Voor en door fosters

Ik zat er al een tijdje aan te denken om dit topic te openen omdat er hier op het forum wel meer foster gezinnen zitten. Nu zag ik laatst ook weer een topic voorbij komen en ik dacht, misschien is het leuk als we daar 1 topic van maken. (ik merkte dat ik al snel de neiging in het andere topic had om mijn ervaringen te delen maar dat voelde aan alsof ik het topic overnam, vandaar nu even een apart topic)

Dan kunnen de fosters hun verdriet delen als de hond zijn gouden mand gevonden heeft, of hun ervaringen delen. Tips geven aan elkaar of gewoon lekker kletsen over je foster. Als je een nieuwe hebt kun je hem showen en updates geven over hoe het gaat etc.

Ik zal beginnen met mijn verhaal.

Op 15 november 2014 is Romeo vanaf Roemenië over komen vliegen naar Nederland om daar een gouden mand te vinden. Wij zijn Romeo zijn tussenstop om hem wat standaard dingetjes aan te leren. Zindelijkheid, visite, aan de lijn lopen etc.

Ik ben Romeo zelf van het vliegveld gaan halen zodat hij niet te veel rompeslomp mee hoeft te maken op zijn eerste dag in een totaal vreemde situatie voor hem.

Toen we thuis kwamen met hem was Romeo niet meer dan een hoopje triestheid. Het uiterlijk was een hond, maar de hond zelf was nergens te bekennen. Wat was hij ontzettend bang. Hij stond het toe dat onze honden kwamen snuffelen, dat vond hij ook wel eng. Maar als wij binnen een straal van 2 meter kwamen vluchtte hij weg.

Hij had zijn plekje gevonden achter de tafel, en als wij met de honden gingen wandelen ging hij even snel op de bank liggen. Romeo was zo bang dat hij op de plek waar hij lag zichzelf bevuilde, hij durfde niet te bewegen. De eerste dag heeft hij wel 3 uur lang in exact dezelfde positie gestaan, te bang om ook maar iets te doen. Hij durfde alleen te eten als wij er niet waren, dat gebeurde dus tijdens het wandelen met onze honden. Wij hebben een hondenluik en op die momenten durfde hij ook naar buiten te gaan voor zijn behoefte. (we hebben alleen de eerste 1,5 dag last gehad van ongelukjes binnen, dus dat was wel erg fijn)

Langzaam begon hij onze honden te vertrouwen, Thalia was toch wel leuk om een beetje mee te spelen. Een week nadat hij bij ons zat was Thalia al wel zijn maatje aan het worden. Ze konden samen (wel achter in de hoek natuurlijk) samen spelen en even samen liggen. Maar Thalia wilde ook bij ons liggen dus ze kon niet al haar aandacht aan Romeo geven. Wij konden nog steeds niet bij Romeo in de buurt komen of hij vluchtte weg. Thalia mogen we denk ik ook bedanken voor zijn snelle vooruitgang.
Ondanks dat we hem niet mochten aaien konden we hem snachts ook niet alleen laten. Hij begon te huilen. Dit deed hij op het begin ook wel vaker, puur omdat hij zijn vertrouwde plekje in Roemenië miste. Na een week was dit huilen over, en besefte hij dat ons huisje ook niet zo erg was.
Maar hem savonds alleen laten kon niet, dan hield hij de hele buurt wakker. Dus hebben wij 2 weken beneden geslapen, het matras en alles naar beneden gesjouwd, en iedere dag de woonkamer in slaapkamer verandert, en iedere ochtend weer terug verandert. Je moet wat over hebben voor je foster hondje.

