Moeilijk..

Hoi lieve mensen,   Ik kan me niet meer inloggen omdat ik mijn inloggegevens kwijt ben maar ik wil toch even iets met jullie delen.   Mijn naam is Kelly en zoals sommige van jullie misschien nog weten ben ik 3 maanden terug mijn mophsondje Huxxi van 2 jaar oud verloren door een aanrijding met een auto. Ik ben hier helemaal kapot van geweest de eerste weken. Ik zit in mijn afstudeerjaar en kreeg het weer erg druk met mijn studie, stage tentames etc.. Ik moest wel door en dit bood me ook flink wat afleiding. Ik wist al heel snel dat ik een nieuw hondje wilde omdat ik veel alleen thuis ben en simpelweg gewoon niet tegen de stilte in huis kon. Huxxi was alles voor me en ik wilde deze liefde ook weer met een nieuw hondje gaan delen. Daarbij is mijn vader heel erg depressief geweest maar doordat hij voor Huxxi ging zorgen als ik naar school of werk moest, was hij weer helemaal opgebloeid. Ook voor hem wilde ik dus weer een nieuw hondje. Hij is stad en land af gaan bellen en uiteindelijk kwamen we bij een erkende fokker terecht die pas toen de pups al 5 weken oud waren bekend maakte dat hij een nestje had. Omdat mijn vader zo snel was met reageren, mochten we snel langs komen om kennis te maken. Een week lang heb ik met buikpijn rondgelopen. Zo gespannen. Ineens kwam de stress en de angst. Zo snel had ik niet verwacht. Huxxi was pas anderhalve maand overleden. Toch ben ik op advies van mijn dierbare mee gaan kijken. Ik hoefde niks te beslissen, kon gewoon gaan kijken en als het niet goed voelde gewoon nee zeggen. Maar ga maar naar een nestje pups kijken zonder verliefd te worden..   Daar ging ik, nog steeds met buikpijn helemaal op en neer naar de andere kant van het land. Er waren 3 pups waaruit ik kon kiezen. Twee waren erg rustig op mijn schoot en eentje viel me bijna aan. Overal bijten en likken en hij had overduidelijk mij gekozen, en ik hem. De keus was toen snel gemaakt. 4 weken later mocht ik hem gaan ophalen. Het was even wennen, maar natuurlijk had hij mijn hart gestolen. Frenkie is hij gaan heten. Een erg fit, levendig, speels en vooral ondeugend hondje. Het hebben van weer zon kleine speelse pup in huis die al mijn tijd en aandacht opeist, plus de drukte van mijn school heeft me veel afleiding geboden. Ik dacht wel aan Huxxi, maar echt diep durfde ik er niet op in te gaan. Eigenlijk blokkeerde ik veel gedachte.. ik kon het verdriet gewoon even niet meer aan. Nu zag ik gister een filmpje van 2 honden op facebook wat ik niet zo prettig vond.. dit bracht alle herinneringen die ik zo ver mogelijk had weggestopt, weer naar boven..   Nu ben ik er al heel de dag weer kapot van. De pijn voelt zo hevig. In alles zie ik Huxxi weer terug. Hij was 2 jaar en 4 maanden en al heel wat rustiger. Ik wist precies wat ik aan mijn trouwe kameraadje had. Hij was overal erg druk, maar bij mij meestal gwn lekker rustig. Als ie maar in mijn buurt lag en me kon zien met zn bolle oogjes was alles goed.   Frenkie is een schat van een hondje, maar het verdriet van Huxxi zit nog zo diep. Ik vind dit soms wel moeilijk. Huxxi was mijn eerste eigen hondje en ik leefde voor hem. Alles was hij voor mij en ik kon zo van hem houden zonder enige terughoudendheid. Nu bij Frenkie voel ik wel terughoudendheid. Ook van hem geniet ik, maar toch anders dan toen ik Huxxi kreeg als pup. Ook hij was druk in het begin en werd ik soms gek van, herinnert vooral mijn moeder me aan. Alleen hoe hij op het laatst was staat natuurlijk nog het meest vers in mijn herinnering. Ik voel me ook schuldig tegenover Frenkie, dat ik naar mijn idee niet zo onbevangen van hem geniet als ik van Huxxi deed. Ik weet zeker dat dit nog wel gaat komen, het heeft tijd nodig. Nu is het vooral zorgen wat ik doe voor hem en hij is gwn echt een druk pupje. En toch liggen we heel de dag te knuffelen en is hij ook naarmij toe erg aanhankelijk..   Het enige probleem is gewoon dat ik het nu weer ff erg moeilijk heb met het missen van Huxxi. VOoral het accepteren dat hij er niet meer is en de manier waarop hij zo plots uit mijn leven is verdwenen vind ik zo moeilijk..   Ik moest gewoon even mijn verhaal kwijt en als iemand zich misschien hierin herkent of adviezen voor me heeft hoor ik het graag.     Groetjes Kelly    

Je mag verdriet hebben en je hoeft je boefje niet te vergeten.

Je nieuwe pup,daar moet je nog aan wennen en ineens op een dag hou je van hem.

Je verdriet wordt zachter al is het er nog.

Geef het de tijd en je zal zien het wordt minder.

Bij sommigen helpt verdriet verwerken met een nieuw hondje.

Dat geld ook zeker voor mij.

Neem je tijd en probeer het niet weg te stoppen.

