wat is de geschiedenis van jouw hond?

Ik heb altijd herplaatsers gehad.

Steeds zeg ik wel de volgende word een pup.
Maar elke keer is het er niet van gekomen.

Zowel Luna ( gebruikt als broodfokmoeder en zwaar mishandeld ) die inmiddels niet meer leeft.
Als hus en penny hebben alle helaas een niet zo lief baasje getroffen.

Gelukkig hebben wij ze een warm mandje kunnen geven.

Zelfs onze penny die wij met 4 maanden kochten is enorm getekend en we zijn nog altijd met haar bezig.

Nu vraag ik me af....
Wat is van jullie herplaatser de geschiedenis?

En wat hebben jullie gedaan om bijvoorbeeld gedragsproblemen door het verleden aan te pakken?

Odi is een ex-straathond uit Roemenië. Zijn moeder is vroeg overleden en hij en zn nestgenootjes zwierven wat rond bij een roedel honden. 

Odi was broodmager en had aardig wat verwondingen. Was zo bang. 

Ik ben zeker wel een jaar bezig geweest totdat hij mij 100% vertrouwde. 

Om zijn gedragsproblemen aan te pakken, lopen wij nu alweer anderhalf jaar bij een gedragstherapeut.

Ocharme
Gelukkig heeft hij nu een gouden mandje gevonden

Vertrouwen winnen duurt idd heel lang.

Ik volg, heb nog geen herplaatser, maar in de toekomst zou dat nog wel eens kunnen komen. 

Goh wat toevallig dat je net dit topic opent en ik net een mail heb gestuurd naar de stichting of er ookiets bekent is van Moh wat er en hoe ze gevonden is in spanje. Als ik reactie krijg met informatie dan kan ik je vraag beantwoorden :)

Faro, ongeveer 3 jaar lang van een gemene jager geweest, waar hij flink klappen heeft gehad, bang voor witte sigaretten en opgehangen geweest, littekens op de poten lijken daarop, hij heeft een tijd gezworven en liep in een veld waar Spanjaarden hem als schietschijf wilde gebruiken, iemand wist, ik weet een asiel en heeft de eigenaar gebeld.
Die heeft hem opgehaald en wist van welke jager hij kwam en hij gaf hem niet meer terug, door de vele littekens was hij niet makkelijk om een baasje te vinden, hij heeft in een kennel geleefd met grote honden, zelf is hij een staff/podenco mix.
In de kennel is hij door een groep honden aangevallen en toen was er geen plek voor hem, hij heeft een tijd aan een touw gestaan bij de caravan wat toen als soort kantoor gebruikt werd, maar hij was zo alleen dat ze hem tussen de puppen hebben gezet, de puppen mochten alles van hem en hij had het naar zijn zin.
Toen kwam ik.. en hij is knettergek van puppen
Hij viel flink uit naar grote honden en was natuurlijk een hond van 8 jaar die nooit aan een riem had gelopen of zindelijk was, niks.
We hebben heel erg getraind met hem in het begin, hij had echt regels nodig, cursus gedaan en toen bleek dat hij niet agressief was maar alle te drukke of neiging tot agressie wilde corrigeren/kalmeren.
Ook dit doet hij niet meer, omdat hij het niet meer mocht en wij gewoon de andere hond bij de halsband pakte en terug aan de baas gaf.
Toen is hij bijna doodgebeten door een staff bij zijn keel en mijn man heeft hem toch losgekregen.
In al die jaren zien we hem groeien, zelfs de afgelopen maand nog.
Hij is nu de kalme hond van de buurt die bange hondjes helpt, iedereen is verbaasd over zijn karakter, hij hoeft gen narcose bij een foto, je mag alles met hem doen, zo trouw zo lief voor iedereen, wel op zijn ouwe dag een beetje de baas over alle honden in de buurt, ze zijn allemaal heel onderdanig of knettergek op hem.
We hebben echt een heel bijzondere hond.
ook heeft hij mij geleerd om beter met pijn om te gaan, ik kan nu weer genieten en dat doe ik elke dag, met hem.
Het is een lekkere knuffel.

Het duurde even voor ik het hele verhaal bij elkaar had & snapte omdat ik steeds stukjes informatie kreeg van de opvangmoeder van Lupa.

De stichting vertelde dat ze gedumpt zou worden omdat ze een teetje was en eigenaar daar niks aan zou hebben omdat hij haar als "slechte hond" (waakhond? vechthond?) wilde gebruiken.

