Hond in laten slapen

Hallo allemaal,

3 weken geleden heb ik onze kruising maltezer in laten slapen. Hij kreeg steeds een soort aanvallen waarbij hij helemaal de weg kwijt was. Hij kon af en toe ook niet meer lopen en voelde zich duidelijk niet fijn. 2 weken zijn we aan het dokteren geweest met hem. Prednison e.d. hielpen wel wat, maar bij het afbouwen werd hij gelijk weer slechter. Uiteindelijk kozen we ervoor om hem in te laten slapen. Hij was niet de hele dag slecht, maar als hij het wel was dan was hij heel zielig. Vlak na het inslapen voelde het alsof ik de goede keuze had gemaakt. Maar nu...3 weken later....heb ik het gevoel dat ik hem in de steek gelaten heb....dat ik niet lang genoeg geprobeerd heb om hem beter te krijgen. Ik denk zelfs dat ik de schuldige ben van zijn ziek zijn! Hij liep een keer enorm te trekken en blaffen naar een andere hond, ik liep een gangetje in en gaf een ruk aan de riem. Hij knalde met zijn koppie tegen een muurtje. Ik vermoed dat hij het was...ik weet het niet meer zeker! (Ik heb nog 2 honden namelijk en ik zag het niet gebeuren) Ik ben bang dat ik iets heb gedaan waardoor hij iets in zijn kop heeft gekregen. De dierenarts vermoedde juist een tia oid (niet door mij veroorzaakt) en de dierenarts dacht dat er in zijn buik vanalles mis was. Een scan zou 600,- kosten en dan zou er waarschijnlijk slecht nieuws volgen, dus dat hebben we uiteindelijk niet laten doen. Onze Lucky....hij was zó lief, zó trouw en zó schattig!!! En ik....ik heb hem laten inslapen....vermoord!?!....in de steek gelaten!! Hij was pas 6 jaar!!! Ons vorige hondje was pas 4!!! Die kreeg een ernstig probleem met zijn blaas. Ik voel me schuldig, verdrietig en naar. Ik snap niet waarom mijn man er zo veel makkelijker overheen komt. Misschien doordat ik de hele dag bij de hondjes ben/was?. Het enige dat ik nog voel is dat ik een slecht mens ben en een slechte bazin!!! Ik laat mijn makkers in de steek als ze me het hardst nodig hebben!! Ik voel me rot...een verrader....slecht. Bah. Lucky...ik mis je. Het spijt me van alles....ik heb je heeeel erg lief gehad. Jij als goedzak was er altijd voor me. Bedankt! X

Ach Paulien, 

ik weet hoe je je voelt. Ik heb een maand geleden mijn pony in laten slapen... Ze had zoveel pijn.. Het ging niet meer.. En je weet dat het niet meer ging.. Ik voelde me ook zó schuldig. Wat heb ik gedaan!! Was het echt wel tijd? had ze niet nog een jaar gekund?

Weet je. een dier in laten slapen is gewoon een onmenselijke keuze Paulien. Ze kunnen het je niet vertellen. En ja.. Je weet ook niet of het ècht niet meer ging want het gaat ineens zo snel dan!!!

En die beslissing is dan binnen 2 weken gemaakt en het gaat veels te snel!! Het is helemaal definitief en je kan niet meer terug. En dan ga je malen.. Schuldgevoel.. 

Maar Paulien denk eraan. Jij hebt de beslissing gemaakt uit liefde voor je hondje. hij had pijn. En als je daaraan terugdenkt. Wil je hem dan nog zo laten lopen?  Het is wreed en verscheurend maar in je hart weet je wel dat het beter was. Een leven met pijn is geen leven. Ik heb een mooi gedichtje voor je Paulien.

Als twee bruine ogen je vragen

help me want ik voel me niet zo fijn

mag je dan omdat je voelt dit is het einde

egiostisch zijn?

Als de dokter zegt dit komt niet meer goed, en hij krijgt steeds meer pijn.

mag je dan omdat je niet zonder hem wilt

egoistisch zijn? 