Je zit nog midden in een rouwproces, dan zit je sowieso in een achtbaan van emoties. Soms helpt het om snel weer aan een huisdier te beginnen, ik denk zelf dat het ook heel confronterend kan zijn. En omdat je nog midden in het rouwproces zit voel je je al verward, ontwricht en komt alles 10x harder binnen.

Alles wat je voelt is normaal en het word beter kan ik je zeggen. Kan je je nu nog niet voorstellen maar het is echt zo. Het gemis zal blijven en de herinneringen ook, met een lach en een traan.

Probeer te genieten van je pup en als dat niet altijd lukt maak er geen probleem van. Dat is niet meer dan logisch en komt heus.

Ik geniet heel erg van hem dat wel, maar op momenten dat hij erg druk is en vervelend, dan heb ik t ff extra moeilijk want dan denk ik terug aan Huxxi die natuurlijk deze fase allang voorbij was..

Maar Frenkie is gewoon nog een babytje die zorg nodig heeft en al mijn liefde en aandacht. Op een dag komt ineens die wederzijdse liefde en zal hij ook mij troosten als ik verdriet heb, ipv in mijn tenen te gaan bijten super hard ;)

Bedankt voor jullie reacties en dat jullie mijn ontzettend lange verhaal hebben willen lezen :)

Ik ben er nog maar net aan begonnen kelly 

Droefheid...

Huxxi zit nog erg in je hoofd nietwaar al heb je nu dat schatje Frenkie....

Ik spreek voor mij alleen als ik nu zeg dat ik daarom altijd een rustperiode nodig had alvorens terug een hond te nemen.

Je mag ook nooit gaan vergelijken , ieder hondje heeft zijn eigen persoonlijkheid. Ik ben zeker dat Frenkie binnenkort volledig jouw leven gaat invullen.

Maar eerst de ander zijn dood verwerken, dat moet je doen. Pijnig je niet elke keer met naar zjn fotos te kijken.....je moet vooruit...Frenkie heeft je nodig nu. 

Komt goed

Dankje annie altijd wijze raad. Het ging heel goed hoor alleen vandaag ff een flinke dip.. Die moet ik ook maar toelaten. En ik geef super veel om die kleine frenk alleen huxxi draag ik toch mee in mijn hart. Als ik frenkie ooit verlies aan de ouderdom dan zal ik ook de tijd nemen om te rouwen en te wachten met een nieuw hondje nemen.. Bij mij was t gwn zo plots en huxxi was nf zo jong. Frenkie biedt ook wel veel troost hoor en ga van hem ook net zoveel houden als van huxx. :)

Ik weet hoe je je voelt. Onze eerste hond Ziko had een ziekte en moest op 8 jarigr leeftijd ingeslapen worden. Moeilijk maar hij was helemaal op met zijn ziekte. 

Mijn moeder begon na 1-2 maanden al te kijken voor een andere pup. We werden al snel gebeld en er werdt verteld dat we uitgekozen waren voor een pup. Helaas leek deze echt te veel op Ziko en hebben we afgeslagen. Ik was eigenlijk zo blij maar ook weer niet. Een pup zou fijn zijn, maar ook weer niet want ik dacht nog elke dag aan Ziko.

Ik ben toen zelf gaan kijken en kwamen uit bij een ander nestje waar we Maylo van kregen. Helaas stierf mijn vader plosteling na 1,5 week toen we Maylo net hadden.

ik heb dagen gehad dat ik jankte....ik wilde Ziko! Niet zo n pup die energie vrat en helemaal niet toen! Gelukkig vond ik wel heel veel steun in Maylo en ik zou nu ook nier meer zonder kunnen. Ik heb ook tijden gehad dat ik gewoon alles terug wilde draaien.

Ziko en mijn vader terug gezellig saampjes op de bank, zonder Maylo. Maar zelf geloof ik dat dingen gebeuren met een reden. Als Ziko niet was gegaan had ik Maylo nooit in mijn leven gehad terwijl hij me zo veel steun heeft gegeven. Het is een rot periode ik weet het en vergeten doe je nooit maar uiteindelijk geef je het een plekje. Veel sterkte met je verlies maar ook veel plezier met je nieuwe pup.

Gefeliciteerd met je nieuwe pupje, wat fijn. Voel je niet schuldig omdat je een pup hebt. Net als een moeder kan je meerdere kinderen of pups hebben, tegelijk of na elkaar....van elke hou je en doet helemaal niets aan de liefde voor de ander. De pijn die je door het verlies hebt gekend (en nog) weerhoudt je onbewust (soort onbewuste zelfbescherming) je hart volledig open te stellen.....de pijn is zo enorm dat je er bang van wordt. Maar dat is liefde, innige en diepe liefde, hoort erbij. Net als geluk ook erbij hoort....geluk een lieve hond te hebben gehad al was het te kort, en geluk weer een lieverd te hebben die ook van je houdt. Daar doe je je andere hond echt niet tekort mee, echt niet. Stel jij was gegaan (ongeluk) dan zou je toch ook niet willen dat je hond kapot gaat van verdriet? Dan zou je toch ook willen dat een ander zich erover ontfermt? Zo is het voor je overleden hond ook.....die is vast blij dat je weer wat blij bent.

Lief dat je ook aan je vader denkt.

En in het begin zijn ze nog zo druk....wordt allemaal beter en leuker.