Inmiddels weet ik dat Lupa bij de zigeuners in Roemenië is geboren. Daar leefde ze in de tuin met haar moeder en broertjes. De broertjes zijn weggeven aan de het Roemeense "asiel" (dodingstation) met het idee dat ze dan een beter leven zouden krijgen, naïef als ze waren...

Lupa zou gedumpt worden toen ze 7 a 8 weken was maar de opvangouders hebben hun vakantiehuis met grote lap tuin, naast de tuin van die zigeuners. Zo kwamen ze er achter en hebben ze Lupa opgevangen.

Ze zat vol met vlooien en nog nooit aangeraakt door mensen. Ze was heel erg bang en is daar gewassen. Al snel ontdekte ze dat liefde & aandacht van mensen wel leuk is en is die drie maanden heeeeel liefdevol opgegroeid. Ze heeft echt de tijd van haar leven in die tuin gehad met de twee honden van het opvanggezinnen zelf. Ze leerde heerlijk kroelen, spelen en slapen op het bed.

Omdat ze dus op het platteland is opgegroeid heeft ze weinig aan buiten soicialisatie meegemaakt. De laatste weken is ze in Boekarest geweest voor ze naar NL zou komen en heeft daar nog wat meegekregen van de drukke stad.

Het enige waar Lupa echt moeite mee heeft is aangeraakt worden door anderen. Ze is redelijk beschermd opgevangen en gaf duidelijk aan niet gediend te zijn van vreemde handen. Ik heb haar vanaf het begin mogen vasthouden & aaien. Degenen die ze leert kennen is het daarna prima. Maar een vreemde moet niet verwachten even leuk een puppy te aaien. Ze zoekt wel toenadering op stem maar zodra die hand komt loopt/liep ze de andere kant op. Dat gaat inmiddels al stukken beter! Ze zoekt nu wel toenadering om geaaid te worden door vreemden.

Qua huis & huisgeluiden is Lupa juist heel makkelijk. Dat was ze wel allemaal gewend door het gastgezin. Wandelen vond ze vanaf het eerste moment geweldig. Soms wat spannend maar vooral heel nieuwsgierig.

Bacchus is geboren in de opvang, dus heeft niet gezworven op straat. Gelukkig kon zijn moeder ondanks dat ze heel jong was (net 9 maanden) haar puppies goed verzorgen. Ook later kregen ze goed te eten in de opvang, hij heeft geen baknijd, of angst. Narigheid heeft hij niet meegemaakt, de opvang was natuurlijk wel vol, maar er was genoeg eten, de mensen in de opvang gaven best veel tijd en aandacht aan de dieren die er zaten. Als ik jullie verhalen lees realiseer ik me wat een mazzel Bacchus heeft gehad.

Beba heeft met haar moeder en broertjes en zusjes in Athene gelopen. Met 7 maanden is ze daar opgevangen en naar nl gekomen. Ze is heel bang in het donker,plast van angst als ze een bezem ziet(nu wel al stuk minder) ze was niet gewend aan een riem te lopen,daar zijn we druk mee bezig.

Mannen vindt ze over het algemeen ook niks,die mogen haar niet aanraken. Ze vindt mijn vader en de buurman wel oké maar meer ook nier. Ze is heel snel onder de indruk van een stem,tegen een harde boze stem bijv in een discussie,kan ze niet tegen,dan kruipt ze weg. Binnen was ze wel gelijk gewend,sloopt niks en kan alleen zijn.

Van Shiva is haar geschiedenis vrijwel onbekend. Ze is gevonden door de medewerkers van het asiel, aan het hek vastgebonden. Dat is wat wij wisten toen we haar adopteerde. 4 jaar later ben ik stage gaan lopen in datzelfde asiel, en heb nog eens nagevraagd en in de computer naar haar gegevens gekeken. Ze was erg vermagerd, had een huid aaandoening en moest daar 2 weken lang iedere dag gewassen worden met speciale zeep om er bovenop te komen. Ik geloof dat ze 3 maanden in het asiel heeft gezeten, ze was toen 2 jaar geschat. In juni hebben we Shiva 6 jaar. Shiva had in het begin wat gedrags problemen, zoals uitvallen naar alles, auto's, fietsers, honden. Erg duidelijk dat ze niet gesocialiseerd was. Is nu een stabiele hond, heel zelden valt ze nog eens uit naar honden die ze echt niet leuk vind. 