1,5 tot 2 week later konden we hem dan eindelijk aanhalen. Hij kwam uit zichzelf naar me toe en gaf me ineens een likje, ik zat daar met tranen in mijn ogen mijn opwinding tegen te houden om Romeo niet weg te jagen. Zo trots was ik op hem. Na de eerste aanhaling ging het een stuk sneller. Hij vertrouwde me eindelijk genoeg dat ik een tuig aan kon doen en hem mee naar buiten kon nemen. Na 2 weken konden we dan eindelijk gaan wandelen met Romeo. Wat een openbaring was dat voor hem. Buiten is ontzettend leuk (ook wel eng hoor) en alle geurtjes moeten opgesnoven worden. De volgende keer dat we gingen wandelen zat meneer al voor de deur te wachten. Gelukkig had hij de smaak te pakken.

Niet snel daarna konden we hem ook oppakken en konden we weer in onze slaapkamer gaan slapen. Dat vonden wij heel erg fijn, iedere dag de woonkamer verbouwen als slaapkamer is toch niet hetzelfde als je eigen slaapkamer. En wat hebben wij als engeltjes geslapen toen Romeo de eerste nacht mee naar boven kon.

Vanaf toen is het eigenlijk wel behoorlijk snel gegaan. Een week of 2 nadat hij voor het eerst mee is gaan wandelen hadden we hem in de honden ren losgelaten. En wat een plezier had Romeo daar. Alsof hij nog nooit gerend had in zijn leven. Binnen 1 minuut was hij ook al bekaf. Maar gewoon door blijven rennen, als een malloot die nog nooit heeft gerend. Sindsdien mag hij iedere dag lekker los, hij luistert prima als ik hem terug roep. En wat ziet hij er dan gelukkig uit.

Toen kwam de volgende stap, bezoek. Nadat hij wat zekerder was geworden was hij niet lief voor bezoek, hij was zo erg dat ik hem aan de riem vast heb moeten leggen. Op oudejaars dag besloot hij ineens dat bezoek niet meer eng was, hij ging een knuffel halen en hij ging bij het bezoek liggen! (in de tussen tijd deed hij het al steeds beter, we hoefde hem niet meer vast te leggen, maar een knuffel halen had hij ook nog niet gedaan)

Toen kwam oud en nieuw, savonds heeft de muziek aan gestaan, lekker luid zodat het vuurwerk naar de achtergrond ging. Dit ging prima. Totdat er om 2 uur snachts ineen een knal kwam (onze muziek stond weer op normaal geluid)

Daar schrok hij erg van en toen was het wel even gedaan met hem. Hij was weer even de hond die we dag 1 hadden. Hij kroop weg en het was weer een hoopje niks. De dagen erna was er ook niks meer over van zijn zindelijkheid. Maar wij hadden geduld voor hem, we ruimde de plasjes zonder klagen op en een week later waren dan toch echt alle klappen opgehouden en Romeo begin zichzelf weer te worden.

Doordat Romeo zijn hele leven in het asiel gezeten heeft met andere honden ziet hij andere honden als rivalen, niet als speelmaatjes. Hij heeft nu ook last van baknijd, dat word al minder maar ze mogen zeker niet bij elkaar eten. Voorheen moest je Romeo na het eten nog een minuut of 10 in de gaten houden, hij zat dan nog steeds in zijn zone en kon onze honden pakken. Nu hoeven we hem niet meer in de gaten te houden, hij vertrouwt dat ze zijn eten niet af pakken. Maar ze eten nog steeds apart, met een deur dicht tussen ze in. Helaas heeft hij Gruul 1x te pakken gehad, hij had niet doorgebeten maar wel hard genoeg dat Gruul ervan bloede. Zo lief als Gruul is deed hij niks terug, hij ging kalmerings signalen naar Romeo uitzenden (zo heftig had ik het Gruul nog niet zien doen, en ik was trots op hem)

Buiten kan Romeo ook lang niet met alle honden. Op het begin ging dit een stuk beter maar nu hij zelf vertrouwen begint te krijgen, en het gebied waar we wandelen goed kent, begint hij snel van zich af te nippen. Eerst snuffelde hij nog met vreemde honden maar dat is nu ook eng. En dat uit zich in nippen. Hij heeft ook wel met een vreemde hond losgelopen, maar dan moet de andere hond echt stabiel zijn. En dan nog kan het niet langer dan 5 minuutjes want dan word het te veel voor hem. Ik zou hem niet gelijk bestempelen als agressief, want dan zouden mijn honden er ook niet bij kunnen, maar als onzeker, plus nare ervaringen in het asiel met andere honden. Hij is op zijn hoede en zal zich verdedigen, zeker nu hij een fijn plekje heeft gevonden.

