Misselijkheid, kwijlen, overgeven, maandenlang

Ach, wanneer heb je goed gedaan...

Ik weet dat ik op 02-02-2015 het beste gedaan heb.

Maar in hoeverre ik dit de hele weg gedaan heb...

Nu ik alles zo terug lees, klopt het niet helemaal...

Wellicht is er al "iets" ontstaan na de operatie, ze werd daarna wel sloom, maar goed.

Er is me in ieder geval niets op gevallen, in het eerste stuk schrijf ik dat ik in januari over ging op een andere brok, dat was pas in juni.

Tot die tijd dus niet zo heel veel aan de hand, echter viel ons wel op dat ze na de operatie november 2013 niet helemaal meer de oude was..., maar goed daarvan kan goed de narcose de oorzaak zijn.

Na die eerste wissel ben ik in zeer korte tijd meerdere keren over gegaan op een andere brok.

Dat kan een alvleesklierontsteking veroorzaken..

Tussendoor is ze echter ook erg goed geweest hoor.

6 juni haalde ik de senior brok.

Wat dus echt verkeerd viel, hierna weer een andere welke ook niet goed viel na een paar dagen, dus weer terug naar de oude brok, dit leek een paar weken goed, tot voor de vakantie, toen ging het weer wat minder, maar tijdens onze vakantie van een week heeft ze niet echt over gegeven, wel een beetje druppelen, maar niet echt kwijlen, toch maar naar de DA na de vakantie, en ik denk, dat hij ons verder had moeten sturen.

Maar goed alles leek toendertijd nog goed, tot een kleine week na dat bezoek, weer over geven, eerst dus alleen gal, daarna over op verschrikkelijk veel slijm, hierna ook voedsel, ze was nog steeds wel erg vrolijk.

Heb haar 1 dag laten vasten, daarna over op vers vlees, ook dat ging eerst weer goed, een week ongeveer, weer mis, weer naar de DA.

Vage klachten, de hond poepte wel gewoon en was erg vrolijk...

Gaandertijd trok ze steeds vaker onder de tafel.

Weer een dag vasten, daarna special vleeshamburgers van Prins, met gekookte rijst, dat ging een week of twee goed, daarna weer mis, en goed mis, begin oktober de bloedtest laten doen, niet echt iets geks uit...tja, en dan...

Het ging nog steeds met pieken en dalen, maar de hond begon al wat af te vallen, daarna over op een speciale brok, ook dat ging weer een paar weken goed, wel voeren, maar gaf niet meer over en kwijlde niet meer, eind oktober begon het echt minder te gaan, leverfunctie na laten kijken, niets aan de hand.

Nog steeds voerde ik haar met de hand en ze wilde nog steeds wel eten maar steeds minder.

half november over op speciaal voer van de DA, voor slechtetende honden, ging er eerst in, maar na twee dagen wilde ze er niet meer van weten, over op kipfilet met rijst, etc etc, niets wilde ze meer eten, en vanaf eind november begon een echte lijdensweg voor ons beide...

Maar goed zij is er nu vanaf, hoe zwaar momenteel ook voor mij...

Heb wel telkens het idee, had ik niet meer kunnen doen...

En zo zie je maar weer, zo leek het in mij geheugen veel langer dan werkelijk, de echte slechte periode als ik er aan terug denk een paar rotte laatste weken, de laatste drie waren echt niet leuk, maar goed, tis niet anders.

Hondje had het niet verdient in ieder geval...

Meest vervelende is gewoon, dat er uit de bloedtests niet naar voren kwam, dat er iets aan de hand was met de alvleesklier, vreemd, denk ik op mijn beurt, want gezien de geschiedenis ziektebeeld etc lijkt het er wel erg veel op.

Zijn er mensen die mijn mening delen?

ja voordat je bericht was dat ze overleden was moest ik er wel aan denken, maar ja, ik ben helemaal geen dokter, ik heb mijn hond er een paar keer op getest EPI en steeds negatief.
er waren bloedtesten gedaan bij je hond, daar had wat moeten uitkomen, tja en als dat niet zo is, wat kan je dan nog doen?

Je hebt toch alles in je macht gedaan en achteraf kan je wel zoveel denken, maar dat is altijd achteraf.
Het gaat er om dat je hond een prachtig leven heeft gehad en dat heb jij gedaan.
je kan jezelf nu wel pijnigen met als ik dit, of als ik dat, maar je hebt toch je best gedaan, als je had geweten wat er aan de hand was dan had je er toch wat aan gedaan.
En misschien kon dat wel niet, pieker niet teveel.
je bent ook geen dierenarts en ook de dierenarts weet niet alles.

Stop met zoeken wat het zou kunnen zijn, en denk gewoon het was haar tijd, nah gewoon is het natuurlijk niet, maar je snapt hopelijk wat ik bedoel.
Mijn mening is dat je je best hebt gedaan en dat je niet meer had kunnen doen, achteraf tja..achteraf was het misschien ook niet te helpen en was de lijdensweg langer, dat had je ook niet gewild.
sterkte met je grote verlies en neem jezelf niks kwalijk.

Eens. Je hebt echt alles voor je hond gedaan wat in je vermogen lag, alles om haar te verleiden wat te eten, haar met de hand voeren. Dat doen niet veel hondebaasjes je na. En die liefde heeft het hondje ook echt wel gevoeld.

De twijfel die je voelt is ook normaal schijnbaar, ik heb dat ook. 

Als je erover blijft piekeren dan zou ik nog een gesprek met de DA aanvragen. Misschien dat dit helpt en inzicht geeft, die laatste weken zijn waarschijnlijk ook in een roes aan je voorbijgegaan.

Ik ga nog wel even bij de DA langs, ik krijg er wel meer en meer vrede mee.

Bobby wist alleen zelf precies wat haar beroerd maakte, en wat niet, maar goed, dat kan ze inderdaad niet vertellen.

Ik dek zelf aan een tumor aan de alvleesklier, welke later zorgde voor een acute ontsteking, dat zou in ieder geval erg goed het lage bloedsuikergehalte en het lage eiwit gehalte in de eerste fase verklaren.

Tja, en zo'n acute ontsteking dat is niet niks, maar goed.

Ik weet dat ik mijn best gedaan heb, dat begint nu wel door te dringen, en ook het feit, dat het haar tijd was.

Nogmaals dank voor de reacties.

Gr,

Jimmy