Over Rayosk is gelukkig wat meer bekend. Hij is als pup van ongeveer 2 weken gevonden in een vuil container samen met zijn 4 broertjes door een opvangmama van de stichting. Zij heeft natuurlijk zelf aangeboden de pups op te voeden met de fles en dat heeft ze keurig netjes gedaan. Na 3 maanden zijn ze naar het asiel gegaan, waar in de tussentijd vrij weinig gebeurt is. Toen zij 8 maanden waren kwam ik naar Spanje en heb ik hem op 10 maanden mee terug naar huis genomen. Rayosk en ik hadden een hele speciale klik, die ik moeilijk kan uitleggen. Zo heb ik een filmpje waarbij een stuk of 30 honden me voorbij rennen, en Rayosk nog even terug komt om mij gedag te zeggen. Ze waren opweg naar het uitlaatveld, en Rayosk heb ik daarna naar het veld moeten brengen omdat hij uit zichzelf niet met de rest mee ging. Zijn vertrouwen in mij was natuurlijk in mijn voordeel, maar eenmaal in NL vond hij het heel lastig zich aan de andere leden van het gezin te hechten. Nu zit dat wel goed. 

Omdat er in het asiel weinig nieuwe prikkels waren was ik erg benieuwd hoe hij in NL ging reageren op verkeer, stofzuigen, harde geluiden etc. Wat blijkt? Opvang mama heeft dus héél erg goed haar best gedaan, want Rayosk en de 3 broers waar ik contact mee heb zijn hartstikke netjes gesocialiseerd en ik kom zelden iets tegen wat hij nog niet kent. Zijn alle 4 al vrij stabiele hondjes (ze zijn nog jong). Als ik ooit terug ga naar het asiel in Spanje zou ik dolgraag de opvangmoeder bezoeken en haar bedanken voor haar harde werk.

Wat ik van Bailey weet is dat hij helaas  vroeger aangeschaft is door een vrouw die hem als assecoire zag, in de chihuahua hype. Hij heeft bij hun in de gang in een bench gezeten. Werd niet uitgelaten, niet gesocialiseerd,  en hij was puur voor de mode. Hij werd daar enorm vervelend en zat van 7 uur smorgens tot 6 savonds te blaffen. (Ze hadden 5 honden trouwens, en Bailey 'vocht' ook met ze dùs maar weer opgesloten in de kooi)

De buren hebben geklaagd en de dierenbescherming erbij gehaald, ze zaten in hun eigen kak. Uiteindelijk hebben ze Bailey overgedragen aan de dierenbescherming en kwam hij in het asiel.

(Ik heb die buurvrouw later nog een keer gesproken toen ze fotos van Bailey bij mij op internet tegenkwam. Superleuk)

Toen hij bij mij kwam had hij een pak gedragsproblemen. Het ergste was dat hij niet wist wat hij zonder bench moest. Gelukkig sloeg dat snel om in vrolijkheid! 

Hij was buiten doodsbang. Wist niet wat hem overkwam. En hij had angstagressie. Alles en iedereen die te dichtbij kwam beet hij. (Mij nooit trouwen, ik was meteen heilig )

Ik ben ongeveer een jaar met hem bezig geweest eer hij stabiel was. Ik ben met hem op cursus geweest en gesprekken gehad met een GT. Nu is hij een zelfzeker vrolijk spring in t veld, ookal blijf je dingen altijd merken. Onzeker in sommige situaties en dan héél hard gaan blaffen. Ook wel een beetje chihuahua eigen. De grote boze wereld haha.

En Bobby. Daarvan weet ik dat hij geboren is bij een jager. Zijn moeder is in haar pootje geschoten. De buren dacht ik (weet t niet helemaal zeker) hebben bobby en zn broertjes en zusjes en zn moeder meegenomen. Ze waren ongeveer 3 maanden oud, en verzorgd. Zo zijn ze in spanje in het asiel gekomen.

Helaas voor Bobby werden weken maanden en maanden jaren en uiteindelijk was hij ineens een 'langzitter', hij heeft ruim 3 jaar in het asiel gezeten.

Toen ie bij mij kwam was hij echt doodsbang. Bailey was er niks bij. Ik heb hem nu bijna 5 maanden en ben nog steeds met hem bezig, maar het gaat echt in een stijgende lijn... Van compleet in shock, naar over tafels heen rennen van angst, naar binnen relaxed buiten bang, naar lekker buiten spelen. Hoe? Ehh gewoon op gevoel haha. Vooral met heeeeel veel geduld, heel veel kriebels, belonen, aanmoediging en 'gewoon doen'

Wat een trieste verhalen allemaal zeg

Jeff en waldo waren 6 en 7 toen ik ze adopteerde vanuit Spanje

Dit is wat ze zelf over zeggen over hun verleden

hun eigen verhaal

Van gt tot dierentolk en holist heb ik gebruikt om aan dingen te werken maar het meest belangrijke is toch tijd rust en regelmaat

Mijn 3 honden komen alle drie uit Spanje en van dezelfde stichting.

