bange hond= ongelukkige hond?

Lizzy is voor bijna alles bang. Nu vraag ik mij daarom af, is een hond dat zo bang voor alles is, wel gelukkig kan zijn?

jawel, als jij er maar bent voor je hond, en ze jouw vertrouwd..

wat ik zou proberen is cdVet Calma, kijk daar eens naar, dat is voor honden die stres gevoelig zijn, angst hebben, het is een middel wat veilig is.

maar dat is je vraag natuurlijk niet, er zal een veilige plek zijn bij jou in huis, tuurlijk . maar ook buiten, ben jij het die haar ondersteund, hou ze dicht bij je aan de lijn, maak vrolijke wandelingen, speel met haar, dan is je hond echt niet ongelukkig hoor.

Oh ik heb me dat zo ontzettend vaak afgevraagd bij mijn vorige hondje. Ik heb huilend naar haar gekeken als ze lag te slapen met haar enorme oren nog steeds op schep en zelfs in haar slaap lag ze te rillen. Ik heb mijn hondje op 2,5 jarige leeftijd meegenomen en ik minimaal haar 4de eigenaar. Ik heb haar 8 jaar gehad en heb 5 jaar gezocht en geprobeerd met allerlei medicatie haar leven te verlichten. Per hond is het heel erg verschillend wat voor training en welk medicijn helpt. Ik ben begonnen met homeopathische middelen. En ben met zwaar geëindigd. Haar eerste 5 jaar dat ik haar had heb ik me zo vaak afgevraagd of het voor haar niet beter was als ze ingeslapen werd. Ze hield me nachten wakker en jaren lang, soms kon ik zelf ook echt niet meer. Maar er waren elke dag momenten dat ik zag dat ze genoot. Sinds lang

als ik naar waldo kijk zeg ik ja.(ik bedoel gelukkig)

Hij zal altijd angstig blijven voor veel

maar zolang je de hond goed ondersteund en begeleid maakt hij ook heel makkelijk de switch naar blije hond

 

*te dikke vingers, ik was nog niet klaar* Soms genoot ze maar uurtje per dag, en zeker in het begin was ze 95% van de dag aan het stressen. En als ze in pure paniek was dan wilde ze alleen maar weg, weg uit het huis,, of uit het bos of wat ze ook was op dat moment. Maar door trainen, rust en regelmaat en in mijn geval dus medicatie heb ik toch van haar kunnen genieten en zij van mij en het leven. Vooral haar laatste 3 jaren waren top. Even wat vragen: Wanneer geeft je hondje stress, hoe uit zich dat, hoe vaak geeft ze het? Hoe oud is je hondje? Hoe ben je aan haar gekomen?

Lizzy heeft stress bij alle onverwachte dingen. Ze is ook bang voor heel veel apparaten. Ze is zelfs bang voor de deksel op de prullenbak. Meestal rent ze weg of ze rent blaffen rond. Anders honden valt ze aan (maar alleen herders en honden met een lange vacht). Lizzy is 2 jaar oud en komt uit een buitenlandse asiel. Ik heb haar geadopteerd toen ze 4 maanden was.

Denk dat zo'n honden het toch moeilijk hebben.

Ikzelf heb ooit een hele bange hond één jaar lang onder de medicijnen(voorgeschreven door da, weet niet meer wat het was) gehouden.

Bij haar heeft het geholpen, achteraf had ze meer zelfvertrouwen in alles.

Maar kan me voorstellen dat niet alle honden hiermee geholpen zijn.

 

Dat klinkt ook wel beetje als heel onzeker? Misschien kan je daar wat mee gaan doen, haar meer zelf vertrouwen geven, door hersenwerk te gaan doen. Daar heb je door het hele land cursusen voor. Heb je met haar al eens cursussen gedaan en zo ja welke? Misschien kan je daar iets mee gaan doen. Het belangrijkste is dat je je hond leert meer zichzelf te vertrouwen en dat ze op jou kan vertrouwen! Bij angst moet je de hond niet voeden (de angst moet je niet voeden), maar je hond negeren bij angst is net zo schadelijk. Bij angst moet jij je hond het gevoel kunnen geven dat jij (of jullie samen) het wel even oplossen. Dus ga veel met je hond doen, cursussen, hersenwerk, andere dingen die je hond leuk vind.

