wanneer is het genoeg??

Hallo, Mijn Tara een Jack Russel van bijna 15 jaar is heel erg aan het dementeren. Ze is onrustig, staart in de ruimte, weet niet meer aan welke kant de deur open gaat, ze is erg schrikkerig geworden en als we haar roepen rend ze de andere kant op..Af en toe poept en plast ze in huis. Ik ben met haar naar de dierenarts geweest voor haar check, en nu bleek dat ze 2,5 kilo is afgevallen. Ze woog altijd rond de 7,5 8 kilo, dus dat is best veel. De DA heeft bloed afgenomen en nu blijkt dat nog maar 20 a 25% van haar nieren werkt. Dat was dus wel schrikken. Ze is ook heel slap geworden in haar achterpoten en als ze wil krabben of iets dan valt ze om. Dit komt waarschijnlijk door artrose, maar door de slechte nierfunctie mag ze geen pijnstillers meer hebben volgens de DA. Ze krijgt nu een nierdieet van royal canin en dit eet ze best aardig. Ze rent nog steeds de tuin in en van de tuin weer naar binnen. Maar na 2wkn dit voer weer wezen wegen en toch is ze weer een ons afgevallen. Mijn vraag is eigenlijk hoelang zouden jullie hier mee doorgaan? Onze andere hond een bordeaux dog snapt er ook helemaal niks van dat ze zo raar doet.

Ik vraag het voorzichtig: heb je het idee, met alles wat je hierboven beschrijft, dat jouw lieve hond nog wel HOND kan zijn? Neem het mee in je overwegingen, het is altijd superzwaar zo'n beslissing te moeten nemen. Ik wens je sterkte.

Dat is altijd een beslissing die bij jou ( het baasje ) ligt.
Daar kunnen en mogen anderen niet over oordelen.

Ik heb een half jaar geleden de keuze moeten maken.
Mijn hond had pijn.
En de medicijnen werden bijna om de dag verhoogd.
Toen hebben wij de knoop doorgehakt.


Het is heel zwaar , maar moet echt een beslissing van jezelf zijn.

Veel sterkte

Vind je dit een hondwaardig bestaan?

Een hondje met zoveel ernstige lichamelijke en geestelijke klachten heeft geen plezier meer in zijn leven. De hond gaat door tot dat ze er dood bij neervalt en zal zich in de laatste fase terugtrekken.

Vrolijke momenten zullen er blijven, hoe ziek ze ook zijn; behalve in de allerlaatste fase.

Alleen al de 20%-25% nierfunctie is een zwaard van Damocles en zal een vreselijke dood betekenen. Door deze slechte functie mag je hondje geen pijnstillers, terwijl zij deze nodig heeft.

Kijk goed naar je hondje en bespaar haar een verdere lijdensweg.

Houden van betekent ook kunnen loslaten. Tara heeft een mooie leeftijd bereikt.

Veel sterkte om de moeilijke, maar juiste beslissing op tijd te nemen.

veel sterkte met het nemen van een besluit.

Ik stond er afgelopen zomer voor met Vera. Precies wat jij beschrijft.

Vera totaal de kluts kwijt, wist niet meer of ze wel of niet gegeten of gedronken had, zocht mij de hele dag, was ook al doof, dus hoorde mij niet, alleen mijn speciale geluidje voor haar. Eigenlijk was ze op maar doordat ze zo onrustig was liep ze de hele dag heen en weer, ze wist het niet meer. Toen ze ook nog ging hijgen (ik dacht dat het haar hartje was, ze had een hartruis) en mijn dierenarts zei, nee Manon, dat duidt erop dat ze pijn heeft. Dat gaf bij mij de doorslag. Mijn meiske had met haar verleden al genoeg pijn gehad. Toen wist ik wat ik moest doen. En terwijl iedereen zei kijk het nog even aan zat ik in mijn eentje aan de keukentafel, heb de dierenarts gebeld en afgesproken dat hij over 2 dagen bij mij thuis haar zou laten inslapen en de rest ook in mijn eentje geregeld. Daarna heb ik mijn ogen uit mijn kop gejankt en haar die 2 dagen geknuffeld, bij haar gelegen op het buitenbed waar ze zo graag lag en veel te veel lekkere hapjes gegeven. Ze is in mijn armen ingeslapen, thuis, met de andere 3 honden en de kinderen erbij. Loodzwaar, dat zal het altijd zijn, maar de juiste beslissing.