Blanca is bij hun gekomen nadat een ander asiel ging sluiten , zij is door de politie gered van een dierenbeul die haar haar hele leven in een afgesloten ruimte had,

Zij kende echt letterlijk niets en alles was eng ,ze had nog nooit een huis van binnen gezien.

Zij kan niet goed tegen teveel prikkels en vreemde mensen moet ze erg aan wennen.

Na bijna 3 jaar hier is het een heerlijke hond geworden.

Sara is zwervend en zwanger op straat gevonden en zo bij de stichting terecht gekomen.

Zij is doordat ze voor zichzelf heeft moeten zorgen een echte regelnicht en vooral in het begin wilde ze zich overal mee bemoeien en meedenken.

Ze is een enorm stabiel hondje wat iedereen en alles leuk vind en behalve haar Leishmania ( middelandse zeeziekte) een probleemloos hondje,

Conan is als jong hondje eerst al zwervend gevonden en in een asiel gebracht ,daar is hij na een tijd door spaanse mensen geadopteerd die hem na een tijd weer op straat gegooid hebben.Na weer lang gezworven te hebben is hij van de snelweg geplukt en in het gemeenteasiel terecht gekomen.

Daar is hij door honden aangevallen en heeft het maar net overleefd.

Ze hebben hem toen bij de pups gezet waar hij apatisch alles over zich heen liet komen.

De mensen van de stichting zagen Conan daar en vroegen of ze hem mee mochten nemen .

Hij was een heel stil hondje wat niet wilde opvallen en kon zich moeilijk handhaven tussen de andere honden.

Er werd een adoptie gezin gevonden die hem alle tijd zouden geven ,maar helaas na 4 dagen moest hij daar acuut weg omdat ze gek van hem werden.

Hij is toen bij mij als opvang hondje gekomen en al gauw besloot ik dat hij mocht blijven omdat ik niet wilde dat hij weer ergens anders heen zou moeten.

Hij heeft lichamelijk behoorlijk geleden en heeft alleen nog een paar tanden(alle kauwkiezen zijn weg).

Ook heeft hij soms last van obsessief likken aan zijn poten als hij gestresst is.

Hij kan geen lange wandelingen maken doordat zijn bekken scheef gegroeid is door de aanval.

Hij is een erg inzichzelf gekeerd hondje wat nauwelijks emotie toont en doordat zij staartje zo kort gecoupeerd is is zijn lichaamstaal moeilijk te zien.

Na bijna 1 1/2 jaar hier heeft hij wel zijn plekje gevonden en is op zijn manier gelukkig.

Wat een verhalen zeg
Wat goed dat bij een superbaasje terrecht zijn gekomen.

Het verleden van mijn drietal is een beetje een raadsel, maar er is wel wát bekend.

Cosmic kwam aanlopen bij een stoeterij. Ze zag er niet slecht uit, niet mager, wel heel veel teken. In eerste instantie hebben ze ervoor gekozen haar te laten lopen, in de hoop dat ze terug naar huis zou gaan, maar dat deed ze niet. Ze bleef op de stoeterij rondhangen en uiteindelijk is ze meegenomen door een Nederlandse die daar werkte. Zij heeft contact opgenomen met een stichting en zo is Cosmic in Nederland verzeild geraakt. Vermoedelijk heeft ze buiten in een grote roedel honden geleefd waar zij de underdog was.

Wispa is op straat in Spanje gevonden door een Britse mevrouw. Ze had op haar zij vier diepe wonden. Een aantal dagen eerder werd er in die omgeving een schuur gevonden vol met Podenco's die vast lagen aan kettingen. Bij de reddingsactie zijn er enkele honden ontsnapt. Het vermoeden is dat Wispa er hier eentje van was. Over haar hele lichaam, maar vooral in haar hals, heeft ze oude littekens. Ze heeft vermoedelijk een boel nestjes gehad, want ze is dusdanig "uitgelebbert".. Ook is ze zo goed als blind, of ze hiermee geboren is of niet is niet duidelijk. Wispa is in zes maanden van een Spaans asiel naar een gastgezin in Spanje, terug naar het asiel en toen naar Nederland gegaan. Eenmaal hier helaas nog meer gehannes met haar, wegens gedoe met de stichting werd ze hier weggehaald en zou ze weer naar een ander gastgezin gaan. Het heeft veel moeite en frustratie gekost maar uiteindelijk heb ik haar opgehaald in België en heb ik besloten haar zelf te adopteren om haar meer ellende te besparen.