Misschien kan je je ondertussen verdiepen in medicatie. Homeopathische, bach, misschien via dierenarts ( maar dat is vaak al heftiger, maar deze medicatie kan er voor zorgen dat je hond weer open staat voor training) hond in pure stress kan je niet met trainen, die wil alleen naar vluchten

Waarschijnlijk heb je hier al heel veel mee gedaan en is mijn commentaar hierboven geheel overbodig!

Bange honden kunnen van de kleinste dingen genieten

Dap kalmeert bij veel honden ook. Het is als spray, als halsband en als stopcontact verdamper verkrijgbaar.

Er is ook een middel op de markt die gebruik maakt van een stofje dat ze uit melk vandaan halen.

Ik las volgens mij dat een zeer angstige hond 10 jaar geworden is. Dat vind ik al heel wat! Stress heeft namelijk ook direct invloed op de vertering en op de systemen in het lijfje.

Ik las volgens mij dat een zeer angstige hond 10 jaar geworden is. Dat vind ik al heel wat! Stress heeft namelijk ook direct invloed op de vertering en op de systemen in het lijfje. " Mijn hondje is 10 geworden. Ze had het aan haar hart en wilde niet meer met haar gaan dokteren. Haar laatste 3 jaren waren haar beste jaren en ik waakte ervoor dat haar einde weer klote zal zijn. Dat is gelukt gelukkig, mede dankzij gedragstherapeut.

 

De hart aandoening kan door alle stress gekomen zijn. 10 jaar vind ik echt een hele leeftijd voor zo'n hond.

Ik heb het me ook afgevraagd met Luna.
Die was nog bang als je je glas op tafel zette.
Dus ik volg.

Ik heb me dat ook heel vaak afgevraagd, nog steeds wel eens trouwens (Mellow was 4 maanden toen ze bij ons kwam, in april wordt ze 4 jaar).

 

Buiten is heel veel eng, ze is onzeker, bang, soms zelfs panisch van angst. Als ze heel diep in haar angst zit dan wil ze ook maar 1 ding: WEG!

Ze is dan onbereikbaar. Het enige wat nog een beetje helpt om haar te kalmeren is 'wacht', dan gaat ze zitten. Een pootje geeft ze ook als ik daarom vraag (laatst getest). De 'wacht' is wel fijn, zo kan ik de rust wat bij haar terugbrengen. Een wandeling is op zo'n moment niet meer mogelijk, ze wil dan wel écht terug naar de auto. Om de 1 á 2 meter geef ik haar 'wacht' en dan lopen we héél rustig weer terug, ik zie haar dan ook weer rustiger worden.

Met oudjaar had ze het weer heel heftig, na 10 minuten door het bos (mijn plan was 2 uur...). Ze heeft, nadat we héél rustig zijn terug gelopen, toch nog 5 minuutjes rond de auto gesnuffeld. Weer terug het bos in ging niet, maar ze is toch vrij ontspannen weer in de auto gesprongen.

 

Thuis is voor haar echter áltijd veilig. Oké, ze schrikt wel eens, bijvoorbeeld van het broodrooster, de tussendeur die tikt (raam staat boven open) omdat ie niet gesloten is. Dat laatste had ze net. Eerst was ze nog verbaasd en kwam ze wat dichter bij me zitten, toen ging haar kop in mijn nek, onder mijn arm en als laatste ging ze met haar voorpoten op de rugleuning van de bank staan. En dat wil ik niet, dus haar weer omlaag gedirigeerd. Ben opgestaan en heb de deur open gezet, toen was het weer goed.

 

Het breekt soms mijn hart als ik zie hoe bang ze kan zijn om zulke normale dingen, maar ik moet er echt voor waken dat ik daar zelf niet in blijf hangen, want dat pikt zij enorm goed op, waardoor het alleen maar erger wordt (weet ik uit ervaring).