We willen ze nooit kwijt, maar we kunnen ze een mooi leven geven en wij moeten bepalen wanneer het genoeg is.

Het is zo moeilijk dat het de enige reden is dat ik zeg, hierna begin ik er niet meer aan. Maar ik doe het toch weer.

Ik wens je zoveel sterkte, jij weet wanneer het genoeg is, door goed naar Tara te kijken en te luisteren.

Wanneer we gaan nadenken over de vraag of het genoeg,te vroeg is dan zijn we meestal al te laat. 

Bedankt voor jullie lieve reacties. Het is echt heel moeilijk, vooral ook omdat ze soms nog heel blij is en keihard naar binnen en buiten rent. Buiten wandelen doen we al niet meer. Niet omdat ze niet kan lopen, maar ze heeft haar leven lang los gelopen en vind een riem verschrikkelijk. Ik kan aan haar niet veel pijn merken, wel rekt ze zich veel uit, heeft dit ook met pijn te maken? Dit is voor mij de eerste keer dat ik een huisdier moet wegbrengen en voel mij er erg onzeker over.

Dit soort beslissingen zijn heel moeilijk. Als ik je  verhaal zo lees zou ik zeggen, het is genoeg. Je hondje is oud, in de war, heeel moe waarschijnlijk door t slecht functioneren van de nieren. Daarbij valt ze om als ze iets doodnormaals wil doen als zichzelf krabben. 

Praat er met je dierenarts eens rustig over, samen een besluit nemen is makkelijker dan dat je in je eentje zit te tobben.

Sterkte hoor.

Dat uitrekken weet ik niet Brennie. Maar ik belde af en toe mijn dierenarts en vroeg het gewoon, net als met dat hijgen van Vera.

Ik vond het ook erg dat ze zo d'r kluts kwijt was en vaak keek ze me bijna vragend aan, zo van wat is er nou met me?

Dat ze pijn had gaf bij mij de doorslag, zij had in haar verleden in Spanje als kettinghond al teveel pijn gehad.

En de laatste dagen als ik met die vier buiten liep zag ik dat ze steeds meer door haar achterpoten zakte. Ze was een heel trotse hond en ik wilde niet dat ze mee moest maken dat ze buiten niet meer kon opstaan en ik haar niet eens naar huis zou kunnen dragen.

Vera trok opeens, of de duvel ermee speelde, toen ik net de afspraken had gemaakt een sprintje omdat ze haar grote vriend de buurhond zag, even nog stoer doen. Mijn zoon zei (grote stoere man van 22 jaar) zie je mam, ze kan echt nog wel. Toen brak mijn hart hoor, ik wist dat ik niet terug mocht krabbelen, ik ben de verantwoordelijke hier, ik moest bij mijn beslissing blijven. En dat bleek ook, het was precies op tijd, de volgende dag heb ik haar niet meer meegenomen met de andere honden naar buiten, ging niet meer, heb haar lekker op het balcon laten scharrelen. Hoe groot het verdriet ook, mijn dierenarts gaf me een knuffel en zei goed gedaan wijffie.

Kijk naar Tara, Brennie en als je iets niet weet bel je gewoon je dierenarts en vraag je wat je wilt weten.

En als het moment is gekomen dat je zegt het is genoeg nu, troost je dan met de gedachte dat we ze een mooi leven kunnen geven maar ook een waardig einde, hoe verschrikkelijk moeilijk ook

Toch kan niemand hier echt over meedenken, iemand schrijft ze heeft geen plezier meer, maar het vrouwtje zegt daarna van wel.