Luukas is in Spanje in een afvoerpijp gevonden waarin hij vast zat. Ze zijn enorm lang bezig geweest om hem uit die pijp te krijgen, hij was dusdanig bang dat hij dat simpelweg weigerde. Luuk is door dezelfde persoon naar Nederland gebracht als Cosmic. Luuk heeft met een tolk gepraat en vertelde daarin dat zijn hart gebroken was, dat hij het niet slecht gehad heeft in Spanje, maar dat hij enorm teleurgesteld was in zijn vorige baasje en dat hij daar erg verdrietig over was. De eerste dagen hier heeft Luuk onder de tafel liggen rillen en wilde hij niets met me te maken hebben.

Wat een verhalen!

Mijn eerste hond had ik als pup gekregen van een goede fokker, toen zij op tienjarige leeftijd overleed was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer dat verdriet wilde meemaken om een geweldig dier te moeten missen. Maar na ongeveer een jaar las ik een sentimenteel gedichtje over een herplaatser. En ik besloot, waarom niet een hond nemen die anders nergens meer terecht zou kunnen, een hond die het echt nodig had.

En toen kwam Lola, zij zat al vier jaar in een pools asiel, de eerste twee jaar onder erbarmelijke onmstandigheden. De laatste twee jaar, kreeg het asiel hulp van een stichting dankzij een vrijwilligster die hulp zocht voor deze vergeten dieren. Lola hebben we van een korte beschrijving en een foto.

Lola nog in Polen

Haar achtergrond was onbekend, ze is gevonden in een bos. Hoe oud ze was wisten we dus ook niet, maar in elk geval niet meer de jongste.

Toen ze in haar transportbox moest heeft ze twee medewerkers van het asiel gebeten, er werd gebeld dat ze met muilkorf aankwam. Toen we haar opgehaald hadden zat ze met dat gemuilkorfde koppie onder mijn jas verstopt en was heel rustig.

Eenmaal thuis, deed ik de muilkorf af en was zo naief te denken dat ze me wel vertrouwde nu en aaide haar. Dat was een fout, ze beet meteen toe. En zo leerden we Lola kennen. Ze was bang, Maar kwam wel voor zichzelf op. Met eten was het eerst oppassen, dan kon je niet bij haar in de buurt komen, ze veranderde dan in een soort wilde grauwende wolf. Buiten viel ze alles aan wat we tegen kwamen. De leuke lange wandelingen die ik voor haar gepland had zag zij heel anders. Stress stress stress en nog eens stress. Ze liet zich soms voor dood neervallen, dan kon ze niet meer.

Ik heb regelmatig contact gehad met de stichting, heb daar de "herplaatsregels" van gekregen, ben die ook toe gaan passen, en ik ben toen op dit forum terechtgekomen en heb veel aan de tips gehad van oa Esther. Het geheim was het vertrouwen van de hond te winnen, rust te brengen in haar. En al gauw had ze door dat het wel vertrouwd was, en wandelen ook leuk kon zijn. Ik liet haar ook weleens zelf haar weg Kiezen wat ze heel fijn was. Ze kon ook loslopen, maar ik had haar geleerd dat als we iets of iemand tegenkwamen ze eerst naar mij toe komt, dat funktioneerde prima. En we hebben een heel fijne hond aan haar gehad, waar we ontzettend veel van geleerd hebben, ook omdat zij heel goed wist duidelijk te maken wat ze wel of niet aankon. Deze zomer is ze overleden, en ik mis haar nog altijd vreselijk.

Drie weken na het overlijden van Lola kwam Jenna, ook zij komt uit een (ander dan Lola) pools asiel, via dezelfde stichting. Van haar achtergrond is niets bekend, ook zij is gevonden in een bos. Ze zat een jaar in het asiel. Ik denk dat er bij haar ogar polski inzit, want ze heeft enorm veel jachtinstinkt.

Toen ze gebracht werd, was ze rustig, voorzichtig en nieuwsgierig. Ze was goed aaibaar, liet itt Lola gewoon haar tuigje omdoen, en extreem zachtaardig. Eigenlijk perfekt, maar helaas kwam ze aan met een vreselijk vervilte vacht en jeuk. De da meende dat ze een zomerallergie had en ze kreeg medicijnen die maar even hielpen, en we zijn toen gaan proberen haar immuunsysteem te versterken, met supplementen, een reinigingskuur en chinese kruiden en Bach bloesem. Ze is nu vaan haar jeuk af en haar vacht ziet er weer goed uit.