Nu ik erop terug kijk ben ik zo trots op Romeo, hij doet het zo goed en hij is eraan toe om naar een gouden mand te gaan.

We hebben echt wel momenten gekend dat we dachten: Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen, zo bang dat hij was. Maar er zijn meer momenten geweest dat ik met tranen in mijn ogen heb gestaan omdat ik zo trots was op zijn vooruitgang.

Hij is een paar kilo bij gekomen en ziet er nu gezond uit. Hij is een echte knuffelkont geworden, zo een die als je stopt met aaien hij zijn hoofd onder je hand duwt om te laten weten dat hij nog niet klaar was met aaien. Soms denkt hij ook dat hij een schoothondje is (met 17 kilo is dat niet echt haha).

We zijn bij de da geweest en hij is helemaal gezond verklaart. Zijn demodex is officieel weg en hij is niet te dun. Er mag nog wel wat bij, hij zit net op de rand van niet te dun. Hij krijgt 600 gram vers vlees te eten, lekker veel dus. Dit zal afgebouwd moeten worden als hij echt goed op gewicht zit.

Al met al zou ik dit nooit hebben willen missen, het is zo speciaal om te zien hoe zo een bange hond zijn vertrouwen in je legt, dat je hem zo ziet groeien en beter ziet worden. Het enige wat deze schat nu nog mist is een gouden mand waar hij oud kan worden. Met geduldige baasjes want er zit echt nog wel angst in hem. Te plotselinge bewegingen zijn eng, de harde wind is eng. Maar gelukkig is hij veel vaker relaxed dan bang tegenwoordig.

Het is in de tussentijd een heel verhaal geworden en ik heb lang nog niet alles verteld. Als afsluiter nog een paar foto's van Romeo.

Romeo blij.

Romeo in de eerste dagen, van dit plekje durfde hij niet af te komen.

Mooie stippelneus en ogen.

En niet te vergeten, zijn mooie krulstaart.

Thalia en Romeo zijn maatjes, het is alleen vrij pittig om een zwarte en witte hond goed belicht op de foto te zetten. Dat mijn bank zwart is werkt ook niet mee.

Ik heb ook foto's van hem in het asiel, maar dat is verleden tijd dus met die gedachte ga ik die niet hier neer zetten.

Brand maar los met jullie verhalen en ervaringen of als je gewoon iets wil delen.

Wat een leuk idee dit topic ,op het ex buitenlandse hondenforum was ook een speciaal topic waarin iedereen kon vertellen over zijn opvangertje.

Ik ben een ex foster omdat mijn opvanghondje is gebleven en daardoor geen plek meer heb helaas.

Dat probeer ik nog te voorkomen haha. Maar ik kan wel begrijpen dat je een klik krijgt met je foster en dat het dan ook erg moeilijk word om hem af te staan. Tot nu toe denk ik dat het me wel gaat lukken. Ik heb vanaf het begin wel een bepaalde afstand bewaard. Zoals dat hij hier op het forum ook niet bij mijn naam staat, of op mijn profielfoto.

Hij is echt een schat en heel knuffelbaar, maar als hij een gouden mand vind betekent het dat ik weer plek heb voor een ander hondje wat mijn hulp hard nodig heeft.

Of ik heb gewoon nog niet zo'n klik gevoeld waar andere het over hebben dat ik er nu nog redelijk zakelijk tegen aan kijk.

Ik lees mee!

