Ik denk toch dat ik geen hondenmens ben.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben gek op dieren en ook op honden. Maar na 2 jaar mn hondje Luna te hebben begin ik toch te twijfelen.   Luna is een hondje met een groot verleden, ze heeft in haar begin jaren (tot ong 1,5) opgesloten gezeten in een kamer en werd er ongeveer 1 keer in de 14 uur uitgegooid om der behoeftes te doen en dan weer terug naar binnen, grote kans dat ze ook lichamelijk is mishandeld (gezien haar reactie op mensen) toen dus nooit gesocialiseerd geweest. Toen hebben een stel met 2 andere honden Luna (toen nog lola) gered. Helaas ging dat al gauw fout met hun eigen honden, maar hebben haar toch nog het één en ander geleerd, zoals uitgelaten worden, beetjeliefde, etc.. Toch moesten ze opzoek naar een ander huisje voor luna. Ze kwam bij een vrouw terecht die gelijk al teveel van Luna wou, waardoor Luna angstig en onderdrukt voelde en ging grommen en tanden laten zien, die vrouw was bang, wou niks meer met de hond te maken hebben, dus ging weer terug naar het stel waar luna niet kon blijven. Weer verder gezocht en ze kwam bij mij.   Ik wist van de "mankementen", het zou een uitdaging worden, maar ik was toch hele dagen thuis.. Ze heeft vaak raar gedaan aan het begin, ze wou niks van mensen weten, was bang, toch wel onderdanig, maar ter gelijke tijd kon ze ook ineens der tanden laten zien en leek het of ze in een andere bijna demonische wereld was. Ik heb der veel rust gegeven, liefde gegeven en begrip. Veel goede raad opgevolgd en ze werd een heel lief hondje, blij, luisterde goed buiten.. behalve dan dat ze absoluut niet van andere honden houd en mensen die der aandacht geven. (dat voor lief) Maar zo nu en dan kreeg ze van die rare tijden (niet wanneer ze loops was) dan moest ze ineens niks van niemand weten en deed ze lelijk. Nu 2 jaar verder met vele technieken die ik heb gevolgd komt ze nog steeds wel eens in die periodes. Zelf heb ik ook een moeilijk verleden gehad en het begint er echt op te lijken dat we elkaar alleen maar in de weg zitten. Ik ben zelf een absolute gelover dat als je een dier neemt, je daar die verantwoording voor moet dragen en dat je ervoor moet zorgen dat je beestje een leuk en gezond leven heeft gehad maar ze begint me zo in de weg te zitten in het leven, het lukt me niet haar die houding te geven die ze nodig heeft en verdiend met hoe ik me zelf voel. (last van angst, suicidale gedachtes, overgeprikkeld) Dus ik denk dat ik op het punt ben gekomen om een betere thuis voor haar te zoeken,wel wil ik zeker weten dat ze goed zit, en dat ik haar zou mogen bezoeken.. Graag zou ik jullie mening hier over willen horen en eventuele suggesties. Ik vind het vreselijk om haar weg te moeten doen, er zit echt wel veel liefde tussen ons, maar ze verdiend beter.   Titel is misschien onjuist, maar denk dat zolang ik zo met mezelf in de knoop zit ik niet voor een hond kan zorgen.

Als het niet meer werkt, verdient de hond een betere plek. Ik vind alleen niet dat je van een nieuwe eigenaar kunt verwachten dat je haar zou mogen bezoeken. Deze mensen willen een nieuwe hond... geen nieuwe huisvriend. 

Ik vind het moeilijk om hier iets over te zeggen omdat ik me afvraag in welke gemoedstoestand je dit schrijft. Dat kan namelijk heel erg je gedachten kleuren. Als je je weer beter voelt, kan je er heel anders over denken (zo gaat dat tenminste bij mij). Als je een spv'er (of andere hulpverlener die je vertrouwt) hebt, is dit misschien iets wat je met hem of haar kunt bespreken.