Buiten is ze minder perfekt dan binnen, in het begin kon ze helemaal niet aan de lijn lopen, inmiddels gaat dit al veel beter al trekt ze soms nog flink, maar ze valt uit naar andere honden en heeft teveel jachtinstinkt om lekker altijd los te lopen, maar daar werken we aan.

De poolse direkteur van het asiel waar ze was is langsgeweest, om persoonlijk zich ervan te overtuigen of ze goed terechtgekomen is. (Samen met de oprichter van de stichting) Dat was voor alle partijen een heel gezellig en leerzaam bezoek.

Inmiddels is ze dus alweer een paar maanden hier, en het is een ongelooflijk zachtaarige, nieuwsgierige, ondeugende lieve hond, ze is aktief en altijd in voor een wandeling of frisbeeen, etc.

Ik ben nog van plan een hondenschool te vragen of ze kunnen helpen met het uitvallen want oefenen gaat erg lastig omdat ze al van erg grote afstand begint met blaffen en zich opwinden. Maar nu ik dit opschrijf denk ik dat het eigenlijk toch soms al heel goed gaat en we wel vooruitgang boeken.

Ik hoop nog heel lang van Jenna te mogen genieten.

Jeej, wat een trieste verhalen allemaal. Jullie honden hebben geluk dat ze bij jullie een gouden mand gevonden hebben.

Ik heb ook een herplaatser, maar geen buitenlander (voor zo ver ik weet).

Sasha komt uit het asiel. Manlief wilde al erg lang een hond, maar ik heb dat lang tegen gehouden omdat ik niet vond dat wij op dat moment geschikte baasjes waren. Maar ons leven veranderde, ik werd (tijdelijk) werkloos terwijl mijn man eindelijk (na 12 baantjes) de job van zijn leven vond. Ik wist dat verzorging van de hond uiteindelijk grotendeels bij mij zou komen liggen en vond de tijd rijp om er toch één in huis te halen.

(Dat manlief zowat elke avond border collie pups aan het googlen was speelde ook mee.) Alleen vond ik een rashond niet nodig. Ik vond dat we beter een bestaande hond een tweede kans konden geven. Ik wilde graag een herder, mijn man was als kind door een herder gebeten en had schrik van herders, hij was wel gek op border collies. Dus hij zocht verder achter een pup en ik zocht de asielsites af en toen kwam ik Sasha tegen. (zo heette ze toen ook al) 

Ze werd omschreven als een middelgrote hond, xTervuerense herder. Maar ik zag er ook iets collie-achtig in. Manlief er bij geroepen en die liet zich overhalen om toch te kijken. 

Het volgende weekend in de voormiddag gaan kijken en met haar gewandeld. Ze was kleiner dan we op foto hadden ingeschat, wat haar minder herder liet lijken, ze was super enthousiast en trok enorm aan de lijn. Ze was toen 13 maanden.

Volgens het asiel kwam ze uit een gezin met kleine kinderen en twee andere honden waarvan één teefje even oud was als Sasha. De opgegeven reden om haar af te staan was dat die twee teefjes blijkbaar continu in elkaars haar hingen. Verder zou ze overmatig blaffen en ze zou al wel eens spullen vernield hebben. (speelgoed van de kinderen, een tafellaken, etc...)

Wij zijn naar huis gegaan om alles te overdenken en dezelfde namiddag stonden we terug in het asiel om Sasha te adopteren.

Ze had verlatingsangst. Dat hebben we opgelost door onmiddellijk met benchtraining te beginnen. Na een half jaartje konden we de bench laten open staan. Hij staat er nog steeds, open, het is 'haar' plekje hoewel ze nu meestal gewoon op de zetel ligt als wij weg zijn. 

Dingen vernielen heeft ze bij ons niet echt gedaan. Mijn trouwschoenen de eerste maand en de topjes van onze veters, 1 papiertje, dat was het. Naarmate de verlatingsangst is opgelost heeft dat zichzelf opgelost.

Sasha had in het begin angst van alles buiten. Ze is duidelijk niet zo goed gesocialiseerd geweest. Gelukkig heeft ze ons leren vertrouwen en daardoor kan ze de buitenwereld aan. Ze is eerder achterdochtig dan angstig.

Blaffen. De eerste maand niets gehoord. Vanaf dan bleek dat ze dat graag doet en hard en luid. Ze babbelt ook, gromt, bromt, piept, is heel vocaal, maar ze blaft niet als wij weg zijn, ze doet het gewoon tijdens het spelen.