Ik ga zelf geen honden meer opvangen. Van de vier honden die ik opgevangen heb is er eentje overleden (niet door mijn toedoen, gelukkig), eentje geplaatst, en twee zijn er blijven plakken. Ergens vind ik het wel jammer want ik zou graag voor meer Podenco's iets willen betekenen, maar het is gewoon niet aan mij besteed

Ik vind het wel heel leuk om jullie verhalen te lezen

Wel even een overzichtje van "mijn" pleeghondjes:


Winnie de Whippet, een kruising Greyhound/Whippet die ik opving voor het dierenasiel in Tilburg, omdat ze suikerziekte had. Ze is helaas overleden.


Wispa, een Podenco mix teefje uit Spanje, opgevangen via Sighthouds2Save België en uiteindelijk zelf geadopteerd.


Barbes, een Spaans terriër-mixje die ik opgevangen heb via SOS Strays, is geplaatst bij kennissen van me.


En tenslotte Luca (Luukas inmiddels), een Podenco Maneto reutje die ik opving via Doggymix, ook zelf geadopteerd..

Tot zover het niet zo succesvolle verhaal van de slechtste pleegmama ooit

Whaha, soms vraag ik me ook af of foster niet gewoon een middel van stichtingen is om ons mensen verliefd te laten worden zodat we de hond zelf houden.

Jou honden vind ik ook zo mooi pauline!

Ik ben blij dat we af en toe even samen wandelen zodat ik ze in het echt ook even kan bewonderen. Als het goed is kom je morgen trouwens langs om weer een lading vlees af te gooien. Ik weet niet of Lily dat al gezegd had haha.

Maar jij bent inderdaad geen goed voorbeeld van foster mama :p. Wel een goed voorbeeld om honden te adopteren :D.

Ik vind jouw hondjes ook zo leuk <3 altijd leuk om eens samen een ommetje te doen! Ik had het nog niet doorgekregen van Lily maar het is ook een beetje hectisch momenteel, dus dat kan erbij ingeschoten zijn. Maar dan zie ik je morgen!

even off topic , maar ik ben blij dat Pauline nu ook een ex foster is want dat betekend dat Luukje een bljjverd is

Een gedichtje wat ik mooi vond en op fb langs kwam.

En tenslotte Luca (Luukas inmiddels), een Podenco Maneto reutje die ik opving via Doggymix, ook zelf geadopteerd..

Tot zover het niet zo succesvolle verhaal van de slechtste pleegmama ooit "

Team Podenco

Wat vind ik het ontzettend leuk om te lezen dat Luukas mag blijven! En wat dan nog dat je de slechtste pleegmama bent, je bent wel een wel een super MAMA

Wat een mooi gedicht, Eline!

Ik heb vorige maand besloten dat Luuk hier mocht blijven. Het was een enorm gevecht tussen mijn verstand en mijn gevoel, en mijn gevoel heeft uiteindelijk gewonnen. Ik heb bewust geen topic hierover aangemaakt. Het is niet zo dat niemand het mocht weten hoor, maar ik was bang dat ik erg negatieve reacties zou krijgen, dus besloot ik het voor me te houden om eventuele negatieve reacties niet "uit te lokken".

