gemis hond verwerken

Wij hebben 4 september 2014 onze hond op 2.5 jarige leeftijd moeten laten in slapen, nu klinkt het misschien heel raar maar ik kan het niet verwerken, mensen die trots over hun hond praten, zulke dingen ik kan het niet aan horen! Als ik dan thuis kom moet ik huilen nu zegt mijn man misschien nemen we ooit weer een hond maar ik wil geen andere hond ik weet echt niet wat ik wil, ben zo in de war

Ik heb geen tips of zo voor je, maar ik kan me voorstellen dat je je zo voelt.

Wel kan ik naar jou honden verhalen luisteren die jij hebt meegemaakt in de tijd dat je hondje er nog was. En jou heel veel sterkte toe wensen.

Sterkte, het moet ook een hele slag geweest zijn om je hond op zo'n jonge leeftijd te verliezen.

Iedereen is anders, de een heeft meer tijd nodig om te rouwen en te verwerken, het verdriet blijft altijd.

Toen mijn eerste hond overleed, had ik ook het gevoel dat ik nooit meer een andere hond wilde. Maar toen kwam ik na een tijd eens een sentimenteel gedichtje tegen,

TESTAMENT VAN EEN HOND

Als mensen dood gaan
maken zij hun laatste wil op.
Zij laten huis en bezittingen na
aan degenen die zij liefhebben.
Als ik kon schrijven zou ik ook
... een testament maken.
Aan een arme treurige eenzame zwerfhond
laat ik mijn gelukkige thuis na.
Mijn voerbak, mijn zachte bed,
mijn lekkere stoel, mijn speeltje.
De geliefde schoot, de zachte handen,
de lieve stem, de plek in een mensenhart.
De liefde die mij hielp
naar een vredig, pijnloos einde,
in liefdevolle armen.

Als ik dood ga, zeg dan niet:
geen huisdier meer,
geen pijn meer bij zijn dood!
Maar zoek een eenzame hond
die geen liefde heeft gekend
en geef hem mijn plek.
Dit is mijn nalatenschap,
dit laat ik achter,
het is alles wat ik te bieden heb.

En ik dacht, waarom zou ik niet proberen een hond die het echt nodig heeft hier op te vangen en een goed leven te geven, er wachten zoveel honden op hulp en een eigen plekje. En het verdriet en gemis van mijn eerste hond blijft sowieso dat gaat niet ineens weg, en een andere hond kan haar nooit vervangen.

En toen kwam Lola en achteraf wilde ik dat ik niet zo lang gewacht had, omdat ook zij een geweldige hond was. Toen zij overleed hebben we dus al snel een andere herplaatser in huis genomen. Omdat ik toen heel goed wist: hoeveel honden hier ook rondlopen, degene die er niet meer zijn toch altijd in ons hart blijven en enorm gemist worden.

Maar iedereen voelt het anders en ooit krijgt het verdriet een plekje, kan je weer met een glimlach terugdenken aan de mooie dingen met je hond.

Om bij de gedichten te blijven is hier ook nog een heel mooie en geeft troost(vind ik)

Do not stand at my grave and weep,

I am not there, I do not sleep.

I am in a thousand winds that blow,

I am the softly falling snow.

I am the gentle showers of rain,

I am the fields of ripening grain.

I am in the morning hush,

I am in the graceful rush of beautiful birds in circling flight,

I am the starshine of the night.

I am in the flowers that bloom,

I am in a quiet room.

I am in the birds that sing,

I am in each lovely thing.

Do not stand at my grave and cry,

I am not there.

I do not die.

Ik heb ook geen tips voor je, helaas weet ik precies hoe jij je voelt.

bij alles word ik herrineren aan mijn overleden hondje en kan het gewoon niet accepteren/plekje geven.

heel veel sterkte 

Een hond van 2 1/2 jaar in moeten laten slapen, komt nog harder aan dan een hond, die een mooie leeftijd bereikt heeft.

Ik heb hier helaas ervaring mee; moest mijn vorig hondje van nog geen 4 jaar laten inslapen, omdat zij zeer ernstige erfelijke aandoeningen had.

Ik heb een half jaar gewacht tot ik een nieuw hondje nam. Achteraf gezien had ik dit veel eerder moeten doen. Als je een nieuwe hond neemt, verlicht en verzacht dit de pijn en het verdriet, die je om je overleden hond hebt. Vergeten doe ik haar nooit. Zij had het van bovenaf goed gevonden als ik sneller een nieuwe hond had genomen, dat weet ik zeker. De herinneringen blijven bestaan en in de loop van de tijd komen zeker ook de mooie en leuke herinneringen boven.

Het in-de-war-zijn wordt verbroken als je de zorg voor een nieuw hond op je neemt en je van het nieuwe leven kunt genieten.

Je vorige hond blijft altijd in je hart.

Niemand en vooral jij bent er niet bij gebaat als je in het verdriet blijft hangen. Als nieuw leven in de vorm van bijv. een nieuwe pup een kans van je krijgt, zal je zien dat het allemaal lichter wordt.  

Je zal hier vele lotgenoten vinden, ik denk dat de meeste van ons al een hond hebben moeten laten gaan.