Als twee lieve bruine ogen

zich sluiten gaan voorgoed

en je zonder hem naar huis moet

met de riem nog in je hand en je hart vol pijn

dan probeer je jezelf te overtuigen

dit was het beste

en ik mocht niet egoïstisch zijn.

vele jaren was je bij ons

elke dag met jou weer een feest

en in al die fijne jaren

is hij zelf...

Niet één keer

egoistisch geweest.

Je hebt een goede keus gemaakt.
Een lijdensweg, pillen, operaties etc is voor een hond ook geen fijne manier van leven.
En misschien werd je hond daar veel ongelukkiger van.
Achteraf denken had ik misschien beter dit, of dat kunnen doen, heeft geen zin.
Je hebt op het moment de besluit genomen, je voelde je daar toen goed bij.
En waarschijnlijk is dat dan de beste keus geweest, je hebt waarschijnlijk toen gehandeld naar de gevoelens van je hond

Je kunt jezelf ook niet vergelijken met je man Paulien. Mijn vriend gaat ook heel anders met het verlies om dan ik.

Ik heb een week gehuild en hij niet. En het lijkt misschien alsof hij geen verdriet heeft maar soms haalt hij ineens een herinnering op van haar. Met liefde en een glimlach. Het doet hem heus ook pijn maar niemand uit zijn emoties hetzelfde. En je kan het niet allebei excact hetzelfde verwerken..

Ik herken je gevoel. Op het moment dat ik de dierenarts toestemming gaf om Punk in te laten slapen zakte ik door de grond. Wat zeg ik nou? Toe maar. Vermoord haar maar. Mijn allerbeste vriendin. Doe maar.

Onmogelijk om daarna nog met jezelf te leven, maar er is mij verteld dat ik op een dag in ga zien dat ik dit in het belang van Punk gedaan heb, uit liefde voor Punk. Ik zie het nog niet, maar hopelijk komt dat ooit.

En als dat voor mij geldt, geldt dat ook zeker voor jou

Wat een lieve woorden en wat een mooi gedicht! Mijn kinderen van 4 en 5 jaar hebben het ook nog veel over Lucky. Lucky hebben we thuis in laten slapen. Hij is in de tuin begraven en we hebben er een mooi plekje van gemaakt. Elke dag praat ik tegen hem en raak ik zijn penning en halsband aan. Ik huil vaak bij hem. Ik mis zijn geur....

Je diertje voor de laatste keer bij de D.A. brengen valt zo zwaar.

Ook ik weet wat het is en ja je voelt je schuldig, maar dat ebt weg, echt waar.

Zeker als je vrindje niet zo oud worden mag.

Dat duurdt alleen een lange tijd.

Op den duur,ga je aan de leuke dingen van hem denken,maar nu nog even niet.

Veel sterkte.

Lucky zijn plekje in de tuin.

Ach zo herkenbaar. Vandaag precies 20 weken geleden dezelfde keus moeten maken. Op dat moment voelde het goed, ik wilde echt niet dat ze pijn had. Ze struikelde soms en wilde helemaal niets meer eten. Ik was zo bang dat ik te lang zou wachten. En dat het lijden zou worden. Dat is gelukkig niet gebeurd maar waarom voel ik me dan toch zo schuldig. Ik denk gewoon dat het erbij hoort. Dat wij moeten bepalen over een leven. Aan de ene kant mooi en hoeven onze geliefde beestjes niet te lijden. Want hoe erg zou dat zijn..... dat te moeten zien.

In ieder geval heel veel sterkte ermee. Rust zacht lieve Lucky

Je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen, en ook al zou het door dat rukje aan de lijn komen, wat ik denk van niet!, dan nog is dit een ongeluk!

Heb ooit mijn pup, die heel ostentatief plaste in de zetel, terwijl ze naar me keek en goed wist dat het niet mocht, opgepakt en op het gras 'gegooid'. De dag erna liep ze op 3 poten!!! Ikke huilen, naar de DA, ...