Trekken aan de lijn. Grotendeels opgelost door gewoon stil te staan op het moment dat ze begint  te trekken. Ze hervalt nog wel eens, maar dan passen we hetzelfde systeem toe en is ze snel weer bij de les.

We waren volop aan het werken aan haar overenthousiasme naar andere honden, toen ze haar poot verbrijzelde. De daarop volgende periode waren we al lang blij dat ze weer kon lopen om ons druk te maken over haar reactie op andere honden. 

Stilaan willen we daar toch terug mee aan de slag en dat gaan we ook doen. Het heeft even geduurd omdat in tussentijd mijn man zijn sleutelbeen verbrijzeld heeft en toen ook out was, mijn prioriteit ook even elders lag, en dan, een jaar later bleek ik kanker te hebben. Dat heeft alles ook even on hold gezet.

Nu ben ik er weer en nu gaan weer werken....

Benji komt hier in Nederland uit het asiel. Hij is op straat gevonden ergens halverwege december en hij was niet gechipt en niemand is hem op komen halen. Ze hadden hem al 2x geplaatst. De eerste keer heeft hij echter een buurtkind gebeten waarmee ze hem alleen hadden gelaten. Niet handig, zeker niet bij een hond die je amper 2weken in huis hebt. En daarna beet hij naar mevrouw haar gezicht op een avond omdat ze het nodig vond om heel intiem te willen knuffelen. Ook niet echt handig als je een hond amper 2weken in huis hebt en de hond aangeeft dat niet te willen. Dus toen moest die terug en de 2de keer geplaatst bij een vrouw met ander hondje. Die nodigde meteen de halve buurt uit on te komen kijken, erg stressvol en ze dacht dat het zou werken om hem onder druk en dwang op te voeden en daar is Benji niet van. Duidelijk zijn is iets ander. Oja en hij was nnatuurlijk hoe klassieke fout dominant dus ja hij vertoonde wat ongewenst gedrag grommen en rijden op de andere hond en dus mocht hij weer terug. Ik heb hem meegenomen. Hij was heel onzeker houd niet van druk en dwang maar als hij je helemaal vertrouwd mag en kan er heel veel. Hij was bang voor de krant en had geleerd dat aanval de beste verdediging was tov andere honden. Ik heb eigenlijk alles heel rustig aan gedaan. Korte wandeling steeds uitbreiden een stukje. Nieuwe mensen rustig kennis laten maken. Later het gedrag met hulp van hondenschool gaan trainen. In een rustig groepje zonder bedreigende hondjes. Steeds meer uitgebreid en buiten met behulp clicker en gepaste afstand andere honden leren negeren. Hij spreekt eigenlijk heel goed hondentaal en hij verwacht dat van andere ook. Als andere respecloos zijn zal hij dat aangeven. Als andere hem provoceren op hem afstormen heeft hij het vertrouwen inmiddels in mij dat ik dat voor hem regel. Heb zowel gehoorzaamheid als behendigheid en andere cursussen en workshops met hem gedaan en binnen de hondenschool ingezet als stabiele hond. Hij was 6 jaar toen hij kwam en nu 13jaar.
Angel komt uit een inbeslagname van een huis met heel veel honden en dan via asiel hier. Ze was niet zindelijk en is erg onzeker. Ze had ook medische problemen die ze bij asiel niet hadden opgemerkt blaasontsteking en blaasgruis en ze waren bij sterilisatie eierstok vergeten waardoor ze mega schijnzwanger werd en opnieuw onder het mes moest. Na bijna een jaar hier komt ze steeds meer los. Ze houd van spelen met huisgenoten hersenwerk en wandelingen. Ze kan niet tegen dwang en druk. Als ze iets spannend vind plast ze binnen. Thuis is ze inmiddels zindelijk. Ze heeft geleerd dat ze van mij met vreemden honden niks hoeft. Ze weet dat ik het voor haar regel en passeerd spannend situatie dan ook goed met mij. Ze word in maart 4jaar.
Chanel is gekomen vanuit ouderlijk huis omdat ze daar in de roedel overal net tussenin valt. Die hadden haar als herplaatser bij iemand met meerdere honden.Hier heeft ze klik met Angel en bloeit ze weer helemaal op. Ze is wat onzeker en kan niet tegen druk en dwang. Bij de rust bloeit ze hier op. Ze wandelt graag en doet graag hersenwerk. Verder speelt ze graag met angel en heeft ze geleerd dat ik zorg dat er niks gebeurt met een vreemden hond. ze word in maart ook 4jaar. Angel is 4dagen ouder. Oja en die volgende wordt een..... herken ik maar ik kan het niet laten om voor de minder bedeelden te gaan

triest maar ook prachtig al deze verhalen.

