hen niet nodig geweest.

Iedereen met honden heeft het wel eens niet meer! En bij de ene hond zal dat vaker gebeuren dan bij de andere.

Woest zijn mag, maar dan moet je proberen even de hond te negeren ipv erop af te gaan, denk ik. En huilen, ja, kan ook helpen, heb hier ooit met tuiten gehuild toen de keukenkast eraan ging. En Blue deed maar een ding: mij willen troosten! De arme drommel wist echt niet meer wat gedaan.

En dan neem je die knuffelhond vast en dan is het weer allemaal goed. Tot de volgende keer ...

Ik snap je helemaal, maar helaas is het menselijk dat je woest wordt van zoveel schade. En je hond, die vindt aandacht alleen maar leuk.

Vergeet niet: Negatieve aandacht is ook aandacht!

Ik zou proberen te negeren wat kan. Als je helemaal geen aandacht schenkt aan het gebeuren, wat doet ie dan?