Bleek uiteindelijk niets ernstigs. Heb me ook verschrikkelijk schuldig gevoeld toen!!!

Maar je reageert gewoon op iets wat er gebeurt, en je wil je hond helemaal geen pijn doen op dat moment, je wil ze alleen maar corrigeren!

En wat het inslapen betreft: hier hoef je je helemaal niet schuldig over te voelen. Wat voor een leven is het voor dat beestje, telkens pijn, pillen, bijwerkingen van pillen, vaak naar de DA, ...

Het arme beestje zou niets meer van zijn leven hebben, en ook de andere hondjes zouden er last van krijgen.

Gewoon bedenken dat ie nou geen pijn meer heeft, dat je de juiste beslissing hebt genomen en dat je man misschien iets sterker uit de hoek komt dan jijzelf. Bij ons was het net omgekeerd. Ik heb wel wat gehuild, maar mijn Dobermann had kanker en ze kon niet meer veel langer zonder dat haar poot zou breken of het gezwel zou openbarsten. Ik was daar heel nuchter in, ook al zijn mijn honden voor een stukje mijn kinderen. Mensen moeten afzien tot ze niet meer kunnen, mijn vader bijvoorbeeld, maar je hond kan je een mooier afscheid geven.

Mijn man, daarentegen, die was er 'ziek' van en zat hele avonden stilletjes te zitten op een stoel, heel raar.

Ieder heeft zo zijn eigen manier om ermee om te gaan, denk ik dan.

Ik heb ook nog 3 andere honden, en ik voelde mij schuldig als ik verdrietig was, omdat zij dat ook kunnen voelen natuurlijk. Denk dat ik daardoor zo snel 'erbovenop' was. Maar alleen in de auto was het huilen geblazen, hoor!

Veel sterkte! En probeer aub om jezelf niet te veel te verwijten! Je hondje komt er niet mee terug en je andere beestjes voelen dat aan jou, hoor!

Ik ken je wel niet persoonlijk maar je krijgt van mij een dikke internetknuffel!!!

Neen hoor niks schuld voelen, stel je maar voor hoe het hondje zich voelde die laatste weken.....had je dan beter , mits hele dure kosten....dat leventje nog een poosje gerekt ? Neen toch ? 

Denk aan jouw schatje terug nu nog met immens verdriet, maar later met begrip voor wat je toen hebt beslist. 

Jij bent zeker een goed vrouwtje geweest, dat lees ik in al je woorden. 

Dus komaan , kop omhoog, kijk naar de regenboog brug....en laat een smile jouw tranen wegwissen .

jouw Lucky zou het ook zó gewild hebben .

Wat een mooie en lieve reacties! Het doet me goed! Alleen al om het van me af te schrijven en te zien dat er meer mensen zijn met hetzelfde gevoel. Ik heb me om ons vorige hondje van 4 jaar ook heel lang schuldig gevoeld en doe dat nu na 3 jaar soms nóg! De dierenarts heeft mij meerdere keren verzekerd dat ik de juiste keuze heb gemaakt...toen en nu. Ze zegt me: een echte goede dierenarts laat geen gezonde hond inslapen, dus besef jezelf maar hoe ziek de hondjes zijn.(geweest) Daar heeft ze wel gelijk in natuurlijk. Maar ja...het verdriet...bah! Onze dierenarts stuurd nog wel ook netjes een kaartje met hondenpootjes erop en een sterkte wens. Ze schrijft altijd een persoonlijk bericht er op en zegt dat ze je juist sterk en dapper vind om je besluit. Dat is altijd wel heel erg lief! We hebben een super dierenarts. Ze stelde het inslapen van Lucky zelfs uit! Een week voordat hij zou inslapen hadden we hem al in willen laten slapen. Maar toen ze 's avonds kwam was Lucky juist heel goed en dat was hij de hele dag toen al. Omdat ik toen twijfelde en zij ook...hebben we het toen niet gedaan. Helaas mocht het niet baten en was er in dit geval geen sprake van: van uitstel komt afstel....