Horen we dus een knal in het bos (of sirenes vanaf de A6), dan kijkt ze me verbaasd aan, ik benoem het en loop door. De ene keer huppelt ze gewoon door, de andere keer blijft ze een paar minuten vlakbij me lopen (naast of schuin achter), omdat het best een beetje spannend is. Ze herstelt meestal wel weer vrij snel, tenzij het dus écht te erg is.

 

Afgelopen week had ze 2 hele slechte dagen, de ene dag heeft het echt 10 minuten geduurd voor er een knop omging bij haar en ze blij vooruit rende. We hebben toen een uur gelopen, gek gedaan, gespeeld, ze heeft lekker in het gras liggen rollen. En hoe slecht die eerste 10 minuten ook waren (die blik in haar ogen...), zo fijn was de rest. Dan is ze blij, ik zie haar genieten, ze daagt me uit om gek te doen. En dan doen we even samen gek 

Soms moet ik haar letterlijk uit haar angst slepen, wat ik eigenlijk best rot vind, maar ik heb gemerkt dat het alleen maar erger wordt als ik bij elk teken van angst direct terug ga. Ook dat heb ik ervaren namelijk. 

Maar besluit ik eens een dag niet teveel te doen, desnoods plassen, poepen en weer naar huis, dan hebben we een heerlijk rondje bos van 40 minuten en is er geen spoortje angst of onzekerheid te bekennen (zoals afgelopen vrijdag). Zodra ik het loslaat en geen verwachtingen heb dus eigenlijk.

 

Over het algemeen genomen zie ik geen ongelukkige hond. Wel een heel onzekere hond. En een soms heel onzekere tweevoeter aan de andere kant van de lijn... 

Ik denk dat een bange hond best gelukkig kan zijn en ik denk ook dat het eraan ligt wat je verwacht. Gaia was altijd extreem bang voor vreemden mensen, maar ook onverwachte dingen buiten of in huis konden haar flink laten schikken. In de wijk wandelen was drama voor haar. maar wandelen aan de dijk of rustig stuk bos ging steeds beter. In huis ging het uiteindelijk heel goed. Waar ze in het begin naar haar veilige plek (puppy ren) terug vloog als ze ergens van schok, keek ze later op en bleef liggen. Vreemden mensen bleef moeilijk maar ze had wel het vertrouwen in mij dat ik zorgde dat er niks zou gebeuren. Maar een goed een combi van medische problemen en haar angsten heeft mij wel doen beslissen haar geen verder gedokter aan te doen en toen nog even van haar te genieten en haar toen te laten gaan. Ik denk dat ze echt wel van dingen heeft genoten. Hier in huis speelde ze soms met een piep bal , kauwde ze graag botjes en ze lag graag in de zon. Ik denk dat ze ook van mijn aandacht genoot. Ja ze had haar angsten en ja ze had haar omgang maar goed ik heb dat losgelaten en genoten van alles waar ze van genoot.

Obi is soms ook wat angstig. Maar heeft ook een hyperdepieper *yaaaaaaayyy* ik vind alles leuk modus.

 

 

 

waldo is ook tien en heeft het nooit beter gedaan als nu(volgens de da word hij 20)

hij is een eigenwijze pretbek die danst bij elke maaltijd en  elke dag pogingen onderneemt om poezenvoer te stelen

en voor alle 7 mensen die hij in 3.5 jaar heeft leren vertrouwen danst hij ook 

 

daarnaast is er een boel aangeleerde boerenslimheid

hij komt bij  zijn vrienden schuilen( achter ze of onder stoel/benen) of

gaat in de dode hoek van vreemden staan (achter hun hiel dus)Dat scheelt een boel gestaar en dat is weer goed voor zijn zelfvertrouwen

 

dus ' ik ga voor':bange honden genieten van de kleine dingen

de kunst als mens is die in balans met je hond te afwisselen met moeilijke dingen

en dat is niet altijd makkelijk..

waldo is bv veel volgzamer dan mellow van cindy die veel meer de drive van een jachthond heeft

Dat maakt waldo veel beter trainbaar ondanks kennel syndroom

 

soms denkj ik wel eens als ik niet in amsterdam had gewoond was dit wat ik nu bereikt heb nooit gelukt

we kunnen niet om bepaalde impulsen heen altijd

 dus we gaan er op gepaste manier doorheen..