Bij ons is het ondertussen bijna 9 maanden geleden. Als ik met onze "nieuwe" hond loop en denk aan Karas laat ik regelmatig een traan.
Ik kijk dan naar dat jonge hondje wat naast me loopt te dartelen met een stok in zijn bekkie en haast over ze eigen pootjes struikeld.

Dat geeft mij plezier. Duke is mijn redding geweest, want ook ik ging ten onder aan het gemis van Karas.

Iedereen op zijn eigen tijd en eigen manier, heb je al eens geprobeerd een brief te schrijven naar je hondje? Gewoon alles wat je nog wil zeggen.

Helemaal eens met het verhaal van LOESJE, hierboven.

Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.

Ik begrijp je zo goed.
Wij hebben twee jaar terug vlak achter elkaar onze honden verloren..
Zoveel verdriet en pijn dat ik besloot om nooit meer een hondje te nemen!
Ik bleef anderhalf jaar hangen in mijn huilbuien en ellende...
Tot mijn man zei, we nemen weer een hondje, daar zul je weer gelukkig van worden, je bent gewoon een echt hondenmens!

Ik twijfelde enorm...
Maar ben nu helemaal gelukkig met Steve en mijn hondjes blijven mijn hondjes daar verandert Steve helemaal niets aan.
Net zoals Steve altijd Steve zal zijn, dat verandert geen enkele andere hond.

Er passen zoveel lieve hondjes in je hart, ieder heeft zijn eigen plaatsje!

Veel sterkte gewenst..

tango-golf.
veel sterkte.
ik zelf vind geen woorden.
maar het verhaal van loesje kan ik zelf best waarderen!
groeten vanwege tango-golf.

Allereerst heel veel sterkte, ik snap precies wat je bedoelt.  Ik mis mijn hondje ook elke dag en heb ook zoveel verdriet.  Zonder hond is gewoon heel moeilijk. Ze is gelukkig elf jaar geworden zonder ooit ziek te zijn geweest.  Maar toen ze ziek werd ging het heel snel. 

Ik leef met je mee

Als ik er aan denk, dat de dag komt, nee ik wil er niet aan denken, pfff

Ik kan alleen maar zeggen dat ik weet wat je voelt,het verdriet het gemis,gewoon alles.Het doet echt zeer.Heel veel sterkte .

Bedankt voor jullie lieve berichtjes! Doet mij echt goed

En misschien ooit weer een hond

Alleen zou ik dan graag het zelfde ras weer hebben, helaas weet ik het ras niet en kan niemand mij die ook vertellen. Zijn karakter was gewoon perfecht heb hem met de hand groot gebracht.. 

Was de naam van je hondje Paco? Heb je een foto?

Waar kwam hij vandaan? Dit in verband dat je schrijft dat niemand het ras weet.

Wat was de oorzaak van het overlijden op zo'n jonge leeftijd?

Als je zo ver bent, dat je een nieuw hondje neemt, vraag dan op dit forum advies, zodat je bij een betrouwbare fokker terecht komt.

Heel veel sterkte, en Dobry, wat mooi geschreven.

Hier een heel mooi gedicht, misschien heb je er wat aan......

Poem Of A Lost pet.

I stood by your bed last night, I came to have a peep.
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.
I whined to you softly as you brushed away a tear,
"It’s me, I haven’t left you, I’m well, I’m fine, I’m here."

I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today, Your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.

I was with you at my grave today, You tend it with such care.
I want to re-assure you, that I’m not lying there.
I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you, I wish you could see it’s me.

You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
I am here and I’m near you everyday.
To say to you with certainty, I never went away.
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew.
In the stillness of that evening, I was very close to you.

The day is over… I sit and watch you yawning
Like so many times before, I’ll see you in the morning.
And when the time is right for you to cross the brief divide,
I’ll rush across to greet you and we’ll stand, side by side.
I have so many things to show you, there is so much for you to see.

Be patient, live your journey out…then come home to be with me.

Ik hoop zooo enorm hard dat dit waarheid is.

Ik mis haar elke dag.

Zijn naam is Paco, heb hem gekocht in assen. Ik heb hem al van de dood gered toen wij hem ophaalde was hij 4 weken en uit gedroogd toen alles er aan gedaan om hem er weer boven op te helpen en dat is gelukt. Tot dat hij mank begon te lopen en we foto's hebben laten maken bleek dat hij HD ed en ocd had konden er niks meer aan doen helaas 

Je hebt Paco een thuis gegeven. Je hebt hem een geborgen en veilig gevoel gegeven. Dat is onbetaalbaar.

 Ja Hein die laatste zin hè. ....

Inderdaad Anneke.

Ik praat er niet meer zo vaak over, maar dat is enkel maar de buitenkant.

Wat hebben jullie gevochten om Paco te behouden. Eerst na de uitdroging, terwijl hij nog maar 4 weken was en daarna met zijn erfelijke aandoeningen, waar geen redden meer aan was.

Ik bewonder jullie inzet om Paco toekomst te bieden. Heel verdrietig dat dit niet lang heeft geduurd.

Ik begrijp jullie grote verdriet nu nog beter. Er zal nooit een tweede Paco zijn. Ik denk dat er in de nabije toekomst echter wel degelijk plaats voor een nieuwe hond bij jullie zal zijn.