wat is de geschiedenis van jouw hond?

Sorry die van mij zijn te asociaal voor een groepswandeling.

Jenna is helaas ook (nog?) niet sociaal naar andere honden, al vraag ik me af hoe het in een groep zou gaan....

Ik heb het vaak afgevraagd met hus.
Maar ik durf het niet aan.

" Jenna is helaas ook (nog?) niet sociaal naar andere honden, al vraag ik me af hoe het in een groep zou gaan.... "

Dobry

ach je hebt sociaal en sociaal

Jenna heeft er nu nog niks mee maar dat kan best nog veranderen hoor

huishondjes zonder rugzak nemen bepaalde grenzen ook niet altijd serieus..en hun energie sluit soms gewoon niet aan ivm ze  totaal anders in het leven staan

Ik heb geen honden met een grote behoefte tot klef doen met andere honden..schijnbaar vinden ze dat niet nodig

toch zie ik een soort van genieten van elkaars aanwezigheid

Ik vind de meest aangename honden honden die elkaar de ruimte geven en lekker hun eigen ding doen en een rustige energie hebben

en mensen die ze lekker hun gang laten gaan en bereid zijn om de naar de signalen van hun hond te kijken

Ik heb eigenlijk zelden dat een wandeling niet goed gaat ook met minder sociale honden

Grote groepen/drukte vind waldo niet leuk

Even een up op verzoek

Schumi: gekocht van een man op 3 hoog. Hij zat met een nest van 13 pups in de "shit". Niet gesocialiseerd, geen puppieprikken, vol wormen. Hij was mijn eerste eigen hond. Veel fouten met hem gemaakt. Maar ook veel goede dingen met hem gedaan. Van hem heb ik geleerd hoe ik nu het anders moet doen. Hij is en blijft een uitdaging :)  Filmpje: http://youtu.be/fgemfZf1qyo

Davy: 15 mei 2011 uit Roemenië gekomen. Als klein pupje samen met zijn broer van de straat geplukt toen ze aan het gillen waren. Daarna 1,5 jaar lang in een veel te kleine kennel gezeten met groot gat. Waar dus wind, sneeuw en regen doorheen kwam. Ook zijn hij en zijn broe ziek geweest. Volgens mij distemper. Toen heeft hij even bij asielhoudster in huis gewoond. Veel antibiotica gehad. Zij gebit is totaal geruïneerd.  Hij was 1,5 jaar toen hij hier kwam. De liefste hond ever. Hij was bang voor mensen en eigenlijk alles wat zo "normaal" is op straat (auto's, brommers, vlaggen die wapperen, hekjes die dichtslaan). Met alle geduld van de wereld is hij nu de aller sociaalste hond op aarde. Hij is helemaal gek op mensen, hij begroet ze al staartwiegelend. Hij is nog wel op zijn hoede met mannen in overallen, brommers en hard fietsende mensen. Toen ik hem net een week had, reed er een gozer zo zijn flexilijn in. Dus trauma werd nog even goed bevestigd. Hij is mijn oogappel. 

Filmpje: http://youtu.be/a8fXyb0rNTk

Sunny: geboren op de straten van Slatina Roemenië. Kwam in het asiel in Slatina. Asielhoudster Slatina overleed. Daardoor geen overzicht op asiel, en waren de pups heel groot risico om daar te houden. In de sneeuwstorm van 2012 werd Sunny overgeplaatst naar asiel Popesti. Met -40 in kennel daar. Totaal ondervoed en een vachtje van niks. Dus urgentje. Ik werd gevraagd of ik haar wilde opvangen. Tuurlijk. Eenmaal in NL zag ik de schade: Sunny was echt ondervoed (aan de energique gezet), vachtje was echt niks (hondenjasjes gekocht.) Gebroken polsbotje, dus bleef ze langer bij mij dan de bedoeling was. Meisje bleek echt een trauma te hebben: bang voor werkelijk alles, doodsbang voor kinderen. Er zijn mensen langs geweest hier om naar haar te kijken, heb ze allemaal rechtsomkeer laten maken omdat het niet goed aanvoelde. Ze bleek ondertussen beste vriendinnetje van mijn Dave te zijn geworden. Jammer genoeg had ze Dave wel weer meegetrokken in zijn angsten. 