Maarre.. Luuk hoort hier thuis

Ik moet even iets van me afschrijven.
Vanochtend ging ik met de honden wandelen, Romeo ging natuurlijk ook mee. Romeo heeft moeite met andere onbekende honden en zeker als ze druk zijn, dan kan hij echt wel van zich af gaan bijten. Deze agressie is naar mijn mening een angst agressie, als hij hond agressief zou zijn dan zou hij ook niet met mijn honden kunnen, en sommige andere die ik tegen gekomen ben.
Nu liep ik dus in het parkje met de 3 honden op weg naar de afgesloten uitlaatroute zodat ze natuurlijk lekker los konden rennen.
Ik zag op een afstandje een hond los lopen (deze hond ken ik niet, de meeste baasjes en honden ken ik wel in de tussen tijd, ik loop er vaak genoeg) Dus ik snel naar de uitlaatroute zodat Romeo er niet op zou reageren. Ik ben al een weekje of 2 met hem aan het oefenen en hij doet het prima. Waar hij eerst een hond aan de andere kant van het park zag en dan vervolgens als een malloot aan die riem ging trekken. springen, salto's maken en nog meer om maar naar de hond toe te kunnen, loopt hij nu netjes mee mits de hond niet te dichtbij komt.
Nou was dat in deze dus niet het geval, die loslopende hond stormt op mijn honden af, wat veel te indrukwekkend op het moment is voor Romeo, hij begon dus te blaffen, haren overeind. Ik roep naar die mevrouw dat mijn hond niet sociaal is. Vervolgens komt ze op haar gemak aangelopen, maakt de ren open voor me zodat ik erin kan (met 3 honden waarvan er 2 blaffen heb ik ook geen handen meer vrij) en ze maakt de ren ook netjes dicht voor me. Ik dacht mooi, dan lopen wij weer verder. Maar die mevrouw had me nog wat te vertellen. Het lag aan mij dat Romeo zo deed, ik was veel te gespannen. (duh, ik wil niet dat Romeo een andere hond bijt, en mevrouw kreeg haar hond niet terug geroepen en ik liep er met 3) Tuurlijk heeft mijn emotionele status er ook mee te maken maar dat was zeker niet de hoofdoorzaak in deze. Dat was het feit dat de hond als een malloot op de mijne afkwam. Dus ik zeg enigszins geïrriteerd dat ze zelf haar hond aan de lijn moet houden als hij niet luistert. Maar nee, het was toch echt mijn emotionele staat. Dus ik zeg dat Romeo gewoon niet goed is met andere honden en al was ik blij dat hij nog fel gereageerd had. Ze geloofde dat blijkbaar niet want na 2 minuten stelde ze al voor dat zei Romeo wel een paar dagen in huis nam en dan was de agressie er wel uit. (note, het heeft 2 weken geduurd voordat wij Romeo überhaupt konden aaien zo bang dat hij was) maar mevrouw zou dat wel even kunnen doen. Alles lag aan mij, dat er 2 honden bij liepen die gewoon normaal deden viel haar blijkbaar niet op. Ik raakte steeds meer geïrriteerd en ik wil gewoon fijn wandelen dus ik zeg tegen die mevrouw dat het beter is als onze wegen zich hier scheiden. (ze had ook niks gevraagd over Romeo en waarom hij zo deed, maar blijkbaar kon ze het wel in 2 dagen oplossen, want haar eigen hond luisterde ook al zo goed naar haar ahum)
Dus ik ga de andere kant op, haar hond is nog steeds los (waar het niet mag ook) en die blijft voor het hek staan springen, waar Romeo natuurlijk op reageert, de eerste keer kreeg ik Romeo nog mee maar de keren daarop was hij te veel op de hond gefocust. En nog komt het niet in mevrouw op om haar hond aan te lijnen. Haar hond blijft ons volgen bij de hekken, Romeo blijft natuurlijk blaffen. Waarop mevrouw dacht dat het wel een goed plan is om dan maar gelijk met mij te gaan lopen, nog steeds haar hond los. Romeo nog steeds blaffen, en vervolgens ging ze Romeo ook nog corrigeren op een manier die ik niet doe. Wat dus totaal geen zin had. Ik baal ervan dat ze nu gelijk loopt met me dus ik draai weer om de andere kant op. En eindelijk waren we van de hond af.
Ik kan er niet aan doen maar ik werd echt boos dat ze mijn (foster) hond ging corrigeren en zonder ook maar iets van info te vragen over hem en al voor te stellen dat zei hem in een paar dagen wel normaal kreeg. Dat ze mij zo laag inschatten dat ik niet goed voor de honden zou zorgen. Wat een ego had die vrouw en wat ontzettend misplaatst was haar mening. Ik zei dat hij ter adoptie stond dus dat ze hem kon adopteren voor te trainen. Dan hoefde nu ook weer niet, ik geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om haar ook maar voor 1 uur voor Romeo te laten zorgen.
Zo dat is er even uit, typisch een vrouw die het beter denkt te weten maar zo ongeveer alles fout doet. Honden hebben niet 1 manier van opvoeden, iedere hond vraagt een andere aanpak en als je het verschil met Romeo ziet met 2 maanden geleden dan is hij zoveel gegroeid.
Stomme mensen af en toe.
Thanks voor het kwijt kunnen van mijn frustratie.
Nu maar hopen dat Romeo de volgende keer gewoon rustig blijft met andere honden. De meeste mensen kennen ons daar en weten hoe Romeo is en ze houden daar ook rekening mee. Maar af en toe komt er zo;n rotte appel langs.