:'(

Hoi Paulien,

Iemand die niets om z'n hondje geeft, werkelijk laat inslapen omdat het te moeilijk is, teveel werk vraagt... Die zal zo vlug geen schuldgevoelens hebben.

Weet je wat het ook is... een paar weken geleden zag je echt dat het zo niet verder kon voor je hondje en de DA gaf dit ook aan... Nu we wat verder zijn ga je die beelden afzwakken, je gaat twijfelen en je krijgt zelfs het idee dat als je hondje niet ingeslapen was alles goedgekomen zou zijn.  Maar dat is niet zo.  Je zult toen echt wel het juiste gevoel gehad hebben bij wat je zag en wist.

Sterkte nog.

Nu we wat verder zijn ga je die beelden afzwakken, je gaat twijfelen en je krijgt zelfs het idee dat als je hondje niet ingeslapen was alles goedgekomen zou zijn.  Maar dat is niet zo.  Je zult toen echt wel het juiste gevoel gehad hebben bij wat je zag en wist.
 

K*Y*L*I*E*

 Echt mooi gezegd. 

Ook ik herken dit.. Ik heb mijn hondje Bambi en half jaar geleden moeten laten gaan. Zo'n moeilijke keuze. Ze had geen pijn en was nog vrolijk. Maar was een hondje met zoveel stress en verlatingsangst en ze had een slecht hart. Ademde zwaar en na en sprintje van een paar meter ging ze dronken lopen. 1 keer, op vrijdag avond, had ze een hartstilstand gekregen midden op straat. Even dacht ik laat haar gaan, maar kon het niet over mijn hart verkrijgen om niets te doen. Dus massage gegeven en ze kwam weer bij. Toen in het weekend alleen maar leuke dingen gedaan en maandag naar de dierenarts ook afspraak te maken ook haar in te laten slapen. Zo moeilijk zo moeilijk, ze was zo blij... Maar ze wou wel, maar kon niets meer. Durfde haar niet alleen te laten want laatste wat ik wou is dat ze in haar angst alleen dood zou gaan... Maar nog steeds welke dag mis ik haar, zelfs haar stress. Bij elk geluidje dat haar angst gaf schiet ik in alert stand, maar dat hoeft niet meer... Elke avond gaat haar urn mee naar de slaapkamer, en mee met weekendje weg. En ik denk ook, had ik het nog kunnen rekken, 1 maand, half jaar... Maar ja dat weet Bambi niet dat ze misschien iets langer hier had kunnen blijven... Ik troost me maar met de gedachte dat ze eigenlijk al was gegaan, als ik niets had gedaan. Die 3 dagen waren een cadeautje voor mij en Bambi.

Maar eigenlijk moet je blij zijn en trots zijn dat je zo nuchter hebt kunnen kijken naar je hondje. Het was geen hondwaardig leven meer voor dr en jij hebt daarnaar geluisterd. Je bent juist niet egoïstisch geweest en daar zal je lieve schat je dankbaar voor zijn! Ik wens je heel veel sterkte toe. De pijn zal voorlopig wel even blijven, maar voel je niet schuldig. En wees blij dat je pijn voelt, dan hield je heel veel van je hondje!

we weten allemaal wat het is om een dierbare hond te moeten afgeven, het blijft altijd verdrietig en o wat een gemis.

je hebt een heel mooi plekje gegeven zie ik op de foto, rust zacht daar.

en voor jou zoveel sterkte.

Aww Paulien wat verdrietig. Lucky was ook nog best jong!  

Het is het ultieme offer dat wij als baasjes kunnen brengen uit liefde voor ons hondje. Mijn zoon zei het mooi: 'beter een week te vroeg dan een dag te laat' en dat is natuurlijk ook zo.