Je kunt het ook zo zien dat jullie niet voor niets in elkaars leven zijn, 2 beschadigde wezens op elkaar aangewezen. Het gevoel 'dat ze je in de weg zit' komt misschien doordat je je verantwoordelijk voelt en daardoor niet 'vrij'. Misschien helpt het jou (en Luna) als je echt je hart voor haar kunt openen en de liefde kunt ontvangen. De 'mindere' periodes die ze gelukkig steeds minder vaak heeft kunnen goed een reactie zijn op jouw gevoelens waardoor ze onzeker wordt. Liefde van een hond is onvoorwaardelijk en ze kan je zoveel geven.

Ik ben natuurlijk geen dokter ofzo dus ik zeg maar wat mijn gevoel me ingeeft. Heb je wel hulp voor je angst en suicidale gedachtes?

Ach arme hond
Wat een verhaal.
En nu word ze waarschijnlijk weer herplaatst
Dat zal de hond niet ten goede komen.

Wat is precies de rede voor herplaatsing?
Want als ik goed begrijp is het toch het rugzakje waar je uiteindelijk niet mee overweg kan?

Ben je al eens naar de hondenschool geweest. Of gedragstherapeut?

En hond met een rugzak kan nooit helemaal hetzelfde worden als een hond die vanaf pup af aan al een goed baasje heeft gevonden.

Je zal dus altijd de 'littekens' zien die ze heeft opgelopen.
Maar er kan wel aam gewerkt worden.

Wellicht vraag je toch teveel van haar gezien het feit dat ze angstig is.

Arm beestje.. al zoveel meegemaakt en nu weer...

Als je de lieverd herplaatst, dan hoop ik dat je wel heel erg goed uitkijkt en niet over 1 nacht ijs gaat, het is welletjes geweest voor je hondje. Misschien best een organisatie inschakelen als "Helping Dogs", zoiets bestaat in Nederland beslist ook. Stel je voor dat het sukkeltje weer verkeerd terecht komt, haar vertrouwen in mensen is zo te lezen, heel terecht, geschonden...

Hoop ook dat je nu niets beslist omdat je je slechter voelt, want zoals ze zeggen "als je dan te snel wat doet, dan krijg je daar later grote spijt van". Maar vind het vreselijk dat ze je "in de weg zit". Wanneer ik het niet meer zie zitten, dan is mijn hond net mijn grootste steun.

je zit er doorheen, dat is het. niet anders.

je hebt twee jaar voor dit hondje al gezorgd, er door heen zitten is in het geheel niet erg, twee jaar is deze hond al bij je schrijf je, en nu zou de hond naar een ander adres moeten omdat je niet echt een hondenbaasje bent ?

doe je jezelf niet te kort ? twee jaar voor gezorgd en het nu niet meer zien zitten, heel naar voor jezelf, maar ook voor de hond, twee jaar bij je geweest en nu toch weer naar elders. ?

zou je niet een oppas voor een dag in de week kunnen zoeken ? zodat je even wat voor jezelf hebt ? doen en laten wat je wilt zonder hond die dag ? en dan weer met frisse moed er tegen aan ?

je kan niet geven wat de hond verdiend, wat heb je dan gegeven die twee jaar ? vertrouwen toch.... ik ken je niet, je komt hier even je verhaal doen, maar ik vind jou wel een lief hondenbaasje, twee jaar lang voor gezorgd, je moet een oppas vinden die het even voor je een dag uit handen neemt, en dat je dan weer voor deze hond zorgt. kom op, voor iedereen is het wel eens even moeilijk, maar geef niet op. dat verdiend deze hond niet, en jij ook niet.

Ik wil gewoon dat ze krijgt wat ze verdiend.. Ik heb amper energie om mezelf overeind te houden, laat staan dat ik haar de energie kan geven dat ze verdiend. 

Ik denk niet dat zij een betere plek verdient, ze heeft t supergoed bij jou. Ik denk dat jij wat meer hulp verdient, zodat je weer even kunt bijtanken.

Is er niet iemand in je omgeving die je wat kan ontlasten met de verzorging van je hondje?

Sterkte hoor, zoek hulp voor jezelf als je dat nog niet hebt!

Hulp zoeken voor je zelf zou ik ook willen adviseren.
Maar is natuurlijk geheel je eigen keuze

Je kan ook een sport zoeken wat jullie beide leuk vinden.
Samen word die band dan toch sterker.
En dan zal ze je minder snel 'in de weg' lopen. Edit : woord teveel

Superantwoord!