Ik heb met Sunny echt alle geduld van wereld moeten hebben. Ze heeft haar eigen kamer boven, met tent;bed en hondenmand. Ze heeft 2 jaar overdag boven gewoond, ik vond dat prima. Niet iedereen was het daarmee eens. Boeide me niks. Dit was voor Sun het beste. Het heeft 1 jaar geduurd voordat ze zich liet aaien door een bekend meisje van 10 jaar. Heb met haar "gehoorzame hond" cursus gedaan. Ik verwachte helemaal niks, maar jeetje, wat was dat een verademing. Ze ging lekker!!!!

Nu 3 jaar later: komt ze veel meer beneden, begroet ze bekende mensen buiten, begroet ze honden, heeft ze zelfs af en toe (iets teveel praatjes tegenover andere honden), is ze nog steeds doodsbang voor kinderen. Ik ben tevreden. 

Filmpje: http://youtu.be/xbl_h-IgktI

Ik heb mijn herder Schumi heel anders opgevoed dan de Roemeentjes. Met Schumi moest ik veel meer corrigeren en wat harder zijn. Dat had averechts gewerkt met de Roemeentjes. Als ik hard Nee roept, is dat al heel wat. Geduld en liefde is wat werkt. 

Wat een verhaal chantal

Super dat ze bij jou terrecht zijn gekomen

Chantal prachtig om te lezen hoe je Sunny de tijd hebt gegeven zich te ontwikkelen op eigen tempo!(sommige mensen vinden het al moeilijk om zich een paar weken aan een adoptie hond aan te passen)

Topic gevonden, bedankt Jaimie !!

Ik zit aan herplaatser nummer drie. De eerste was een Pekingees. Met hem hadden ze in de buurt van huis tot huis gelopen om te vragen of niemand hem wilde (enkel bij ons niet). Toen dat niet het geval bleek, zette ze hem gewoon uit de auto en lieten hem achter in onze straat. Daar zat het beestje hopeloos te wachten op een baasje dat niet meer terug kwam. Buren van ons hadden ook een Peek en toen een vriendin van hen de hond opmerkte dacht ze dat het die van hen was en nam hem mee. Dus toen hadden ze opeens twee Peeks. Dat was wat teveel van het goede. Mijn vader had altijd gezegd dat, als ik ooit een Pekingees tegen kwam, die even braaf was als die van hen (met het idee dat gebeurt toch nooit) dan mag je hem houden. Ik was dat niet vergeten en zo kwam Beauty bij ons wonen, want mijn vader hield woord. Hij is 16jr bij ons gebleven en zit nog steeds in mijn hart.

Toen hij stierf wilde ik graag een Labrador en mijn neef had er eentje. Toen hij met vakantie ging vroeg hij of hij een maand bij ons mocht logeren en dat gebeurde. Ook Kerst bracht hij bij ons door en we hechte ons zeer aan hem. Het jaar daarop gingen ze scheiden en Yoshike moest naar het asiel. Ze zegde "je mag hem terug brengen, maar dan gaat hij echt daarheen". Dus is hij bij ons gebleven, hij was een meer dan fantastische hond. In het begin bang, maar dat was snel over. Hij bleef 14jr bij ons en werd 15jr en 2 maanden.

Toen hij stierf ben ik vrijwilligster geworden in het asiel en daar zag ik een hoopje ellende binnen komen, toen nog met de naam Bruno...hij werd mijn Tibo, mijn beste maatje, hier is zijn verhaal vanuit zijn oogpunt beschreven :

http://www.hondenpage.com/dogboek/343/tibo's-verhaal.php

Jack en Bailey zijn beide herplaatsers... ze komen beide uit Dierenopvang Noordbroek.

Jack
hij is een Jack Russel, in september wordt hij 7 jaar.
Sinds september 2012 woont hij bij ons, een vrolijk, lief en aanhankelijk mannetje.
Buiten zie je zijn jachtinstinct de kop op steken. Hij kan hierdoor ook niet los lopen, vind ik best jammer, maar hij heeft dan een waas voor zijn ogen en luistert nergens meer naar en ziet geen gevaar.
Hij is in het asiel terecht gekomen omdat hij de kippen bij de buren heeft doodgebeten en steeds wilde ontsnappen.

Ik weet dat hij niet los kan lopen en heb het geaccepteerd... misschien als hij oud & bejaard is...

Jack is een super gemakkelijk hondje.