 Tranen in mijn ogen,wat een mooi gedichtje en zoveel respect voor degene die het doen.

Zo irritant dit soort mensen en daar zijn er helaas een heleboel van,die zelf hun hond niet onder controle hebben en dan tegen jou gaan zeggen dat je het niet goed doet.

Ik snap je frustratie heel goed en het is nu eenmaal zo dat als er een losse hond op honden afkomt die aan de riem zitten ,deze automatisch die losse hond gaan corrigeren.

Ik ben zelf gelukkig heel assertief en ben zo klaar met hond en eigenaar,dan wordt ik echt asociaal maar het werkt wel.

En je doet het super goed met Romeo hoor laat je maar niks wijs maken.

Dank je wel :D.

Fijn om even wat bevestiging te lezen dat ik het niet alleen erg asociaal vond, en ook fijn om even met meer mensen te klagen over dit soort mensen haha. Dat lucht altijd lekker op.

Wat is voor andere fosters eigenlijk de gemiddelde tijd dat je een hondje opvangt?

Wij hebben Romeo nu bijna 3 maanden en hij verdient zijn gouden mand ook wel in de tussen tijd.

Ik volg :) 

Wispa heeft hier.. twee, drie maanden gezeten? Barbes slechts negen dagen, en Luuk bijna vijf maanden.. Winnie een maand..

Wat een goed idee Eline!

Ik heb dan wel allemaal buitenlanders, maar ben zo niet geschikt als foster, ik laat ze allemaal niet meer gaan en heb dan ook groot respect voor alle fosters en lees graag alle verhalen.

Bij deze: dank aan alle fosters! (ook namens mijn dames, twee ervan zijn ook eerst door fosters opgevangen alvorens ik ze in mijn huis en hart sloot)

Ik volg , lijkt me echt dankbaar om te doen, een hondje opvangen ! Wil het misschien zelf ooit wel doen

Nu kan het nog niet , 1 omdat mijn ouders het niet goed vinden en 2 omdat Pepper nogal graag speelt en ik denk geen goede match voor een onzeker hondje Helaas.

Dat hoeft niet waar te zijn hoor. Thalia heeft Romeo juist heel veel mee geholpen, die twee speelde al samen en ik kon hem nog niet aanhalen. Thalia kan best opdringerig zijn, als je leeft dan wil ze dat je met haar speelt en knuffelt. En zo heeft ze Romeo echt veel geholpen.

Het gaat steeds beter met Romeo, als hij nu honden tegen komt dan gaat hij eerst snuffelen, het is alweer een tijdje geleden dat ik hem heb zien nippen naar een andere hond. Hij is nog steeds niet helemaal zeker, zijn haren komen wel overeind. Maar zijn nieuwsgierigheid wint. Vandaag heeft hij ook weer kennis gemaakt met 2 honden. Ik laat ze nog niet lang bij elkaar, maar even snuffelen gaat goed!

Ook zijn baknijd is een stuk minder geworden, ik kan ze nu alle drie in de keuken hun bak met eten geven! Ook kan ik ze allemaal snoepjes geven, ik ben zo trots!