 Mooi verwoord Kees.

Sluit mij er helemaal bij aan!

Ik denk eigenlijk niet dat jullie elkaar in de weg lopen.

Ik denk dat jij jezelf in de weg loopt en onzeker bent.
Doordat jij jezelf niet kan bieden wat je nodig hebt denk je dat dat ook voor jou Luna geldt.

Kijk eens naar de dingen die je leuk vind te doen met Luna en de minder leuke dingen.
Zet die dan een tegenover elkaar.

Ik zie in je OP eigenlijk niet dat je echt je hond wilt herplaatsen maar dat je wilt dat ze een.beter leven krijgt.

Dat kunnen jullie samen ook doen.
Ga er samen aan werken.
En elkaar steunen.

Wat Kees zegt ben ik het helemaal mee eens

kan ze niet een paar weken ergens logeren zodat jij kunt bijkomen

misschien kijk je er daarna totaal anders tegenaan

sterkte hoor! 

Kan wel zien dat je het er moeilijk mee hebt

Je geeft aan niet lekker in je vel te zitten.

En de dingen op het moment niet zo positief te zien.

In diepe dalen zie je alles zwart-wit.......maar

wat is er dan mooier dan een hond, ze geeft een stukje liefde, zij zorgt ervoor dat je dagelijks de deur uit moet, mensen onderweg ontmoet.

Ga hulp zoeken voor jezelf.

Sterkte.

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel mooi en dapper vind dat je je verhaal durft te delen. Ga vooral verder met het opschrijven van wat je denkt te voelen (al is maar op een kladje), dit kan zo meer inzichten of oorzaken boven water halen. De enige die echt weet hoe de situatie in elkaar steekt ben jij, hierom vind ik het een beetje moeilijk om er concreet op te reageren.

Hoe zijn de afgelopen jaren gevoelsmatig gegaan? Liepen jullie alsmaar op elkaars tenen of is het een kwestie van onbegrip van beide partijen? Of heb je die twee jaar alleen volgehouden om je aan je eigen principes te houden (een hond nemen 'moet' voor het leven)? Soms lukt het nou eenmaal niet. Soms botsen karakters en is er alleen maar teleurstelling (negativiteit), dat kan. Degene die het hondje het beste kent ben jij, jij weet dan ook het beste of ze wel/niet wat tekort komt. Alvorens over te gaan op een definitieve herplaatsing lijkt het me inderdaad verstandig een soort 'pauze' te nemen. Tijd voor jezelf, rust en alles even op een rijtje zetten. Verder zou ik sowieso zorgen voor een contactpersoon, niet alleen voor advies over de situatie met de hond, maar ook omdat je zelf in de knoop zit. Desnoods zou je juist met de hond kunnen praten (al klinkt het wellicht raar), maar dan kun je je eigen verhaal/frustraties/gedachten kwijt en misschien werkt het wel band-versterkend. Steun aan elkaar hebben.

Ik snap wel dat sommigen hier beginnen met "arme hond", maar dat is niet het enige, "arm baasje" hoort daar zeker bij. Het komt duidelijk over dat je veel om het welzijn van je hondje geeft en haar het liefst een geweldig (beter dan nu?) leven ziet leiden. En dat op zich vind ik al erg goed. Veel sterkte en heel veel succes met wat de uiteindelijke keuze ook zal worden.

Helemaal mee eens Chris en Co, arm baasje, en je hebt 2 jaar lang goed voor je hond gezorgd, zoals willemijn zegt, doe jezelf niet tekort.
En heel goed dat je hier schrijft, misschiebn woont er iemand in je buurt en kan je op 1 of ander manier helpen, door je hond uit te laten of zo?

Mooi geschreven het was mijn eerste gedachte ook. Natuurlijk is het voor iedereen anders, maar JUIST mijn honden hebben mij vaak door moeilijke tijden heengeholpen, het maakt niet uit wat er is. Ze zijn er voor je, onvoorwaardelijk. 