Bailey
is een kruising Bouvier des Ardennes, ze is nu ruim 2 jaar.
Zij woont sinds juni 2014 bij ons.
Thuis is ze een hele lieve en gemakkelijke hond, ze gaat lekker liggen en geniet er van als je thuis bent.
Buiten laat Bailey uitval gedrag zien naar andere honden, dit is met name aan de lijn.

Bailey is een hele gevoelige hond, ze lijkt het uitval gedrag te vertonen vanuit onzekerheid.
Om dit gedrag te doorbreken ben ik met haar aan het trainen.
Door een aanval op haar eind december zijn we nu ff terug bij af, maar we gaan met goede moed vooruit.

Ja zo een aanval kan weer heel wat stappen terug kosten.
Datzelfde hebben toen ook gehad en het heeft maanden geduurd voor we terug waren op het moment voor de aanval.

Marie-Rose & Tibootje

Wat een verhaal zeg.
Zomaar uit de auto gezet
Gelukkig hebben ze heel wat jaartjes liefde in mogen halen

Ik vind het zo sneu voor Bailey... het enige wat ik uiteindelijk wil ik met haar in de wijk lopen.

Wij wonen tegenover een ziekenhuis en daar kan je heel mooi wandelen met je hond.

Ik heb contact gehad met de dierenopvang en ik heb van hen de doorverwijzing gekregen naar een gedragstherapeut.

Ben benieuwd...

Een Gt is in sommige gevallen echt een aanrader.
Ik hoop dat je evt vorderingen nog wel laat weten hier hé


Met penny loop ik nu ook een beetje te sukkelen doordat ze zo bang is.
Maar ook dat zie ik wel weer goedkomen hoor

Ik heb hetzelfde hoor. Vanuit huis kun je diverse kanten op, fijne veldjes om te rennen, grote zandvlakte (ideaal met de 20 meter lijn), lekker naar de dijk lopen. Maar het is téveel voor haar.

Vind het vooral jammer dat het anderhalf, twee jaar geleden wél kon.

Maar ik maak me er maar niet te druk om (oké, soms wel )

Het komt wel weer en zo niet: dan gaan we gewoon zo door als nu.

Ik ben op dit moment blij met de ochtendplasjes (vanmorgen zelfs 2 én een poepje! ) op het veldje op de hoek. 's Middags naar het bos en 's avonds een plas in de tuin.

Minion kwam helaas van de br**dfok.

Hij is met 6 weken bij de moederhond weggehaald.

Hij had giardia totdat hij 16 weken oud was.

Ik vond het de eerste paar dagen spannend, want veel br**dfokpups worden na een paar dagen ziek, en gaan misschien dood.

Daar was ik als de dood voor toen.

Hij is ondertussen 10 maanden oud.

Hij wilt nog weleens de grenzen opzoeken. 

we reden op een dag naar het asiel. mijn moeder wilde een stabij. die hadden ze niet maar een werkneemster daar had er 1 waar ze vanaf wilde ivm een scheiding.  we kregen haar nummer en zijn meteen langs gegaan. toen was rori 3 en woonde samen met een andere stabij van 8 en katten. we namen rori mee en sinds dien in ze mijn hond.

al snel kwamen we erachter dat ze aparte gewoontes had zoals met haar poot omhoog plassen en afbakenen, haar brokken vanuit de bak naar haar mand nemen en daar op eten en zichzelf helemaal wassen.

ze is lang erg bang geweest voor de stofzuiger, plastic zakken, slippers die geluid maken tijdens het lopen(flip flops). ze is nog steeds bang om opgesloten te worden en bang voor kartonnen dozen en benches. de ex eigenaar vertelde dat ze moeilijk zindelijk werd en daardoor lang in een kleine bench heeft gezeten om haar zindelijk te krijgen. 

ook kende ze geen commando's dus die heb ik haar aan moeten leren.

inmiddels heeft zelfvertrouwen en is ze alleen nog erg bang voor metalen benches. daarom hebben we voor haar een stoffen bench die nooit dicht gaat. dit is echt haar lekkere veilige plekje geworden.

het is een geweldige hond en ik wil haar niet meer kwijt.

En dat komt bij een medewerker van een asiel vandaan?!

" En dat komt bij een medewerker van een asiel vandaan?! "

Jaimie

 tja ik sta ook niet altijd achter het asiel. en sommige werknemers weten niet wat ze doen

Je zou denken dat juist díe mensen weten wat ze doen.