 

Ik vroeg en soms vraag ik het me ook wel eens af. Maar als ik dan hier binnen het staartje zo zie kwispelen of dat ze me aan het uitdagen is met haar bal, dan is dat bij mij weer compleet weg.

Ik denk dat heel belangrijk is, dat jij er bent op momenten dat ze bang is. Geef haar steun, probeer wel uit te kijken dat je haar angsten niet bevestigd. Maar zorg op de momenten dat ze bang is, dat ze altijd bij je terecht kan.

Wellicht kan bachbloesem haar wat helpen als ondersteuning, samen met wat training, om haar weer terug vertrouwen te krijgen. Wil je daar tips in, dan lees ik het graag terug.

Veel succes en veel plezier met je hond.

Hier ook een bange/onzekere hond. In het begin bang voor alles, erg mensenschuw.

 

Inmiddels ben ik volledig vertrouwd voor hem. Andere mensen zijn nog eng. 3 mensen die opletten als ik werken ben, hier begint het vertrouwen te groeien.

Toen ik hem pas had? Nee toen was hij echt niet gelukkig, heel veel stress alleen maar heen en weer lopen, alles eng.

Is hij nu gelukkig? Ja zeker weten. Hij vind t heerlijk tegen me aan te slapen, speelt graag, gaat heerlijk mee wandelen en ravotten met andere honden. Maar dat heeft veel gekost in het begin. Ik heb hem letterlijk mee naar buiten moeten sleuren. Hij was dan zo ontzettend gestresst, hijgen, vechten met de riem grote ogen, grommen, blaffen. Verschrikkelijk was dat, ik keek altijd op als we weer "moesten". En opeens.. hij ging snuffelen... langzaam aan begon hij het leuk te vinden. Nu doet ie niets lievers.

 

En zeker ervaart hij nog wel stress, hoop nog een groot gedeelte weg te krijgen. Eigenlijk ben ik al heel blij met bovenstaand. Het overgrote gedeelte is leuk, en gelukkig..  Dus nee ik denk absoluut niet dat een bange hond ongelukkig is. De hond van mijn tante (van pup bij haar, goede fokker, normaal gesocialiseerd) is ook bang voor vreemde voorwerpen/geluiden etc. Maar zeker weten gelukkig!

 

@Cindy, Ik blijf het onzettend mooi vinden hoe jij met Mellow omgaat, echt petje af.

 

@Ciska & Mo, knap dat je bent blijven doorzetten. Zullen zware jaren zijn geweest. Mooi wat je ervoor terug hebt gekregen, die 3 jaren wat zeer mooi waren.

 

Nou, wat lief 

 

Zo jammer dat ik dat zelf vaak niet zie en alleen maar denk dat het vast aan mij ligt... 

 

Dat gevoel ken ik wel... maar maakt mij juist heel onzeker. Probeer ik vooral te denken wat wel goed gaat.

 

En echt, veel stukken lees ik met bewondering. Je houdt rekening met haar angsten, maar kijkt ook waar je er even over heen  moet, met het gewenste resultaat..

 mijn respect heb je ook (ik hoop dat je dat al begreep)

Mellow is ingewikkelder dan waldo al herken ik veel van wat je beschrijft

Je doet he super met haar

.Ik ben blij dat mellow bij jou zit ivm ik geen rijbewijs heb om de moeite te doen voor wandelen in rust  en dan ook nog eens moeten verplaatsen soms

 

Je geduld en motivatie spreken boekdelen

waldo is niet makkelijker wel voorspelbaarder

 

wat mij opvalt is dat beide vooruit blijven gaan!

Goed gedaan Cindy!(en roos  ook ')