De enige die het weet, ben jij zelf, hoe kunnen wij dit nou beoordelen achter een scherm.

Ik vind zelfs dat mensen uitspraken doen die mijn hart doen overslaan.

Maar ja dat is Internet, ik zie de gezichten niet.

Uitrekken kan buikpijn of rugpijn betekenen, of gewoon uitrekken omdat je een beetje stijf bent.

Ik kan je geen advies geven, kijk goed naar je hond, luister vooral naar je gevoel, die heeft meestal gelijk.

Ja, je laatste zin Yoop, kijk naar je hond en luister naar je gevoel.

Maar wees ook niet bang om de dierenarts vragen te stellen, als je over dingen twijfelt, daar is ook je dierenarts voor

Nogmaals bedankt voor de reacties. Ik ga zeker met de dierenarts overleggen. En Yoop, ik hoopte op ervaringen van mensen die ook een soortgelijk iets hebben meegemaakt. En ik begrijp dat niemand mij vanaf de computer kan helpen. Bedankt in ieder geval voor je advies

 Ik heb een soortgelijk iets meegemaakt, alleen was mijn hond veel jonger. Ik weet dat t moeilijk is, daarom zou ik ook met je dierenarts er over prater, die heeft er beter zicht op dan wij hier achter de computer.

Een hond geeft pijn pas in een ernstige fase aan.

Kijk naar de houding van de oren, staart en rug. Als je je hondje al 15 jaar hebt, kan je ook aan de blik van de ogen zien of je hondje pijn heeft. Het uitrekken is een stress signaal, ook wel kalmerend genoemd door Turid Rugaas. De stress wordt bij Tara veroorzaakt door pijn. Het is dus een signaal van pijn en zeker omdat Tara zich veel uitrekt.

  ja sorry, jij bent je er dan wel van bewust, maar ik ben altijd voorzichtig hiermee op het Internet dan heh.

Ik zou niet willen dat mensen hun dieren in laten slapen omdat andere mensen op een forum dat zeggen.

maar fijn voor je dat je er wat aan hebt.

Ik kan jullie alleen maar veel sterkte toewensen met deze moeilijke beslissing.

Dit is een vreselijk moeilijke beslissing omdat je niet weet waar je op welk moment goed aan doet.

Wij zitten in een deels soortgelijke situatie. Onze Jack Russels Speedy en Tessa hopen in april 17 jaar te worden.

Speedy is blind, doof, dement en onzindelijk. Tessa is deels blind, slechthorend, dement en onzindelijk. De dames slapen heel erg veel. Ze eten en drinken dat het een lieve lust is, maar blijven afvallen. Ze zijn graatmager.

De wilskracht om te leven die is bij allebei zo sterk dat ik het nu nog niet kan om ze te laten gaan. 

Maar als iemand Speedy en Tessa nu zou zien zou mischien van ze schrikken en mij een onmens vinden dat ik ze laat leven? Waar doe je goed aan?

Het is moeilijk, ik weet hoe het voelt: STERKTE!!

Het blijft de zwaarste beslissing die je moet nemen. Het maakt niet uit of het de eerste of de zoveelste keer is. Ook veel sterkte van mij

Heel veel sterkte met de beslissingen nemen. Ik weet hoe moeilijk het is. En ik kon het ook niet aflezen van mijn hondje.  Heel moeilijk. ... ik keek het echt per dag aan. Elke was er een, maar toen ik zag dat het niet meer ging heb ik ingegrepen.  Je wilt gewoon niet dat je lieve beestje pijn heeft.

Niemand weet, elk dier, elk mens, elke leven heeft z'n eigen 'verhaal'.