Gelukkig is haar gouden mandje bij jullie

Nova, ons Roemeense zwerfmeisje
Ze komt dus uit Roemenie, Ploiesti
De stichting heeft in Roemenie een puppycenter en sterilisatieprojecten voor de straathonden daar en voerplekken voor de straathonden omdat ze in het center niet veel honden kwijt kunnen.
Zij hebben de drachtige moederhond al een tijd gespot en gevoerd en na een tijd kwam ze niet meer, de mensen van de stichting wisten dat ze waarschijnlijk was gaan bevallen en ergens verscholen zat.
Zij kregen een tip van andere mensen dat er een moederhond gevangen was door hondenvangers en dat de pups waren weggekomen en nog op de schuilplek zaten.
Ze zaten onder een trap waar ze alleen konden komen via een gat in het hek wat ervoor stond. De hondenvangers konden daar dus niet bij maar ook de rescuers niet. Ze hebben de pups daar een aantal dagen gevoerd en uiteindelijk hun vertrouwen gewonnen. De 3 pups konden worden meegenomen naar het puppycenter en daar zijn ze liefdevol verzorgd. 1 van de pups, het enige reutje, was helaas te zwak en heeft het niet gered. De twee zusjes zijn met 5 maanden naar Nederland gekomen en daar in een gastgezin geplaatst. Nova kwam terecht bij een gezin samen met een hond die ze kende uit het puppycenter, deze hond had het gastgezin geadopteerd. Het was een gezin met helaas niet bijzonder veel verstand van honden en hondengedrag.
Op de leeftijd van 7 maanden is ze bij ons komen wonen nadat wij haar hadden bezocht bij het gastgezin.

In Roemenië hadden ze haar Sony genoemd met als bijnaam Ducky, omdat ze zo graag in het badje plonsde en met haar korte pootjes in het water badderde als een eendje. Wij hebben haar Nova genoemd omdat wij dat mooier vonden.

Er zit duidelijk nog angst in haar maar ze is tevens opgegroeid tot een heel lief, vrolijk en sociaal meisje. De angst is veel minder maar ik denk niet dat het ooit helemaal weg zal gaan. Wij doen veel met positief belonen en zo min mogelijk corrigeren. Al brullen we er soms wel eens een 'HEY' uit wanneer ze weer door poep rolt of op eet of iets anders smerigs. Vervolgens durft ze dan dus niet meer goed bij ons te komen maar ook dat gaat steeds beter.
Ze is sociaal met andere honden maar ook angstig bij het ontmoeten van nieuwe honden. Ze heeft geleerd dat het goed werkt wanneer ze die honden wegsnauwt en soms durft ze andere angstige hondjes nog wel eens weg te jagen. Ook dit gedrag zijn we aan het begeleiden en sturen maar dit gedrag neemt geen ernstige vormen aan.

Al met al zijn we dolblij met ons Roemeense meisje en kunnen wij haar voor geen goud meer missen.

Nova in Roemenië met zusje Suri


Nova op de eerste dag bij ons


Helemaal opgebloeid bij ons in Nederland


Knappe volwassen dame van 2 jaar

Ik ga daar van de week eens rustig voor zitten.

4 meiskes met allemaal best een verhaal

Tijd voor een upje denk ik.
wederom had ik gezegd ' er komt geen herplaatser meer' .

Toch na Penny hebben we nu Daisy.
Daisy is 11 maanden.
1-05-15 word ze 1 jaar.
Een maandje jonger als Penny was.
Penny zou over 3 dagen 1 jaar geworden zijn.
Ook Daisy is een beagle meisje , net als Penny

Daisy is doodziek gedumpt in het asiel.
Waar ze snel naar de kliniek werd gebracht.
Ze zou te druk zijn was de rede.....
Het asiel denk dat dat niet de ware rede is geweest daar Daisy zo ziek was.

We waren in de kliniek voor onze Hus.
Een complete controle.
Hus is gelukkig gezond.
En daar zeiden ze dat Daisy geen baasje had , maar terug naar het asiel moest als ze beter was.
Het was erg snel na de dood van Penny.
Maar het voelde toch goed.

Sta je dan met je 'ik neem geen herplaatser meer' oeps.
Intussen is Daisy al een paar dagen bij ons....
Ze doet het heel goed.
Niet bang voor mensen en andere dieren ( al moet ze nog wel met onze poes Cody leren omgaan )
Enkel de riem vind ze niet leuk.
Helaas is er verder niks van haar bekend.
Dus we zullen geduldig afwachten en haar alle tijd geven die ze nodig heeft.