Het feit dat je al schrijft dat je je hondje graag zou willen kunnen blijven bezoeken zegt veel denk ik,  misschien zelfs wel genoeg. En zul je dat zelf ook inzien als je het allemaal even laat bezinken. Je kunt je hondje niet missen... soms is de situatie niet makkelijk (of gewoon echt zwaar kl*te) maar ik denk dan vaak als ik terug kijk toch maar weer "Daar hebben Obi en ik ons toch weer even mooi samen door heen gevochten!" Of onze Lady dan, de kleine kanjer.. dat hondje heeft al zo vaak zo veel voor me gedaan. Soms zijn woorden niet nodig... JUIST...  niet nodig. Soms kan juist een hond je zo ontzettend helpen. Een hond heeft ook altijd de perfecte timing en voelt het precies aan. 

Op de momenten dat jullie elkaar in de weg zitten spelen er dingen waar aan gewerkt moet worden. Je hond is je spiegel. 

Doe je ook wel eens iets leuks voor jezelf? Gewoon even zonder hond Desnoods gewoon een wandeling in het bos of gewoon even lekker doelloos door het centrum lopen. Even tijd voor jezelf, voor jou alleen.

Als jij het weer wat zonniger kunt zien, dan zul je zien dat het met Luna ook weer beter gaat. Niet dat ze gelijk de braafste modelhond zal zijn, maar een blij baasje is over het algemeen ook een blije hond.

Jullie lijken heel sterk op elkaar te reageren, waardoor het steeds wat slechter gaat.

Ik heb ook wel eens momenten dat ik het even niet meer zie zitten, dat ik me afvraag of Mellow bij mij wel op de goede plaats zit, of ik haar wel dat kan geven wat zij nodig heeft. En ja, daar reageert zij dan weer heel erg op en zo belanden we in een neerwaarts spiraaltje. 

Gelukkig heb ik het niet zo heftig als jij, met angsten en suïcidale gedachten, en is Mellow ook niet zo'n beschadigde hond als Luna, maar in grote lijnen zitten er wel overeenkomsten denk ik.

Loopt het hier even niet zo lekker (op dit moment dus) dan helpt het mij al heel veel om het er met iemand over te hebben. In mijn buurt heb ik geen mensen die het begrijpen, behalve mijn vriend (maar goed, dat is een man, die denkt vooral heel praktisch als "maak je er niet zo druk om" ), maar online heb ik wel wat mensen waar ik fijn mee kan 'praten'. Die staan net wat verder van mij af, ik kan reageren wanneer ik wil (en als ik halverwege enorm moet huilen, dan pauzeer ik gewoon even).

Lucht mij vaak wel heel erg op, dan ben ik het even kwijt. Soms zijn het zorgen om Mellow, soms kleine irritaties. Die ander geeft dan weer een reactie, een tip en dan zie ik het weer een beetje helderder.

Denk niet dat je nu, op dit moment, moet gaan herplaatsen. Dat is wéér een deukje in het vertrouwen van Luna en als jij zó in de put zit ga je misschien ook wel dingen doen (herplaatsen) die je eigenlijk diep van binnen niet wilt.

Ik kan je eigenlijk alleen maar heel veel sterkte wensen.

Je beestje is zo aan jou gehecht en jij aan je hondje.

Als je nu in deze toestand je hondje weg doet dan krijg je daar echt spijt van denk ik.

Bij mij is het zo dat ik juist door mijn beestjes door ga.Het is vaak moeilijk maar het moet voor de hondjes en poesjes.

Als ik dan met ze ga wandelen(ook al kost en al mijn energie)het geeft ook een goed gevoel dat ik het weer gedaan heb.

Vraag hulp zoals eerder gezegd.

Eenmaal weg is weg en dat gun ik jullie beide niet.

Sterkte!

Ik denk dat meerdere hier op het HP forum die een hond met een rugzak hebben wel eens gedacht hebben het niet meer aan te kunnen.

Hopelijk heeft het je geholpen door je verhaal & gevoelens te delen.

Je zorgt al 2 jaar met passie voor je hond.
Je geeft aan dat je niet goed in je vel zit.