Heel veel sterkte :-(

veel sterkte

eerst en vooral 

je niet schuldig voelen

deed ik ook en besef 5maandjes later na

ik mijn ventje yoni moest laten inslapen (13.08.14)

dat ik geen schuld tref

dus jij ook niet hoor....

ben er zeker van dat je lieve schat een super leventje bij je heeft gehad

en is moeilijk die vreselijke keuze moeten maken 

want op dat moment wil je enkel je schat beter maken

maar dat kan dan niet ...

en dan komt het moment uit liefde dat je die keuze maakt

want liefde is nu eenmaal ook loslaten

heel veel sterkte gewenst 

Mailtje gestuurd.

Hopelijk kun je nog inloggen.

http://www.hondenpage.com/hondenforum/199452/lucky#div4437724

Paulien het is ook moeilijk om je eroverheen te zetten, en dat hoeft ook niet, tenminste niet over je verdriet, dat blijft en krijgt ergens een plaatsje in je hart.

Schuldgevoelens achter je laten is moeilijk misschien als je in een negatieve spiraal bent terechtgekomen dat je hulp moet zoeken.

Jij kon er niets aan doen dat Lucky zich ziek en ellendig voelde, wel kon je hem verdere pijn en leed besparen. Dat moet men als goed baasje ook doen, honden zijn totaal afhankelijk van ons.

Ik vind zelf dit een heel mooi gedichtje van troost

Do not stand at my grave and weep,

I am not there, I do not sleep.

I am in a thousand winds that blow,

I am the softly falling snow.

I am the gentle showers of rain,

I am the fields of ripening grain.

I am in the morning hush,

I am in the graceful rush of beautiful birds in circling flight,

I am the starshine of the night.

I am in the flowers that bloom,

I am in a quiet room.

I am in the birds that sing,

I am in each lovely thing.

Do not stand at my grave and cry

I am not there.

I do not die.

Ik begrijp je heel goed. Wij staan in de laatste fase met onze hondjes. Ik wil Speedy laten gaan, maar mijn partner is nog niet zover. Elke ochtend hoop ik dat ze gehaald is en vind die gedachte zo rot van mezelf maar weet dat ik het voor Speedy bedoel.

Uit onbaatzuchtige liefde voor haar gun ik haar de rust die ze zo verdient. Al zal ik haar verschrikkelijk gaan missen....

Zo is het ook met jou gegaan: je nam de beslissing weloverwogen en die nam je niet voor niets: het moest zo zijn.

Door het gemis komt het schuldgevoel en wil je wel terug rennen in de tijd, maar verdrietig genoeg was de tijd op.

Probeer, als de twijfel opsteekt, te denken dat je handelde uit liefde voor je hondje.

Sterkte!!

 Jij ook heel veel sterkte gewenst.

Hoi,ik begrijp je heel goed.Al is mijn verhaal wel anders.Mijn hondje is 8 maanden geleden onverwachts en snel overleden,hij had achteraf last van vocht achter zijn longen en is aan hartfalen overleden zeggen ze.Je kunt het lezen in mijn profiel.Ik neem me ook nog steeds kwalijk dat ik het niet heb gezien dat hij ziek was.Daardoor heb ik het er ook nog steeds heel moeilijk mee,had ik het eerder gezien had ik hem misschien nog kunnen redden,al was hij wel al 16 jaar.Dus je bent vast niet de enige die het na een tijd nog moeilijk heeft.Heel veel sterkte.

In liefde loslaten.
Dat besluit nemen om verder lijden te besparen doe je uit liefde voor je dier.
Omdat het het laatste juiste is, dat je voor je dier kunt doen.

Schuldgevoel hoort er wel een beetje bij, maar besef je goed als het nog verder was gegaan met trekken, onderzoek, medicijnen en had alsnog tot dit besluit moeten komen dan zou je je weer schuldig voelen omdat je ze nog hebt blootgesteld aan dat getrek, terwijl je wist en voelde dat het diertje zich ellendig voelde, het leven niet meer leuk was zo.