Ik ben een 2 de hands dierenkoper, ik koop geen nieuwe dieren, er zoeken er zoveel baasjes.
Mijn papegaaien zijn ook herplaatsers, mijn chinchilla ook en nu mijn hond.
Ik hoop dat er nog meer verhalen komen, mooi om te lezen goed goed een hond terecht is gekomen

Mijn hond komt gelukkig van een goed huisje, een nestje voor de leuk ( Moeder en vader allebei getest natuurlijk) Vader Hollandse herder met stamboom, moeder echter heel wél een verleden. 

Moeder (Kaya) is gevonden in Curaçao met 4 /5 weken oud. Haar 2 zusjes lagen er dood naast, langs de weg, meer dood dan levend. De jongen die haar heeft gevonden heeft haar meegenomen en laten aansterken daar, is daarna terug naar NL gegaan samen met Kaya. Kaya is een kruising van waarschijnlijk Duitse herder en Australian Sheperd. Nu heeft ze een super baasje, en het is een super hondje. Zo leuk, dat hij daar graag 1 nestje van wilde hebben.

Hier mama Kaya.

Lodewijk,kwam bij mij omdat zijn vrouwtje niet meer voor hem kon zorgen, vanaf dag 1claimde hij mij, ik had afgesproken dat hij op proef mocht komen , na 14 dagen besloot ik hem te houden , kon het niet over mijn hart verkrijgen hem terug te brengen , ,ondanks dat hij bijna 5jaar oud nog steeds onzindelijk was, broodmager hij zou 5kilo wezgen volgens haar , maar bleek 1400 gram te wegen , nu weegt hij 3kilo dat ismeer dan de helft zwaarder, ook viel hij uit en beet hij surinaamse mensen ,raar want zijn vrouwtje was surinaams . nu gaat dit goed, ook was hij nooit gend na de eerste pupy enting  hij komt bij een broodfokster vandaan die dessigner hondjes op bestelling fokt. zo kan je daar allerlei kruisingen kopen , maar goed in juni is hij hier 2jaar en ondanks zijn nare gebreken zoals plots weer in huis zijn behoefte te doen gaat hij nooit meer weg, wel wil ik hem wekelijks achter het behang plakken , maar op zo,n ondeugt kan je nooit lang boos zijn, hij maakt het altijd goed door even bij je op schootte springen, verder luisterdhijperfect een maal roepen en hij is bij mij .ook het alleen zijn gaat goed samen met Lobke, zonder Lobke dus niet, maar dan breng ik hem bij de oppas . ik hoop noglang van mijn relteckeltje,s te mogen genieten.Hein.

Wat een vreselijke verhalen van sommige honden zeg....

maar ik kan met volle overtuiging zeggen dat ze stuk voor stuk een gouden mandje hebben gevonden!

ik vind het "leuk" om meer achtergrondinformatie over jullie honden te lezen, zo leer ik ze toch een beetje kennen heb ik het idee

Over Santa weten we niets qua achtergrond.
Gevonden op straat en naar een asielhond overgebracht.
Hij was veel te mager, en veel te hyper.
Niet opgevoed, dolenthousiast, mega snel overprikkeld en wat verlatingsangst.
Nu is het onze lieve vriend....

Oh ja, wat we hebben gedaan.
Cursussen, maar vooral ontzettend veel geduld, tijd, energie, bloed, zweet en tranen. Letterlijk.

Jeetje Sara! hoeveel tegenslag kun je hebben

fijn dat al deze dieren in een goudenmand zitten...maak me geen enkele zorgen over hun kansen nu  (lieve mensen zijn jullie ,die graag iets  extra doen om je dier te helpen)

Ik maak me regelmatig zorgen om de achterblijvers die geen engeltje op hun schouder hebben of krijgen 

Er is van Hayzel geen geschiedenis bekend, behalve gevonden in Spanje. Mijn hondentrainster denkt dat ze vervelende ervaringen heeft gehad gezien sommige reacties van haar, maar zeker weten zullen we natuurlijk nooit. (Enge) mannen vind ze in ieder geval vaak niets, als die haar benaderen gaat ze heel hard blaffen. Wel was ze heel kortharig toen ze gevonden werd, wel wat anders als nu :)

 Dag van vinden

Nu