Mijn advies zou zijn:
- Ga juist wandelen met je maatje... zoek samen de rustige plekken op
- Kijk of er iemand in je omgeving is die af & toe met je hond wil wandelen... zo kan je de zorg ff delen
- Zoek professionele hulp voor jezelf

Heel veel succes!

Jij geen hondenmens, doe niet zo gek. Je hebt je twee jaar lang ingezet voor Luna, als je geen hondenmens bent kan je dat echt niet zolang volhouden hoor. Ik denk dat je jezelf onderschat lieve Anoniem. Misschien omdat je nu niet goed in je vel zit dat je dat van jezelf denkt. Ik vind je in ieder geval een super baasje die heel hard gewerkt heeft met haar hondje. Inderdaad zoals andere forumleden al aangeven, ga even iets leuks voor jezelf doen en vraag of iemand Luna een dagje of weekendje kan opvangen zodat jij even op adem kan komen. Meid ga ervoor die liefde die jij erin hebt gestopt krijg je ook weer terug voor je hondje. Begrijp je best heb zelf ook hele zware periodes meegemaaktvin mn leven maar heb heel veel steun gehad aan eerst Lara en nu van Woola en mn man natuurlijk. Heel veel sterkte en succes hoor en zoek hulp ik wilde er ook nooit aan maar het heeft mij heel erg geholpen.

 Dat denk ik ook. Doe je best een goede keuze te maken voor een nieuwe baas. Maar om dan ook nog een rol willen blijven spelen... Nee, Luna moet zich gaan hechten aan de nieuwe baas. 

Jij trekt het niet, heel erg jammer, maar kies dan wel voor het welzijn van Luna! Rust en hopelijk een goede hechting bij de nieuwe baas.

Sterkte!

Wat een triestig verhaal, en zoveel antwoorden van mensen die hun energie halen uit hun vriendschap met hun hondjes. Ook ik heb dagen dat het mij minder lukt, ik heb twee asielhondjes, eentje ervan had zelfs nog geen naam, was niet ingeend, van dat beestje hadden ze zelfs niets op papier staan. In het begin was het heel moeilijk, maar nu zijn we zover geraakt dat  mijn lieve Bo het helemaal ziet zitten in haar nieuw leven.

Zijn er echt geen lichtpuntjes meer in je leven, de natuur, de zee, mensen waarbij je terecht kunt. Voel je jezelf waardeloos, mislukt of wat dan ook. Kan je jezelf niet meer optrekken aan woorden, muziek, de natuur, wat met een paar daagjes zee of de blik van die hondenoogjes.

Ik pleit niet om jouw hondje bij je te houden, maar blaas aub niet alle bruggen op, zie hoeveel mensen op dit forum jou een hart onder de riem willen steken? Dat is toch mooi.

Ik hoop dat je de moed en energie terug vindt om door te gaan.

Dank je Zoe. Die woorden had IK ook even nodig .....

... heel mooie bedenkingen van Chris en Co vind ik...

Je hebt het zelf zo moeilijk en voelt aan dat je hondje ook niet het ideale leven heeft.

Als je een echt ideale thuis voor het hondje zou vinden dan kun daar op ingaan.  Maar wat is ideaal ?  Misschien is dat wel bij jou, maar bij een gelukkigere "jou".

Waarvoor of waardoor ben je angstig... suicidaal en overprikkeld ?  Is het belangrijkste niet dat jij je beter gaat voelen ?  Ik denk niet dat het hondje wegdoen jou leven zal veranderen.  Misschien in tegendeel, want je hebt er 2 jaar lang alles voor gedaan.  Ze heeft een zoveel beter leven gehad dan in haar beginperiode.  Of ze dat ook laat blijken is een andere vraag, want ze heeft haar eigen karakter... Maar jij weet het wel.

Je kunt het slechte gevoel dat je nu hebt en de angsten niet van vandaag op morgen veranderen, maar het kan wel, echt.

Ik zou je willen vragen om je te registreren op Hondenpage.  Je hebt hier dan ook veel meer mogelijkheden.  Zo kunnen er ook prive-berichten gewisseld worden enz... 

Ik wens je alvast een ommekeer in je leven, het kan echt.Misschien was het hier posten van wat je voelt en denkt een eerste stap...