Ik denk dat die kleine ergens daar in die hondenhemel dankbaar is. En zal zeggen dankje dat je niet in eigen belang langer hebt uitgesteld en niet meer aan me hebt lopen trekken. Maar me verlost hebt en stress van onderzoeken verder nog hebt bespaard.

Was jou hondje echt nog goed genoeg geweest had de arts niet ingestemd met loslaten. Laat het schuldgevoel los. Je hondje zou niet willen dat je je schuldig voelt uit een liefdevolle en leed besparende beslissing waarbij je je oprechte hart/liefde voor je dier boven jezelf stelde.

Mobiele schrijffouten in vorige bericht aangepast.

Paulien, ook ik begrijp hoe moeilijk het is een geliefd huisdier, een geliefde hondje te moeten laten inslapen...

Alleen... Zoals ik in je andere topic las... Maanden later nog steeds meer wegzinken, onaangenaam zijn tegenover kleine kinderen, andere hondjes hebben...

Ik vind dat geen goede, noch normale reactie.  Je kunt jezelf niet in je verdriet blijven wentelen en daardoor andere belangrijke mensen en dingen aan de kant zetten.  Dat zou je hondje niet gewild hebben, maar dat verdienen jijzelf en je omgeving niet. 

Ik zou je echt willen aanraden om jezelf eens af te vragen hoe je hier beter mee zou kunnen omgaan en indien nodig hulp in te roepen.  Nee, gemis gaat niet weg, maar er mee omgaan zodat je leven en dat van je omgeving, je kinderen, je andere hondjes ook mooi blijft zou echt moeten kunnen.

Ik schrijf dit niet omdat ik vind dat je dit niet in een forum mag plaatsen.  Je hebt die gevoelens, dus is het goed dat je ze ergens kwijt kunt.  En ja, we weten hier hoe het voelt... Maar steeds meer pijn en verdriet hebben... dat kan niet goed eindigen.  Je zult naar een weg terug moeten zoeken en hopelijk krijg je hier goede raad. 

Maak tijd vrij om je hondje te herinneren, maar ook om te leven, gelukkig te zijn en er voor anderen te zijn. Ik wens je echt toe dat je de draad weer opneemt.

Hallo,

Ik snap uw advies. Maar begrijp me niet verkeerd. Ik geniet zéker nog van het leven, mijn gezin en mmijn andere dieren. Ik geef ze alles en zorg goed voor ze. Alleen soms.....dan heb ik dagen dat ik enorm droevig ben en dat wil ik niet altijd laten merken aan iedereen. Helaas ben ik dan soms kortaf. Er word hier gelukkig nog veel over Lucky gepraat. Alleen heb ik soms het idee dat ik als enige nog echt zó verdrietig ben om hem. Er zijn dagen dat ik dan het liefst alleen ben, flink jank en dan weer door ga.... Maar dat kan niet altijd. Gelukkig ligt Lucky hier in de tuin begraven. Ik zit vaak bij hem en streel zijn halsband met penning. Het gaat vaak best goed...maar er zijn dagen dat ik mezelf tóch nog vanalles verwijt. Dat slijt bij de 1 sneller dan bij de ander. Bovendien is het ook allemaal erg snel gegaan. Misschien helpt het ook wel als het straks wat mooier weer word en alles er weer minder somber uitziet. En...de tijd heeld "alle" wonden zegt men......

Dan heb ik je verkeerd begrepen. Fijn dat het niet is wat ik dacht. Nee echt helen doen sommige wonden niet, maar ze kunnen wel verzorgd worden en hoeven niet voortdurend pijn te doen en het leven onmogelijk maken.  Sterkte nog.

" Dan heb ik je verkeerd begrepen. Fijn dat het niet is wat ik dacht. Nee echt helen doen sommige wonden niet, maar ze kunnen wel verzorgd worden en hoeven niet voortdurend pijn te doen en het leven onmogelijk maken.  Sterkte nog.
 
  "

K*Y*L*I*E*

 Weer mooi gezegd.... sommige wonden helen niet.....