Iedere dag gaat hij weer kleine stukjes voorruit, zo mooi is dat! Tegenwoordig slaapt hij beneden, hij vind dat wel fijn. Kan hij snachts het huis bewaken en ons sochtends wakker blaffen haha.

Hij is erg lief verder, de buren hebben helemaal geen last van hem. Op het begin was dat wel anders toen hij nog veel moest janken.

Ik heb helaas ook een triest bericht gehad :(.

Romeo zijn moeder is samen met 4 andere honden vergiftigd in Roemenië, geen van de honden heeft het overleefd. Ik heb zijn moeder nooit gekend (buiten foto's om) maar ik heb toch even een paar keer moeten slikken. De harde werkelijkheid komt weer even vol binnen zo :(.

Oh wat erg Eline

En wat doet Romeo het goed (knuffel voor hem)

Ik volg. 

Wil ooit fostermama worden, maar met Odi in the picture werkt dat nog niet zo. Vind het wel heel leuk om verhalen te lezen, te leren hoe je afstand kunt houden van je fosterhondjes.

Wat een triest bericht, over Romeo's moeder. Knuffel hem nog maar lekker.

Ik weet dat Odi's moeder ook vermoord is, maar hoe of wat, weet ik niets van. Maar goed ook, denk ik.

Ik zal de knuffels doorgeven aan hem, dat vind hij vast heel erg fijn :D.

Ik vind het heel fijn om foster te kunnen zijn, soms baal ik er flink van dat er nog niemand is geweest voor Romeo, nog niet 1 belletje. Ik zie hem en hij verdiend zijn plekje ook. Als andere mensen hem nu ook zouden zien zoals wij hem zien.

Ik kan nog steeds goed afstand houden van hem, daar sta ik wel enigszins van  te kijken. Maar ik ben er ook erg blij mee. Ik heb het vertrouwen dat ik veel meer honden kan helpen op deze manier zonder mezelf dwars te zitten.

Romeo zijn moeder zat nog in het asiel, ze zijn dus gewoon het asiel binnengekomen (alhoewel dat in Roemenië denk ik niet zo moeilijk is, aangezien alles buiten is) Het laat wel een bittere na smaak achter :(.

Kijk nu hoe vrolijk Romeo is, hij rent het leven tegemoet!

Wat verschrikkelijk dat Romeo's moeder en broertjes en zusjes vergiftigd zijn.

Goed te lezen dat Romeo het zo goed doet, hij ziet er vrolijk en gelukkig uit op de foto.

Romeo is een schat!

In Roemenië kroop hij nog weg voor de camera, nu rent hij er vrolijk naartoe :D.
Het is zo dankbaar om dit te kunnen doen. De veranderingen die wij bij Romeo gezien hebben.... Het is moeilijk om de goede woorden te vinden hoe trots we zijn op hem. Hoe magisch het is om te zien hoe een ontzettend bange hond weer een geitje in de wei word. Het gevoel wat je krijgt, ik zou het voor geen goud willen missen. Wij hebben iets voor Romeo kunnen betekenen maar hij ook zeker voor ons! Ik kan soms wel huilen omdat ik zo blij ben dat hij zo voorruit gegaan is.

Mooi hoor, ik pink een traantje mee weg

Dankje wel Manon, voor al je lieve woorden en de steun die ik bij je heb. Misschien had je het zelf niet door maar ik vond het erg fijn om even te pben met je over Romeo :). Dat doet me erg goed.

Anytime! Ik blijf jullie en Romeo volgen en rondkijken voor hem.

Ik heb mijn hart aan hem verpand.

Ik vind dat jullie het onwijs goed doen met Romeo, Eline! Petje af! Zo fijn om hem zo positief te zien veranderen. Maar wel erg sneu van zijn familie.. Gelukkig is Romeo veilig. Als ik Podenco-ellende voorbij zie komen kijk ik ook altijd even naast me op de bank, waar die drie dan heerlijk samen liggen te snurken. Daar doen we het voor.

Ik hoop dat er snel iemand voor Romeo komt. Dat verdient hij.