Jij bent de enige die je van hart tot hart kunt verbinden met haar en van daaruit je door haar kunt laten leiden in haar proces. Er hangt veel meer mee samen dan alleen een zwak gestel, een vermoeide geest, wel of niet een vertrouwensvol blij koppie, of nog graag een lekkertje of kroeltje willen of nog even ergens warm voor lopen. Het is het totaal plaatje van lichaam, geest en verbinding die samen de balans in het verhaal opmaken, dat is in geen situatie gelijk.

Vanuit het diepst van je 'zijn' zul je op een bepaald moment weten als de weegschaal definitief is doorgeslagen. Het is ons hoofd wat het proces zo kan vertroebelen, onze angsten, onzekerheden, twijfels. Liever nemen we geen besluit of laten het afhangen van anderen om die zware verantwoording maar niet te hoeven dragen. Maar het hart 'weet'!

Vanwege de vertroebeling is het daarom soms echt wel zinvol om anderen te laten meekijken, aangezien je er zelf in meegroeit, er emotioneel in verweven zit  en ongemerkt grenzen gaat verleggen. Anderen die er emotioneel iets verder van af staan, maar wel in haar dagelijks functioneren kunnen kijken en vooral ook jullie beiden kent en weet hoe jij bent met ziet hoe je er mee probeert om te gaan. De dierenarts, vrienden, familie. Niet je antwoorden zoeken bij forumleden die op basis van 1dimensionaal verhaal de situatie niet echt kennen en m

aar een fractie van het totaalplaatje lezen.

Ik wil graag afsluiten met te vertellen hoe bijzonder ik het proces ervaren heb in mijn relatie met Lily Jane. Het heeft ons zo dicht bij elkaar gebracht, we zijn samen zo naar het moment ´loslaten´ toe gegroeid, heel intens en heel waardevol. Dat is wat voor mij de ware essentie van liefde is. Dat was ook de enige weg die we konden volgen, van zo dicht naar elkaar toegroeien naar het ultieme moment van loslaten.

Geniet, geniet van haar van jou, van jullie. Absorbeer alles en maak de weg vrij naar je hart en verbind ze met haar hart. Carpe Diem, in de ups en downs. Doe wat gedaan moet worden om het leefbaar te houden, wat gedaan kan worden om te genieten en wat graag gewild wordt en laat wat geen toegevoegde waarde meer heeft. Wees bovenal eerlijk, naar jezelf en naar haar. Zij zal je enige leiding zijn in het proces naar het loslaten toe. Zij zal laten weten wanneer de weegschaal doorgeslagen is, haar ogen, haar 'zijn' zullen het je vertellen...in jouw hart.

Carpe Diem

Tranen in mijn ogen, Petra. Precies goed verwoord.

Het was weer Vera en ik, met z'n tweetjes, zoals we ooit begonnen zijn

Nou Petra, ik moest ook ven slikken.

Ik heb afgelopen woensdag mijn Jack van 14 in laten slapen ze was doof en blind en dementerend en nier en lever problemen ... We vonden haar er goed uit zien hoor ze heeft jaren Royal Canin gegeten ze had ook toevallen maar heeft het toch aardig wat jaren kunnen redden met dit voer... Maar blind en doof ff en ontzettend onrustig en door de achterpootjes zakkend niet meer lopen willen etc en ze werd agressief ze trok soms de lippen op dat ik er van schrok,, Mijn idee hier over was dat we haar het beste konden verlossen van haar ellende ... Mijn hondje zou mij nooit gebeten hebben en ze zou het nu beslist wel een keer gaan doen... Denk dat die dementie haar zo gemaakt heeft.... Toch denk je steeds heb ik het wel goed gedaan miss had het wel nog even gekund maar doe ik het voor het dier of voor mij zelf zal wel slijten ze ligt in de tuin begraven ...  Je moet doen voor het dier wat jij het best dunkt jij kent het dier het beste ... Is het hondje nog te spreken blij en en en maar geeft hij aan dat het op is is het op !!! Sterkte maar verwen Tara nog zoveel als het kan... Heb nu mijn Terra haar zoon nog die is inmiddels 12 ben heel blij dat hij er nog is !!!